Секој ден баба ѝ седнува до неа и ѝ раскажува весели приказни за да не биде тажна.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Кај неа дотрчува нејзиното куче кое веројатно шетало неоколу и ѝ седнува во скутот; таа го жулка, го гали по главата; тоа чувствувајќи ја нејзината нежна, мила рака, уште повеќе се припива во неа, уште повеќе се умилкува.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)