конец (имн.) - во (предл.)

Го праша еден од работниците својот сосед, којшто се мачеше на слабата светилка на огнот, да вдене дебел конопен конец во тенка игла.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не помогна ниту црвениот конец во плетенка со кој го заобиколуваше говедарскиот камен во Свети Николе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па сепак од тој напор како да се скина некое конче во мене и туку се најадов станат од креветот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Потем даде знак и секој ги повлече конците во своите раце.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Крај ѕидовите беа наредени некакви дрвени машини пред кои на подот седеа деца, а на сите страни имаше големи клопчиња од тенок, светликав свилен конец во разни бои.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кој ли конец во кое клопче тогаш ќе се смота?
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Тоа е она малку (или многу) што го смисли Правејќи ги внимателно чекорите наназад Човекот кој стоеше скаменет во огледалото Или Оној другион, кој веруваше дека заминал И исчезнал како конец во довршен гоблен…
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Заборавен во огледалото стои и чека (Како шапката во гардеробата по сношната претстава) Па кој е тогаш другион , на прагон, пред патеката Која негде далеку наеднаш исчезнува како конец во довезен гоблен?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Нивниот конец во свеќата на животот е краток, догорува пред да истече нивното време, пред да се стопи свеќата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Децата јуреа до далечниот Змејов брег и таму застанаа, четворицата, држејќи го клопчето со конец во радосните, горди прстиња, секое од нив тегнееше, управуваше и влечеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)