јас (зам.) - ги (зам.)

А јас ги силам другачките, им подвикнувам да истераме повеќе од нивата дури не ни дошла сенката под петици.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Преку миризбите јас ги слушам далечините, во ушите ми шумолат столетни буки, гргорат брзи потоци, шумолат неожнеани жита...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но без грижа, нема да ви препорачам да излезете да купите некои книги и да почнете да го читате Лудвиг Витгенштајн и/или Жак Дерида, ако не од некоја друга причина од таа што вториот е прилично тежок да се разбере било на англиски или француски.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Јас ги сакам Грците и сите што ги сакаат Грците...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И додека таа еднолично дрдореше, јас ги слушав веселите викотници на моите другари откај задните седишта.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Да можеа да се доберат до него во таа долга ноќ, ќе го дереа и ќе му ги корнеа ноктите, ќе го наденуваа на зашилено јасеново стебло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
БОРИС: Не, јас ги расипав да си најдам занимација. (Пауза)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И ме имаше до пола, зашто до таму беше дозволено, а јас ги почитував непишаните норми што важеа тогаш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сега јас ги гледав усните на устите на наредените жени во фискултурната сала и ги гледав, во исто време, усните на дундите нивни.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се чудеа како тоа јас ги сликав куклите, а тие со сиот памет ми позираа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А пак јас, драги мој, јас ги сеќавам. Да, да, јас ги сеќавам и тоа како.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На почетокот на првата средба, тие започнаа со силна расправија, секој презентирајќи различни ставови и контра­ставови; само повремено фрлаа кратки ­погледи кон мене.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Јас ги добројав годините, па пак не ми се легнува, а не тебе што си каде-каде помлад, - рече дедо Најдо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Гледаш оти вистината мораше еднаш да пукне и да прошета пред нас, и тоа без насмевка на лицето!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да, јас ги изградив тие скали, бришејќи ја од челото потта секој момент, солена и слатка во исто време, ги изградив скалите, моето дело го измени просторот, го измени раката моја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не би можел ова да го претставувам хронолошки, но сакав тоа да биде неисторично.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа излезе од проста причина што требаше некој настан да се врзе за некоја личност и јас ги зедов оние имиња што ми паднаа во моментот на памет.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Можеби тие слики и не висеа на ѕидовите, туку висеа во мене, во моите очи, во моите слепоочници, а јас ги лепев по ѕидовите, го збогатував друштвото на ѕвероглавите и стравував, стравував.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас ги споредувам купоните од касиерката и главниот готвач.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Обидувајќи се да ги изгладам лошите размисли го свртив разговорот на сандакот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А Капинка и Ѕвездан ми плачат за јадење. Јас ги тепам и ги бркам од собата на Здравка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веднаш ќе се фатеше со работа да ги исчистиш, а потоа јас ги пржев.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога седнав ова да го запишам, во трето време, кога и јас ги имам годините на Караѓоз и Ване Мицо, вам лага, мене вистина, повеќе им верувам на сказните и приказните на моите раскажувачи кои веќе не се меѓу живите, зашто си верувам себеси и на ноќите со крцкавиот снег, и на играта на сенките, и на троглавата змија на амбарите, и на пагурчето со ракија, и на трепнежот на газиената ламба на таванот што ми беше свидетел за она што го слушаа моите уши.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А сите тие се лица на луѓе, кои јас ги знам или порано ги знаев и кои сега го набљудуваат мојот живот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Татко му ги купуваше книгите, јас ги читав, тој ги преприкажувше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас ги гледам, а тие не ме гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ништо, ќе јадеме од моите бонбони“, рече Оливера и продолжи да ми ги раскажува лекциите по географија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Другарите се повраќаат да ме поземат, јас ги туркам нозете пред мене, а тие ми одат назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ги сакам животните. Кога бев малечка, милениче ми беше еден патор. Пред малку размислував за него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ако ви е потребен виновник, еве, јас сум... Јас ги отепав...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јас ги поттикнувам да зборуваат за своите проблеми, преку слободни асоцијации, низ спонтан разговор, за да можам да стигнам подалеку од симптомите на нивната болест – до траумите од детството кои заедно со примарните нагони се закопани во нивното несвесно, и така да дојдам до вистинско разбирање на нивните болести и до излекување на пореметувањата кои се јавуваат кај нив во процесите на чувствувањето, мислењето и однесувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За мене ова беше уште една таква ноќ и до моментот кога пристигнав на мојата станица веќе знаев дека ќе ми помине, ќе бидам доволно опоравен за да можам да пешачам до дома по мрачната улица составувајќи поеми за копнеења кои што никогаш не ги запишував.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сакаа потоа да дојдат дома кај мене за да ги видат забите и чизмите на мајка ми, ама јас ги одвратив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Иван Степанович, во војна можат да заминуваат само оние кои ги сакаат војните. А јас ги мразам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Стомакот изгледаше надуен како да беше полн со галони вода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги оставив крај срнчето, а јас ги повлеков нозете угоре низ сувите букови лисја...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Десетина години подоцна, во истата улица со астрономите коишто работат со Хабловиот телескоп, јас ги пишувам овие зборови: ерго, не сме и понатаму изгубени во мароканската Дипломатска шума, нашите невернички коски не се белеат на африканскиот песок додека нашето изнајмено рено рѓосува таму, меѓу боровите.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Пред мене на масата беа пожолтените листови и јас ги читав натаму.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
(...) Во јуни 64., Стоунси дојдоа да свират по некои американски градови, но турнејата на крај заврши како вистинска катастрофа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој побарал информацијата да им се достави на сите заинтересирани членови на разузнавачката организација.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Јас ги отпетлувам предниците, а таа отрчува да му јави на Јона.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене ми се лутат, а не знаат дека само јас ги бранам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капинка и Ѕвездан се стрчуваат по пајнчето, јас ги удирам по раце и ги бркам надвор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се разбира, неговите зборови беа порозови но притоа и погорчливи од овие што јас ги употребив, но мислата верно ја пренесувам, со малата додавка дека своето размислување Боге од Бањи го проследи и со неколку насмевнувања во кои за жал изостана присуството на птици.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа беше нашето време, времето на молк за телесноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Селаните излегуваат, слегуваат на патот. Јас ги гледам меѓу решетките од пенџерето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Добро, да речеме дека повеќе се плашам одошто ги мразам, но тоа е така, и ќе остане така.“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еве како јас ги толкувам степениве во наталнава карта (иако не знам ни да претворам фаренхајтови во целзиусови).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ми остави пушка, раница, ќулавка и со куцање отиде напред, а јас ги зедов тие работи и сосе моите што ги носев, одвај отстапив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Што е најважно, знам дека тајните што јас ги открив одамна на светот ќе му беа познати и тој веќе ќе чекореше по други поубави патишта ако не беа лошите луѓе кои тоа го оневозможуваат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Па јас ги гледам оние што беа народна власт во селото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Заробија многу.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Едноставно, јас ги засновав моите забелешки на размислувањето што го направив кое е засновано на погрешното читање на нивното дело. ***
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ноќва виното другарува со моите усни додека ѕвездите прават пат за твоите мисли... јас ги редам зборовите како мозаик...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сите овие нешта ги дискутиравме заедно.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Одајата празна, а диванот ветвен Во пролет рана, со мирис летен Мислите мои – меланхолични звуци Душата моја – ѕвекот на прапорци Во очи си гледам качунка бела Мечтите мои – друга јас ги зела Делата мои пајакова мрежа ги вплела. 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Во овој доцен час изгледаше како светот да им е предаден на мажи кои се без жена, мажи кои со понизна трпеливост чекаат нешто неодредено како што јас ги исчекував нашите средби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А колку луѓе ќе има овде вечерва приближно? Точно ли јас ги избројав?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас ги сослушував, им давав совети.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас ги туркам и ги удирам, но тие не се пуштаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Или, искажано на поинаков начин, ако прифатиме дека изразува некои одредени гледишта (оние кои јас ги резимирав), тој изразува нешто што, доколку е во право, не може да се изрази.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И навистина жените и горе и долу беа исти.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Проблемот е сличен на оној во кој се најде Кратил во истоимениот Платонов дијалог.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На сите им велам, додека по корзото се влечам сам: - Не, таа не е поубава, нити е помила од другите момички што јас ги знам.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
По некое време, јас ги прекинав, им се заблагодарив на двајцата што беа толку отворени во врска со своите проблеми и што толку јасно ми демонстрираа како стојат работите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Некни Кирил ми пушташе некои демо-снимки од својот нов албум, па јас ги споделив со Демијан.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Јас ги натурам и Ѕвездана и Капинка. Им ги осекнувам носињата и ги замивам околу устите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само што јас ги трпам заради тебе. - Знам.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Влегов во класот; сите гледаа во мене со љубопитен поглед, а јас ги стегав забите да не се расплачам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Мило ми е, - одговори тој, не покажувајќи знаци на особено љубопитство и продолжи да чита од неговите дебели медицински книги што јас ги нарекувам „латински“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Васко, Пенчо и јас ги гледавме како им се доближуваат на децата и ги чекавме заповедите на Кузмана.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Суптилно ѝ се прикрадувам на глорифицираната осаменост.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во трите гореизложени статии јас ги разгледав најважните за мене, па ми се чини и за сите искрени патриоти прашања.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- А јас ги гледав нив и си велев - море 45-та да ни беше цела војска и сите команданти такви, му ебавме мајка на сите заедно и на секој одделно на оние од 1913 година!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еве како точно гласи писмената изјава до македонските издавачи: До македонските издавачи: Ве молам да се придржувате на корекциите кои јас ги обележав во романите Мара, Ова е мојата татковина, Лавот од Јанина и Орелот и штркот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Добро, и ним ќе им подариме по една играчка, ама јас ги барам оние што личат на мене.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ондин и јас ги погледнавме сликите и видовме дека куршумот поминал низ две плави и една портокалова Мерлинка. (...) Единствена “андерграунд” работа во врска со американските андерграунд филмови, мислам, во буквална политичка смисла мораше да се криеш од власта, беше таа што во шеесетите постоеше навистина сериозен проблем со цензурата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И јас ги гледам секој ден.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ти повторно беше во бикини, завиткана во Навахо ќебето, а јас ги имав навлечено кратките пантолони додека гаќите сѐ уште ми висеа од задниот џеб. Ѝ го испитуваа телото со батериите од кои неговата белина блескаше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пред да ги приграбат други, јас ги прибрав.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој ми ја подаде теглата за кафе и јас ги вратив пупките на пејотлот внатре.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Очигледно беше дека јас ги изненадив.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сам јас ги слушав на дуќан кај Тимона.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но, кога јас ги употребував цвеќињата, оригиналната фотографија беше огромна, а јас употребив само еден мал дел од неа и го зголемив. DD ПТ: Што најчесто ви го привлекува вниманието? DD ЕВ: Добар излог...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Бев најдобра во класот и секогаш кога ќе нè пуштеше учителот на одмор, јас ги учев децата, тоа ми даваше волја да учам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Знаете,“ рече доктор Гете, „јас ги почитувам вашите напори да дојдете до нови сознанија за човечките суштества, ама самиот начин на кој го изведувате она што го нарекувате психоанализа, тоа лежење на вашите пациенти на кауч, додека нешто дрдорат, и вие ги гледате а тие не можат да ве видат вас… Тоа е малку шарлатански.“ „Како шарлатански?,“ се налути брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така говореа а јас ги слушав и се грчев во разбушавени магли.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги одбегнував нивните погледи за да не го видат сожалувањето во моите очи, моето сожалување кон нив затоа што јас тукушто бев со тебе, твојот мирис сѐ уште беше на моите дланки и толку голема иднина навидум беше на видик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Несакајќи како неа да ги гледам работите од црната страна, јас ги отфрлав лошите мисли.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Зошто да кријам, Овидие, бев . . .преплашен. мојот совршен близнак ме чекаше во тесната просторија, во неумоливата соба на Времето, и јас ги чувствував магнетните пипци што ме влечеа во таинствената, заумна одаја.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Така... Тие бавчички низ кои порано минувавте, јас ги купив и сега се мои...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Како тогаш ние треба да го разбереме она што тој го вели доколку како такво не постои ништо што тој вели?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Копнеам како никогаш порано да заспијам на твоите гради и да го слушам чукањето на твоето срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Но, чесно говорејќи, Господи, јас ги намразив нинивјани поради нивната непослушност...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ова тој го поткрепил со констатацијата дека во случај да биде „обелоденето дека Британците се во контакт со него на кој и да е начин, преку кој и да е канал, на најважните политички односи што јас ги изградив во Бугарија во изминатите четири месеци би им била нанесена непоправлива штета“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И јас ги оставам нив, кој знае зошто.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тој, претпоставувам, во главата веќе го склопувал својот текст, а јас ги претресував своите реминисценции обидувајќи се да сфатам што го наведе да го употреби оној збор.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тие и онака се чудни што одвај јас ги совладувам, а какви пак се за твоето мало мозоче, можам само да претпоставам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас ги отфрлив грижите. Но љубопитството го сочував!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И веќе ништо не гледав и не слушав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас ги кревам рамената и ја карам Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Моите пациенти не дрдорат додека лежат на каучот во мојата ординација.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И покрај неговите настојувања да остане неутрален во однос на Македонците и Грците и да покаже дека „мисијата е пријателска спрема секој оној кој ги помага сојузниците“ во својот извештај ќе истакне дека “навистина јас ги сакам Словените повеќе отколку Грците.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Ги замолив да ми дадат ноженце и еден од другарите ми даде, а јас ги исеков врвците на опинците, па ги исфрлив на две страни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го прашав Били: „Кој беше ова?“, и тој ми го кажа нејзиното име.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Од зад мене, наеднаш слушам: долу оружјето! Јас ги кревам рацете, се свртувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали овие деца, создадени од етерни нерви, ќе ги слушаат приказните за моето детствување онака како што јас ги слушав приказните на моите прародители за кумановското или солунското детство?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Љубовта ни беше татковина а децата, нејзините среќни жители... – дополни Мајка зане­се­но. – Тоа убаво звучи, ама јас ги чувствував сите маки на тие времиња... – коментираше Татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Точно е тоа дека јас ги купував чоколатцата: имав среќна рака и ретко извлекував дупликати.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Заедно куклите ги успивавме, јас ги хранев, а тебе ти заспиваа на растреперената рака.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Па нели ти велев дека мене не ми треба ништо, освен бункер, митралез, два-три сандака муниција, троа леб и едно стомне вода?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вијат болките во нозете и колковите, ама и покрај тоа јас ги посетувам, си прикажувам за тоа што заедно го изминавме и им кажувам за тоа како е денес.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со тие опинците што јас ги имав за малку ќе ме фатеа жива.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас ги напињам плеќите. Крепи брате Франческо!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека јас ги прибирав од автомобилот работите што ги вративме од болница, Матеј успеал да те дигне на раце и да те донесе до дома. 28.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Најинтересно од сѐ беше што повеќе од половината политичари кои се вртеа во парламентот и кои сега беа во опозиција, јас ги знаев лично.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Профим настојуваше да те земе од болница и да те донесе овде, а таа, вчудоневидена, потресена од она што Профим го сторил, почна да паѓа во несвест. Ѝ беше тешко, ги земаше девојчињата и бегаше кај мене; јас ги прибирав, но немав што да им правам, со што да ги хранам.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јас ги знам таквите кученца како тебе, само лаат!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Јас ги сакам југословенските туристи. Тоа се добри луѓе, и галантни!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Бродови“ пее пејачот, а јас ги бележам стиховите од крајот на песната: „Ја кревам песната / за враќањето ваше / О, играчки драги / Од детството мое“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Бидејќи никогаш дотогаш се немав заинтересирано каде е влезот на зградата во која работев, иако луѓето кои честопати грешејќи ќе влезеа директно во мојата канцеларија, мислејќи дека тоа е вистинскиот влез, јас ги упатував странично, каде што и беше логично да биде влезот на зградата.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Само што стасавме, јас ги оставив другите и побрзав кон куќата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јас ги облекувам најудобните чевли, а често и боса трчам најбрзо што можам за да го зграпчам тоа што остана од денот, од годината и од животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Лазиме пак под боцливите телови, по истиот пат. Јас ги поткревам, тој се испровира, па тој ги поткрева, а јас се испровирам. Си помагаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Моите нерви веќе побрзаа кон големиот восхит; но јас ги зауздав - искусен коњушар.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Потоа молчевме, јас ги вртев в раце чаршафите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Навистина, ништо чудно, ништо лошо. Кој не би го сторил тоа - за Соња.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А јас, јас ги сакам дијалозите на времето, тие изгубени денови скриени во длабочините на моите желби.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Да не кријам, се почувствував дури и поттикнат токму на нив да им речам нешто, па и да ги охрабрам, но помислата дека оваа моја намера нема да биде сфатена најсоответно ме поколеба и јас ги забрзав чекорите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие резултати јас ги резимирав во два пункта: Македонија по Востанието е загубена за бугарската народност и Македонците ќе си ги сознаат грешките што беа причина за несреќите од воставањето, ќе се откажат од досегашната насоченост на нивното национално самосознание и ќе им отворат систематска борба на сите национални и верски пропаганди во Македонија, вклучително и на бугарската, за да можат со одделувањето на своите интереси од интересите на пропагандите да го постигнат националното обединување помеѓу себе.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Вистина, еднаш, уште пред да заодам на училиште, извршив вистински масакр во Татковата библиотека одлепувајќи низа таксени и други марки од Татковите и од семејните документи, нужни за докажување на нашиот идентитет, особено во периодот кога го менувавме албанското за југословенско државјан­ство, кои потоа јас ги разменував со поштенски марки со ликови на пропаднати кралеви со маалските деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нашите усни се допреа, и тогаш јас ги затворив очите, а во слаткиот допир на нашите јазици почувствував нешто како ветување дека таа слаткост вечно ќе трае.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас ги следев неговите насочувања, иако сакав да изменам некои елементи, оставајќи повеќе простор на некои, или сосредоточувајќи се на силна вертикална енергија, а потоа на латентна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Помуабетивме малку, разменивме информации.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Со сета почит кон вас ... јас ги уважувам вашите ставови, но ги поддржувам своите.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Барем, не свесна потреба.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Пред Оливера излегов наивен и глупав, зашто сето тоа ѝ го раскажав, се извинував, се разоткрив неспособен самиот да се приготвам за на есенската прошетка во Сарај.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
АНТИЦА: Не е вистина. Јас ги прочитав само првите зборови и се збркав...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во тој миг да ни кажеше некој дека тоа е нашиот последен миг на земјата, а дека потоа зад нас нема да остане никаква трага, тоа немаше да нѐ оттргне од нашиот занес, затоа што верувавме дека она што е меѓу нас, она што од нас двајцата прави едно, е вечно, и дека, ако ни биде одземена материјата, сепак ќе продолжиме онаму каде што силите на природата и законите на трошноста и минливоста немаат моќ, и каде што човечката душа е посилна од сите небесни тела, затоа што тие се осудени еден ден, милиони години по својата креација, да згинат, а она парче душа во кое се вткаени нашиот занес и копнеж ќе трае и кога од сета материја на универзумот нема да остане ниту прашинка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Филмот веќе почнуваше, а јас не стигнав да ја прашам каков е, за што ќе се зборува во него, дали е смешен, страшен, или со тепачки, како што јас ги нарекувам моите најомилени филмови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Јас ги оставив со тебе, вели, а не со ангели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некако истовремено и јас ги слушнав гласовите на мајка ми и на двете тетки, потоа крцкањето на гранките и шушкањето на лисјата во близина, па видов како прелета една светулка над нашите глави, па го здогледав чичко Љубе како нѝ се приближува и...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие два расказа, или тие две приказни, јас ги чув кога бев дете, ги прочитав запишани од друг во второ време, ги запишав самиот кога остарев, речиси во трето време.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Градите ѝ беа свиснати; пупките изгледаа собрани од студот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа утро дедо Стефан и јас ги истеравме овците нагоре кон манастирот токму кога сонцето блештаво чакна со својата златна светлина по планинските врвови над нас.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Моите дела се сметаат за не многу сериозни, бидејќи се направени без задна мисла за шпекулација и дека јас ги работам забавувајќи се, како да спорту­вам.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Устата ми беше исушена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Јона, Јона, не е доволно само да ја слушнеш мојата заповед туку и да сакаш да ја споделиш љубовта зашто без љубов на оној што ги сади стеблата - не траат...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
А моите мисли лутаат меѓу бизарностите на природата на нештата (онака како јас ги гледам).
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Се погоди, жена ми не беше дома и јас ги скрив тие парите на едно место во оџакот зедов на решото да стоплам едно грашиште останато во едно тенџере.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И не од нарцисоидност туку од љубов и верност кон првичниот поттик, кон првичната инспирација, кон онаа првичан возбуда што ги забележа првите зборови кон овој реквием, основата негова, јас ги сочував нив во нивниот автентичен вид, придружувајќи ги со новите песни со прологот, епилогот и епитафот како обид да ја согледам и изградам неговата поетичка целина.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Јас ги тргам рацете од неговите рамена, се премислувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ги видов и сѐ ѝ кажав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Овие наши чести патувања можевме да си ги дозволиме, зашто јас ги земав авионските карти за симболични цени, привилегија што ја имав како вработена во авиокомпанија.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Пар луѓе кои јас ги сакам, постојат за мене, се надевам дека постојам и јас за нив.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Длабоко во ноќта јас ги препознавам твоите горди, раскрвавени очи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Благодарение на тоа што внимателно ги слушав моите пациенти, дојдов до важни сознанија за тоа како функционира човечкото суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Е, гледаш. А јас ги имам, одново се пофали оближувајќи ги лепливите усни.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јас ги бришев солзите и седнав.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И јас ги набљудував особините на деловите, и набљудувајќи ги особините на деловите, јас создавав наука.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)