воздух (имн.) - и (сврз.)

Колку и брзо да се патува со метрото, сепак патувањето е бавно зашто електричните возови запираат на многу попатни станици, а во нив е здодевно возењето поради задушниот воздух и едноличноста.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нема раскош и удобности како на „Златните песоци“ и на „Сончевиот брег“, но сонце, воздух и вода има во изобилство, а тоа го нашол секој од десетиците и стотиците илјади летувалци.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Третата ноќ на Ханука, Шабтај почувствува како да му недостасува воздух и се разбуди среде ноќ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А босите нозе, како да не ја допираа земјата - лебдеше таа во воздухот и танцуваше во чудесен унес...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Носниците на мачорот го душкаа ноќниот воздух и оддалеку го намирисаа грабливецот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Додека тој отиде до прскалката, цревото силно исфрлаше мешавина од компримиран воздух и вода.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Поглед подарува весел за заеднички миг, потоа нурнува длабоко доле, под школки бели, камен темен, но горе пак се враќа воздух и љубов да земе.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Нѐ пречека чадлив воздух и пијана врева.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Од секој негов замав, прачката пиштеше низ топлиот, канцелариски задушлив воздух и тапо удираше по моите дланки.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се согласи. Ги наполни широките гради со воздух и брзо, без запир зареди: - Авганистан, Авива, Абеба, Акропол...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во бранови трепери топлиот воздух и тишината предизвикува морничав немир.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И сето тоа се јавува како резултат на кујната која, според Хандке, во исто време е лабораторија, библиотека, соба за филозофски дијалог, за вдишување чист воздух и за водење љубов.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Од лицата им се губела зимската мувла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едниот рог заорал по тврдата земја. Животното се обидело да воздивне воздух и да го отфрли од своите ребра мачителот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Дојдени сме како пријатели но можеме и да ги запознаеме вашите закони.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Под прстите му се лизнала леплива топлина без мирис и без боја под неговата сенка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во далечина се лелеел предаприлски воздух и можел да биде река на стопена срма, тек на проѕирни настани од волшебна приказна од која во душите ѕвонат танки жици на тага по нешто што било и што не ќе се повтори веќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак месото им останало наежено: руменилото паѓало на чисти и здрави кожи, можеби тоа ги закитувало младите образи и во мразулчави јануарски дни и ноќи, секогаш, на ветар и под виулици, како ни од претскажувачко жолтило што не се ослободувале старците, посебно побогатите, по низа години без допир со надворешно струење на воздух и со навики за севозможни уживања во затворени одаи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Светот настанал од влажен збор. (настанокот на светот според Догоните) во мигот на зачнувањето влажен е и воздухот и вагиналните ѕидови, температурата триесет и седум степени, умерено до значително облачно со услови за краткотраен дожд. никогаш не си земал часови пливање, но грбно ти оди добро. со секое проѕевање во матката по малку и голташ - протеини, јаглени хидрати, електролити и уреа. спокојно се нишкаш на тој воден кревет. како човечка рипка дремеш во мракот. потоа шок - со плач протестираш кога меурот ќе прсне и мокриот остров ќе се претвори во непрегледно копно.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Сувата миризба на правлива волна му ги суши и стега градите и му се сака да избега надвор на отворено каде што има воздух и ширина за погледот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Само го попуштија вентилот на парното, а тој летна во воздух и врелата, валкана вода од радијаторот плисна до плафонот!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И додека Боше и брат му Атанас Цицко ги нажапчуваат капаците, откако пред тоа првин ги отвораат, а потоа и ги затвораат џамовите, (за тоа малку време во одајата шибнува студен воздух и за час го растерува чадот од цигарите и мирисот во восокот на свеќите) тој намерно зборува полека, намерно развлекувајќи ги речениците, за да остане помеѓу зборовите празнина во којашто, се надева, другите ќе имаат време да се досетат за што зборува и да размислат за тоа што зборува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мноштво божурики се извишуваа и се вееја од двете страни на Пазарџиски Пат, а над нив, над јаганцата и житјата, високо во воздухот и до под самоти небо, зуејќи и црцорејќи сноваа инсекти и птици.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога јатото се изгуби зад редот на оревовите џиновски стебла, некаде кон сувиот поток, лисицата ги допре на земја цицките и сети болка од надојденото млеко; го подуши млакиот воздух и појде кон длабочината на шумата барајќи непроодни места за да го прикрие патот до своето легло.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И онаа млада пареа што ја издишува Левтерија, се врзува за воздухот и за земјата под неа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги наполни градите со млак воздух и чувствувајќи се посилен и посигурен во одењето пак ја откри девојката пред себе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Милината на воздухот и зеленилото на лисјето го заплашуваа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не знаеше Петре за одењето на жена му кај попот Никола и за прокудата што таа му ја токмеше, ама стравот од такво нешто никогаш сосем не исчезна: цело време тој само го туркаше надолу, му го пикаше перчето под вода, ама тој сепак одново земаше воздух и живуркаше небаре секаква ава му одговара.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Еден светилник залета во воздухот и падна врз главата на омбашијата, а од неа бликна крв. – Пукај, сечи, коли! – се разрева раскрвавениот омбашија и сам се загна напред со голиот јатаган во забите и кубурите во двете раце. – Еј, Ристосеееее!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Од добрата храна, чистиот воздух и физичката работа во шумата, жолтилото на лицето почна да го остава, а да се појавува слабо руменило.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зборовите ми се слеваат, еден со друг се надополнуваме, а околу нас се топат океанскиот воздух и смогот на новиот свет...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Невидливиот хлорофил се лелееше во воздухот и кружеше околу луѓето што стоеја. „Аххх.“ Чекорите продолжуваа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Трчаа меѓу дрвјата, лизгајќи се и паѓајќи, се туркаа едно со друго, си играа криенка, но повеќето подмижуваа кон сонцето сѐ додека солзи не им потекуваа низ образите, ги испружаа рацете кон таа златна боја и неверојатното синило, вдишувајќи го свежиот воздух и без здив ја наслушнуваа тишината што се протегаше околу нив, како прекрасно море без звуци и движења.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше токму пладне. Сега реата од разурнатиот град смрдеше на жежок воздух и на нештата што ползеа помеѓу разорените згради.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Убаво е да се вдишува воздухот и добро е да се чувствува сонцето со кожата, како со својата топлина продира сѐ подлабоко, и добро е да се чувствува градбата на костурот, прекрасната конструкција скриена длабоко во топлото месо, и добро е да се чујат гласови многу почисти и многу побрзи од оние во каменените длабини на бунарот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тенорот го подига последниот збор и гласот останува за миг да виси во растреперениот ноќен воздух и секнува песната колку за да чукне срцето посилно, градите да се наполнат со воздух.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Секако, кон намалување на дивечот придонесува загаденоста на воздухот и голема бучава“ , се вклучи во разговорот Сашо.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Задоволни се од другарувањето со другарчињата од другите градови, а и чистиот планински воздух и сонцето ќе им останат во долго сеќавање.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Навистина Чук Нам болувал - лапал премногу воздух и со ветар го посолувал.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Застанаа за миг, колку за да вдишат воздух и одново со сета сила, сега расфрлувајќи го снегот, не со чекор, ами со шепа се мереше нивниот пат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ми подигруваат некакви скокалчиња во воздухот и од секаде ми бучи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Собирав повеќе од сочниот воздух и вода за да имам кога во Скопјето сиво и студено ќе ме завладее зимската суша.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)