ја (зам.) - држи (гл.)

Судот, со оглед на сите околности и според свое убедување ќе цени од какво значење е тоа што странката која ја држи исправата не сака да постапи според решението на судот со кое ѝ се налага да ја поднесе исправата или, противно на убедувањето на судот, одрекува дека исправата се наоѓа кај неа (чл. 218, ст.1-2 и ст.4-5 од ЗПП). 173 Х.Џ. против Охис Пласт Спор за неисплатени плати
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога странката која е повикана да ја поднесе исправата одрекува дека исправата се наоѓа кај неа, судот може заради утврдување на овој факт да изведува докази.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Нашата коза го прифати погледот на Сталин, започна да подигрува со опашот, сакаше да се ослободи од јажето со кое ја држевме врзана околу вратот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми, кутрата, кога ќе насетеше како смртта кружи околу нејзината рожба, немајќи сили во себе, нека­ко ѝ се предаваше на смртта, запаѓаше во смртна треска што ја држеше со денови.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајките на кои козите им ја спасиле рожбата ја држеа до куќната икона сликата на Чанга со козите, објавена еднаш во еден весник.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ги брои старецот броениците и врз нив ја држи обесена својата тешка брадосана глава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми ја држи својата топла дланка на ногата над коленото, на голо, и не брза за да ми даде време јас да ѝ ја повлечам кон моите гениталии, но за да го сторам тоа, треба прво да ми стане.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Под носот, устата никако не му се затвори, за целото време ја држеше во полунакривена насмевка, та му се гледаа забите, за чудо бели, па и добро подредени.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Молчеше со зацрвенето лице и со онаа десна рака истурена напред на масата како што ја држеше секогаш кога нешто докажуваше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Абре, Симон“, ми вели, “ти се исушила варва. Што ја држиш дупката отворена, што не ја запреташ?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Последен пат го видов на свадбата на Јане Скендеров кога на мајка ми ѝ објаснуваше дека само јас од цела фамилја знам правилно да ја држам чашата за вино, исто како и тој.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Старецот ја држи в раце свештеничката капа заедно со килибарните бројаници, додека ветрот му ја развејува проретчената коса полека отплетувајќи му го врзопот од долгите бели коси, што лабаво му трепери на тилот.  „Одете оче, засолнете се во пристанишната зграда, ќе Ве повикаме благовремено”, му рече Лука Карер на старецот во чии раце беше крстен во црквата на Св. Дионисиј, заштитникот на островот, добивајќи го името по својот дедо, но и според еден од четирите евангелисти.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На човек на моја возраст не му останува ништо друго освен да чека, каде и да е“, се обиде да се пошегува свештеникот погледнувајќи го со бистар, прониклив поглед „Освен тоа, сакам да бидам присутен кога нашиот Одисеј ќе се врати на оваа тажна Итака.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа е начин да се преживее, тие се сите тука свои на своето, тој е дојден и заглавен во туѓ град меѓу туѓи луѓе, во туѓа средина во која единствена смисла има да продолжи да ја држи функцијата, инаку е никој и ништо - се правдаше самиот пред себе си, а оној темен дел од желбите ќе се појавеше ненадејно од темните келари на неговата душа и ќе го потсетеше дека се лаже: „Не се прави наивен”, ќе се соочеше со себе си; неодамна самиот пред германските власти ја издејствува смената на Сабтај Салтиел, но и преземањето на неговата функција, стана и претседател на еврејската заедница на Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се почувствува побезбеден и што е најважно, се почувствува повторно важен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но убава е бубачкава што ја држам в рака и знам дека е мртва, дека нејзината градба ја надминува секоја друга и поседува незауздана радост, а таа радост е радост на каменот, и таа живее во гробот како лав.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Мислев дека нема сили да ја држи гитарата в раце, зашто такво чувство се добиваше од нејзиниот снемоштен глас.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Студот сечеше и затоа морав да брзам и, во една ваква брзаница, застанав пред една кафеана, која по името „Балкангрил“ ми откриваше дека ја држи некој мој сонародник.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
(Ја држи главата во рацете) Тодоре, Тодоре! (Влегува чорбаџи Димо)
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Сега и Соколе се вгорештува: - Гледај овде, - го превртува тој листот на книгата што ја држи Боце на колена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој не можеше да ја држи главата искривена и секој час му се пробесуваше де налево де надесно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кочо погледа во девојчето. Тоа беше седнато до огниште, ја држеше тавата и го подбуцнуваше огнот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Двојникот ми ја држеше линијата веќе половина час – нагло ослабев.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Мраморно Море,94 жед Ја држам в раце Убеден дека е Мојата Скришна Жед. таа Таа гори Јас горам Јас догорев Таа гори. повеј моме Мириса твоето тело Мириса моето тело Ех, каков повеј Од животот И Смртта.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Но само јас долго ја држев пред очи. ***
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Бомбата ја држеше Васе и веројатно тој ќе ја протне внатре.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тргнав низ училницата, но сѐ уште не бев сигурен дали сум закрпен убаво. Раката ја држев превиткана одзади. ***
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Лангачот ја држеше наведнато главата и којзнае што мислеше кутриот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но Ѓеле е од оние деца што постојано ја држат главата подведната, веѓите затегнати и протурени над очите, а устата и лицето никогаш не знаат за смеење.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Главата ја држеше сведната и скаменета.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Амико, еве, донесаре, - му покажа на торбата што ја држеше в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Аскерот се разви во стрелци, толку густо, што ако се фатеше за рамо, можеше да направи танец од оро, на чело со „танчарот" бимбашијата, а опашката би ја држал Бахтијарпаша. Со пристигањето на десниот фланг бимбашијата издаде заповед за напад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сите Анадолци подивеа и почнаа да се дерат, да псујат, да зборуваат неврзани и неразбирливи зборови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како која градба ќе се извишеше над нив, така железничарот Круме сѐ пониско ја држеше главата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Доколку се предомислите и не можете да си го одземете животот, викнете некој од затворските службеници или озлогласените цимери да ви помогнат и да ви ја држат главата во вода неколку минути и самоубиството ќе биде благовремено извршено.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Секоја цел, на пример мост, надвозник, или железнички чвор, која непријателот цврсто ја држел и која партизаните не можеле да ја нападнат била доверена на Кралското воено воздухопловство или на тешките бомбардери на американското воено воздухопловство.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
„Образованието“ на минатото столетие својата „империјална“ склоност кон корисното судбоносно ја држела за претпоставка на класичноста како таква.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И сѐ додека раката може да ја држи мистријата и окото да мери со пљумчето и додека животот се реди од сурови, неправедни и алчни луѓе - мајсторите нема лесно никого да пуштат да застане до нив на скелето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тогаш се сврте да се враќа и ја виде Горда како и таа се враќа, сега само по костимот за капење, додека со едната рака му мавташе со соблечениот фустан, а со другата ја држеше торбата за пазар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Епизодистот, веќе замислувајќи се како примадон, само задоволно се смешка, додека со прстите од едната ја држи цигарата да го догори до нокти, а со другата рака благо ја клацка чашката мастика.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Си мисли Боге: а може ја држи инаетот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А стариот Курназ, кој продаваше купечки цигари а и качак под тезгата, како и по некој весник, ама владин а никако опозиционен, ја држеше трафиката благодарение на ногата што ја немаше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
По првиот истрел, Бојан сфати дека цврсто ќе треба да ја држи пушката в раце, зашто не знаејќи дека при истрелот таа се затресува, Бојан лесно можеше да ја испушти.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кучињата продолжуваа да лајат, а тој им подвикна и ја фрли гламњата што уште ја држеше в рака.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сѐ уште ја држеше разгорената гламња во рацете, сѐ уште очекуваше изненадување, па ја фрли гламњата дури откога се качи на чардачето и од високо убаво ја разгледа околината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја држеше пушката откочена, со цевката истурена преку вратничката.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но штом дотрча поблиску, одеднаш, со гламњата што ја држеше в рака, почна да ги растерува кучињата. - Чибу! Чибу! Караман, Стрела, уаа!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во својата душа дедо Димо искрено ја држеше страната на Дуковци, цврсто се радуваше на нивната тврдоглавост, па кога утрово ги виде како жнеат, она негово „Да ви се позлати српот“ беше најубава желба што еден селанец може да му ја упати на друг.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја држеше раката издадена.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сега ја држеше лажицата в рака, гледаше како сите околу него сркаат, како да се на некој натпревар по сркање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Илузијата што ја скриви птицата веќе не постои Исчезна и опашот и жолтиот клун и монистата на песната На гранките ѕвездени гроздови Зборовите паѓаат врз белината Сѐ е стокмено како во градите на будилник Безброј лостови ја држат напнатоста Прстите шетаат по ‘рбетот на времето Но гласот на сестра ми го слушам додека се обидува да го смести својот насмев на лицето на една исплашена кукла.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сѐ се случува така како што упатуваат древните книги Патеката е со покривка од најлесен пердув Од истата воздушеста материја од која била скроена Некогаш првата облека на Ева Избегав овде за да го заборавам оној друг свет Со брдо кренато за да се измачува Сизиф Со столб издигнат за да го оковат Прометеј Со оној обезглавен труп од Пеколот на Данте Што ја држи за коса сопствената глава И ја носи покрај себе место фенер.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Каде завршува пештерата на болештините? Кои шарки ја држат вратата од спили?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Не, тој така ја држеше раката и мижеше со едното око зашто така му изгледаше дека гулабите летаат пред неговата рака а тој ги турка напред.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Не толку заради што му се исуши устата од силна возбуда, туку и за да провери дали букарите навистина, легнати така еден до друг и завиткани во влажна `ржаница ја држат студена водата, побара да му дадат вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
КАТА: (со левата рака му го подава на Пандета пагурчето, а десната ја држи на градите) Повели!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А зад ковчегот тенка колона луѓе потемнети од планинското ветровито сонце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Раката на коларот што го донесе сандакот како да не ја држи уздата туку поткренатата муцка на коњот додека го влече по угорницата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека таа зборуваше, позицијата на нејзината рака се смени; наместо таа да му ја држи раката, сега неговата рака ја држеше нејзината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Лицето му беше сиво; ја држеше жртвата со левата рака за кадравата пламеноцрвена коса, со десната ја удираше по дамкавото лице издолжено од зачуденост и од страв.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Овој го дочека, го стисна со левата рака околу врат додека десната ја држеше над него како да го посолува со нешто но веќе Андон му притрча отстрана и му се фрли в нозе а јас преценив кај е најслаб противникот и му се обесив на грб.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И дури тогаш сфатив дека уште ја држам за половината, без потреба.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Беше целиот во бела прав, но среќен, оти в рака ја држеше плочката од кал со отисокот од последниот збор наназад, а првиот однапред во текстот мерено!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот ја држеше свеќата и гледаше во чудниот, ситен краснопис на отец Мида.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот ја држеше свеќата, напред, по него Лествичникот, и на крајот јас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Патот е стар, сега проширен и под асфалт, ги памети времињата на турското владеење и тогаш беше, а и сега е пат кој ја држи врската Лерин – Корча и натаму сѐ до Драч и преку него по море до Италија и од таму кон широкиот свет.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некаде кон пладне, нејзината рака ја испушти мојата. ѝ ги склопив очите, станав, излегов на балконот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седев крај нејзината постела, ја држев за рака, ја слушав како кркори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вади цигара. Ја држи во десната рака, во левата ја држи запалката.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Седнат на шанкот, тој ја држеше раката на внатрешната страна од нејзината нога, одвреме-навреме лизгајќи го показалецот по неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Усплашена - таа скокна на маса, но не успеа да избега: Златко ја држеше цврсто за опашот.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Останала сама - самотница, море, жална жалосница, разлелекала до што глас ја држело, го закопала тука, преткуќи крај патот, го обградила гробот со неколку колја.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Стоеше во просторната сала, наострен како откочена пушка и сега ја држеше во својата дланка онаа рачка, што требаше само да се притисне, за сите делови од бичкијата да полетаат во своите виорни, а сепак строго одбележани движења.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше уште потежок кога го отвори сандакот, каде што си ја држеше храната, и кога откри дека ја нема уште којзнае колку многу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа време тој можеше да ја држи во своите раце власта над својот оган.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во рацете ја држеше само уште својата долга француска пушка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една долга француска карабинка, исто како онаа, што му ја оставија нему, само доста понова, а стариот ја држеше цврсто припиена по целата должина на своето тело.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Да. И нешто повеќе. Вашите закони и вашиот поредок ја држат Македонија во мрак и сиромаштво“.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Лежејќи врз него, Павле му ја држи устата, а Иван седи врз неговите нозе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ја држи, стисната меѓу колената, книгата што му ја даде Павле и чекаше да заврши часот за да истрча во дното на бавчата и таму да чита.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Често ќе ни речеше: ”Знам, душичката ви сака женско; и јас кога бев помлад, кога бев на вашите години, не можев без женско: во секој град каде што скитав имав по некоја: и во Атина, и во Анкара, и во Рим, и во Мадрид; ќе ми се прилепеше некоја или јас ќе се врзев за неа, но никогаш повеќе од една година не ја држев: ми стануваше здодевно само со една жена да живеам; штом ќе оставев една, наоѓав друга; се лепеа како по мед; ми ги мереа со педи раменава и градиве и велеа: јаки мажи сте вие, Грците; и можеби - затоа тешко го доживуваа оној момент кога ќе им речев дека ги оставам, дека во друг град одам, во друг крај на светов, и во тој момент или паѓаа во несвест или како диви мачки ми се нафрлуваа со ноктите да ми ги ископаат очите; или ќе ми се обесеа со рацете на вратот и ќе речеа: и ние одиме со тебе...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Качакот ја држеше главата провисната, гледаше в земја, сонцето го пржеше по темето, му облетуваа муви и инсекти околу устата што му пенеше и му гореше за вода, напинаше на јажињата со кои беше врзан да ги скине; гледаше во луѓето собрани околу него, гледаше во езерото што ја заплискуваше водата и со јазикот мласкаше, стружеше низ устата која сѐ повеќе му се сушеше; се вртеше и го бараше Делина да дојде веќе, да му го забуца куршумот и да го спаси од овие маки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
9 Мотив: црквата и гробиштата: Оддалеку најпрвин се забележуваат крошните на столетните дрвја припиени една во друга, грабејќи го лакомо просторот полн сончевина и отворен кон езерото до кај што окото гледа; црковната ограда е ниска и тие ја наткрилуваат, се префрлуваат преку неа со своите крошни, ги пробесуваат и ги спуштаат како зелени водопади; кога ветерот ќе го разниша зеленилото, се покажува камбанаријата и црквата издупчени од гранати; при секое удирање на камбаната, малтерот се лупи и паѓа како кожа од рани; на влезот од црквата сѐ уште стои на ѕидот св. Ѓорѓија качен на коњ и со копјето ја држи змијата прикована за земјата; наместа малтерот е паднат, та змијата е излупена во опашката, но јазикот ѝ е црвен, свеж и заканувачки издаден; гробиштата околу црквата се расфрлани без ред.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Си ја држи главата и си шепоти: - Дури бев млад, вели, мислев дека секогаш ќе има време за она што го немам. 231
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си беше еден човек и си садеше грав, пиперки и босилек, сееше ’рж и јачмен, ораше, влачеше, едниот вол му бегаше од браздата, и волот го тепаше по муцка, му пушташе крв од муцката на волот, и после муцката му ја држеше в раце и го милуваше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас му ја држам дланката до гушата, му ги начекувам капките што му се враќаат од устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми го менува одењето: ме влечка по некои стрмни висови, кон некои пропасти. Јас ја држам, ја стискам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со едната рака ја држи камилавката, а со другата само ја поткрева мантијата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А таа стои, малку погоре, ја држи Горица за рака и чека.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние, вистина, сме смешани со нив, ама секој си ја држи својата страна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам што да правам. Му ја држам раката оти ништо друго не може да ми досегне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ја држам за аливцата, Таа ми се истргува, а јас ја држам, ама сум нејака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето одат по него, му ја држат пушката и го молат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам сега што да направам. Ја држам така за прстите, се држиме двајцата за чепот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бегот ја држеше пушката свртена кон нас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пушката што ја држеше само со десната рака со напорно стискање на мишката беше со темниот врв допрена до разграштените гради на домаќинот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Арсо Арнаутче веќе ја држел за рака, бил стапица што не го пушта подарокот на ноќта. Воздишки. И шепотење. - Излези, нема никого.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Аман, честит бегу. Не греши душа, не сме виновни.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но бегот ја зграпчи за плетенките и ѝ ја искриви главата. Диво гледаше во младото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тишина. Наеднаш Фиданка Кукникова бездруго не знаела што да каже.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Турците ги затекнала ноќ отаде планинава. Косата им се крева, ни фесовите не ја држат. А зошто?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ми го прати писмото за да ја земам, а тој пес ја одвлекол дома си и таму ме рани, ми пиша дека ја држеле под клуч... (се бара во пазувата и вади писмо).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
По начинот на кој ја држеше чашката можеше да заклучи дека истата му е најверен пријател и другар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А таа друга страна, седеше до нејзе и ја држеше нејзината рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Леле, ќе ме фати! - ја држеше чашата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Лошите вести Рада секогаш ја држеа на готовс. Секој телефонски повик значеше ново премрежие.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада како да ги прочита загрижувачките мисли на Светлана не сакаше да ја држи веќе во неизвесноста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Цела ноќ Рада ја држеше раката на Томо, броејќи ги капките од инфузниот раствор кои капеа во неговата вена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Постојаната возбуда ја држеше на опрез.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Свадба нема да има! - викна колку што ја држи гласот, - заради сервираната лага и подметнатото кукавичјо јајце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како вистински џентлмен тој само ја држеше за рака. Само држење за рака и ништо повеќе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Цели осумнаесет месеци министерот ја држи под своја власт.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така е оддалеку. Одблизу се покажува уште една тешкотија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, додека ја затворам чантата и мавтам да ми ја донесат бундата, а сето семејство се збрало, таткото, подмириснувајќи ја чашата рум што ја држи в рака, а мајката најверојатно разочарана – па што, всушност, очекуваат овие луѓе од мене? – сета облеана во солзи си ги гризе усните, а сестрата мавта со шамичето натопено со многу крв, јас сум некако подготвен, под извесни околности, да признаам дека младичот, можеби, е сепак болен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Филиповиот сопатник од кабината, инженерот Жил Бутрен, седејќи крај металната масичка, си го пиеше пијалакот во сенката на чадорот со боја на пламен, кој оддалеку прилегаше на огромен портокал што плови по морето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Соголените планини на Херцеговина ја држеа Рагуза под огнот на усвитените огледала.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога дознаа од управата за какви бесмислици го користиме времето, дека тетратката во рацете само за маска ја држиме, веднаш беше забрането шетањето крај ѕидот, а секој оној што ќе се обидеше повторно да го мери беше најстрого казнуван.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој со едната рака ја држеше цврсто за половината чувствувајќи ги нејзините растреперени мускули, а со другата рака ја стискаше нејзината рака и ја чувствуваше нејзината врелина и спонтаност привлекувајќи ја кон себе колку што е дозволено.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја држеше возбудено гледајќи како му одолила на времето.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој ја зема и ја држи в рака.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Стрпливо ја држеше волшебната слушалка на уво. Слушаше, слушаше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се развесели. „Ме сметате за опасен лудак а не знаете што станува околу вас?“ „Што станува?“ го прашаа стискајќи го меѓу себе и кикотејќи се безгласно, само со тешките раменици на кои можеа да ја држат земјината кугла.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја држеше в прегратки посигурно и поврело од Ивана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не вредеше да се должи. Ја спушти слушалката. Јас уште ја држев расеано.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пролетта 1985 година, кога Израел ќе ги бомбардира позициите на ПЛО во Тунис и седиштето на Арафат, Хабиб Бургиба, во налет на бес ќе побара прекин на дипломатските односи со САД, макар што крај својата работна маса ја држеше сликата на американскиот претседател Роналд Реган.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш не ги заборавивме блиските и срдечни Себастијанови...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Климент Камилски мигум ја држеше збунет книгата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А човекот со хармониката, спечен и со удови на инсект, се виткаше и пиеше вино со затворени очи додека еден младинец му ја држеше стомната на уста, куц, тој со години подвижноста ја пренесувал во колковите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Животното ја држело главата накривена и со едното око гледало како призрак со два рога, се усвитувало од сувите фрчливи ноздри.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ја држеше Џулија околу тенката половина лесно опфаќајќи ја само со една рака. Таа беше странично допрена до него од колкот до коленото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја држеше ламбата високо крената, за да ја осветли целата соба и во топлата нејасна светлина местото изгледаше необично привлечно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секој од стражарите ја држеше жената за по еден крај, додека таа риташе и им се извикуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веруваше дека всушност си ја држел во рацете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чудно беше дека самиот факт што ја држеше таа фотографија во рацете му изгледаше значаен дури и сега, кога самата фотографија, како и настанот што таа го забележуваше, беа само сеќавање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој извади една цигара од стутканата кутија насловена со „ Цигари Победа“ и невнимателно ја држеше исправено, така што тутунот испадна на подот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Понекогаш, така, полускришно, гледав во него додека јаде, гледав како ја држи лажицата и како, со погледот надолу, ја принесува кон устата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
По трапиштата и излоканите места растат ниски, жилави, опори растенија: глог, шип, дрен, капина, повит, - прилагодени на скуден живот и осудени да ја држат земјата по падината да не се рони, да не ја свлечкаат дождовите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сомневаше дека му прави магија да умре, зашто при секое враќање од брегот каде што ја држеше ногата во топлата вода, ја забележуваше неговата слика обесена на ѕидот во одајата, малку помрдната, а на очите фрлена пепел.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја стега и не ја пушта ни на попатните станици каде што автобусот запира за одмор, а не ја пушти ни кога стигнаа во Скопје, ни кога врвеа по улиците, ни кога дојдоа во интернатот; ја држеше и во канцеларијата на управникот на интернатот каде што татко му го внесе да го пријави.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И сега ете, нунката Стојанка ја држи вратата дури да се јави некоја од Сукаловите снаи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Мори, дома ли сте домаќинки! — викна Цаца на малата врата и ја држи вратата за жапка, да се осигура од кучката, оти таа навистина не познаваше кума — побратима.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Чекај, Досто, да те вида, чекај, јагне, да ти се нагледам! — рече замајано и како за себе почна да си зборува, кревајќи ја главата кон таванот на земникот: — Е, е, е, сполај ми ти бре, боженце, кога и јас челад су ти бил, кога и за мене дел си одделил! — и ја гледа право во лицето и ја држи за раменици.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само таа да му е здрава и убава, да му ја држи куќата отворена, а тој за сѐ ќе најде чаре.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не може да ја држи, не може да ја пушти. И почна да ја гали како мало дете по косата, по образите, по вратот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А тука Анѓа ја побара помошта и, не можејќи веќе да се воздржи, писна гласно колку грло што ја држеше: – Намашни, либе Стојане, Намашни Шарка и Мрча, Одбрани, либе, од волкот, Твоето рудо јагненце, – а очите ѝ се навирија со солзи почна да ѝ течат низ темните образи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Арслан се загледа внимателно во Анѓа, која ја држеше понаведнато главата, но очите го стрелаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Вооружени со по еден голем стап ја држеа дисциплината кај бесните атови и бикови, кои често се клоцаа и бодеа меѓу себе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Какви милјеа? Тоа се реднекс, фашисти, морони, пореметени идиоти што пет реченици не прочитале во животот, луѓе што ја држат оваа земја во заложништво верно гласајќи за онаа ретардирана будала што веќе осма година седи во Белата куќа...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Но не е лесно да се совладаат вековните предрасуди кои ја држат во подредена положба жената на Исток.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка обично ја држеше вратата отворена.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не спиеше многу. И тоа малку сон што ќе ја намамеше, некако ја држеше, едновремено, и полубудна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакате? - ја држеше издолжена празната чаша кон рибарот кој му туриваше радосен што тргна работата, што проблемот ќе се реши многу лесно, без мака, без страв и неспокојство.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Учителот не ги распушташе, туку наставата ја држеше по куќи: одеше кај секој ученик дома и му покажуваше што треба да научи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Учителот додека деновите беа убави, наставата ја држеше надвор, во природа; но кога зафатија дождливите и студените есенски денови, бараше да му се ослободат училниците за да продолжи внатре, но командантот му викаше: - Какво школо...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Со левата рака ја држеше вратата за кваката одвнатре, а со десната беше потпрена на другата пола од вратата и чекаше со рамнодушен израз на лицето да биде што ќе биде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Стаписано подзастана и се сврте назад. Чуварот уште ја држеше раката крената до слепоочницата во знак на отпоздрав.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како пушачот кој од прибор имал само апетит и два прста да ја држи цигарата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во моментот кога двајцата беа свесни еден за друг, Елефтерија ја крена раката од надколеницата на десната нога поткрената на столот пред неа и во која, меѓу двата прста, ја држеше цигарата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се лажев. Во фоајето забележав дека на необичен начин ја држиш цигарата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А раката, раката што ја држеше големата скапоценост ѝ трепереше. И тоа вистински.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Раната преку неговиот нос скоро да беше зацелена, и додека ја држеше Брунила за рака, тој почувствува како Европа станува нејасна и како се топи во далечините.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Бартон седеше и долго ја држеше в рака слушалката. Срцето неизмерно го болеше. Каква лудост беше тоа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Косачката. Тркало во тркало. Проста машина што ја држите во рацете, што ја туркате напред итајќи шумно, додека чекорите напред со вашата тивка филозофија.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Со што може да се купи сиот свет Во една рака Зоки стега две парички, а со другата ја држи Лидија.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кога Петар Бем ме повика утредента да дојдам на партија шах, ти ја држеше десната шака во левиот џеб на неговото палто.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
АРСО: (Како да го сожалува.) Е, ама ќе ја држиш чашката дури не се испразни, зашто таа сирота, си нема столче, ѝ се окршило.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не ја држам вака раката. Морам да се помрднам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми ја држи раката и не ја попушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка ѝ била далечна роднина на царската лоза Романови, но нејзините секогаш ја држеле прогресивната страна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И затворена да ја држи устата, што се вели, пак ќе му избега насмевката, ќе му се украде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Устата ја држи затворена, но усните постојано ѝ мрдаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ногата уште ја држам обесена на тегови, ама можам да гледам што се прави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мрсулите ѝ се убави, велеше Клавдија и постојано ја држеше за рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Држи ја средината, Коста. — Ја држам. — Почни да броиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
4. Ја држиме така планината Клевтис, Арамиска Планина по наше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Шетаме по селата, организираме: им кажуваме на луѓето која линија да ја држат, да не ја пуштаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си зборува, баботи, што се вели, само зината ја држи устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистина, и мене ми се ниша душата, ама ја стискам, ја држам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Неговиот дворец мора да е всаден само во водниот дел на островот што ја држи ледената палата на ветриштата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Вкочанетите прсти одвај ја држат пушката, а нозете веќе како да не се нејзини.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И уште - во раце ли ја држиш - смрт држиш, на скут ли ја држиш - смрт на скут држиш, на колена ли ја држиш - смрт на колена држиш, низ нејзината цевка ли ќе погледнеш - смрт ќе видиш.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Генералот се поздрави со командантот и го праша сѐ додека му ја држеше раката: - До границата колку е далеку?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Исто така зајакнат одред да ја дополни одбраната на Фалцата што сега ја држи само една наша чета.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дедо, удирајќи го чибукот од керамитката што секогаш ја држеше до огништето за да си ги топли со неа студените нозе, и велеше на снаата: - Ај, невесто, клај ги дечките да спијат... Дома...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Колку што се сеќавам од преголема возбуда дека сум фатил птица, не знаев убаво да ја држам, та набргу штом ја извадив од клопката, таа ми првна од рацете и одлета на блиската слива.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ме легнаа и додека татко ми ја држеше главата на перницата, мајка ми се обидуваше со игла да го извади зрното. Ме болеше, пискав, се превиткував. Мајка ми не успеа.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ја држат како капка бисерна роса на дланка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А рибата ја држам.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Рибата ја држам, не помислувам да ја пуштам.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не се устремуват кон влезот, полека запираат среде двор, или не запираат, туку само побавно чекорат, ја опфаќаат црквата со очите, устите не ги вражат, само дланките што ја држат за рачињата како да се претвораат во усти и тие ѝ пренесуваат некакви сигнали, нешто како зборови што прв ги слуша и не ги разбира.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се исправа, се наведнува и долго ја држи својата уста врз устата на Богородица.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајката Роса по изгледот знаеше дали треба да пушти или да земе лаф, кога поседуваше кај неа ѝ се посветуваше на малечката Пелагија, ја држеше за рачињата и ја думкаше, уживаше во нејзиното грголење што веќе се претвораше во зборови чат пат, ама не се обидуваше да го дупне кожурокот молк.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да ја столчи, да види таа еднаш кој ја држи уздата?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Душманите ја држат нивната снага само однадвор, а до она што е внатре имаат ли моќ да допрат?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ја беше наведнал главата и чекаше. Ама, кога ја крена, виде дека игуменот се откажал од тоа и сега беше задреман врз една од тешките манастирски книги, што ја држеше на колената, Се тргна, ја затвори книгата и ја баци.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)