Додека сите му ја стиснуваат раката на Димостена, а најсилно Чана, Пелагија во себе си зборува Ете што било она што ми риеше во градите! Средбата со Димостена!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Последен пат му ја стиснува раката и целата пребледнува). Ех, Симке, Симке!... (Се откинува од неа и се придружува кон групата). (Оддалеку се слуша песната на разделбата).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Знае дека сум болен... Нема душа... (Кашла). Викни му, Зафире, покроце нека чука.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Малечката Пелагија уморот ја обеси на рацете од двете жени, меѓутоа мајката Пелагија ја поткрева и ја стиснува во својата прегратка.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Пелагија климнува и црпнувајќи ја Пеличка силно ја стиснува на своите гради и не чувствувајќи ја нејзината тежина тргнува пред Перса правејќи ѝ пат до широкиот двор.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)