живот (имн.) - им (зам.)

Мислев на сите луѓе еднаш во животот им се наметнува страв од страдање...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ми, во други времиња, од старите книги, собирани од сите страни на Балканот и од другите земји, ни пренесуваше дека речиси сите народи на Балканот својот живот им го должат на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но тоа не било ништо. Да умреш. Оваа леснина што јас сега ја чуствувам, на луѓето во животот им е непозната.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ме изгладне со твојата глупост, на толку убави жени во животот им се замерив затоа што ти ме тргаше во нестварност држејќи ме како магаре за оглавник.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тогаш јас се сетив дека, кога заминував во С, зедов едно ливче хартија на кое се потпиша Михајло, како претседател на Месната, и уште неколкумина, за случај да ми затреба, поточно да можам да речам, еве луѓето бараат да се изгради водовод, им треба, животот им зависи од тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа проста вистина многу добро ја знаат оние што се решаваат да влезат во нова акција и на кои, впрочем, животот им станува живот на пречки и застои, на подеми и падови.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неговите раскази преведувани се на: српскохрватски, словенечки, бугарски, руски, украински, англиски, полски, албански, турски и на други јазици.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Подоцна почнал да пишува и минијатури и новелети, а последните години од својот живот им ги посветил речиси исклучително на драмите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како што вели Мајкл Ворнер: „Настраните се зафаќаат со еден вид практично општествено промислување барем кога изнаоѓаат начини на настрано суштествување“.470 Тоа практично општествено промислување побудува вторична обработка на непосредното искуство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Идеолошката тежина на нормалноста истовремено попречува активна свесност за општествената особеност на хетеросексуалните облици на живот – ги спречува хетеросексуалците да мислат на хетеросексуалноста како длабока енигма што налага напорно истражување – и ги предупредува хетеросексуалците да не ја распитуваат предлабоко хетеросексуалноста како особена општествена форма.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тој вид практично општествено промислување и вторично обработување што настраните го прават инстинктивно, нужно, е секако корисно за секого и му е својствено на секој уметник, на секој стилист, на секој готвач, на секој богослов, без разлика дали е геј или стрејт.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И навистина, ги одвраќа од распитување на општествените форми воопшто. ‌Настраните, меѓутоа, се принудени да се впуштаат барем во зрно критичко промислување на светот каков што е даден.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дистанцијaта на настраните за општествениот свет (онака како што е дефиниран и натурализиран од хетеронормите) и акутно свесната свест што ја имаат за разните облици во кои животот им се пројавува на разни луѓе, неизбежно исходуваат со несведлив критички став. ‌Настраната преработка на личното и на општественото искуство излегува, со други зборови, дека е продуктивна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога животот им дава пчели, тие мирно си мацаат во медот.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Ги обвинуваше најневините; најневините и најбеспомошните го носеа исконскиот грев – оние кои тукушто влегле во животот ги обвинуваше дека ја посакуваат смртта на оние кои тој живот им го дале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На таа вина, која, велеше, му е присушта на секое човечко суштество, себеси си додаваше уште една – тврдеше дека се сеќава дека уште како едно и пол годишен ја посакал смртта на тукушто родениот брат Јулиус, кој умрел шест месеци подоцна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На некои, едноставно убавиот живот им е наклонет.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Постојано те исправа пред прашањето- Зошто дишеш, зошто на оние што го сакаат животот им го трошиш кислородот?“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Најголема цел во животот им е да ја најдат љубовта.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се потсетува на тоа што имаше чуено дека животот им е заемен, и му врви по испуканата кора со дланката, го жулка, како да го храбри да издржи, да не се дава.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сета љубов, која ја имаше во длабината на својата душа и која цел живот им ја подари на своите чеда, кои беа заминати на разни патишта и постови во животот, а јас на најдалечните, ја вложуваше во своите цвеќиња на Балканот. Сакав да го надминам значењето на моите зборови, упатени до мојата мајка, на другиот брег на Медитеранот, да го напишам најубавото писмо што еден син го напишал на една мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Трудот околу нив е залуден, должници се на сѐ и сешто, а првин на себеси и животот им е ептен наопаку.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А зарем можеше да претпостави, во тие први години со Хелвиг, кога навистина заедничкиот живот им одеше добро, дека работите ќе земат ваков тек?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Животот им се состои од собирање на празни лименки и стаклени флаши што ги мењаат у сооднос ”вреќа ѓубре за едно пиво”.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
- Вие имате тешка работа... - рече Жино. - Тешка, но благородна... - рече игуменот. - Живот им дава...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Татко, сè до крајот на животот им се препушти на отоманските сиџили, на еден друг пат, со друг помалку утописки хоризонт, од оној на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И вратата има свој метален, сив дупликат, кој автоматски се затвора откако ќе се притисне копчето за катот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се најдоа пред некоја пресушена чешма... споменик од партизанските денови со срп и чекан врежани во каменот... не се најдоа, туку беа седнати на два стола со грб еден кон друг... како да беа наместени за почетна сцена од енкоја претстава (куклена?)... но тоа воопшто не ги вознемири... напротив, таа поза на вкочанет живот им се чинеше дури обредно-свечена... се вртеа бавно... како во сон... додека не се соочија... со несентименталниот објектив... и додека апаратот чкрапаше почувствуваа... неѕависно еден од друг... нејасно... нешто се менува... и нема да биде онака како што беше... и кога столовите ќе останат празни... а потоа ќе останат празни... а потоа ќе пристигнат следните анонимни седачи... враќањето во колорот, пред телевизорот во станот на г-нот И., е кога ја даваат временската прогноза.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
ЕВТО: Ебати животот. СУЛТАНА: Што беа тоа погани усти. Малку малку, како кому ќе му текне пцуе по животот. Сѐ животот им е крив.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Повеќето тие прекари подоцна се забораваат, ама на некои за цел живот им остануваат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во тие неколку ветровити недели додека прашината од улиците како знаме шеташе над покривите, низ дворчето на Перса и одајчето на Пелагија помина Чана со Дончо колку да се открие дека меѓу нив двете, меѓу Пелагија и Чана, не е ништо испречено, туку животот им ги има изместено патиштата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Животот им станал неприродна состојба и мразат сѐ што не познаваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овој, човек, си реков, е типичен пример за еден од оние кои обожаваат да им прават интриги на своите конкурентни другари, на кои веројатно цел живот им прават лице дека животот би го дале за нив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Вистината е подруга – тие не се способни за „занесувања”, па животот им е едноличен и обичен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како вели Игбал! Не умее секој да лета и не можеш секого да научиш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)