ја (зам.) - нарече (гл.)

Така во просветителството прв пат со помош на методична обдукција добиваме достапност до информацијата, а таа постапка се продолжува и степенува сѐ до денес, кога обдукциската информација станува и естетска, кога внатрешноста на желудникот може да функционира како естетска слика затоа што рефлектира некоја друга физикалност, некоја друга реалност, други линии и црти, а исто така пружа и специфична естетска угода што најлесно можеме да ја наречеме угода на интеракција, односно задоволство поради тоа што сме присутни на далечина.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Еден пријател, решението да заминам од главниот град, за да бидам таканаречен слободен уметник и градител, со добри намери и со полно срце, да им помогнам на луѓето во Маказар, местото каде што дојдов, каде што веќе сум, за работи што им требаат, а тие не можат да ги сторат, ја нарече судбоносна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По неговиот прв целосно изведен проект, „Куќата Хундертвасер“ во Виена, интригантниот уметник е „почестен“ со најразлични епитети, меѓу кои и „разубавувач“, „генијален дилетант“, а неговата градба ја нарекоа „Кич- катедрала“, кич- палата“, „папагалска куќа“ итн.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
ПЛУТА - „Многу сум му лута на господин Плутониум!“, рекла една плута што мирно си пловела по една река толку загадена што ја нарекле Плунка. (забележил: Плутарх)
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Некогаш таму навраќале видни кнезови за да се соочат со последната игра на својот живот што самите ја нарекле руски рулет.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Реков дека тоа не било недостојно име, туку сум ја нарекол, реалистично, „курва фискултурна“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Виделината нераскинливо ги поврзала раѓањето на синот и смртта на мајката, и додека растел, тој чувствувал како во него разгорува некоја жестина наследена од непознатата жена, која не стасал да ја нарече мајка...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Партизан“ го нарекоа киното кое се прочу не толку по прикажувањето на советските воени филмови, туку по тоа што тука Захаријадис од сите источни земји собра свои поклоници и ја формира народно – ослободителната и револуционерна организација на Славомакедонците и ја нарече ИЛИНДЕН.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Паметам дека „мојата” куќа, нека ја наречеме така, зашто навистина беше таква што тогаш и сега, ја чувствувам како своја, беше ниска, само со приземје, покриена со керамиди, опкружена со висока авлија и голем двор со многу разновидно цвеќе и тукушто расцутени трендафили.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се вртиш лево-десно по државата и заблежуваш стотици, илјадници, милиони луѓе кои носат во подмишките календари за годините што поминале и чекорат и дишат и изгледаат среќни (Коваќевиќ таквата среќа ја нарекува привидна).
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Немаше веќе приказна која можеше да ја нарече своја.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
И по законот на ноќта во Белата Долина, која некој ја нарекол бела сигурно во една ваква ноќ, од некаде од далечината почнаа и сега да поникнуваат дивите писоци, целите во некакви кристални одзвуци и на некој начин сосема свои, сосема домашни, тука, во овој бел заблескотен свет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само посака што побргу да заврши говорот во кој Анѓа не бираше со какви сѐ гадости ќе ја нарече Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Станицата ја подигнаа, кога ја правеа линијата, Србите и Французите и ја нарекоа, според околното поле и во слава на српските војници паднати овдека во бојот со Турците во 1912 година, Бакарно Гумно, а Бугарите, во последната Голема војна, ја прекрстија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пишувајќи ја книгата се обидував расеаните зборови (и расеаните светови) да ги доведам во каков- таков ред. Затоа ја нареков речник.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дали можеме уште да ја наречеме и дразба која ги струга сите можни агли на сопствената визија за она што сме и што треба да бидеме?!
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Само можам да ја наречам вакцина против најголемата болест на сите времиња.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Моето будење го пречекаа четири ококорени очи. Лицемерно насмевнати.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе ме врати на кораб со едра исткаени од светлота на муграта, за која поетите наоѓале низ векови вистински зборови, а еден од нив ја нарекол и колепка на денот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Пролетта - Револуцијата како што ја наречува авторот, ги затекнува пасквелчаните воглавно неподготвени, ги изненадува како некое ново и непознато годишно доба и ги повелува по нови патишта.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Концептуален уметник, поет и младински активист, Митко Гогов Има една одредница за поезија која се бави со големите животни прашања - неа најчесто ја нарекуваат „мисловна“.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Моларната опседнатост Делез и Гатари ја нарекуваат параноичко-фашизирачка: „Параноикот масите ги претвора во машини, тој е вештак на големите моларни единици, статистички формации, глутнички творби, организирани масовни феномени”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ако еднаквоста меѓу луѓето треба да биде одбегната засекогаш - ако високата група, како што ја нарековме, сака да го задржи своето место засекогаш - тогаш, преовладувачка ментална состојба мора да биде „ контролираното лудило“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Човечки магнетофон“ ја нарече тој во себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Власта над материјата - над надворешната стварност, како што би ја нарекол ти - не е важна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
26. СЕКОЈА БОЛЕСТ СИ ГО ИМА ЛЕКОТ - само една болест со ништо не се лечи, КАРАСЕВДА неа ја нарекол некој, КАРАПАРА - воздивни и сега ја речи...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
По неколку денови, откако допатувал во Њујорк, и практично станал непознат писател, Набоков во малиот филозофски есеј „Определби“ ја нарекол Франција бескрајно шармантна земја, каде на рускиот човек му е најлесно да си ја спомнува својата изгубена татковина...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Новите лесноумни петпари не даваат За старите поговорки Тие секоја гунгула ја нарекуваат креативност Потем така наречената креативност уште и ја остваруваат И за секој непочнат сон отвораат нова страничка на интернет Ѓоа некому му е гајле што сонувале баш тие Па ќе тарашка по нивните непочнати соништа на интернет Јок џанам, многу бргу се разоткрија Распродавачите на селански соништа На градските плоштади
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
„Морам некако да те ликвидирам, за да можам да живеам самиот, ако снимката можеме да ја наречеме живот.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ралф Валдо Емерсон, Природа Зборот „кибернетика” го смисли Норберт Винер (Wiener); во 1948-та тој напиша: „Решивме целата област на теоријата за комуникација и контрола, сеедно дали на машини или животни, да ја наречеме кибернетика; зборов го изведуваме од грчкиот збор за кормилар (сиц!).
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зборот „cyber” беше редефиниран (во Речникот на американското наследство) како „теориско проучување на контролните процеси во електронските, механички и биолошки системи, особено протокот на информации во тие системи”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Планината што се накреваше од самата крајна југозападна страна Водно ја нарече Чана, може вистина е и водна планина, Чана рече уште дека многумина мажи од нивната зграда, од збегот, работеле таму.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пела, стискајќи се во фустанот на бабата Перса, ништо не можеше да разбере од гласовите што се слушаа од секоја уста, ама затоа пак нејзините итри сини очиња ја видоа широката тепсија како плива врз главите на новодојдените полна дури со врв и покриена со некоја бела убава басма што некој , подоцна, ја нарече, свила, и таа тепсија сама од себе како да лебдеше врз главите и откако влезе заедно со тоа купче тела во дневната така набрзо излезе од таму и како да јурна во спалната и кога таа успеа да се провлече низ тие разлетени фустани и машки костуми, ја здогледа во празното врз широкиот кревет и во тој миг од страната на балконот како здрвена стои тетка Деспина, а една друга тетка, тркалезна во лицето со светилки во ситните очиња нешто ѝ зборува и ѝ подава шејови што ги вади од тепсијата и ги реди на нејзината десна рака.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
1. Пролетта, април месец, направивме една офанзива што ја нарековме чистење на теренот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Оваа тактика -вели Ѓ. Петров - јас ја нареков подла, откако толку крв се беше пролеала и толку другари беа истрошиле толку енергија...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)