Само големите рани не се гледаат и не се догледуваат. Си знам јас по мене.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И сѐ така: црно клопче муви грозни, што бараат рана и гној, и крв да се напијат, а рана не наоѓаат на непорочната душа на Филозофот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Полуостровот за сега ѝ е под мирисливото здолниште а заразата од раните не се шири и не достасува како болка до нејзата спокојна свест и до студената совест.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Сега дури ни белегот од раната не може да се забележи.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)