IV. Нему не му одговори, иако се обиде дури и да си ја подигне раката и да му намавне на тоа старче.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И секогаш, кога ќе мораше да се поздрави со тоа старче, Змејко секогаш долго потоа го носеше во прстите впечатокот како да се поздравил со мртовец.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сѐ беше така подредено кај тоа старче, што Змејко можеше зад секој негов гест да ја насети онаа негова чкулава рачичка како влече полека, како глувче, кон себе, кон себе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Во тоа старче Змејко никогаш не можеше да погледне без да се насмевне сожаливо.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)