Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Прв Чанга го крена погледот и го упати кон сликата на која козата го дои лавчето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

I Уште кога се населивме крај реката, Калето ги плени нашите погледи и се всели во нашите души.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За да ги оттргне од себе нашите приковани погледи и за да ја смали напнатоста, со неприродна благост, прв ни се обрати: – Што сте се уплашиле толку, деца?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој пропис му се допаѓаше зашто му даваше и нему можност да се правда и му ја смируваше совеста пред недоверливите погледи и замолкот на пријателите што таа политика не ја одобруваа, но во напливот на суровите времиња не се ни осмелуваа да ја коментираат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Меѓутоа, со време бледнееја нејзините црти, се губеа во неопределена нејасност, како да ги брише блескавоста на ова летно сонце што го заморува неговиот поглед и ум.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но еве таа ја врти главата и го пренесува својот поглед и својата усмевка на мене, ме опфаќа сиот да не знам просто што да правам дури се слизга тој поглед по мојата скромна појава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ќе те поведам во светот на магијата, ќе ти раскажувам приказни за грбавиот гусар и за руската кнегиња, за љубовта на прв поглед и за љубовта на која не ѝ треба поглед, за глумицата чие име веќе го споменав во две-три мои дамнешни полупесни.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Додека ептен не се стемнило редно е да се потроши уште некоја насмевка и да се направи уште една пируета во бескрајот на детството секако ќе има време да се забрише и правта од чевличките, малите бели чевлички па сите срамежливи погледи и палави мечтаења и сновиденија да се стуткаат како алишта во куферот има куфери што набабруваат од насмевки пред за последен пат да застанат на перонот на црната неизвесност тринаесетгодишната ханичка брадјова тринаесет пати се закашлува пред да се качи во возот кој има само последна станица ханичка тринаесет пати се сврте кон багремите кои од навика чекаат нова пролет за расцутување фрли поглед и на омиленото бело облаче на кое гулабицата неуморно павташе над седалото за недосмеани насмевки.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Објавувајќи ги двата памфлети: Дребулии за еден масакр (1937) и Училиште на лешеви (1938), Селин на некој начин им се приближи на фашистичките политички погледи и стекна голем број непријатели кои никогаш не му ја простија антисемитската жестокост.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Востаниците го бараа со погледот и сакаа да го видат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Направи уште еден чекор, се поткрена на прсти, прошета со погледот и по масите. Не беше ни таму.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ни плетеше ни метеше, ни крпеше ни шиеше, ни месеше ни печеше, ни параше ни бараше, ни молеше ни колнеше, само го дупеше ѕидот со отапениот поглед и како да немаше да се зачуди ако од тоа куќата ѝ се урне врз главата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сè околу него, до каде што му стигаше погледот и подалеку, каде што не можеше да види поради свијокот на земјата и дрвјата и другите пречки, сиот терен му беше познат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дури и во очите на двете омажени сестри на Даниел, во кои на почетокот откри студени критички погледи и процени за нејзината вредност, сега почна да гледа топлина и симпатија.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И го видов во моето видение и него: мал, расклештен, со опашка грозна, влакнест како пајак, во центарот на малата апсида: отстранет, прогонет од небото, од таванот на одајата мрачна, но сепак тука, блиску, како да чека да се врати, како да е привремено тргнат на страна; прогонет од големото, тој чекаше како пајак влакнест во своето мало небо, оти небото на две беше поделено, на големо и мало; си чекаше таму, сам во својата вселена, со тие негови вжарени очи на гревот, страста и блудот; и во тие вжарени очи јас ја видов, во откровението мое, сета историја на светот, вековите со страдања, казни, измачувања, распнувања, убиства и кражби, блудничења и невери, потоци крв и солзи видов поради страсти јавно искажани, поради создавање вселени мали, поради ловот на малите и неспособните во мрежите на големите, силните и отровните; и видов дека и Филозофот гледа, и дека мисли исто што и јас, и дека се обидува да се сети како гласеше последната реченица со која завршуваа претсмртните ливчиња на отец Мида, па се разбравме со поглед и јас реков:

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сетив зад грб продирен поглед и се завртев. Не се излагав.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Со нем поглед и со симнати црни шамии се збогуваат со оние кои одат на бој, а потоа толпата, забрадена со црни шамии, се разбранува и полека кинисува удолу.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во текот на тоа лето наеднаш омекнаа цртите на нејзиното лице, кои таа целиот свој живот ги остреше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Лицето му беше обраснато со брада, а косата веќе му беше проретчена, но јас сепак го познав, по чпртиот нос, по погледот и по самоуверената насмевка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некогаш мајка имаше забелешка за секој кој ќе поминеше по улицата; сега гледаше со отсутен поглед и молчеше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

ЛУКОВ: (Ја гледа. Овој пат со посебен, заинтересиран поглед и долго. Потоа седнува да јаде.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ХРИСТОВ: (Стои сѐ уште скаменет. Потоа, го крева, за првпат откако е влезен, погледот и се обидува да рече нешто.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Го фати, а?“ рече жена му, само жена можеше да му биде таа стара пачавра со змиски поглед и бедуинско крпиште на глава.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Беше на едно високо скеле, сега веќе ѕидар, а некаде во него, вкоренувана низ сите оние изминати години, долги, од неговото детство, почна да ги подава своите отровни повитки, една ужасна бездна, да се отвора и да се длаби пред неговиот поглед и да не му дава мира да се размавне и да работи, како што знаеше тој, како што работеа сите други мајстори, и во сонот опоменувајќи со длабочината на провалијата под него, ниеднаш не позволувајќи му да подзаборави, да си ја сочува онаа свикнатост со не.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше во нивната средина, како во толчникот на еден таков огромен бел цвет, и можеше да ги опфати сите нив само со еден поглед и без да направи ниедно движење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но уште веднаш во слизнувањето му се пристори пред погледот и тој успеа во еден миг да здогледа некакво помрднување; наеднаш имаше впечаток дека не е сам по таа угорница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Наеднаш чиниш тој простор беше му го позел; тој простор чиниш уште пред тоа, пред тој да може да го знае тоа, беше му го украл сиот негов здив во своите недогледни глобочини, со мирна невидена плавна синевина, што го исполни сето растојание меѓу бескрајните брегови на неговиот поглед и простор беше го повлекол сиот него кон себеси, кон својата шир.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А наеднаш како мов, подводна трева, меѓу неговиот поглед и она малечко, долгоуво главче на неговото срнче, се залелка и се отвори сега на еден сосема поинаков начин, зародена прво во него, а после одразена од него и во овие питоми очички на животинчето, познатата непремостива провалија; му се врати на еден само негов начин, а веднаш со неа и едно зачудување во него како можел да ја превидува толку дена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ладниот поглед и метален глас ја хипнотизира Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, и покрај нејзината вродена бунтовност и инстинкт за самостојност, немаше сила да одолее на погледот и мекоста на неговите раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Трите жени кои ги красеше злобата, лудоста и зависта останаа со спуштен поглед и подзинати усти. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Чудно. - мислеше. - Имам толку изострен поглед и ги забележувам малите нешта, но не сум го забележала ова.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Преостана да се соочи со неговиот поглед и да ги допре неговите раце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во мислите Арсо го изучува неговото лице со продорен поглед и нешто, налик на страв, му поминува во крвта.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„И оваа куќава, чичко Славе, од ’кендлс’ ја изгради ?“ - го прашав уживајќи во погледот и ладниот сок.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Ама чаре има“, ѝ велиш победоносно, дека е среќна што те пронашла токму тебе во морето измамници што, ете, само се декларираат како сопственици на способности од видот на гледачи и предвидувачи, и исцелители на кои им е дадено со поглед и допир, како да се нечија продолжена рака, да ги редат работите по желба.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Малото полека го спуштив во водата и тоа преташе весело, а таа, со клатење налево - надесно, се преврте на грб и со едната нога го јавна овој нејзиниот, па се исплашив дека ќе му напукне бутна коска и им го подадов Барбариче... и, кога првата капка ја допре, таа веднаш го прострела со поглед и навежбаниот се исправи, го грабна детето и го свитка во бањарка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Престануа да ја кубе тревата, го крева погледот и отворено ги гледа првин Максима а потоа и Костадина Дамчески: Ако ги оставев да ме отераат на ујќумат, вели, тие таму ќе ми направеа претрес.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не забележав кога дојде Гавранот. Го видов само како стои пред свирачите и тапо гледа во нивните набабрени образи, залепени со широките стапалки за земјата, со крвав поглед и стиснати усни, околку кои трепереа сите мускули на лицето.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Го подзатскрива погледот и само ги префаќа воѓите од маските.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Собата во нејзината трошна куќарка залепена до зградата, немаше никаков поглед и видик, бидејќи пред прозорците се издигаше ѕидот на новата зграда.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Под шлемот му ѕиркаа очите со остар поглед и потспуштени веѓи; мустаќите тукушто зарастени; воврен е во долг шинел; со едната рака го држи ремникот од пушката обесена на рамото со бајонет кој излегува од сликата; под работ на шинелот му се гледаат камашните изврзани од цокулите па нагоре кон колената; зад него ров со бункер од кој излегол да се слика; и дрво осакатено од граната како удрено од гром.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Не само Татко туку и присутните блиски беа изненадени кога штом запре возот и вагонот со натпис Paris (Gare de Lyon) се најде на вообичаеното место на перонот, Климент Камилски со куферчето слезе од возот, со бегол поглед и поздрав со кимање на главата, се упати до соседниот вагон во кој беа трите сандаци со книгите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Недоверливо, напорки го погледав. Веднаш ги разбра моите погледи и сега не се стрпи, рече: - Ти си луд, другар.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Таа само климна со спуштен поглед и зажарено лице, велејки „благодарам, пријатно“ и забрзано појде накај дома.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Во рок од една - две секунди, разменија еден двозначен поглед и тоа беше крај на приказната.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој го крена погледот и неговите очила непријателски блеснаа во правецот на Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се позатаи малку да види дали уште ќе ја штрека половината и крстот и бидејќи сети леснина, се обрна кон Митра со наивен детински поглед и полна доверба како кон своја мајка или сестра: — Да е видел господ, слепела, сестрице Митро, ошче за влакно ќеше да скрша глава. Boa ти било проклетија од господ на жените, сестричко.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И ене го најпосле и „Илиос“ на Трибор, како нункова погача, на лоза печена, поцрвенета на горната коринка. Не излегол ни еден остен, а веќе насекаде се осетува неговото пријатно присуство со светлиот поглед и пријатната пролетна топлина.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

ОБЛАК Се ведне тој над погледот и окото на светот облак голем како чудовиште сал сонот на земјата што го памети што секој час може да се истури во пределот на срцето.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

4. Меѓусвет: габи Нивните форми ни сраснуваат за погледот и се огледуваат, привидни призраци, во воздухот: чадорчиња затворени со сласна слузокожа во бела мека лека обвивка памучни жизнерадосни белутраци млечни фереџиња повлечени, со тек на време како лажни ветувања демодирани манири на постоење; дволики појави, многуглави ламји - сенките предвреме да се насетуваат со флуид на влекачи и глодари за да биде кошмарна прошетката да има наезда на невестулки да има сѐ на претек: царски ѓубрарки, сончарки или „кукмарки“ (име за сѐ!) галапки, пупавки, млечки, рујни рујници јајчарки со боја на манго на папаја, јапонско лале или јаболко летни вргањи распукани како петици како суводолица збувнати небаре херпес по грозница.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- Не греши душа, синко... Толкунѕаво гршче пченичка собрав.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Крстовица го погледна со молбен поглед и колку што можеше помеко и помилно го замоли: - Жити се најмило, човеку не прави ми го тоа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Сепицка, што е тоа, другар? - праша на грчки.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Врви, врви жено - ѝ подвикна Кузе - а затоа што сакаш да ме поткупиш, тешко тебе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Дени, како што реков, дваесетина години била жена на боем, па оваа оставена градина, подобро парче од градина, е некој вид омаж на тоа време; капејќи се во бањата или седејќи во еден од ’рѓосаните столови таа може да ги одмори погледот и умот од забревтаното темпо на негување на онаа другата, големата, официјална градина и од постојаното примање и гостење посетители.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- кога влегуваат во ноќниот бар, во позадината задолжително се врцка полугола танчерка на шипка; - кога гл. јунак поаѓа во решителна задача, без оглед дали тогаш чекори, трча или скокнува во хеликоптер, тој им вели на своите сакани (жена, женска, деца, татко итн): „те сакам“, а тие (понекогаш здружено) одговараат: „и јас тебе“;

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Го крена погледот и гледа: се накачиле децата на плевната и низ една дупка одгоре му се смеат: - Уа-а-а-а-а, јатак...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Зимаа стркала топка од бели мисли но ти не извика топла е студенината на снегот Па сега без прекин чекориш по тенкиот млаз од светлината што како пат виножитен се распнал меѓу погледите и води во густата жижа на едно познато молчење Се чудиш зошто се гранките во превезот румено бел проѕирни како мирната и широката мрежа на очите Но колку и да се надвесени тие над мртвите води сепак би те грабнале на раце

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Којзнае дали ќе ме разберете и којзнае како ќе ме разберете ако ви кажам дека секое отворање на цртанката е танц на распалавени погледи и свечен отпоздрав на сончевата светлина, како што впрочем и секое влегување во океанот е нов чекор во вечноста чиишто сенки старите рибари се мачат да ги уловат во мрежите.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Помеѓу 1933-34. ја истражуваше можноста за хроматска организација на низата од 25 тона без повторување (Шест кратки инвенции, завршниот дел од триото Соло со неизоставно следење на два гласа во канон); 1935-38. користеше фиксирани ритмични структури организирани по принципот на серијална техника; од 1935. постојано прави дела во кои ја комбинира играта, филмот, театарот, ТВ-то; 1939-56. компонираше музика (Прва конструкција во метал) во која ритмичната компонента е организирана на основата на истите пропорции на малите и големите делови; 1938-51. настанаа делата во кои е нагласена (ориенталната) експресивност (Сонати и интерлудии); од 1951. ги користи “операциите на случајот” и посебните, за нивна употреба направени табели; 1952. настануваат неговите најважни откритија, помеѓу останатото и примената на несовршеноста на хартијата при одредувањето на структурата на делото според Ји Џинг; 1954 ја воведува неодреденоста, прво во делата без однапред одредени односи помеѓу деловите (Варијации); 1958. настануваат композиции без фиксирана партитура, но одредена при самата изведба; 1967. користи компјутер за одредување на звучните и композициските параметри; 1969. ги конципира делата во кои ја укинува разликата помеѓу изведувачот и слушателот (33 1/3); од 1961., кога излезе книгата Тишина, развојот и промената на музичките искуства ги следат теориските и мислените ставови кои ги изложуваше во текстовите (претставени во Маргина).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Експерименталната музика не беше ниту школа - во онаа смисла во која тоа беше европската авангарда во Дармштад - таа претставуваше единствена духовна атмосфера, креативна ситуација погодна за заедничка работа John Cage на различни творечки индивидуалности во која никој не беше предводник или идеен водач, иако Кејџ (најстар помеѓу нив) од самиот почеток се истакнуваше со ширината на погледот и разнообразноста на аспектите присутни во неговата работа и мислење.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во историјата на американската музика, експерименталниот стил е првиот автономен музички правец кој немаше за пример некој од идеалите на класичната или поновата западноевропска уметност, ниту пак, наспроти тоа, беше израз на етничката или националната еманципација.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Каде е крајот и има ли нешто живо во оваа студена пустина натежната над моиве плеќи.