крпа (имн.) - и (сврз.)

Потоа, двајцата влезени во гробот над главата на стрика Анѓела ставаат барде со вода, на градите поскура завиткана во крпа и земјена ваганка со овоштија, па прикрепувајќи се еден со друг и подземани за рака од другите мажи излегуваат од гробот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Однадвор се чу пак силно чукање и некој на турски извика: - Отвори, бре ќерата!43) - Потера од пет суварии!44) - тивко шепна домаќинот, побеле во лицето како крпа и се врати назад.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Однадвор пак се чу силно чукање. - Пеки, пеки!45) Сега идам, ефенди! - викаше домаќинот и со брзи чекори слегуваше по скалите.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Од торбата извади крпа и рече: - Да те подмијам малку... - ја наводени крпата и почна полека и нежно да ѝ го брише лицето, вратот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Залепени за куќите, бројните бездомници сѐ уште спијат, некои се измолкнуваат од своите крпи и ја палат својата прва утринска цигара.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Мислам дека еден дел од лицето ми остана внатре, кај началникот: ми го кине ко крпа и си ги брише чевлите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најдовме и некои крпи и си ги врзавме, ко сведени шамии на главите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Деновите се склопчувале, згуснатите снегулки понекогаш го смекнувале студот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Соголената черупка, повеќе насмеана од кога и да било во животот, се намалила без она малку коса и брада што пред тоа се лелееле на ветар и што било знаме на еден крај, сѐ додека некој килав Јаков од Кукулино не се сетил да ја завитка во безбојна крпа и кришум да ја закопа на песокливиот брег на Давидица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ракавите ѝ беа засукани, а околу неа како одеднаш да се имаа создадено неколку крпи и кофа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа низ тежок акцент го кажа истото, така што Ѓорѓија едвај ја разбра, па збунет, засрамен од зеленоста на своите тренерки, од својата реа и од таа на ѓубрето, поита надолу по скалите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А потоа ја разгрна на скутот ленената крпа и го подаде убавиот краешник Водата е подолу самата ќе ти се понуди, рече.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Крпите и сунѓерите често ги миеја во чиста вода.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тој влезе блед како крпа и со поглед полн молба.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Стара баба с дрехла рака крена бела крпа и избриши свој си образ, очи, клепки, с'лзи.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Жената ја прекина, ставајќи ѝ го показалецот врз усните. - „Спијат“ - прошепоти.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Една жена со војнички изглед, но со нежна природа, која се возеше до возачот, ѝ даде крпа и покривка, и ѝ направи место покрај себе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гледаш во големата валкана крпа и знаеш дека внатре е повторно мракот и нештата повторно почнуваат да се движат и мрдаат токму како што сѐ мора да се движи и мрда штом повторно ќе се најде во мракот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И како прилега кога одеднаш ќе ја тргнеш крпата и кога ќе откриеш купишта смет и кога ќе погледнеш внатре па неколку секунди гледаш во белите нешта што потсетуваат на макарони или јувки, само што тие живеат и вријат. Ги има милиони.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ни клепка му клепнува, ни прсте му мрднува. Лицето му е крпа и уште помазно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лежиме изранети и чекаме за потаму. На брлог крпи и слама, сламарици.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)