ден (имн.) - шета (гл.)

Еден човек одново се вратил тука и со денови шета по родниот двор, кружи покрај еден голем камен паднат некогаш од ѕвездите.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Со денови шета сам дење долж пресушеното корито на реката ноќе низ пустината во себе и утринава тој се собува, ги засукува ногавиците, зацапува во празното корито, го собира камењето, го корне билјето, го зачистува дното; што се случило, сам се прашува, кај исчезна водата...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Во еден миг застана реката, го исполни коритото, се поткрена на бреговите, разгледа наоколу: што се случи, се прашува самата, каде е човекот, и со денови шеташе сама низ полето, ги раскопа друмовите, ги раскорна плочите, а кога му ги откри трагите таа се повлече во коритото, спокојна и плавна, загледана во човекот што го чита Борхеса: тенкото жуборење на водата што го довикува споменот на пустината.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Цел ден шетам и не можам да си ја најдам куќата. Најпосле момчево ми помогна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во последната книга што ја објави - Завереници, збирка песни од 1985- та - тој женева ја нарече една од неговите мајчински земји, а во насловната песна зборува за швајцарија како за “тврдина од разум и цврста вера”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес дојде во женева да ја побара земјата која, како што годините минуваа, во голема мера стана негова сопствена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес избра да умре во Женева.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секој ден шетав крај таа зелена и ледена река, Рона, која минува низ самото срце на градот, а ја премостуваат седум сосема различни мостови”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)