ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Му прекипе на Аргира. Со години насобраниот гнев и мака сега избувнаа со вулканска сила во него и тој веќе не можеше да се совлада.

Некогаш бев многу бесна на светот, носев вина, тегобност, но не можев да ти префрлам за мојот гнев и за она малку време што ни останува, а можевме да го поминеме заедно.

Човечката рамнодушност ми ги отвори очите, животот ме научи на простување, тлеечкиот жар од горко и очајно плачење кое доаѓаше од далечината ме научи на простувањето.

Како што се оддалечуваше од куќата, гневот и омрзата сѐ повеќе му растеа во него, зашто токму кога имаше намера да се зближи што повеќе со неа, дури да ја земе за жена, го откри нејзиното неверство; виде дека неговото отсуство во текот на неделата таа го делела со друг.

Мислел ли Посникот дека Граматикот ќе гласа за Филозофот, па штом е така, тој може гневот и злобата своја да ги запише, страсната суета да ја задоволи, гласајќи спротивно; Граматикот мислел ли дека Маргарит Духовникот ќе гласа „за“, та затоа нему допуштено му е да биде против Филозофот, а за злобата своја, и мислел ли секој од нив за другиот дека ќе ја сокрие зависта негова, и така единаесет пати?

Ме обзеде жал, гнев и јарост, но со ништо не можев да помогнам и требаше да го испијам отровот до дното од чашата.

Се набира гнев и тој го истурува врз каменот.

Стишен и растреперен од гнев и слабост, со уште непритивнато негодување, но привидно скротен, се качува горе и дувалото започнува да работи.

Ана, не можев да те примам во моето срце. Тоа е полно до горе со гнев и омраза.

Кога во Долнец летото разговарав со Лена, таа ми напомна дека забележала некоја доза на гнев и нетрпеливост кај Симона во однос на Борко и изградбата на браната.

Гневот и жалоста можеше јавно да се потврдуваат и да се изведуваат токму затоа што не искажуваа некоја особена, индивидуална, лична и можеби патолошка внатрешна состојба што ги тишти геј-луѓето.

Како такви, немаше потреба да се одрекуваат чувството на гнев и чувството на жалост.

„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.