автор (имн.) - го (зам.)

Сами треба да си помогнеме, помош не треба од никаде да чекаме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Како искусен педагог, тоа и во самиот вовед кон романот авторот го посочува. Д-р Васил Тоциновски
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Учителска школа завршил во Скопје, а подолго време работел како учител во Битола и Скопје (тој е еден од првите учители што децата ги учел на македонски јазик во уште недоослободената татковина).
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Како искусен педагог, тоа и во самиот вовед кон романот авторот го посочува д-р Васил Тоциновски станал комита, не е орач.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Она што авторот го вели за бикот, ние можеме да го кажеме за самото дело.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Расказот Грев би можел да се вика Чевли, според предметот, но авторот го крстил според своето христијанско сочувство кон сите нешта, па и кон предметите кои верно ни служат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ова со авторите го земав како пример затоа што во последно време сѐ повеќе сме соочени со податоци кои зборуваат дека има многу писатели на драмски дела и многу малку читатели на истите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Потоа авторот го отфрла објаснувањето на таа состојба на работите со истогласноста и со исто толкава решителност се брани од нејзино сведување на наводно низок степен на египетскиот духовен развој.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Навидум запрен, текот на раскажувањето по­тем им се препушта на настани кои се ткаат околу средишната тема на егзилот, во контекстот на тоа што авторот го нарекува „балканска судбина” на едно семејство чии членови се распрснати низ Европа, па сè до Америка.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Токму ваквата перспектива на перцепирање на светот, токму ваквото свето видување на случувањата, е агол од кој авторот го следи “воинственото” патување на двајцата јунаци.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Авторот го ислуша и несигурен дека со пребарување по својата меморија за она што го чу ќе се снајде, побара келнерот да му го донесе списокот на јадењата. Ако го имаат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако не друго, тогаш само овој запис на Панда беше доволна причина за ризикот што авторот го презеде да упадне во домот на Едо селанецот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Настанот, всушност, авторот го врати кон неговата литературна активност.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како што авторот го слушаше, така тој му стануваше се поинтересен и позабавен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И пак авторот го има истото чувство дека само што не разбрал што тие двајца во Карпош си велат еден на друг, но пак ни збор не може да расебети иако е сигурен дека слуша кристално чисто.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога тој се врати со списокот на јадењата, авторот го зеде, го држеше на масата како поттурнат в десно, некако далеку од себе и му рече: „Слушај! Додека јас читам, донеси ми едно шише бела Александрија!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Англискиот јазик на Јани се покажа како непостоечки па тоа авторот го прими како олеснувачка околност.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Никола Талевски, каков што авторот го согледа при кафе-разговорите во театарското бифе во центарот на Битола, е не само паметен туку и мудар човек.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој ова за жените го кажа откако авторот го праша што би знаел да му каже за Едо Бранов од Струмица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мртво и вкочането, авторот го отстрани од дворот и чудото се случи – кучешкиот измет на кој секој ден наидуваше го снема.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот го поздрави прилично гласно и наметливо, а за возврат Едо бразничанецот само промламушти нешто „под мустакот“ што требаше да значи отпоздравување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ова авторот го доживеа како изненадување чие значење не можеше да си го објасни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш авторот го чу колегата како рече: „Види какви ножици!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот го слуша и не може да му се изначуди.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тука авторот го виде крајот на својата прикаска за Едо Бранов од Охрид иако животните прикаски се непредвидливи како што ќе се покаже во случајот на Еда кого Су и Марко ќе го премислат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако авторот го пронајде, таа на Интернет ќе внесе понатамошни податоци...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Каде авторот го пронашол овој податок? Дали ова му изгледа пологично од она што го кажува Симеонов и го прифаќа Силјанов?
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)