Последниве денови, често си правам биланс на мојот однос кон животот: иако и татко ти и ти постојано зборувате како сè е онака како што јас сакам да биде, дека јас ви се наметнува, всушност јас отсекогаш сум ви се потчинувала.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Потоа учителката ме праша: Милице, зошто си ја избрала токму таа песна?, а јас онака наивна: Па, не знам госпоѓице, јас отсекогаш ја сакав песната Сираче и кога прв пат ја прочитав веднаш ја запаметив.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
- Саво, не е тоа тоа. Јас отсекогаш посакував своето знаење да го пренесам на други.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)