жена (имн.) - во (предл.)

Како што одам кон брачната соба или , не знам, ѝ приоѓам на жената в кревет, минувам кај кујната,како да минувам и, таму, гледам едно куче и три мачки.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Освен што Нико пишува многу поединости, покрај другото и во врска со случајот на стариот со паштерката во Цариград кога вели ’Тој ги посрамотил сите наши чесни домаќини’, па и она што е познато во врска со неговата Ерменка и односите со неговата законита жена во Маказар, тој во новиве страници што ги најдов спомнува дека Никола, по убиството, бил фрлен скраја во гробиштата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како секогаш да беше лута.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Доника, нашата баба од која Татјана ја наследи бојата на очите и уште некои црти на лицето кои кога порасна добија друга димензија, беше најхрабрата жена во семејството на Кривошееви.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И овде имаше музика од плочи што ги пушташе една младолика црнокоса жена во Евина облека.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Како можам да мислам за такви смешни нешта - убавина и мир, мрачната душа на светот - па јас сум жена в куќа, жена која се грижи за тепихот, уредна и точна, окружена со згради. 120 okno.mk Вилијам Гес (William H. Gass) е роден 1924 г. во Северна Дакота.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Јас сум жена во куќа.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Не поради тоа што тој „страдал” од тоа, туку затоа што ги „улови” знаците на тој феномен и создаде изворна слика, правејќи од договорот еден темелен знак и поврзувајќи го мазохистичкото однесување со положбата на етничките малцинства и со улогата на жените во тие малцинства: мазохизмот така станува чин на отпор, неодвоив од некаков тип на духовитост на малцинствата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Поправо да пие пред крчмата или да шеретува со жените во бараката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Додека нивните жени во фабриките рмбачеа за леб, тие бистреа политика.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Да играме карти? - Не. - Да редиме домино? - Не, - повторија жените во дует.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ни една млада жена во гратчето не се движеше така слободно.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Откако во куќата на Спира Клечев влезе Паца, не остана жена во селото што не сакаше да наврати да се изнагледа и да се изначуди.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Само што фустаните на Паца беа каде-каде поубави и поградски, и летно вре-ме од пошарена басма и потенки и попровидни, така што секој можеше да види дека Паца во нозете е долга и носи гаќи, што за жените во Брезница беше нешто како непристојна новина.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Вера беше доволно жена во секое жилче на телото за да го сфати ова сериозно и да не покаже дека нешто очекува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Зелниците што ги правев јас, друга жена во селото не ги правеше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сѐ се одвиваше неконтролирано и со секој миг местоположбата на мажот и жената во колата се менуваше а и коларот мавташе со рацете бидејќи изгледа ја испушти уздата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Најинтересното од она што го кажа жената во возот беше спомнувањето на името на еден од главатарите на единицата - собрав сили да го изнесам и последниот податок што Огнена, таму, во купето, неколкупати го повтори.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Тој податок си можел да го добиеш само од мајка ти, од никој друг - рече Даскалов. – Се разбира можеш да го добиеш и од тој твој несуден татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Туркана наназад од коњот кој двапати високо потскокна колата се занесе кон длабокото корито на потокот, а потоа направи полукруг кон карпите над патот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Глетката што го магнетизира вниманието на публиката во сцените од Милдред Пирс и од Најмила мамичке е глетката на жени што „шизнале“, жени што ја преминале точката на пукање и излегуваат од контрола.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од Преобразбите на Овидиј до Мадам Бовари, жените во европската култура се традиционалното средство за искажување на еротски субјективитет и на емоционална претераност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа глетка на сушта емоција, на дотечена, непопречена страст која најпосле ја урива пристојноста на општественото живеење, е глетка што долго се поврзувала со женскиот субјект.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа исто така го анализира особеното значење кое приватната сфера и семејството го имаа за слободата на жената во контекст на еден авторитарен државен систем.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Феминизмот всушност е и настојување за вметнување на жените во патријархалната историја (еманципирачкиот момент) и запрашаноста за персоналниот идентитет врз основа на односите на моќта, што е феминизам на разлика.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Еманципацијата“ стана повеќе дескриптивен отколку нормативен термин, однесувајќи се на вклучувањето на жените во платената работна сила, но со тоа што жените сеуште ја сносеа главната одговорност дома, и без да имаат каков и да е избор дали да се вработат или не, како што расправа Хана Хавелкова.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Посткомунистичките жени исто така се соочуваат со прашањето дали конзервативните трендови во однос на жените во посткомунизмот се израз на еден патријархален културен систем кој му претходеше на комунизмот но беше држен под контрола од страна на марксистичкиот систем, или дали тие се резултат на самиот марксистички систем.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Помалку е расправано за транс­фор­мацијата во “приватната сфера”, односот помеѓу семејството и државата, општествената позиција на жените и учеството на жените во таа трансформација.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Уште повеќе, жените во државниот социјализам беа во директна зависност од државата, придружена од намалената директна зависност од нивните мажи, додека категоријата на моќта како конституирачка за односот меѓу мажите и жените не беше тематизирана.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Вклучувањето на жените во платената работна сила и женското право на абортус (освен во Романија, и само со сериозни рестрикции во Бугарија), утврдени во уставите и законите, ја симболизираа, исто како што тоа го правеше и државниот став кон религијата и приватната сопственост, вистинската природа на комунизмот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Хана Хавелкова расправа во прилог на тоа дека ова не може да се објасни со повикување на конзервативизмот на пост-комунистичките жени туку попрво со често избрзаната, несоодветна примена на западните феминистички категории на жените во општествата на државниот социјализам.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Со оглед на ова, женската философија би требало да направи нешто повеќе од вклучувањето на жената во рубриката човек; таа треба да го промени нашето разбирање на „човекот“ и „философското“.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Леси се случува како и сите видливи појави: арапскиот ресторан на четвртиот кат во испразнетата зграда, голтките топол пијалак од шарената шолја извалканиот кафеански чаршаф, онаа жена во кафеаво палто и со долг бел шал врз него, која го припила до себе своето дете сред уличниот метеж, тркалезната купола на амамот, запрено во мигот пред тресок.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Нејзините фотографии се појавуваа по весниците поврзани со зборот анархија, беше упадлива по својата неупадливост – наместо деликатните фризури на тоа време нејзината коса беше едноставно кратка, наместо фустаните со тантели, машни, вештачки цветови, и ленти, беше првата жена во Виена која носеше панталони.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Честопати мислев на светот и времето кога бевме девојки, мислев кога веќе одамна не бевме девојки; мислев на девојките на нашето време, за кои Клара велеше дека конечно треба да се ослободат, девојките за кои мојата мајка велеше дека местото им е во кујната.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За нивниот однос дознавме подоцна, од брат ѝ Густав, а Клара тоа го премолчуваше, Клара низ смеа раскажуваше како луѓето фрлаат по неа со камења кога ќе ја виделе како вози велосипед или кога е облечена во пантолони, затоа што во тоа време беше срамно жена да носи пантолони или да вози велосипед, Клара со мачнина раскажуваше за децата кои останале на улица по смртта на родителите и кои умираат премрзнати и гладни, Клара со гнев раскажуваше за неправдите кои ги трпат жените во браковите, и повторуваше: „Ние девојките самите треба да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.“ …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една жена во униформа ни рече дека прво ќе треба да се тушираме пред да нѐ сместат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така луѓето ја препознаваа по улиците, ѝ дофрлуваа погрдни зборови и камења, ја плукаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ни кажа: пред да преминеме во следната просторија, да се соблечеме, и секоја од нас да помни каде си ја остава облеката. Се соблекувавме бавно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред пештерата каде што е закопан последниот калуѓер, секоја вечер од манастрискиот клет, од ноќвите, истрчува жена во црно облечена, без лице и остава барде со манастирска вода и троа леб.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога ја одвоив сенката своја, душаа своја и му ја ветив на Господа и ја пратив во селото Бродец, на планината Кара Дак, таму стана светлина, а тука стана темно, како што и прилега на гробно место на последен калуѓер и на друг смртен, кој ја пие водата и го јаде лебот донесен за калуѓерот од ноќвите на манастирот, од сенката на жена во црно облечена. Без лице.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во почетокот чувствував непријатност таа, учителката, тукушто дојдената жена во нашиот дом да ги врши за мене работите, на кои толку долго време бев навикнала, па и некаков пркос не ме оставаше тоа да ѝ го дозволам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Пред вратата нѐ пречека жена во години.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тука жените во црнина и мажите во одминати години, чемрееја...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кутнатите букови стебла од околните шуми, долги и по неколку метри, на рамо по стрмната угорнина ги носеа мажи и жени во одминати години.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И како што пловеше пампурот, тие жените во бело облечени, добро нѐ ранеа и кога ни зборуваа почнавме да разбираме од нивните зборови, та си шепотевме – море овие ќе да се наши, та се преправаат дека се други.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По некое време жените во бело почнаа да ни делат чинии и лажици, па потоа носеа кошници до горе наполнети со бел леб, па котли со слатко миризлива манџа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Шаторот беше дом и мораше да ги штити и мажите и жените во него од сите надворешни искушенија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Светот постои, зашто постои и жената во гламурот на Природната созреаност на битието…
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
На овие зборови Јана се виде себеси како на бината на состанокот на АФЖ бунтовно зборува за правата на жените во новото општество.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ѝ го врати она чувство кое како пријатен ветрец ѝ се јавуваше штом ќе видеше жена во блажена состојба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Однадвор беше посакувана жена во која се загледуваа и оние кои сѐ уште не ја беа совладале азбуката на љубовта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само што ја направи оваа брза анализа пред вратата се појави ведра жена во полн налет на зрелоста чии телесни атрибути кажуваа дека држела до себе , ни грам вишок килограми, ниту една брчка на лицето; веројатно негувано со скапа козметика, помисли Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А таа, стројна жена во четириесетите најубави години, како да му го слушна мрморењето и клетвата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се качуваше на сѐ што носеше фустан - беше права напаст за сите жени во околијата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Над заедничкиот гроб на момчоците што пред три години ги заклале преостри јатагани, неколку мајки, како и секогаш во претпразнични ноќи, доаѓале со свеќи да се молат за синовите, најмладите светци во стојбината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така, Арсо, секоја жена - љубов, нели? А жената во Кукулино?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со години луѓето на Кукулино го прераскажувале настанот на тој ден; внуците дочекувале внуци и се сеќавале на прикаските од детството: пред жените во црно одела со тврди чекори игуменијата Минадора во арамиски објала и со неголемо знаме - златен и збрчкан лик на модро платно со црвени рабови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој не те сака?“ Сега и жената во чија куќа ја боледував треската и ја доживував најголемата своја возбуда го следеше оддалечувањето на плеќестиот Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Рапавоста на сувиот кол му ги жежела дланките повеќе орачки отколку момчешки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој ист вторник, иако очајот и плачењето не стивнувале, жените, дури и оние самохрани леунки и трудни вдовици наполниле неколку карти со ракија од диви круши, од грозје и од цреши и натовариле на две магариња дисаги со леб и лук, па една по друга, секоја со запалена борина во рака, пошле да ги пречекаат последните од дружината; да ја плашат со оган и писок чумата или улерата, болештина што им била позната на дедовците, еднаш, којзнае кога, додека и пците бегале од злото и се јазеле по врели карпи далеку од сите човечки патила, и побеснувале, и станувале гозба на волчи свадби или се здружувале во глутница со ревење да ги заплашуваат чобаните и бачовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со тага ги гледал лицата на жените во црно и под црни забратки, бледи и издолжени месечини на црно небо, меѓу црни облаци и над црна земја; како под заповед клекнале и ја допреле со чела камената плоча со голем крст, поголем од крстовите на соседните игуменски гробови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Побрза да не го удрам или тој да не замавне на мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седум жени во еден месец поминуваат во харемот на Џемал-ага. А од нив нема вест.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ова ми доаѓа како одговор на најглупавото верување дека мажите се поинакви и поразлични од жените во средните години и дека најголем грев е да општиш со истрошена жена која „веќе не може“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А посебно ако си жена во машкиот свет на сниматели од кои, прво, се разликуваш во тоа што си жена и, второ, затоа што си подобра.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Срамота! Жена во години, па се успала.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Пред неа одеа три божји крста, а зад неа гологлави мажи и забрадени жени во црни шамии.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дарко мислеше на фотографијата на жена во доцни дваесетти во народна носија, со големи гради и широко лице.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Мажите во бели кошули, во одела, вратоврски, уредно избричени и исчешлани, жените во костуми, во чевли со високи потпетици, со уредни фризури.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Другите две , иако со светли очи, имаа стврднати усни и, секако, исто таков, како најстарата, груб и немочитвенички глас. тој, сега вдовец, гледаше преку главите на жените во планинската црногорица, и погоре, во белиот облак, со глава на јаре.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој звук зачудо, со првата наквечерина, сега се оформуваше пред мене во проѕирна стројност и јас видов жена во движење но таква како недоразвиен развигор да лелее некоја мекост.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На гостинот, мажот е во состојба да му го отстапи својот кревет, со се жената во него.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тогаш “жената во поминување ги спомена ѕвездите”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Со понада му доаѓа и најстарата жена во селото; се влечка со мака по сокаците, но тоа нејзе ѝ причинува задоволство, што сè што било пред неа испратила, надживеала.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се потсетува Богдан на она што му го рече жената во возот кога патуваше за ваму.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се прашуваше дали го фатиле и г. Черингтон. Се прашуваше што ли сторија со жената во дворот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Жената во дворот немаше ум, таа имаше само силни раце, топло срце и плодна утроба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му се стори како повторно да го вдишува топлиот, задушлив мирис од визбената кујна, помешан мирис на бубалки, нечисти алишта и одвратен евтин, но сепак заводлив парфем, затоа што ниту една жена во Партијата никогаш не употребуваше парфем, ниту пак можеше да се замисли да употребува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мислеше истовремено и на жената во визбената кујна и на Кетрин, жена му.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека ја набљудуваше жената во нејзината карактеристична поза, со цврстите раце кренати кон жицата и со истурениот широк задник како на кобила, тој за првпат забележа дека е убава.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но се премисли кога виде неколку жени во униформи, кои ги пречекуваа на вратата од автобусот и им ги покриваа главите со наметки за да не накиснат, а потоа ги поставуваа во ред еднододруго, водејќи ги тивко и со решителен ритмичен чекор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ќе се исуши по пат,“ ѝ рече жената, мавтајќи ѝ од вратата на автобусот, а потоа додаде: „Со среќа!“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Погледот на лицето од болничарката беше доволен за да сфати дека никаква молба нема да ѝ помогне пред таа џиновска жена во униформа која, поради нејзината извонредна сила, ја викаа Херкулина.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Поважни дела на Х. Бел се: Куќа без чувар (1954); Лебот на раните години (1955); Билјард во девет и пол (1959); Мислењата на еден кловн (1963); Пречесто одиш во Хајделберг (1970); Групен портрет со дама (1971); Загубената чест на Катарина Блум (1974); Жените во пејзаж со реката (1985); Завештание (1985).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Официјалната верзија беше дека таа црна овца е од една позната, стара фамилија и дека имала бурна историја на сомнителни несреќи во неколку лудници во Шпанија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во есента на 2002 година го објавува својот прв дел од автобиографијата Да се живее за да се раскаже и првите 50 000 примероци се продадени само за две недели.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неговите подвизи беа чудните жени во неговиот живот, чудната смеа на неговите волчи заби, чудната крв под неговата темна кожа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Што, можеби и не е човек, - се поплукуваа жените в пазува, па потоа врескајќи ги собираа децата околу себе како квачки и се заклучуваа дома.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа беше некоја малечка сликовница, никој и никогаш не ќе може да објасни од каде и како беше створена во домот, малечка сликовница на која беше прикажана една мошне привлечна жена во различни пози.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не бев жена која можеше да реши да ја убие жената во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Прв пат таа ноќ можев да ја видам пред мене во полумракот како нестварна жена во стварноста што ме давеше, со необично издолженото лице под расфрланите коси што се сплеткуваа со сенките од букетот во високата вазна поставена во аголот на собата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа ме фаќаше страв да размислувам за овие прашања.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од жените во Центарот ја обожавав Илона. Шмизла европска, со стил.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ниротакис беше човек со мешана крв.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Односот на Стево Трајчов кон Илона беше еднаков како кон сите останати жени во зградата, освен што таа имаше посебен третман во сместувањето – спиеше сама во еднокреветна соба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во неа Богдан Русимиров откри жена со карактер, стамена и угледна госпоѓа, со шмек во работата и со наследена, класична култура на однесување, жена во која никој не би се посомневал дека таа би можела да биде внесена во толку сложена и чувствителна дејност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Лево од нив, во малото сепаре, изделено со ниски, стилизирани столбови од дрво, разговараа Киријаз и Софија, жена во поодминати години, службеник во одделението за односи со јавноста во Агенцијата за екологија во урбаните средини.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас ја чувствував жената во себе и немаше правила кои ќе можеа да ме врзат за монотонијата во која се давевме со Нинослав.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се обидував, но никогаш не бев во состојба да ја започнам плетката со конецот на разумот и со конецот на страста.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За компромис не размислував, но, и ако дојдеше до тоа, никако немаше да се согласам да ја убијам жената во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема таа ноќ беше воздушеста, нестварна, со сè она што ми беше познато, а толку необично во играта со сенките, со голите гради, со двете танки, едвај видливи, бранчиња на стомакот и со волната од горниот дел меѓу нозете што се вплеткуваше со волната меѓу моите нозе; ја гледав благо зафрлена наназад, потпрена на рацете, првпат така целосно фатена во мрежата на сенките од розовата светлина на пред малку запалената столна ламба, од левата, и светлината на уличните канделабри, што трепереше преку завесата на прозорецот, од десната страна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Вратата се отвори и во одајата влезе забулена жена во чинтијани од сино кадифе, со срмен елек врз копринената блуза.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се појави еден малку како исколван во лицето, брадата искубана, чиниш пасена тук там, а крај него една дундалеста женичка во која Коста Тапанарот ја препозна Тушимката, што пак, од друга страна, ја потврдуваше претпоставката дека човекот е попот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во тоа педесетгодишно отсуство помеѓу животот и смртта на баба, се зголемуваше митскиот ткаеж во мојата свест за сеприсутноста на оваа жена во истрајбата на татковиот балкански егзил.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мажите гледаа во женскиот танец, — а жените во машкиот. Така си е тоа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пукотници се слушаат од Чегране до Порој донесоа молдавки со дојки ко Плејбој мажи се ѕверат во сепаре седат а жените в куќи баклави редат О Тешкото....
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Гледала жени во црно, со покриено лице, како со фантомски чекори минуваат покрај нив.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Имаше многу поединости кои не можеа да се најдат во многуте написи и книги за Мајка Тереза кои, тие години, не престануваа да се множат во светот. ѝ ја дополнував на Мајка историјата за оваа храбра и единствена жена во светот, каде што запираше нејзиното сеќавање, дополнувано од маалската легенда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Куќата набрзо беше урната, мачката отруена, синот исфрлен од училиштето, жената во лудница, а филологот во затвор поради инцест.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Осамени меѓу прастарите стебла Ја слушате виолината на Марин Сореску, А потоа долго Жан Пол Гибер Ви го толкува лицето на благата смрт. (Сина вода блика во сеќавањето: Од мостот на Незвал Гледате жена во множина).
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Најпосле, тоа не е единствена жена во мојот живот.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знам дека посебно инсистираше на кино Центар бидејќи таму мажите одат со вратоврски а жените во свечена облека!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Барај да има насмевка на девојче и мекост на жена во белината на љубовната постела.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
15 ПО ПОЈАДОКОТ, пак удрија на шината. На собиралиштето построени мажи, потаму жени во молк. Високиот со чистите чизми врши преглед.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога гледам жена во црно и со подигнати раце како трча зад камионот, ме фаќа страв па си мислам зошто ли ја дотеравме дотука.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пецета го прогласија за војвода, а Трајанка за баба Ѕвезда, жена во сите села наоколу прочуена по тоа што секогаш ги криела и ги хранела комитите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но сите се прашуваат, што бара жена во туѓ дуќан кога веќе не купува?“, еве вака ѝ го поставила Трајчеица судбоносното прашање на наша Рајна, кое за жал и не звучело најпријателски.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Босилка од Росана научила оти жената во креветот може да се почувствува и убаво, а не само онака како што таа се чувствувала покрај свој Кубре.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Финиот господин со долг, бел шал и мазно лице заличува на клошар, жената во години, со плашлива насмевка, на заплашена студентка. Свечената литургија започнува.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога последните сончеви зраци замреа зад западните планини, таа, уморна и бесна поради немоќта, но, како секоја жена во дното на душата задоволена поради поразот, го поттикна момчето: Се предавам!
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Со нејзината смрт жените во селото здишнаа олеснето, зашто пред извесно време, пред да се растури фронтот, Цанулица, сета бесна, влета во црквата на празничен ден кога попот Матлија држеше богослужба и му свика: ”Ти попе, црквата да си ја гледаш, а не да се мешаш во туѓи работи...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И жените во овие мигови го губеа умот: пиеја под рака со мажите, ги скубаа за мустаќи и брада, им се качуваа на грб како на магариња и ги маваа со нозете да ги носат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Првиот качачки страв го претрпеа жените во куќарката на везачките; таа куќарка се наоѓа крај езерото и во неа се собираат многу девојки и жени од селото за да везат и да се подучуваат една со сруга; везат по цел ден, си тераат шеги, се смеат, пеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Неколку часа Ц стоеше на местото каде требаше да го чека жената во црно, но таа не се појави.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Задишан се врати на местото на кое требаше да го чека жената во црно, но таму не го чекаше таа, туку налутените баба и дедо придружени од полицаец.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тргна кон центарот на градот и по изминати сто и педесет метри забележа жена во црно како тромаво се движи по тротоарот. Ете, во неа ќе се заљубам.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ви ја испраќам фотокопираната страница со неколкуте редови на кои веднаш помислив откако прочитав за тоа како тишината ги обединувала вашите родители: Еден маж и една жена во поодминати години седат еден крај друг во тишина, квечерум пред нивната куќа: и кај едниот и кај другиот, секој збор кој излегува од нив, секој чин што го создава нивниот збор е покриен со тишина; тие, обајцата самите станале фрагмент на тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Капацитетот и можностите на жените се неспоредливо поголеми одошто на мажите и тоа е она што мажите ги прави понетолерантни во однос на жените одошто се жените во однос на мажите.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На портата се појави жена во костум во сива боја, панталони со тесни ногавици до над глуждовите и црни чевли обуени на босо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Најпосле му застана некое „ауди“. Го возеше некоја жена во средни години.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Расплакана жена во одминати години, излезе од пожариштето и кога пред себе го виде Ѓорѓи, застана како омелушена. Секна плачот во нејзината уста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој исто така ја држеше и трската која некако ја добил во барот Рио, се трампал за нешто, се повеке ⥊ се чини за нејзината црна кожна јакна со метални нитни на манжетните кои специјално ги соши една жена во Портланд која тврдеше дека е Циганка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Влезницата чини еден долар, но жената во билетарницата ја знае и сега само ќе ѝ мавне да влезе без да ѝ наплати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Далтон веројатно мисли дека кожната јакна нема да треба во зимата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој не размислува што нејзе ќе ⥊ биде потребно зиме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сани поминува покрај една порта блиску до една врба и посакува бебето да го именува Врба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таквото име би било како амајлија и би значело дека бебето ќе ја преживее зимата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но, ако предходните денови го игнорирав фактот дека постои друга жена во неговиот живот, сега почнав да размислувам и за тоа дека постои некоја Евелин и можеби тој ќе продолжи и понатаму да се гледа со неа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
По белите ѕидови немаше апостоли и ангели, туку со крфии заковани кадра на некои чичковци со строги погледи од зад големи окалки, а на местото од милата Богородица, една женичка во годините на мајка ѝ застаната на средината од ѕидот и со голема тетратка во рацете од каде ги вадеше имињата на децата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија се одзатна по недела две, веќе пролет и наместо во тутунскиот комбинат, таа работеше на довршување на зградата во која и живееше, со една друга кутра женичка во тезгере влечеа малтер до најгорниот кат, тогаш со едно пусулче беше викната да се јави во поштата и таму ѝ го вратија пакетот наменет за Димостена.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ало, вика, ало громче, слабо слушатса, ало громче, ало силнеј... паѓа жената во незнаја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште од првиот момент кога ја видов ми влезе жената во аура.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)