Зетот Богдан ја поткренал ногата повисоко од невестата, со цврст отсек, му се гледаат белите волнени чораби под ногавиците на бечвите порабени со гајтан; при замавот, дуплите ракави на џамаданот му се поткренале нагоре како крилја од птица; под фесот зафрлен кон тилот му стрчи парче коса како празови лисја влажна од пот; погледот му е свртен кон невестата која ја следи во играта.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Ја погали, со треперлива рака, Руса по лицето и дури откако ја прекрсти со врвот од ножот што го сокриваше во ракавот на левата, од долниот раб на нејзиното лево око преку усните, меки и набабрени, до коренот на брадата направи секотина; веднаш потоа направи уште една таква на другиот образ и на истото место.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ѕвончето заѕвони и по неколку секунди Французинката стоеше во станот на Ѓорѓија во бела маица со кратки ракави на која беше испишано името на некој ресторан.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
- Застанете, кренал рака Доце Срменков; ракавите на мантијата му виселе како скршени крилја.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Подоцна, не веќе во безумен очај како пред доаѓањето, Онисифор Проказник се обидел да дознае зошто човекот со остра коса носи под кожувот лита мантија што се тутка во прешироки беневреци но пред тоа мислел дека неговата словенољубивост подмолно се пресметала со едно попче што не сакало или не умеело во манастирот да пее на разбирлив јазик пред да се џембоса претепан и по гаќи.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Ракавите на пижамата се дигаат нагоре. Мон диеу, мон диеу!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)