вистина (имн.) - ќе (чест.)

Кога вистината ќе си беше цела, непроменлива, само тогаш сакаше да ѝ ја соопшти.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За многу работи во животот ќе немаме рационално објаснување, но еден ден вистината ќе не удри толку силно и толку силно ќе боли.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во спротивно вистината ќе ја снемало а човекот ќе исчезнел.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да го натера, што се вели, да се исправи пред вистината за да може повторно да го заземе заслуженото старо место во нивната заедничка домашна среќа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Веројатно помислувала дека ваквото соочување со вистината ќе може да го доведе засекогаш во ред нејзиниот Генерал.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Велат, ајде да се вратиме до исконските поими и црното ќе го нарекуваме, па ако не веднаш црно, тогаш за почеток можеби модро, а потоа дури сиво.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А вистината ќе ја наречеме вистина, или речиси вистина, или вистина во голема мера.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таквата толерантност на другиот така дозволува поништување на субјективноста на двајцата дискутанти: едниот го прави само заменлив застапник на Вистината, а другиот го поништува како бранител.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дел од културата на научната расправа е да ги допушта ставовите на другиот, но само како привремен компромис, чекор на патот до дефинитивното расчистување, кога вистината ќе расчисти со заблудата и конечно ќе ја определи, независната од секој субјективен поглед и вреднување, “објективна вистина”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вистината е при тоа мирно и понатаму нетолерантна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)