дом (имн.) - мој (прид.)

се раѓам минатото утро или регенерцијата како емотивна дисциплина ... да се раскрили завесата од дождови со неколку чисти капки по лицето да се сочека светлината што ги подотвара очните капии на твоето скривалиште со остатоците од ноќната гозба (и сеедно дали во милување или убод и сеедно под кој агол колку долго се задржува врз пулсирачкиот свет зад тебе) кога беше и дете и птица во иста сенка... ... но допирајќи те светлината на сенката и облекува кожа со температура триесет и шест со седум кожа со влакненца пот гребнатинки со пори изумрени клетки брчки со реа... ...со трага од нечија плунка прст од папокот... ...од тука повторно да се започне сопственото будење денес ова нека биде мој дом моја постела моја жена... а каде се птиците или несогледливоста на визуелната комуникација
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Брзате да го напуштите домот мој, пријатели!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
2. Од збор до зло-дело Се згрозив, Бела Троице18живата реч ја сведов на зашеметен шум зелен страв и црн смев иронија алегорија карикатура убавото го нагрдив оти видов на секоја педа од домот мој похота по туѓ имот стрвност по стихијност ставање рецки на почеток и крај во историјата (за да може да се викне „мое“ и да се потегне!) оти видов луѓе се насладуваат во јадот на ближниот се ситат ненаситно еда просто ситење својствено човеку створу божјему, ѕверу, укору! оти очите ми претекоа од гледање зборот ми се преврте наопаку - опак камшик очигледен!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
А свјатии ангели фанаха да тражат мои добри работи, и најдоха сос помошт Божија што бех учинила, и собираха сè што бех добро учинила: ако бех дала милостиња на сиромаси, и што бех гладни наситила, и жеднаго напоила, или голаго облекла, или јабанџиа у дом мој довела, или на болни или затворени бех пригледнала, и што бех ходила со страх у Божија црков,
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)