куќа (имн.) - ѝ (зам.)

Куќата ѝ светна. Таа му меси погача на Стоја, му напржи месо од крмнакот, му ја наполни залупката со месо и сирење, пагурчето со ракија, зоб за маските.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Куќата ѝ е темна и мрачна; сѐ што гледа наоколу ѝ е црно; во нејзината глава се створија меѓи на нивјето; половината овци, говеда, двата вола, едната маска, една куќа, па дури и бакарот, и вршниците ги виде разделени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ви се укажа, односно на куќата ѝ е укажана голема чест...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
На куќа ѝ треба дух да штити.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ни плетеше ни метеше, ни крпеше ни шиеше, ни месеше ни печеше, ни параше ни бараше, ни молеше ни колнеше, само го дупеше ѕидот со отапениот поглед и како да немаше да се зачуди ако од тоа куќата ѝ се урне врз главата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мајсторите наскоро направиле чешма.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тој ден, на кинизбот, простум останала ничкум на гробот и непрестано липала.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Куќата ѝ се пустосала, раскуќила.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На прагот - домаќинката. И таа нѐ изгушка и откако собувме чевли и искажавме топли и убави зборови за убавината на куќата ѝ пожеливме мир и среќа, нѐ седна на миндер покриен со рачно исткаени килимчиња.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На сета куќа ѝ лекна кога Татко го мина прагот...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)