Тука лежела таа, гола и жедна нива, и чекала да ја оплоди, да ја осмисли во нејзиното постоење, а тој, чувствувајќи го нејзиниот мирис повеќе од свест отколку со сетила, ги одморувал своите дланки на сомотски врелиот стомак.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Луција требаше да ја осмисли приредбата, од првата до последната точка, и таа со невиден жар се зафати со таа работа.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)