секој (зам.) - куќа (имн.)

Луѓето ги криеја козите, копаа во дворовите подземни живеалишта, бункери, секоја куќа небаре стануваше мала тврдина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега секоја куќа, како Калето, се претвараше во тврдина на стравот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тогаш во селото од секоја куќа умреа по едно или две деца.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
— Ајде, коџабаши, конак за осумстотини души аскер и тројца забити, — му нареди мудурот во Витолишта на коџабашијата Трајка, а овој ги собра сите аази и одведе во секоја куќа по пет души војници Анадолци од груби погруби, од гнасни погнасни, погани, просто ѕверови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во секоја куќа светеше борина, шеткаа жени низ куќи, ги растовараа мажите добиците со сено, трева, дрва; се прибираа аргати од работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дишери, дишери, дишери, ) — и не чекајќи овие да излезат, ги фаќаа за раменици и ги исфрлаа како партали во дворот на дождот и снегот сред вириштата и калта до колена.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите извештаи што идеа, а тие идеа со помошта пак Толева, кажуваа дека аскерот систематски го претресува секое село, секоја куќа, та дури секоја смрека и грмушка по мегданот и прави неопишани зулуми над населението.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вардар се пази од синџири — аскер, границата е преплетена со жив плет од башибозуци, та изглед за префрлање не можеше да се наѕре за скоро време.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе извести дека “борбата за секоја куќа се одвиваше се до ова утро кога непријателот се повлече.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Додека сонцето да се извиши над ридот, секоја куќа си има свој дел од сенката под дрвото и свој дел од водичката за пивото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Секоја куќа имаше по дваесетина кози, башка волови, крави, маски, магариња, коњи и секаква друга живина.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Оттука се гледаше секоја куќа во селото.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Забележуваме дека тукуречи секоја куќа нуди соби за одмор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Доколку секоја куќа ќе има воденица, каменен ковчег со врата, и бабуњосаниот ѓавол ќе ги повлече шепите од здружената сиромаштија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И така, селаните од Кукулино, по душа и безбожници и многубошци, изнашле дека со една воденица, сеедно на кој дел од Давидица, Али-бег и неговите луѓе лесно ќе се расправат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа го купуваме нашето брашно од бегот за козја пастрма, за овци и за волна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Секоја куќа со воденица, рекла игуменијата. - Тоа е многу.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секоја куќа со воденица, мајко. Беговите не ќе ни можат ништо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе се збрчкуваат, ќе станат старци без мустаќи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А жителите на Потковицата, оние истите што во Првното српско, во 1012-та, ги дочекаа со леб и сол, како сојузници и пријатели, сега, по заповед на војводите, со ништо не им излегуваа во пресрет.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Додека дивечот, (волците, мечките, лисиците, зајаците, јазовците, ласиците, смрдулките и куните) зашто нема кој да го прогонува и лови, се намножи до загрижување, преку цел ден и преку цела ноќ, страв да те фати, слушаш како тулилка, завива, кашла и си ги секне грлата во гората и во полето, птиците, пак, си мисли на барските, (чапјите, норците, галебите, пеликаните, кормораните, дивите пајки и дивите гуски; штрковите следејќи ги старите навики и стариот инстинкт, сѐ уште ѝ се верни на Потковицата, населбата на Станкоски Рид готово ја претворија во колонија на штркови: на покривот на секоја куќа, на оџакот на секоја напуштена куќа, има направено седело од штрк по мелиорацијата на мртвиците и Блатото, сосема, сосема, се изгубија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Целата населба, секоја куќа, секоја плевна, секое трло се превори во болница а полето во гробишта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За разлика од оние другите, од родот на грабливците, (орлите, соколите, сојките, ветрушките, бувовите, утките, чавките, страчките) па оние од родот на полските (еребиците, дивите кокошки, дропките, тресопатките, потполошките, белоперките, чурлините, чучурлигите, полските врпчиња, дивите гулаби) па оние од родот на шумските, (кукавиците, пупунците, чукајдрвците) па и оние, слаткопојните, (славеите, трнарчињата, сколовранците, гугутките, сипките и другите) кои ги има плипотници.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше пријатно, така во несреќа, да се мисли на далечната земја и на раштрканото село Жепа, каде што во секоја куќа има приказна за неговата слава и за успехот во Цариград, а каде што никој не ја познава опачината и не ја насетува славата ниту цената со која се добива успехот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му рекоа дека има уште четири куќи од Штекиќи и дека се најимотните во селото, но дека и селото и сиот тој крај осиромашиле, дека џамијата им пропаднала и изгорела, чешмата пресушила; а најлошо им е тоа што немаат мост на Жепа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Заседите на претпоставките за непознатиот дел на неговиот живот демнеа од секоја куќа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не е особено топло; некое синило тече низ небото, влажно, довеано од брегот; секоја куќа на ружи се потпира, а некои сосема потонале во нив.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
За секоја куќа како куќа, велеше авторитетно дедо, треба да се знае дали е на земјата или на небото!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во секоја куќарка ќе наѕирне.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Секоја куќа била должна да му дава по еден печен вол на ден за да јаде; кога дошол редот на Чулко Заумко, тој се послужил со итрина: го испекол волот и го премачкал со отров што го собрал од многу отровни змии; кога змејот го изел волот, се отрул.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Селото се прогледа како тепсија и Османлиите можеа да видат како од секоја куќа излегува густ дим од оџаците, а на сред село голем собор од луѓе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Бидејќи целото село беше заинтересирано за оваа работа, овој пазар речиси од секоја куќа имаше по еден или двајца луѓе кои тераа на пазар по еден, два, па и повеќе добитоци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Од секоја куќа сејмените ги собираа луѓето до еден и ги тераа на сретсело, каде што кадијата со десетина сејмени и пет-шестмина бегови остана да ги чека.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И навистина, спаијата беше кладен на конак кај долни, а придружбата кај горни Батанџиовци, кои беа делени, а во секоја куќа имаше по две млади невести.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
ИНТЕРНЕТ Интернет во секоја куќа Нивите неизорани Земјоделците станаа мудреци
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
- Кога царот Ирод наредил да се исколат децата, - продолжи игуменот, - тогаш Евреите, одејќи од куќа во куќа, оставале бршленова гранка во секоја куќа каде што ќе заколеле дете за да не се навраќаат повторно во тие куќи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од секоја куќа во селото се гледа манастирот Св.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потоа започнуваа да работат, а тоа значеше дека тој доскокнува во предниот двор на секоја куќа и ги зема кантите со смет и ги донесува до камионот и ги исфрла од нив отпадоците и уште еднаш ги удира по металниот раб со што испаѓаат корките од портокали и корките од дињи и почнуваа да го исполнуваат празниот камион.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Еј, вие таму“, шепотеше минувајќи покрај секоја куќа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Луман сега заведе вергија: месечно, рече, секоја куќа од вашето село ќе ми дава по лира, наесен на секои сто брави, овци и кози сакам по пет за мене и десет ока сирење, а за пролет секоја куќа нека ми чува по руно волна, тие што имаат по дваесет овци повеќе – по пет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зашто утредента во мугрите, по една цикна што не се памети, се собравме ние маалските деца во една тајфа и тргнувавме од куќа на куќа да извикуваме „Сурова, Сурова Нова година!“ Од куќите пред кои извикувавме излегуваа домаќините со чинии ореви, со дивјачки, со парчиња сушено месо и луканки, ни даваа по малку во секоја куќа и на крајот речиси секој од нас, се врати дома со полно торбе.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
3. Ама, секоја куќа има свој нужник, што се вели, и секој народ има свој предавник.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)