Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Со татка ми последен се раздели. Не си рекоа ништо.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таа нѐ пушти да излеземе со козите. – Сите кози од маалото со децата и козарите беа излезени, па си реков... – прифати благо таа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Штом е така, си реков, не ви доаѓам па да ве видам кој кур ќе ми закопате без мене.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ај, пичка ви мајчина ваша, си реков и излегов од автобусот. Излегов, и се вратив дома.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ај, си присторив. Па овој мене ми го свирна, си реков. Или ќе ми го свирнеше.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Хм, потсмешливо си реков.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа по детали го имав разработено како случка која би се случила, си реков чудејќи се зошто никако не ја тргам раката од гениталиите иако во дланката ги чуствувам како некоја сува крпа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Та си реков, да проговорам, да те прашам, ти имаш познати, дали има прилика да ми помогнеш да купам стан на отплата, ама првин да сториш некако да влезам на работа во шеќеранана, во државно, макар сезонски во почетокот“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Што ќе биде со претпријатијата без вода, си реков кога првпат слушнав за нивното формирање, но потоа се сетив дека во случајов, освен за пчелите, за другите работи не е потребна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ти си рекол страната што оди наваму, на исток, неколку милиметри да е пониско кладена и водата првин да трга наваму и дури кога ќе се пренаполни ваму, дури сетне да тргне натаму“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И треба, си реков, во сето ова да има дел од неа, од нејзиниот вкус и од нејзиното благородство.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сепак, раскопувањето на гробот ќе покаже, си реков, ќе се види, бил ли внатре закопан човек? Ќе се најдат, макар трули, коски.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога ќе одам во Монастир, си реков, ќе направам копии и ќе ѝ ги испратам на жена ми Агна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Е, тоа е, така треба, си реков тогаш. Така треба, си повторив, и се свртив кон инженерската екипа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бре, си реков, драгиот брат, по толку години!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Си реков, па добро де, признавам, навикнав на нејзината точност, и сега ужасно ми пречи што јас морам неа да ја чекам.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Си реков, веројатно е тука во Охрид, па да се видиме!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Како ќе му кажам, ќе си рече каков агроном сум да грешам во тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Шишето стои на маса, испиено само дополу. „Сонува херојот“ - си рече Кочо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Гледај каков си: сиот прав и крвови - си реков.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Не, првин треба да се измијам и да се преоблечам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Е, Марко, Марко: легни си и - кмиши...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На Толета му светна лицето. „Аха! — си рече во умот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ако наврати до кај триста, ќе го земам", — си рече во умот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си реков да тркнам до бифено да мавнам 2-3 коњака да ме релаксираат од досадните куротресачки дрдорења.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

„Вечерва ќе се обидам пак, можеби ќе го склонам да ми даде изан да го полагам мајсторскиот испит“, - си рече Веле, решен најотворено да разговара за тоа со Аргира.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сигурно слават си рече и почувствува како му се надига нешто од градите и го дави во грлото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ја привлекол поблизу торбата и си рекол: Чекај да видам какви се урмите? ... И запалил свеќа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Што си рече понатаму? - го поттикнуваше таа дијалогот, макар што повеќе уживаше во тоа што тој тапка во место одошто во вкусот на вињакот чија чашка само ја лишкаше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

3. „Баш да го видам тој Курназ“, си рече Ване наоѓајќи се - одеднаш, не сакајќи, потамина, којзнае како - пред неговиот киоск.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„Простак”, си рече, „му било срам да дојде со цвеќе”.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- А сега малку фискултура! - си рече па појде до стреата, ја пронајде таму меѓу гредите широката дрвена лопата за веење на жито и со неа застана пред вратата од колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ќе дојдат изморени, мокри, гладни. Морам да ги пречекам подготвен, - си рече.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Се излажа стариот, - си рече Бојан, мислејќи на дедовото му тврдење дека зимава ќе биде забеста, долга.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Еве ми уште една беља! - си рече, застанат така покрај студениот труп на овцата. Не беше начисто што треба да прави.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Им ветив на кучињата! - си рече. - Ќе дојадам јаболко.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Отиде - си рече Бојан и тргна прудолу кон колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кој вели, си рекол: го претпочитам Пеколот!?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

- Значи, заминале, - си рече и се накашла. - Хм, да... Добро...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Гулапчиња! - си рече Борко и ја испружи раката како да сака да ги фати.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Сонот“, си рече баба Севда. „Сонот!“ внедоапно си рече баба Севда. „Ете ми го сонот...“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

По толкуте прочуени води, долови, вирови, извори, бунари и чешми, човек, да си рече дека просторот што го оградуваа Потковицата плива во вода и дека е таа вистински Елдорадо на барски птици.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А кога во време мала пладнина оттаму, од гората, се разнесе лелекањето на старецот (лелекаше и молеше тој за христијаните паднати во бојот со Турците на Марица и за сите христијани паднати во боевите со нив, лелекаше и ги колнеше Јована Кантакузен и Григорие Паламас, кои, за да се одржат на престолот на веќе разнебитеното византиско царство, се сојузи со нив, со поганците, а тие, пеколниците, кога се нашле едноаш на небранет пат, пред ништо и пред никого немало да запрат додека сѐ не изгореле и не испоганиле) сите го ожалија; си рекоа старецот, оставен сам таму во орманот, се поштукнал од умот и сега гласно си го кажува тоа што не смееше ни да го шепоти додека си беше прикрепен на умот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Што се однесува до водата, во прв ред онаа, за пиење и за потребите на домаќинствата, во Потковицата нависитна секогаш, и во најсушно лето, достатно ја има, но не и толку многу за да смее некој да ја растура, или да ја погани.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Што е сега ова, си реков! Незадолжително прашање или неусетна провокација.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Или пак и ова може да се нарече отплаќање на некои неизмирени долгови.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Наеднаш ми се пристори дека за да се сфати некоја порака сепак е потребно и да се размисли.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сепак, врати ѝ се на суштината сакам да си речам!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Напати и ќе си речев: не ќе да е случајно ова. Некој висок ги реди настаниве.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти бери умот таква глупост?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да ти се плукнам на одговорот, си реков. Но ништо не му возразив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зар поинаку ќе постапував ако знаев дека иследникот веќе има заклучено оти му се остваруваат намерите? Или обратно?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Кога ги открив помеѓу нејзината облека розовите гаќички и свилениот црвен комбинезон што пред малку ти го пробував си реков зарем може да е грев ваквите убавини ако ѝ ги облечам место на Натето Дуково на Огнена што уште не сум имал среќа да ја допам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Утрово штом се разбудив и седнав во креветот, си реков: И ноќта е подолга кога си сам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури и да си заповедам ако треба. На суштината?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И потем си реков: „Никаква. Но тоа не значи дека не треба да постои“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И си реков: зошто не го удрив оној ден со бокс по муцката Фисот, кога ме исмејуваше читајќи мои стихови?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога се обиде самиот да си рече дека тој е ѕидарот на овој отворен театар, и дека сите разновидни операции беа под негов директен надзор, тоа му беше чудно и невозможно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Овие си се неговите, си рече.“ 258

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И си рековме добро е што маглата е густа, така полесно и незабележани ќе ја поминеме границата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Еден ден со братучед ми Коте, си рековме доста ни е веќе од оваа добрина за која афежитките на чело со некоја си Вера, како главна, зборуваа во Герман и по сите други села и решивме: се враќаме во Герман.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Си рековме дека ако одиме по железничката линија, ќе стасаме во Битола, а таму ќе се распрашаме кој пат води за Преспа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Прекинав. Во себе си реков: - Ете, пак некој братучед на Коте од Руља...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Пред прокапаниот влез на твојот стан си рековме добра ноќ.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти се тресеше. Прслучето ти се гледаше преку до кожа залепената тенка блуза.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти ја отстранив мократа коса од лицето и благо те бакнав на усните, а потоа ти се сврте и влезе внатре.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Господе, си реков, во кој живот и со кој благослов се наоѓам во овој предел, дали јас бев тука или сега првпат доаѓам, а пределот го знам?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога наближив кон една долина криена меѓу плодови од лимони, грозје, портокали и смокви, кога го здогледав морето и кога застанав на брегот, почуден си реков: „Господе, како да сум бил тука, како да сум живеел тука на овој брег, до оваа стена и пештерата издлабена во неа, до манастирот и кипарисите извишени крај него, до параклисот од левата страна, полеан со молитвите на калуѓерите кои со запалени свеќи влегуваа и излегуваа од него, помазан од звукот на камбаната и клепалата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Она што треба да го направам треба да биде самиот јас, оној- што- се- пресоздава- себеси си рече. За вечни времиња.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Претходните писанија сѐ уште се гледаа под размачканите бришаници и тој се обиде да ги доизбрише уште малку. „Слабо излегло“, си рече. „Не е истриено како што треба“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Тој не знае, ти знаеш си рекол навредено човекот со коса слична на петлова креста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Лаже, викнал помодрувајќи до самата коса Гавруш Пребонд. - Лаже, ви велам. Од каква книга научил дека Фиданка, онака млада и врела, ќе се омажела за Доце Срменков?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не требаше толку да се натупам од посниот грав“, си рече, правејќи стратегија како да шмугне.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Блазе си му на тој маж. А можеби и не знае што пропушта, си рече.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

„Ако случајно го побараат, ќе им најдам друго“, си рече најпосле, тресејќи ја во контејнер големата црна ќеса, и завршувајќи ја втората смена.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Не, си рече сега Змејко. Се превиткуваше како ремен на тврдото легло.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да, си рече, колку е сега наеднаш сѐ просто и здраво.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега можеме да се смириме, да си простиме, си рече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Овие денови без нив се попогодни за многу други работи, што ние ги сакаме, та затоа и дојдовме тука, си рече. ...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се шегуваш, си рече. Уф, ама врашки се шегуваш. Пукаше од смеа, сето време.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе излеземе да прошетаме, си рече. Се согласуваш?

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тажно, си рече. Навистина, би било една црна судбина, си рече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како некој некаде да свирна, како свирки на луѓе. Луѓе, помисли. Луѓе, си рече, не досфаќајќи. Луѓеееееее.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш среќно, си рече себеси.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Чул Петковден и си рекол: кај четири, тука и петтиот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Мечка страв, мене не страв“, си реков и отклучив.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Море, си реков, зар си ба мајката, се дамлоса над мене. Еда, што да се прави сега, обајцата загинавме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие ќе ми ги подбуцнат штиковите под гушата, а јас ќе истрпнам и ќе си речам: господе, ќе си речам, зар и мене ми се доброја, ќе си речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А може и да не знаел, ќе си речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе го пуштам орото, ќе си се потргнам настрана и ќе си речам нешто под носот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И, мене, ќе ми се сожали, некако, за човекот, ќе ми падне грев, којзнае и нему како му е, пак ќе си речам, и ќе се истргам од класината зад амбарот. Ќе излезам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Колкупати во студот сум си рекла да слезиме долу кај пашитата. Да си дишеме заедно со добитокот. Едни со други да се топлиме. Како што правеа мнозина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Охохо, ќе направам, вели, и ај, доста е, ќе си речам, и за утре ќе треба, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еве, си реков, Велико, пак ти не верувај дека луѓето со чпртест нос не се лоши.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И пак ќе запрам и пак ќе си речам, што барам сега назад, ќе си речам, што барам кон местото откај што тргнав. И пак ќе се вратам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Којзнае какви нечисти сили му влегле, ќе си речам, и ќе слезам да го молам да не се тепа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па господ ме дал, господ нека ме земе, ќе си речам, и пак ќе се окуражам: - Ајде, бре, колете, ќе им речам, што чекате? Не се противам, ќе им речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мајката, ќе си речам, селото мое беше нагоре, зошто јас одам надолу. И ќе се повратам назад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- На сиромав, вели војникот, ни сиромаштијата не можеш да му ја земеш, И после се скина фронтот секаде. - Толку беше, си рековме. 212

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па кога ќе се осигурам дека тропањето е од добиците, ќе си речам: блазе си им дека тие не знаат ништо. И се топам, како скрушец во ноќта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од што се уплаши мајката, си велам, дали си рече дека ќе го изгазам, или ме позна дека сум пијан, Бега преку нивјето, преку мртвицата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе му поверувам на човекот. Ај, може и ова ќе помине, ќе си речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе седнам во окопата и ќе си речам во умот: еј, Јоне, Јоне ејди главо главино, стравот ти го стегнал газот, а ти ги опулил само очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па што ќе ми е веленце, ќе си речам во сонот, вели, кого ќе женам, кого ќе мажам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Којзнае и нему како му е, ќе си речам, и ќе се вратам назад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ајде, си реков, што ќе седам со жените, ќе појдам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А потоа се разгледал наоколу и кога се уверил дека никој не го гледа, си рекол сам со себе си: — Трај, Трајче, не се фали многу, оти и на млади години ваков торлак си беше“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: Си дадоа збор, се... Аирлија си рекоа. Мене Николаќи ми бакна рака!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

БАБА АНЧА: Е де. А пак јас ја имав намирисано работата и си реков со умов „ако не можеш за ваму, нека биде за таму“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Трубадурот пак си рече дека навистина налетал на мошне пријатно место.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сте читале за него во делата на ценетата, но честопати нејасна Мајка Гуска.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ова е само сон, ќе си речев и ќе продолжев да спијам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се надевав дека трговците ќе ми речат –ова е само мала шега, Пупи Паф!

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не си спомнувам дали потоа цел еден век си рековме каков било збор.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Мајка веќе беше будна, вечно внесена по редот во куќата, по навика појде кон чардакот, да си рече доброутро со Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Пет минути“, си рече самиот, „најмалку пет минути!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не можев да решам, но сепак, си реков, ќе ја оставам, зашто и така ќе му кажам на Методија да се грижи и за неа и да види во шталата, сигурно Симон има оставено залихи зоб за коњот и вода да му тура за пиење.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас тогаш си реков дека, пред да си заминам, треба да направам нешто за него, да му биде удобно.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сум скинала многу од митровденчињата - да има за сите - насон сум си рекла - а од босилекот само една китка - За дедо - сум си рекла.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

И, тогаш си реков: „Зое, на што личиш? Мислиш дека вака ти е подобро?

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

„Крвта не била вода“ — си рече тој. — „Имало право старите што го велеле тоа“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Тоа беше шо беше!“ — си рече Митра — „ами да гледам сега да се омира со Доста, та да поседиме ошче некоа подина заедно дури да ми потпркнат дечињата, па кога ќе втасаат веќе за работа, да си се оддела и да си а гледам работичката.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дојде на собранието и селската испустеница бабата Тода, а кога Митра ја виде се понамршти и за себе си рече: „Ата да а најде, ошче она беше кусо.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нашите се двечки, малечки, оти да си и даваме! — Се опули во Митра и си рече: „Та м'сна м'ња, песјачко една!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Проживеаја четириесет години, тек лав не си рекоа настрана, а сега одеднаш треба да земат секирите, да се исколат. Кој ќе чуе шо ќе рече?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во тоа време Митра ја гледаше што прави, и кога почна да плете поарно од неа, си рече во себе: „Море, орјатката една, ваа пофарк ќе излезе од сете нашинцки невести!“, — но ништо нејзе не ѝ рече, само ја охрабри.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Пукна ѓаволот, — си рече Бисера и го фати под мишка, го заведе дома, му даде столче, го кладе ѓезвето за кафе и седнаа да се разговараат како родители и чедо по две три години.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— „Треба да не живеа кај Анѓа, — си рече најпосле. — Ете шо требе да направа“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— „Ете ти го патот по кој можиш и ти, Сталко, да дојдиш до највисоката скала.. како отец Арсенија“, — си рече сам со умот Стале и започна да си го разгазува тој пат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— „Охохо! — си рече кога го пречекори прагот на Жиовчевата порта.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Така! — си рече сама со умот. — До Велигден има ошче цели три недели.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Си ги зедов фанглата и мистријата, да ми се живи, си реков и продолжив да си работам како што си работев и пред тоа, мирно, спокојно... - ја чепна Илко со клечката лулата, ја разгоре, почна да трга и да исфрла кругови од чад што се распарчуваа низ одајата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Најпосле се замисли длабоко и си рече во својот учен ум: – Овдека треба и марифети, не само сила – па како да се присети нешто по долго мислење и кроење, си рече: – Јас треба точно да ги научам сите водачи на овој бунт и од нив да разберам со каква сила располагаат и кои им се слабите страни, а за таа работа ми треба човек, што ќе отиде кај нив и ќе разбере што треба – и плусна со рацете.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Готови се, си рече Аџи Јане во себе и за малку што не скокна од столчето да отиде кај буљукбашијата и да му го изнесе планот за победата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Нека ги, – си рече во себе, – и тие му се верни поданици на Калифот, нека земат по нешто и тие. Сигурно ќе има за сите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Аха!, си рече во себе аџи Јане. „Значи, треба да се нападнат од сите страни за да се скршат. Ете тоа ми треба“.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Нека се знае и нека се прикажува: или и Анѓа ќе ја имам, или ниедно – си рече во себе и стисна срце да го чека резултатот од оваа опасна игра.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Види пак беља од Турчин, си рече во себе и ѝ се вратија во сеќавањето сите страшни слики од харемот на прилепскиот кадија.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кога од станицата стигнаа пред зградава, додека сите се качуваа на првата плоча преку неколкуте басамаци, таа си рече Да признам што има ваму долу? чкртна со кибритчето, го наала кончето на свеќата, нив постојано ги пикаше во пазувата, и лелејавото пламенче дури долу по ходничето и таму лево во двете прегратки ги заваби сите. И гуските, се разбира.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Но, си реков, почетокот е секогаш споен со утрото.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Вие дојденци, тој со жена си дојденци, па си реков, чуму да не се знаете.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

– „О јас сиромав, си рекол сам со себе, угоре високо, удолу длабоко, да се вратам, кај џевнем да одам?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Од кај ќе знаат овие луѓе, си рекол Силјан сам со себе, по мојот јазик, за да им речам добровечер“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Се уплашил сиромав Силјан едно чудо, чунки си рекол со умот оти ќе бидат некои ѕверови.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ах, јас сиромав, си рекол сам со себе, дали така ми било речено, наместо од прасе месо да јадам понапред, сега си јадам жаби; наместо јагули и риби напред што јадев во златниот град Прилеп по ладните меани, сега си јадам гуштерици и кауѓерици.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Си рекол со умот Силјан да не им проговори, ами да им се поклони, чунки чу оти тие си проговориле по нивниот јазик.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Сполај ти, Господи, сполај ти, си рекол сам со себе Силјан, дали на Крушово се наоѓам овде и го гледам нашето поле?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Чудна земја ќе биде оваа, си рекол сам со себе, зер долна земја ќе биде оваа!

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ја чекај да си позобам троа црвје, и така ми се јаде,“ си рекол Силјан и си влегол во браздите да си збира црви.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Радоста од Силјана се свртела на преголема жал и плач и тогај дури се уверил оти штрк ќе си биде и штрк ќе си умре. – "Ех, кој не слуша татко и мајка, си рекол сам со себе, клетвата го фаќа, нели ме донесе Господ на мојот вилает, не ни е толку жал, чунки овде ќе си умрам".

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ете ми трага од луѓе, си рекол сам со себе Силјан; арно, ами што знам што луѓе ќе бидат?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Си реков: Еве, будна сум. Само јас сум будна.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Што чекам тогаш?, си реков и без колебање, се втурнав во колумнистичкото друштво, рака под рака со еден од моите најсензуални фотопортрети.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Кога првпат замина во вселената, пред десет години, си реков себеси, ‘Тој е мртов’. Или како да е мртов. Затоа мисли на него како да е мртов.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Сѐ ќе биде в ред“, си рекол себеси, неуверливо, додека замавнувал со крилјата на долгиот пат под утринските ѕвезди, над дремливите селски брегови осветлени од месечината, зад градот Мелин.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Си реков човеков има потешкотии со сите тие листови што постојано си ги пика во носот за да ги прочита, а потоа, како да се згадил од прочитаното ги фрла тие листови од пред себе.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бев уверен дека сето тоа го прави без систем бидејќи на неговата маса владееше вистински наос.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бошко не претчувствуваше ништо добро, но си рече: „Ако лошото ти дошло на прагот, отвори му ја вратата за да не биде полошо.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ќе му давам поголем дел, си рече, и не му подвикнувам како досега. Не заслужил.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ја ведна главата покорно и уште попокорно ѝ нарача на снаата да им стави вечера, го нагости арамијата, поприкажува со него и кога стана овој, дедо Бошко си рече дека ќе здивне.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И белки не е за несреќа“, си рече жалејќи што сега не му е младоста од едно време кога беше комита во четата на деда Гера.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Се потурчила и си рекла: - Згрешив ама, господи, змија му родила да му родам!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И така, си рекол, немам за кого да живеам.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кај него ќе одам, си рече Бошко.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Затоа ѝ беше потребно по неколкупати да му повторуваш што си рекол, ако сакаш да сфати дека му се обраќаш токму нему, а потоа ќе требаше да му објасниш која ти е намерата или што сакаш да дознаеш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Остави ги работите сами да си бараат корито, сами да си се редат, навистина така си реков и кренав раце, иако, ова нешто за прв пат го признавам, на жената не ѝ е лесно кога нејзиниот маж ќе се заплетка на такво место и со такви луѓе.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Така си реков и го спуштив пердето. Зошто да жалам?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ех, си реков, ме стрефи. Од гајле, косата ми побеле!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Само си ја преапав устата и си реков, молчи Василке, за жал не можеш да помогнеш кога сѐ ќе тргне накај злото.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

2. Мојата приказна „Стасав во последен миг, но сепак го преминав прагот на авлијата 28и премрев, мислам, одеднаш: - самрачна светлост, неспокоен сјај и јарка нестивната страст која се одразува врз сѐ и во сѐ и сѐ превреднува, како премрежје - сетне, интензивен спој вибрации збрани на едно место налик на грст значења вкрстени во еден единствен збор (о, парадоксално блаженство на хомонимијата - си реков и почувствував дека допираат до тебе моите помисли, надтежнати од профаност занесени по светост изострени од долгото 'рвење меѓу принудата и поривот меѓу надворешното и внатрешното!)

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Што направив? Си реков.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се намуртија, си рекоа, скар скар скар, до година скар, ако си се смириме, пак ќе се скараме, скар.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сепак, добро е, си реков, што искористив толку тоалетна хартија.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ама не е така, не ќе е така, ќе си речам после, не може да лаже радиото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не ни текнува друго да си речеме. А и немаш време, не ти даваат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како сум можел, си реков, да не те видам порано?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Си реков: да не бидам ноќе сама и ги зедов кај мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нека му е лесна земјата на Никифор Абазовски, си реков. ,И дрвото не е дрво, ако не се чуе неговото паѓање", велеше дедо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И ништо да си речеш, да проговориш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И што не си рековме, боже златен, парампарче сме се правеле.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Море седи, Небеска, кај што си се нашла, ќе си речам, во секоја туѓа земја пак ќе бидеш само туѓинка.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ми поразминало малку, па ќе си речам: ај собери се, Небеско, без него не можеш, а со него може да ти биде полошо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И кога си реков: до овде ти било за одење, Небеска, рацете му се отпуштија, му се олабавија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Чекај, чекај, - се сепна Дедо Мраз. – Се што си рековме си е на своето место, освен она...

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Си ја ставив сликата во левиот џеб, веднаш до срцето, и си реков: засега е доволно.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Но ајде, си рече, да не бидам зајадлива како нив.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Грди се пајаците, лебарките; Понови времиња дојдоа- ги помилуваа- некои, но не можеа да ги сакаат; најпосле, си рекоа: па што ако- една, две бубачки в кревет;

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Си рече во себе: „Изгледа го бомбардираа и го изгореа селото”.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Едно затоа што ако направат нашите беља сега кога валијата е тука, тој може да си рече оти тоа е и против него, а второ, уште полошо ќе направат ако бегот ги побара терачите а селото да нема да ги даде.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Дошол до некое место и си рекол Итар Пејо: „Море да не загинав некое магаре. Да ги пребројам.“

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Е, си рекол, еве со чунката ќе поминам преку водата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Му излегла земјата поголема од небото. Ај мајката, си рекол... -- Женско си ти, не ти прилега така да зборуваш.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ако, си рече Србин и не престанувајќи продолжуваше да опоменува: - Бегајте... . Народе... - Види, види, - рече некој.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Така си рече, но не му се веруваше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Останаа тука без да си речат макар и збор сѐ додека не наиде еден селанец, пристар, кој наврати да се напие вода.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Расмеани се погледнаа и забележаа дека ќе врне. Си рекоа да побрзаат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Ја, - подрече Чакарвелика, го пристутка плеталото во скутот и не кревајќи ја главата кон нив си рече во градите: - Убаво сте смислиле, деца, ама вие дома не ќе можете да се вратите.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Вечеравме, го викна келнерот, Мане му плати и побара една соба за ноќевање.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога станавме следното утро, пред да се построиме, пред нас помина едно куче, но само што нè одмина експлодира една мина и си рековме: Еј, кучето нè спаси, па бргу го напуштивме селото.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Воопшто не се посомневав, поседовме уште малку, па бидејќи бев уморна, си реков дека ќе спијам и ништо нема да му речам или да го прашам зошто е тука во Кичево.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но, кога го видела колку е низок и малечок нејзиниот свршеник а таа висока и јадра, си рекла – сепак, сполај му на Господ, тоа ми била среќата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Баба ми си рекла – зар е можно на Мила нешто такво да ѝ падне на ум, толку мало дете?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Си реков и нејзе со нас кој знае како ѝ е, потоа сакав да го заборавам овој настан.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тие ми даваа од јатките божем мислеле и за мене, но јас им реков дека никако не сакам да земам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Само си рече Со недели не ќе може да се чуе збор од Пелагија.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ја притисна на градите и си рече во себе дека треба да биде претпазлива од тука натаму, приказната да ја направи поуверлива и никој да не може да ја расколеба.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Се испрегрнаа, си рекоа здраво- живо и Пелагија се растрча да ги почести луѓето, а Перса ѝ се обрати на Митра малку со шеговит тон Ами ти Митро што стоиш пред Чана како втесна?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ѕиркаше час јатагани, час копита, бечви, час пискуљи од коњска грива, час дизгини, превртени грпки од седла, чизми, пушки и кубури, камшици засукани околу нечиј врат како змии, а кога воздухот сосем се нагнети од потни тела на луѓе и коњи и стана густ за дишење, Петре си рече: и убог божјак да сум, ми нема спас.