куќа (имн.) - бев (гл.)

Дали две три куќи беа спасени, некои придружени објекти, штали, амбари, по некоја плевна, тркала и други помалку важни простории, но главното отиде во неврат.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Долниот дел на куќите беше од камен а горниот од бела непечена цигла.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Куќата беше оградена со висок од камен ѕид.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Селата тогаш лесно се палеа и лесно гореа, бидејќи куќите беа од плитари и со сламени покриви.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бев зачуден, дури и исплашен, кога видов дека околу многу куќи беа ископани нови парцели, мали навистина, колку што дозволува земјата во дворот или до дворот на куќата, но ги имаше многу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Една недела пред свадбата на Татјана нашата куќа беше полна со гости.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Лерин, Берлин, Загреб, Будимпешта, Гаково...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Пред куќата беше поставен воен камион со неколку исплашени војници и еден ранет и набрзина повиен подофицер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Набргу, куќата беше полна со лекари.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога тој ќе го одредеше денот за покер, во куќата беше мал празник за сите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Затоа и немаштијата во неговата куќа беше најголема и маката во неговото срце најтешка...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За сето ова време оваа куќа беше мој дом, ова прекрасно мирно место.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сите несреќи што во последно време се случуваа во куќата беа во врска со него.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во куќата беше чисто и удобно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И улицата и куќата беа пусто, непуштени од луѓе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Куќата беше на местото на театаров. Оттаму мојата склоност кон глумата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Власите беа и се кремот на Грција. Таму во Пинд, во влашките села, нашите куќи беа палати.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вели дека куќата беше бела, со голем балкон, во дворот ограден со ограда од ковано железо, цутеа многу тредафили.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Куќите беа двокатни. До првиот кат беа градени од камен, а погоре од штици. Така ги паметиме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сепак, куќата беше моја, со одајче во кое имаше само едно климаво столче и старо лочкосано масиче.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Среде темнината и студот на ноќта во која тој сѐ уште чекореше, оти сега и топлата селска куќа беше исто толку далечна колку и сеќавањето, тие нејзини гради светнаа за миг, побели и помеки од снегот под неговите нозе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сé во домот бр. 2 го зачудуваше окото со својата исклучителна скромност: и мебелот, составен исклучиво од клупи од парк, донесени од Александровскиот булевар, сега наречен со името “Пролетерски ударнички саботи”, и газиени ламби од пазарот, и самите ќебиња со страшниот збор “Нозе”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Само една работа во целата куќа беше направена цврсто и како што треба: тоа беа пружините на вратите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Куќата беше вулкан кој секој момент можеше да избувне.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Младен, кој во куќата беше само безгласна буква, блунтавите јадења на Ружа секогаш мораше неволно да ги пофали.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Единствениот мир за Рада во куќата беше само кога Томо беше во домот или кога со него одеше на долгите прошетки низ градот и околината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пред куќата беа двајца, два камена, стиснати еден до друг и непроѕирни како ноќна сенка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сакам да речам, почна да рика.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Куќите беа наредени на стрмната падина од ридот и прилегаа на голем осветлен излог.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше очигледно дека сите жители од Аванос се големи грнчари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зад нашата куќа беше полето: лозја, овошни градини, канали за наводнување и полски патишта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред куќата беа двајца, два камена, стиснати еден до друг и непроѕирни као ноќна сенка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Уште кога куќата беше полна со челад, одамна како што сега му изгледа на Осиповиот внук, еднаш во едно шмркаво детство и една молзичава младост, човечките надежи на се им даваа свој печат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На Моби Дик низ мориња јавал, пиратите офкале од страв: „Да бегаме, да спасиме глава, нас нѐ гони со меч Пупи Паф!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Немав засолниште- тешките времиња на куќите беа затворени.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Внатрешните ѕидови на куќата беа голи и осветлени од ламба обесена на таванот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кон градот, неподвижен и мртов како кулиса на напуштена театарска сцена, се движеа темни суштества.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Куќата беше облечена во празнично руво, насекаде светната.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во тие денови нашата куќа беше исполнета, се пееја до доцна во ноќта, прв пат, во целосен состав, дури и старите четиригласни полифони песни не само од родниот крај туку и од подалеку, од југот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Голем празник за нашата куќа требаше да биде и последната средба од работата на Татко и Климент Камилски за конечното составување на листата на стоте (без)опасни османизми во балканските јазици, посебно на последната средба посветена на заемките од областа на гастрономијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нашата куќа беше на самиот крај на селото, имавме плевна и гумно на педесет метри далеку од куќата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Чардакот од нивната богата куќа беше тесен за неа; бунарот во авлијата плиток за кофата што ’рѓосуваше во која таа влегуваше сосе калци; маштеницата не се пиеше инаку освен направо од ѓум, а бакарданот се шмукаше како да е сок од дренки.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Од задната страна на собата, кон брегот, немаше прозорци, а отспреди, имаше два и, оттаму, бидејќи куќата беше поставена високо, се гледаше целото езеро таму дури до Лерна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Куќата беше прекрасна, како на филм, со голема шума пред неа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Петре замина, но бидејќи неговата куќа беше поблизу од поповата, се врати прво кај него и им го честита Велигден на неговите дечиња, преполувајќи ги поскурите и јајцата од торбата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Куќата беше во низата постари двокатни, градени во отоманско-западен стил, повеќе со дрво отколку со тули и со камен, коишто Татко силно го потсетуваа на босфорските јали 2, од цариградската младост, со мали градини напред, со каранфили, со трендафили, со стракови жолто-зеленикава анамска рака кои ползеа ниско по ѕидовите, и со бавчи одзади, во кои се садеа магдонос, босилек, нане, бамји, секакви рани и доцни зеленчуци и зачини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нашата куќа беше близу еден дрвен мост кој, при движењето на луѓето, се нишаше и понекогаш се чинеше оти ќе го однесат брзите води.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Куќата беше сета светната. Наоколу темнина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Митруш беше мртов, другите синови беа мртви, куќата беше мртва - повеќе или помалку, сѐ беше мртво.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Месечината беше високо горе, чиста и јасна меѓу ѕвездите, а куќите беа сиви и неми.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Куќата беше тивка, кога докторот замина по патот со својата кочија, под мирното, сино септемвриско небо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но сите одбија да влезат внатре, зашто во градината околу куќата беше толку убаво и свежо, што никому не му се влегуваше во затворена соба.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Не само мажот, туку и просторот, куќата беа привид, фантомски, а разнобојните цветови кои толку грчевито ги внесе за да ја поврати животноста заличуваа на студен пластичен декор, на сцена низ која се движеше како неволна епизодистка.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
За неколку часа половина од куќата беше срушена.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
БОРИС: И досега ти беше така. Со тоа што куќава беше моја и сметките ги плаќав јас.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Куќата беше на два спрата со големи пространи соби и чисти подови од даски.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Куќите расфрлани насекаде без ред, односно беа изградени таму каде што се нашло малку рамно земјиште, низ удолнините и угорнините, но како целина селото со големите камени куќи беше глетка што при секое доаѓање во него ти предизвикува неповторливи чувства на восхит, убавина, исполнетост...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На долниот спрат од куќата беше собата на баба и дедо, гостинската соба, големата трпезарија и кујните.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Нашата куќа беше една од најубавите и најголема во селото.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На вториот спрат од куќата беа спалните за спиње за трите семејства.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во нашата куќа беше сместен некаков штаб. Не знам каков.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
По повеќе од половина час заморувачко клинкање, кога Едо почна веќе да чувствува дека пределот околу него обраснат во зеленило нема доволно воздух за неговите гради, пристигнаа во некое село во кое згрмадените приземни селски куќи беа како напикани и задскриени под сенките на огромни дрвја.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нивната куќа беше една од оние „модерните“ како што ги викавме.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сите несреќи што во последно време се случуваа во куќата беа во врска со него.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
За среќа беше темно и никој не можеше да забележи дека вратата од Малчовата куќа беше од злато.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Беше темно и прозорците на куќата беа осветлени.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На горниот, вториот кат живеевме – шепна, како да се плаши да не ја расипе магијата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)