дедо (имн.) - му (зам.)

Кога ги прашав на кого личи тие ми рекоа дека најмногу потсетува на дедо му.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
За да му го запре плачењето, дедо му му рече: - Не плачи, чедо...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Околу пладне, кога Бојан и дедо му изморени од жегата тргнаа кон стубелот да се исплискаат со студена вода, забрчи во долниот крај на Рамни Ливади.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Вечерта, како што си вечерале дома, му текнало на Велка за штркот како одел по бразда и како го удрил дедо му со остенот.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се палеше да слуша рокенрол, дедо му му кажал дека од тоа може да постане педер. А сега е ди-џеј.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Карер го затвори гравираниот капак со иницијалите на дедо му, кои впрочем беа и негови иницијали, го врати на место стариот сребрен часовник и одново фрли поглед кон морската шир.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И Милчо ги чувствуваше како втори родители: приврзан беше кон нив, а и кога ќе дојдеа татко му и мајка му од работа или во неделите и празниците кога не одеа на работа, тој пак со баба му и дедо му си играше и се шеташе.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Дедо му е.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Иако, баба му и дедо му верувале, како што многупати му објаснуваа родителите на Хелвиг, дека чистата нација треба да биде над сѐ. Дека е света.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Имаше притоа Мехмед паша постојано при себе и еден стар ферман со султански оловен печат стасан до дедо му, славниот Исхак-бег, кога овој стана заповедник на Скопје: ферманот беше пишуван со рака и зелено мастило, а дојде во футрола од ѓон, со сребрени скопци, и залепена со восок: не само што постојано го препрочитуваше тој ферман, туку и го учеше на памет.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Оној негов дедо или дедо на дедо му се викал Парамон и, како сите од тоа време во Кукулино, бил умен и со две очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но се потсетуваше на зборовите на дедо му Аврам кој имаше обичај да рече: ”Не брзај никогаш со одлуки; вода што брза, рони, луничави...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Влатко влезе во кујната навреме да ја слушне благосилката на дедо му.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Круши-зимјаци и не бараше веќе, зашто пред две недели дедо му ја испрати последната кошничка в село.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тие меѓу себе, тој со себе.  Тука, му раскажуваше дедо му, пристанувале импозантни венецијански галии додека, од петнаесеттиот па до самиот крај на осумнаесеттиот век, јонскиот остров бил под власта на кралицата на Јадранот, на Неапол и на Фиренца, подоцна двапати потпаѓајќи под власта на Французите и на Англичаните, но и на Русите, за чудо, краткорочно и на Турците, за конечно во 1864 да се присоедини кон матицата Грција.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- А дедо му што ни прави! – извика друго.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потоа се поздравуваа и заминуваа низ пазарот, за дедо му, свежо избричен и добро расположен, да земе нешто за дома, а нему да му купи црвено шеќерно петле, кое тој го лижеше дури до вечерта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пред да почне да го бричи дедо му, Ружди берберот секогаш го точеше бричот од еден каиш на столот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тоа полека му мина во страст, во навика, па дедо му Димо, ценејќи ја и почитувајќи ја таа убава навика, се трудеше средната греда од таванот во тремот, секогаш да биде слободна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Влегоа во колибата. Со татко му и дедо му Димо беа дојдени шумарот и синот на дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не прочитал никој во црковните книги дека дедо му на мојот дедо живеел со мечка во пештера.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дудан молчеше. Кога дедо му свика погласно, Дудан заплака.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но тој знаеше. „Од прикаските за дедо му или дедото на тој дедо навистина се паѓа во гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше запомнил како дедо му им ги лекуваше скршените нозе на овците и говедата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Елза на тоа рече: - Господинот, дедо му на Хелвиг, таткото на татко му, имал голема фабрика пред војната.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но луѓето пуштаат брада, велеше дедо му, и кога некоја мачнина ќе му завладее во душата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се потсетува на зборовите од дедо му Аврам: „Животот е како билкана: никнеш, растеш, созреваш, свенуваш.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кршејќи го умот, не знаејќи што да заправи: да се врати или да остане, му навираа зборвите на дедо му Аврам: ”Човекот, слично на пајак, постојано си плете мрежа за во неа сам да си се заплетка”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Како се викал? - нестрпливо запраша Васко и се поднамести поубаво да слуша. - Се викал, Спасе, дедо Спасе, - продолжи дедо му.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Секое објаснување од дедо му што одеше понатаму од настанот со ајдутинот Велко, беше како одење низ магла.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А уште повеќе, не сфаќаше што ги преобразило до таа мера баба му и дедо му, па не го спречуваат да ѝ пишува писмо.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уште од првите денови по заминувањето, Тасе постојано праќаше писма и прашуваше што е со дедо му; жив ли е.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во тој бој загинал дедо му на Првославец и паднале жртви десетина од карванот, маскари и борци на тогашниот скопски бег Муследин.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Учителот Стамен потекнуваше од семејство кое во сите војни се обезглавувало, но пак некој, како израсток од пресечено дрво, го обновувал родот: прадедото му загинал во борба со турските зулумќари што го ограбувале селото; дедо му загинал како комита во Илинденското востание; татко му учествуваше во Балканската војна, и по протерување на Турците, отиде во Солун да работи каде што го поведе и Стамена да изучи некоја школа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Дедо му на Ибраим Ибраим, меѓу своите познат како Кара-Демир, се висхитил од долгоногиот распон, зошто му се сторило дека тој иноверник е готов да загине за султанијата па го стасал и трчал со него барабар, воинствено ревејќи сѐ додека на чекор од нив не бапнала граната.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Му се чинеше дека некогаш слушал или гледал некаква расправија меѓу татко му и дедо му околу некаква пушка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така и со појавата на срната, иако таа го разнежи, иако почувствува задоволство дека може да ѝ помогне, сепак изостана онаа вистинска, пенлива детска радост, што би се случило кога би бил и дедо му крај него, кога снегот не би паѓал толку застрашувачки и кога не би постоел тој скриен, тој леден страв што го остави ненадејното волчешко завивање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дури и дедо му, кој долги години не излегуваше од дома, заради реумата во нозете.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Решава да ја пушти брадата како дедо му Аврам кој велеше дека секој што пушта брада, нешто го тера на тоа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не го оставаше ни дедо му Илко да му ги кажува доживувањата од светот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Стравот од проклетите пари на дедо му од кои Трпе најмногу се плашеше му се вратија како бумеранг.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Откако ќе проценеше дека бричот е доволно остар за брадата на дедо му, берберот го оставаше каишот и го фаќаше дедо му за вратот со левата рака, додека со десната започнуваше со бричењето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ги исчисти и трњето околу борот во средината на градината под која седеше дедо му, па и сите негови домашни. А и тој често.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„На здравје, професоре“, секогаш му велеше на дедо му.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Порано Бојан и не помислувал на тоа, но сега се сети дека дедо му понекогаш ќе го спомнеше тој трупец, ќе речеше дека пречи, зафаќа место, па подобро е да се извади надвор, па ако се најде јунак да го расцепи, ако не, нека изгние.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но на дедо му такво нешто не му беше нужно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Замина сам надевајќи се дека дедо му наскоро ќе оздрави или ќе умре, па тогаш ќе си ја земе фамилијата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Неговите од дома му одговараа: Жив е.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мите не забележително му се приближи од зад грб и го тресна со стапот, убаво ишаран во риги, што му го имаше направено дедо му кога некогаш биле на прошетка крај Треска.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Овега, Јанкула, беше го испратил дедо му во Петроград во Русија за таму да се изучи за доктор, но тој беше преминал во Швајцарија и таму се оженил.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Па така и е, дедо му му беше идол.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
и сонцето тукушто родено, младо, го осветлува главчето на детето правејќи му ореол; тука е и дедо му Аврам со испружени раце кон него за да го крене: „И мене мајка ми ме роди вака на нива... Нивите нам ни се породилишта...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Додека го покриваа со капакот дедо му Аврам гледаше студено, отсутно, рамнодушно и кон луѓето и кон сѐ околу себе, кон сѐ што постои.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Судот експресно го прогласи дедо му за виновен и мораше да одлежи казна затвор од 3 години, а целиот имот и станот кој се водеше на негово име беше конфискуван.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Такво шеќерно старче беше и дедо му на ловецот Капсула, секогаш смело загледано во туѓите очи; ништо не бара во нив, само го огледува своето лице, нема ли на кожата некоја ненужна дамка што би го урнала светечкиот негов изглед пред луѓето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Гледа Богдан да заспие и да се засолне во сонот од мачнината што го притиска, како што тоа дедо му го правеше кога ќе му беше мачно или кога ќе се разболеше, бегајќи му на суровото и тегобно јаве, но на Богдан соновите не му се засолниште, ами измачувалиште: се наоѓа пак некаде во Виена; шета бесцелно по улиците.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сам со своите мисли, додека дедо му се поздравуваше со дуќанџиите и муабетеше со познаниците, тој уште тогаш почна да го фаќа ритамот на градот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На крајот комитите му кажаа сѐ што треба да прави ако сака да се смири со другарите и дедо му повеќе јатак да не биде.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Грета: Ма го знам уште од порано.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но веќе во следниот миг го гледа деда си како стои некаде, не гледа на што стои, и само со очите мрда, а очите му растат, растат, стануваат големи и дедо му веќе го нема, само две очи треперат, па се претвораат во птици, а птиците летнуваат и летаат, летаат кон некаква црвена точка, а точката расте, расте и сè станува црвено... ...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мајка му и татко му одеа на работа, а таа со дедо му по цел ден беше со него, го хранеа, го облекуваа, го шетаа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Таму пушти ја - рече дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Некогаш ќе запалеше свеќа и ќе застанеше под сликите од татко му и мајка му, дедо му и баба му обесени на ѕидот во собата, клекнуваше под нив и им читаше молитва како да се мртви, како да се наоѓа над нивниот гроб.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се ревело, крвта плискала на камен. И исечени луѓето се тепале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бојан гледаше како работи дедо му, замавнуваше со косата, чувствувајќи при секој откос чудесно задоволство.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И додека некои од селаните гледајќи ѝ го мевот, се потсмевнуваа и си дошепнуваа, дедо му на Богдан, татко му, мајка му, се радуваа што невестата им доаѓа дома проверена и со сигурност ќе им ја зарадува куќата и ќе им ја продолжи лозата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Дедо му на мојот дедо го запалиле кога умрел и пепелта му ја закопале во четири дупки. Не се повампирил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пак не знаеше дали дедо му е крив или не.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И убеден беше дека, ако се обидат да се пробијат кон планината, тоа ќе биде по настојување на дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан често се распрашуваше кај деда си за имињата на околните места кои укажуваа на едно далечно минато, на поинакви времиња, а момчето сакаше да се нурне во тоа минато, да ја разоткрие и запознае и од таа страна својата сакана долина, но и дедо му даваше нејасни, колебливи одговори, што значеше дека многу работи и тој не ги знае.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Самиот долго верувал дека ги знае сите тајни на човечката историја и со таков глас цимолел нешто за вториот живот што Онисифоровото срце пребрзо зачукало, застанало за миг исплашено, пак почнало со удари да ги брои миговите на човековиот век.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој не беше сигурен дали Ружди знае дека дедо му е само учител, но и да знаеше, сигурно тоа не беше некоја голема разлика за него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И сега, додека го монтираме материјалот снимен со претопи на крупен план и цветови од венците... пламенче од свеќа заматено преку солзите на образот од внукот кој се разделува со дедо му, па ќерката на покојниот свиткана од болка на две, извлечена од планот на крстот на кој со златни букви стои името на починатиот со генералиите кога е роден и кога ги напушта своите од болест или само од смрт... е, не ми влегува во глава.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ете, како дедо му... Му ја потфатил љубовницата на мајорот и потоа олеле... јајцата...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И пак како што правеше дедо му, Бојан ја сврте полата на своето палто и со грубиот волнен шаек си го избриша лицето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Уште на заминувањето за Франција, Тасе Шаин сакаше да си ја земе фамилијата со себе и да се пресели да живее таму.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И гледа: тој коњ за кој му зборуваше дедо му, се вртел само во круг.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се довлечка до настрешницата. Знаеше каде стојат чаевите на дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Копајќи го гробот од дедо му Аврама за да го стават во него, луѓето забележаа изникнат бршлен како да се преселил од куќата за да му пркоси на гробот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Ајде по мене - го подучуваше дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Денес си мој гостин, не те пуштам кај дедо ти Иван, - рече дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тие волшебни простори од детството одамна ги немаше, исчезнаа некако без тој да ги осведочи, исто како што дедо му почина некако во негово отсуство.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ако дедо Иван има пушка на својата колиба, чудно би било да ја нема и дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Мислиш дека треба да ја пуштиме? - рече дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И дали баба му и дедо му нема да му го скријат писмото?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Додека дедо му седеше насапунет на столчето и се подгледнуваше нагоре кон големата слика на Тито во маршалска униформа над потпукнатото огледало, со помалата слика на синот на Ружди во униформа на ЈНА во едно ќоше, бричот се точеше од каишот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тие ѕидини, на кои дедо му живо се сеќаваше, беа битни делови на историската хроника на градот, а со тоа и на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се сеќаваше и на други случаи кога по ојагнувањето некои овци умирале, а дедо му, не наоѓајќи објаснување за оваа појава, ја сметаше за нормална.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дедо му Аврам му ја стави раката на рамото и му рече: ”Отиде баба ти чедо... Сега сме без неа...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Требаше да се смете внатре во колибата, да се средат расфрланите работи, да се донесе вода, да се измијат паниците, лажиците, требаше да се истресат и чергите, кои дедо му од есента сигурно не ги имаше изнесено надвор.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Наеднаш почнаа да се случуваат мошне чудни и необјасниви работи: млекото што го пиеше помалото братче на Димче згорче како пелин; едно утро наеднаш ѝ се здрви раката на Димчевата мајка; еден ден ненадејно и без причина на дедото му испадна единствениот заб; еден ден, пак без причина, бабата си го поткасна јазикот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- го праша дедо му кога се сретнаа под колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дедо му откопачувајќи ја, му рече: „Ти реков: не закучувај во градинава вакви погани билки... Привлекуваат со своите цветчиња за да те намамат...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Додуша тој не беше виновен за ништо туку само удираше штембили по наредба на дедо му, но затоа мораше да сведочи и на суд.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Правеше милијарда мали и големи планови: сакаше да отвори фарма на печурки, оти за тоа, велеше, не треба никаква инвестиција, а во куќата на дедо му имало и онака доволно влага; правеше секакви планови и само мене ми ги покажуваше, а од секој план требаше да произлезат многу, многу пари.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Помладото внуче наоѓа клешта и му го влече јазикот на дедо му: - Томе, Томе, сега малиот Џери ќе ти покаже што знае!
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Што е дедо му, тој не мора да биде.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Имаше доста ѓубре, можеби цела недела дедо му не го беше ринел, па доволно се измачи ринејќи го.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој секогаш без здив гледаше како под пената се појавуваат мазните и по малку зацрвенети образи на дедо му.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се сеќаваше на својот детски лик во берберското огледало кога дедо му за првпат го однесе и него да се истриже на бербер, како возрасен.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Па така ако се случеше во текот на годината, во сезоната на ојагнувањето да умрат една или две овци, дедо му не се грижеше многу.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа не се баш истите песни и приказни што ги слушаше од дедо му – детското љубопитство денес го храни моќниот сезнајко телевизијата, и внукот, и покрај побелените влакна во косата, е понекогаш едноставно човечки немоќен.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Одврзи ја сега и остави ја! - рече дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не му верувавме ни за сказната за дедо му.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога им беше сув лебот, летно време кога имаше матеница и пресно млеко, дедо му често го дробеше, па така, натопен во матеницата или попарен со врело млеко, лебот се изедуваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Модри од лутина, тие не ја споменуваа водата, туку нешта поврзани со меѓусебна завист и омраза - дека Сотир му купил стан на зетот в град, дека Михајло живее од наполеоните на дедо му украдени од компањони во Америка, дека Бамбо му ја дал кобилата на Бориза Штопар со мана, дека ќерка му на Бориза е вратена три месеци по мажачката сосе машината за шиење, дека Васко Бурзаноски клавал шеќер во комината за ракија, дека голем проклетилак има во сојот Куцалев, што ќе земе на заем никогаш да не врати...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
При секое отворање на вратата од собата и погледнување во небесното синило, во него се јавува истото она чувство што се јави во дедо му Аврам кога го извадија од гроб, кога му го кренаа капакот од ковчегот, и кога тој, здогледувајќи го небесното синило над себе, му идеше да го баци.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- се подналути дедо му и го поткрена стапот, заканувајќи му се на внукот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Господ знае какво семе 'рти во нас и нѐ тера да ломотиме дека човек спие во пештера прегрнат со мечка како со жена.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сеќаваше на звуците на куќата од дедо му – ноќе паркетот крцкаше и воздивнуваше како ревматични коски на старец, а невидливи провеви ги поместуваа тешките пердиња.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека така шеташе со дедо му, градот и чаршијата му беа чудесни.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Борот го посади дедо му Аврам кога тој се роди во негова чест и спомен, радосен што му се роди машко внуче - да расте висок и снажен како бор.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
За содржината на писмото се дозна многу подоцна, кога дедо му веќе не беше жив, односно, при првата посета на брат му на татко му, односно на стрико му, кога овој признал дека тој отишол во Карсој, ја нашол таа и таа зеленика и го поткренал тој и тој камен, ама нашол само адно писусче за бурмут, а во такво писусче собирало само десет жоутици.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И после, дедо му не е лош човек, го натерале и малку умот го лаже, но се ќе си дојде на местото ако го тргнат од патот Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога потпорасна и почна да шета со дедо му, сега пензиониран, му го купија првото гитарче.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Паѓа на коленици и во паганска молитва удира со чело по вратата зад која е бездната на минатото, не негова туку на дедо му Осип Крстин.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
По дрвени клинови, по шајки исковани по штиците и диреците, висеа везеници црвен пипер, лук, кромид, врзопки од некакви суви, лековити треви од кои дедо му си вареше чаеви.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Богуле го слушаше со отворена уста сиот внесен во она што го раскажуваше Илко и чувствуваше некое задоволство и радост што дедо му, нему, како на возрасен, му ги раскажува овие работи. X Камбаната на црквата уште од зори удираше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се насмевна, а мислите веднаш му го донесоа пред очи драгиот лик на дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но, најчуден, најнеобичен беше дедо му на Бојан кога разговараше со дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Летно време, по сенокосот, тој и дедо му и си спиеја во плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А дедо му не можел секогаш да раскажува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Беше крај на ноември и од морето повремено дуваше ладен ветер што влегуваше в коски, особено тука, на крајбрежјето од островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја гледа Богдан сликата од дедо му и се присетува на она што тој еднаш го науми.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Утрото, кога ја виде умрената овца веднаш, без негова желба му се наметна мислата да ја расчеречи овцата, да ги храни со неа кучињата, како што правеше понекогаш дедо му, но веднаш потоа таа мисла му се виде одвратна, а сега речиси и не дозволуваше да мисли на такво нешто, па ја одвлече овцата преку потокот и ја закопа длабоко во снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мислеше: ако сѐ уште го најде жив дедо му Тренко, ќе го задави: зашто дедо му беше виновен за сето она што му се случи на Тасета.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Орото го води невестата Видуша, до неа зетот Богдан, до него татко му, мајка му, дедо му, роднини и пријатели и завршува со неколку деца кои го искривиле орото како опашката од гуштер.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- И тој е штом е дедо му!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Врело побрзав. „Дедо му бил ајдутин и ...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нешто му велеше дека дедо му можеби не е виновен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да ја напушти куќата на мајка му, татко му, баба му, дедо му...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Му идеше да ја фрли торбата, да не оди, да избега надвор, но гледајќи го татка си каде што го чека на вратата, ги обриша солзите со дланката и се поздрави и со дедо му.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Учителот го вика дедо му на разговор.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Што не се скара со деда му ако тој не е јатак!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ќе го потфатеше дедо му за носот и сосема нежно, со две брзи и кратки движења ќе му ги избричеше и мустаќите и ќе завршеше со еден елегантен потег под брадата, од вратот нагоре.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во негова чест, дедо му синоќа зготви качамак, кој и покрај нивните машки усилби, остана недојаден.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа му попречи на Тасета да си ја земе фамилијата, зашто не сакаше да си го остави деда си сам и болен.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но дедо му Тренко тогаш одненадеж се разболе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И не верувај дека ќе ме сотре натема. Рано е да се подгрбавам под клетви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не знам, не знам, што еџели му се влезени, - издивнуваше дедо му.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Беше многу рано, иако стемнето, за да се затвори во колибата и да се осами уште повеќе отколку што беше, па ги задржа кучињата во тремот, фрлајќи им и по некое парче сирење, за што, кога би го видел дедо му, убаво би го искарал.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Милан отсекогаш се гордееше со тој мост што дедо му го изградил кога бил млад, а бил заштитен од духот на неговата невеста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој во одговорот не покажуваше никакво посебно интересирање во врска со овие нешта, но сепак спомна дека имал чуено оти татко му на дедо Стефан се викал Митре и дека бил имотен, бидејќи, како што пишуваше, неговиот татко и, особено, дедо му, биле уште позафатени.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Знам, - тажно се насмевна, - опседнат е со тоа откако пред десетина дена се случи она со дедо му Баџак.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Додуша подвојувањето не било само верско. На Закинтос од венецијански времиња многу повидна била поделбата помеѓу аристократијата и „пополарите”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие, дедо му и баба му, биле злосторници. Убијци.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Земанек живееше во една распадната куќарка во предградието, останата од дедо му по мајка; живееше сам таму, без мајка му и сестра му.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И дедо му Аврам постојано се расправаше со бршленот, постојано водеше борба со него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Антички Македонец е личност која гледа српска Фарма, слуша Шако Полумента, гледа бугарска Планета, излага у Б2, а навечер ужива у турските серии, пцуе по грчките педери, а редовно иде на одмор на краци и се облака у циганска Шутка со наследената комунистичката пензија од дедо му кој наводно гинел у Ноб.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Секогаш кога дедо му одеше да се потстриже и да се избричи во чаршијата, одеше во пазарен ден, и секогаш одеше кај Ружди берберот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Имало тоа и дедо а дедо му се викал... - тука дедо Спасе застана.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Не кај очувот, кај што се преселија кога веќе имаше седумнаесет години, туку малку подалеку од центарот, во оние споредни улички, во куќата на дедо му.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Умрените овци дедо му ги дереше, а со месото ги хранеше кучињата, но и од самата помисла да се зафати за такво нешто, на Бојан му стануваше лошо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„И кучињата не заборавај ги“ - ѕвонеа во неговите уши упатствата од дедо му што му ги даваше синоќа, а и утрово кога се испраќаа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога ја виде дедо му Аврам, му рече: ”Не носи во градината диви билки, не загадувај ја”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Бојан знаеше дека еднаш во неделата донесуваа или испраќаа по некого четири торби леб, две за дедо му, две за кучињата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ајде, ќе помисли човек дека тие сепак разбираат нешто, но дедо му знаеше да зборува и со камењата, и со поточето и со облаците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
СЛИКА: БАБА МУ ДЕПА Баба му Депа и дедо му Аврам се слагаа во сѐ: како грнче и поклопче; како оган и мраз: тој пали, таа гаси; ако тој нешто ѝ подвикнеше или ја потскараше, таа само ќе му се насмевнеше и ќе го разоружаше; а понекогаш му препушташе да биде по негово.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Бојан не знаеше што да каже, дедо му не знаеше што да праша.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Момченцето гореше од желба да го отвори своето писмо, но не можеше, зашто дедо му беше повеќе од нестрплив да разбере што му пишува доктор Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа беше вистина, зашто таа ноќ тој прво се разбуди кога Луман им дојде, а после и кога се врати со деда му откај Мирчета.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И оттогаш речиси цел половина век и повеќе, тој Амди Сербез, а пред тоа и татко му, секој втор или трет петок во месецот слегуваа во градот на пазар, а притоа на дедо ти, а пред него и на мојот дедо му носеа, волна, сирење, масло, а за празниците и јагне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И додека настојуваа што побргу да се вразуми терајќи го да го полни воздухот во собата со каење и ветување дека ќе се поправи, дека ќе се измени, дедо му Аврам држеше до своето дека детето треба да се пушти на мира, да расудува со свој ум, да гледа со своите очи; во секое доба од животот да мисли онака како што му наложува тоа доба, зашто нема враќање назад.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А еден ден поттргна малку повеќе од шишето, се охрабри, се сети на зборовите од дедо му Аврам: „Животот е полн и со мудрости и со глупости; ако една од нив изостане, не е целосен“.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во јавниот живот Ласте Думбаровски беше познат по псевдонимот Почесен (како угледен фармацевт, кој донираше во борбата против проституцијата во Југоисточна Европа, тој беше промовиран во рангот на член од надворешниот состав на асоцијациите во Унгарија, Молдавија, Србија, Украина, Бугарија, Црна Гора и Романија), но во потесните кругови за него функционираше прекарот Ридски, според лозата на дедо му Аврам, со длабоки корени во Дрвош, на падините на Баба Планина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ни тоа не е малку, газењето низ таков снег е вистински подвиг, но знаеше дека таквиот снег нема да ги запре татко му и дедо му за ден-два да дојдат до колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бргу сфати дека комитите му мислат добро на деда му.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во мислите му идат зборовите на дедо му Аврам, кој често кога ќе дојдеа на нива да работат, ќе му го покажеше местото каде што се родил и ќе му речеше: ”Каде што се родил човек, туку е центарот на светот”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мислеше дека дедо му не го сака веќе и затоа не му ја исполнува желбата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Оваа просторија, заради лековитите треви, за кои дедо му водеше посебна грижа, Бојан ја викаше „Дедовата аптека“.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А којзнае како му беше на дедо му у Путка. Племето негово лоповско.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Наоѓајќи се очи в очи со смртта, му навираат зборовите од дедо му Аврам: „Животот е ткаење килим” врвиш со сновалката низ него, редиш јаток по јаток, конец по конец, јазол по јазол, шарка по шарка и не му го гледаш лицето зашто го ткаеш од опачина...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Богуле го слушаше отсутно и одвај чекаше да запре со зборувањето управникот, зашто знаеше дека тука не се работи за тоа дека умрел татко му, туку телеграмата е само можност, изговор да го ослободат од училиштето и интернатот, да го пуштат наколку дена дома, како тогаш што го пуштија кога му јавија дека дедо му е на умирање.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Столетието што го делеше од дедо му имењак, ја загуби својата перспектива и неговото сопствено време и неговото „јас“ се склопија со времето и своето „јас“ на неговиот предок, така тој сега стана опседнат од верувањето дека тој лично, а не прадедо му, го изградил мостот на Луда Река, и дека во потпорите на тој мост, што е прикажан во многу приказни, тој ја жртвувал својата невеста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)