ѝ (зам.) - шепне (гл.)

Се повеќе од нејна град се крева плач и пискотот што воздухот го полнат. Над овој толку тажен створ се збраа многу жени и со една тага болна ѝ шепнат тие збор по збор.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
И во овој миг ѝ се пристори дека глас потаен ѝ шепна: „Таа е“...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја подаде на Рада и тивко ѝ шепна: - Ова си ти! Само ти и ниедна друга.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Одново го напуштам овој двор Со рака на усните за да не се чуе Што сакав да ѝ шепнам на мајка ми Некогаш на разделување, Некогаш кога цутеа црешите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
По третата или по четвртата песна Даниел ѝ шепна на својата невеста, „Сакаш ли малку да излеземе надвор на свеж воздух.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Само тивко ќе ѝ шепнам дека сум мирна кога ќе се сетам на нејзиното име.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Што не ѝ шепна мајката света што ал ќе ја снајде, па да бега подалеку.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бојан ја погали по влажната муцка. - Не плаши се, Кротка! Тука си најсигурна, - кротко ѝ шепна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ние тројцата летавме таа ноќ и чудесно убаво се чувствувавме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да, драга моја Мила, многу е убав, прекрасен е, паметен е, нежен е, незаменлив е овој мој Игбал, ѝ шепнав како да е таа крај мене на килимот. И беше во тој миг.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ен-два, хоп-цуп, долепршав до неа и ѝ шепнав на увце: „Џиз’с, госпожице, како добро дрндате.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мажот на Добра кога таа ја крена главата ѝ шепна Дине со тајфата стигна.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Мечка, - ѝ шепнав јас за да не ме чујат девојчињата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Мамо , - ѝ шепнав, - сепак е најубаво кога сте вие дома.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Слушајќи тие зборои, лисицата се приближала до јазоецо да му чуе и тој ум и јазоецо посакал ѓоа да ѝ шепне на уо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)