секој (зам.) - планина (имн.)

Маката на другиот изгледа помала, како што вели еден од луѓето овде. Секоја планина си ја носи својата тежина”.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Секоја планина - своја тежина!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Секоја планина - своја тежина! Ама нив ги сплотува една планина и едно езеро.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Барем таквата неволја да не одмине!“ - реков на глас!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„На секое моме може да му се случи!“ посакав да речам но одмавнав со раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели е речено дека секоја планина си ја носи својата тежина: и поголемата, и помалата“, се обидов да ги корегирам сфаќањата на мојата поубава половина. (А сето време потплукнував, скраја да е од нас).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Баба ми вели - Секоја планина своја тежина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ќе биде интересно да се споредиме, старите велат: Секоја планина - своја тежина!“ заклучи Томе.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„На паното ќе отвориме нова колона и ќе ја наречеме- Секоја планина - своја тежина! - и таму ќе ги објавуваме добиените писма.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Сево што го разгледавме да се објави во новата рубрика - СЕКОЈА ПЛАНИНА - СВОЈА ТЕЖИНА - се разбира, во скратена форма, а исечокот од „Колибри“, целосно да се истакне“.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ќе речете - немам проблеми со аерозагадувањето - ама - Секоја планина - своја тежина!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
12 На состанокот го прифатија предлогот на Нина новата рубрика на паното да е под наслов „СЕКОЈА ПЛАНИНА -СВОЈА ТЕЖИНА!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Извињајус“, додавам и го оставам среде масата шишето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сепак постои кај нас еден така да речам убав збор: секоја планина си ја знае својата тежина“, велам јас и веднаш замолчувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мајчина душичка - упатство за чај – Се пие вудве или насамо но не претерано често се зоврива, по правило покриен во земјени, бронзени или керамички садови, дома во таа топла и задимена чајџилница на прекипнувањето: преку, отаде, и пред тоа, и потоа; потпивнувај, загревај се додека е жежок додека си желна шмркај, шмукај (наши сме) напари се задржи го колку што можеш подолго в уста, шлапкај со јазикот миризливоста, сладоста и краснописот на длапката да ги сети-ш; дотурај пополека, измешај го со лажичката желба за чај – жалба за младост секоја планина – своја падина потсркнувај чај – Бах чај – Жар чајни печива мед и путер; чајот не се пие од-нога пиј кроце, голтка по голтка г’тка по г’тка меѓу редови.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)