Еве, пред вас, истото морав да го образложувам на еден млад татко чие дете боледуваше од леукемија, потоа на една жена која бараше права што им следувале на инвалидни лица ...
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Не ги слушаше гласовите на тие луѓе чии деца плачеа, чии жени се довикуваа со сè поочајни гласови, чии мажи ѕиркаа преку бодливата ограда, ден низ ден сè повеќе замолчуваа и се молеа и кога молчеа; иако тие слики и гласови допираа до него, зашто знаеше дека неговата работа привршува, дека е слаб на човечките несреќи и дека поради сето тоа е сосем возможно одново да му се вратат силните мигрени.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Доста Макрева, Јова Батанџиева, Велтиса Мидова Велика Калешкова, Митра Ѓорѓиова и ред други мајки, еснафки на Рожденката, чии деца за првпат или уште од лани одат на училиште, кои стоеја одвоено од машките веднаш по говорот од даскалот почнаа да го коментарисуват случајот со Нешка Рожденкина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)