Додека друштвото се растураше губејќи се во ноќта со поздравите за утре, светлините во бифето едноподруго се изгаснаа и последното крило од театарот потона во мрак, оставајќи му на слабото улично осветлување да се поигрува како сенка по мазната фасада.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)