Понатаму, иако пародиите на геј-културата со женственоста може да ја онеприродуваат онаа конвенционална и општествено обезвреднета родова улога, ако ѝ го поткопуваат статусот на природна суштина и ако, наместо тоа, ја третираат како општествена изведба – дури иако гротескните карикатури на женственоста од страна на геј-културата понекогаш се намислени за остварување на токму таа цел – голем број жени може да чувствуваат дека цел на целата оваа родова пародија не е самата женственост, туку женскоста како таква.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Видот машка геј-култура што ѝ е најсклон на мизогинијата веројатно ќе биде онаа маскулинистичка варијанта што ја промовираат Џек Мејлбренч и братството г0ј; тие се тие, најпосле, што сонуваат да живеат во свет без жени (од кој било пол).
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ако, меѓутоа, ироничното пародирање на женственоста од страна на машката геј-култура не мора нужно да искажува непријателство кој жените, тоа, сепак, не ни кажува какви ефекти има врз вистинските жени и колку се позитивни тие ефекти.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Машката женственост можеби си има своја мизогинистичка нишка, но нејзината мизогинија е некако поненагласена од мизогинијата што геј-мажественоста ја создава со својата панична решителност да го искорени секој признак на женственото во мажот.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)