Дека тоа што се случуваше со човекот и кучето беше нешто необично, сведочеа и намерниците со кои, накуцнувајќи, патем кон дома се среќаваше, кои оддалеку се загледуваа во оваа подвижна радост што со својата разиграност ја покажуваше кучето, така што дури и подзастануваа правејќи ѝ пат на необичната двојка да помине и обѕрнувајќи се назад, не можејќи да се доначудат и надогледаат.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Пелагија климнува и црпнувајќи ја Пеличка силно ја стиснува на своите гради и не чувствувајќи ја нејзината тежина тргнува пред Перса правејќи ѝ пат до широкиот двор.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)