зло (имн.) - и (сврз.)

Затоа ги молам сите живи а на умрените — нивните потомци, да не го земаат за зло и навреда ако се прикажани како негативни личности.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Една фантастична поетска дружина го насетува злото и донесува одлука својата симболична маскота, коњчето Јохан, благовремено да го тргнат на сигурно.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ние го согоруваме сето зло и сите илузии во него; ние го доведуваме на нашата страна, не само навидум туку вистински, со срце и со душа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Следејќи ја таа логика – ако Бог не постои, тогаш човекот станува Бог и како одбран Бог ќе изгради вистински рај на земјата ослободувајќи ја од злото и страдањата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Момчиња исукајте ги сабјите. Ќе биде зло и нешто полошо од тоа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги надживеав сите добрини и зла и сега небидница мојот грб го ведне.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Јас, исушен, љубимец на вековите, ги засакав сите добрини и зла и сета жилавост на оваа голотија крај мене сум ја исцицал.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Современото толкување на митот не ги познава категориите зло и добро, тие и во овој роман на особен начин се преиспитуваат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Имаше нешто необично што останало за змијата додека лежеше таму на приквечерната светлина, нешто сугерираше на моќниот маѓепснички човек од примитивните времиња што чувствувал за змиите, гуштерите и рептилите за да се заштити и од злото и да ја повика добрата среќа, нешта што тој ги обликувал во слики од сребро и од злато за да ги носи како амајлии и талисмани, па дури и да ги обожава.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Материјалните работи и сите други задоволувачи на сетилата, кои се од земска природа, се грешни. Водат кон зло и егоизам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Избегнување на злото и учење како да му се спротиставиме. Само со издигнување на божјото име и волја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Никој не сакаше да се закачка со полковник на Стојановата гарда, па во секретаријатот Бојана беше примена како нужно зло и омилена тема за озборување.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Стори добро и ќе посакаш да сториш нова добрина; стори зло и нови зла душата ќе ти посака.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја бара со левата рака амајлијата под грлото и ја доближува до истрпнатите усни: тоа триаголниче од кожа го чувало од зло и не го дочувало.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Зар дека многу наблиску е злото и секој со секого се клевети, само напорки се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Да го замени овој свет... Да го замени овој свет во кој се намножени сите зла и лошини...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Со гредите од паднатите плевни ги потпираа чатиите на куќите, но многу куќи и не издржаа, та многу семејства се здружија заеднички да живеат, да го делат злото и да го молат господа што побргу ова чудо да го запре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Одев полека, со некаква возбуда претчувствувајќи ја границата помеѓу злото и доброто.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој плод на стравот, тој сложен облик на обеспокоената потсвест, тоа чудовиште во нивна близина, било 'ркулец на лудило што капнува од облаци или оживува во исконско мочуриште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И Јаков има такво парченце. Се брани од зло и го гази.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои луѓе имаат под гушата парче свето дрво. Во тоа им е силата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Суровата игуменија Минадора рекла со скаменето лице неколку утешни зборови и го развеала манастирското знаме со извезен лик на маченикот Никита.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господи, се прашувале, со каква молитва се издига ѕид помеѓу злото и сиромаштијата?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој ист вторник, иако очајот и плачењето не стивнувале, жените, дури и оние самохрани леунки и трудни вдовици наполниле неколку карти со ракија од диви круши, од грозје и од цреши и натовариле на две магариња дисаги со леб и лук, па една по друга, секоја со запалена борина во рака, пошле да ги пречекаат последните од дружината; да ја плашат со оган и писок чумата или улерата, болештина што им била позната на дедовците, еднаш, којзнае кога, додека и пците бегале од злото и се јазеле по врели карпи далеку од сите човечки патила, и побеснувале, и станувале гозба на волчи свадби или се здружувале во глутница со ревење да ги заплашуваат чобаните и бачовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги пцуе сите свои паѓања и ретки издигнувања и радости, пониженоста и честите судрувања со лошото и злото и празните ветувања.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Натпреварот, како што гледате, продолжува, опуштањето и млитавоста се дозволени при вакво водство, а сетики не се земаат за големо зло и честите буричкања по сеќавањето како минатото да е сегашност и како спомените да се за најаска, а нам на Македонците, најголема најаска уште ни е меѓусебната пизма и само таа нѐ надживува сите нас.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)