овца (имн.) - и (сврз.)

Имавме десетина овци и кози и произведувавме сирење, но ние јадевме урда и матеница, а сирењето го продававме за речиси ич пари...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога мајка ми кажуваше за татко ми како одел да ги паси овците и козите со празно торбуле мене дури и сега ми се плаче.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Пак Марко Попов прв фати рака со Толета, како угич прв што скака во реката а по него сите овци и јагниња.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Беше си пригодил сенце, шумичка за овците и козите, слама за говетцата и магарашките, та не пуштајќи ги на паша, бидејќи земјата беше бела, тој им скубаше сено од стогот и шума од лисниците и им фрлаше по трипати на ден и си лежеше испружен крај огнот во колибата, чурејќи си го лулето со убав канатларски тутун, што, заедно со лебецот, сланинката, сиренцето, грашецот и леќичката, редовно му го испраќаше Миша по комшијата Суклета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се провикна Толе и се замеша во купот, поздравувајќи се и со најмладите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Земјата оцрне, Брле и неговите другари мораа да ги пуштаат овците и говедата на паша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Прва грижа му беше да ги пушти надвор овците и говедата, кои беа затворени во долниот дел од плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Претпоставуваше дека најмалку три дена овците и говедата не ставиле в уста ни сламка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пред да тргне кон плевната, каде што се слушаше блеењето на овците и мукањето на кравите, уште еднаш влезе во колибата, ги спотна гламњите во огништето и стави една цепеница врз нив.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Од долниот дел на плевната, кошарата, сѐ поупорно се слушаше блеењето на овците и мукањето на говедата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Беше и преморен, но знаеше дека сега не смее да стои, не смее да се одмора, па тргна по патчето што новиот снег веднаш го постилаше со бел лизгав чаршаф, им ја отвори вратата на овците и ги пушти да пијат вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А таму немаше многу што да се види. Крв, крв и овд-онде по некое бело и по некое сиво влакно, единствени остатоци од мртвата овца и кучето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Раѓањето на Снежанка беше еден силен повод за затрчување во тој свет на непознатото и таинственото, па Бојан, и покрај желбата да биде попрактичен, долги минути остана покрај овцата и јагнето, поставувајќи си во мислите стотици прашања на кои не им го знаеше одговорот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Отиде да гледа како ги молзат овците и кравите, а кога ќе се врати ќе донесе котле млеко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Од мртвата овца и од кучето, освен крвавите дамки по снегот, не беше останало ништо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Луѓето одново почнаа да си идат и да си одат на гости, чупите одново почнаа да ја чистата Латинска Црква, момчињата одново почнаа да одат со овците и во полето и в црква.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А горе, во планините, ни беа овците и козите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Многупати бевме пишувани во тефтери и нас не само што не имаа забележано со име и презиме и место на раѓање, туку и со број на дадени овци и кози, коњи, телиња, волови, крави, кокошки, покривачи, веленциња, чорапи, фанели, столови, лажици, ножеви и виљушки, денови поминати на копање ровови и градење бункери, носење камења и трупци на врв планина, пренесени ранети, одземени чеда големи и мали, загинати и ранети, живи и сакати.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Немаше да ни биде криво ако нашите овци и кози и говеда би завршиле во партизанските казани.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие кои скришум одеа в планина да собираат чај, си ги препознаваа овците и козите измешани заедно со албанските.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Влавот, бре, значи ние кои сме дошле тука, поправо нѐ донесоа од Епир, знае да чува овци и кози, сирење, кашкавал, урда да прави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Овците и козите – и тие се најдоа во дворовите на некои албански селани.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И гладни сме од Богојавление до вршило. Децата ни се збрчкуваат предвреме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа го купуваме нашето брашно од бегот за козја пастрма, за овци и за волна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За тоа време, скриена в сенка на диви боцки, волчицата внимателно го следеше животот пред себе - стадото на густо збиените овци и кучињата, таа нејзин жива и страшна омраза.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се разбира, за кум го одбрале пред да му тргне колата прудолу, а јас, јас по нивна желба сум му кум на едно мало дете кое сега, откако ме сметаат за црна овца, со страв го држат што подалеку од мене.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Очигледно, мене ми било пишано да се погрижам да не се прекине синџирот од црни овци и во мојата генерација. Некој мора, тоа сум јас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потребата да се обнови лектирното издание на Црни овци и да се приреди второ, редактирано и дополнето издание е, всушност, сведоштво за потребата на македонската јазична, културна и образовна средина, да биде во комуникација со наследените и со новите вредности на кусиот расказ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
6. ШТОМ СИ ОВЦА И СЕКОЈ ЌЕ ТЕ СТРИЖИ - ќе има ли за секого бар дветри влакна волна?
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
А кога дојде свети Атанас зимен и Спасовден, Стале од двете најблиски и најголеми села, не само што собра пари за два манастира, ами направи веќе и булук од 150—200 овци и кози, подарени „за здравје“ и три четири телиња, една две крави за домазлак на манастирот, та дури и една кобила и пет кошари пчели.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја познава секоја стапалка шума и сето тоа го потсетува на неговото детство и среќните дни, кога таму ги пасеше овците, свиреше со кавалот и мечтаеше за својата идна среќа: како ќе се ожени, како своето прво синче ќе го води со себе да го запознае со пределите на шумата; како ќе му влее кураж да не се плаши од волците; како тоа ќе ги пасе овците и јагнињата, и најпосле, како и тоа ќе биде домаќин, како што е татко му Петко, и тој сам што ќе биде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Единствена утеха му беше самиот Сокол и шумата, и во повеќе моменти се чувствуваше како да е со своите овци и кози, па дури и кавал купи и по цели дни ги свиреше оние исти песни што ги извиваше со звуците на ѕвонците и клопотарците.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа веќе правеше распределба на нејзината волна, која требаше на Ѓурѓовден да се настрижи од пет шест стотини глави овци и нарочно ќе ја посети Доста, да може да разбере колку ќе треба да задржи од волната.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Последната мера млеко веќе не се сири, ами се тура во качето за „сирната недела“, а чорбаџиите што наполниле и две-три качиња ќе сторат севте уште на св.Јован за да се покажат и пред гостите на Свети Атанас дојде ли Петковден, тоа е меѓата до кога ќаите ќе ги пасат ругарските овци и кога ќе им ги лачат на стопаните тие што останале преку летото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Прибирајќи ги есено време коњите, Вите видел убави орници со богата паша, па една есен си направил нешто меќанец — колипка — во полите на овие високи планини, презимувал, а пролетта си ги дотерал и овците и говетцата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се зборува за некого што не го направил тој — измислица беглик — данок на овците и козите безбеле — сигурно безердиса — јадоса (Душата ми безердиса — душата ми е потаоната од јад) безир су — тешко ми е, не можам да направам нешто што сакам бендене — најарно, најубаво, екстра биала — врста шајачни чорапи било — греда во куќа (горно и долно било) бамбаша — полковник.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И така дедот Стале веќе во првите петшест години од создзвањето на манастирот располагаше со чифлиг од 80 хектари најубава земја, со булук од седумосумстотини овци и кози, со сурчја од шеесетседумдесет говеда и коњи, со седумосумстотини овци и кози, со сурија од шеееетседумдеоет говеда и коњи, со седумосум ѕевгари волови, со стоипедеоетдвесте кошници пчели и стодвесте кокошки, врз сето тоа со седумосум души момоци како отец Арсенија на чифлигот од свети Горѓија во Метуите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Добитокот што се подарува се дели: покрупниот се пика во шталата, а овците и јагнињата во трлото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луман сега заведе вергија: месечно, рече, секоја куќа од вашето село ќе ми дава по лира, наесен на секои сто брави, овци и кози сакам по пет за мене и десет ока сирење, а за пролет секоја куќа нека ми чува по руно волна, тие што имаат по дваесет овци повеќе – по пет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Јас не би сакал да сум без моите ниви, без овците и козите, воловите и кравата, Не! Подобро ми е да си останам селанец...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таму, о Грамос, таму де има слабодна територија, има многу крдари овци и купови волна. Куповите високи, на, до там горе. Ама нема кој да влачи, кој да пренди и да плети...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И овците и козите и дворот полн јагниња и јариња; и воловите Баљо и Сивко и кравата Белка и двата коња и мачката и кучето Шарко и крушата до авлијата и бадемите и оревите и костените во Стара Ливада, бавчите, лозјата и благотата во каците и виното во бочките и песните пеени на седенки и ората виени во широки кругови на вигната и тоа беше дома..
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Селанецот не ја разбира ревољуцјата, та и келку сакаш ти нему објаснувај, тој пак ќе ти меле за волови, овци и ниви и... да ви кажам дека по победата нема да има селани, ами сите ќе бидеме пролетери со две силни раце со кои ќе работиме за големото дело на комунизмо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Слушај“, рече игуменот, „ајде овците и свињите се изеле, ами каблите лозје, каблите земја?“ „Отидоа“, кратко одговори Бајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сите бевме овчарчиња и козарчиња. Од овци и кози живеевме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На овчарите и воловарите им се имаше случувано мечката да им влезе во булукот, да си попасе со овците и да си замине.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ќе се скине ко стадо овци и пак ќе се спои.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Старецот замолчува. Молчиме и ние и гледаме пред себе во жолтата полјанка преку која поминуваат овците и се губат негде зад грмушките од другата страна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)