син (имн.) - се (зам.)

И така, обземен од мајкините и татковите завети, синот се препушта во невидена авантура во непријателски настроената родна земја.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Синот се врати со цена, ама јас никогаш тој ситниш не ти го дадов“, рече широкообрзестиот свртувајќи се кон Еда.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Снаи се лутат, синови се караат, сакаат да се делат.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Додека помалиот син се растрчуваше меѓу публиката да им угоди уште со по некоја чашка, која тие ја прифаќаа како коктел, а тој самиот си ја сфаќаше како задушница, една старица во црно, склопчена надве врз едно столче во ќошот, гледаше во празно задумана во тајната врска меѓу смртта на детето и мажот, во ѓаволската судбина на таткото кому пред очи му умира синот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Баба силно тагуваше оти синот се врати од Истанбул, се чинеше засекогаш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Што се смеете, - однекаде Кејтеновиот син се довлечкал под мојата маса, кажи ми, жити мајка, малечок Леме! Лошо ме заколна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога ги виде двата сина се смири, за неа не беше најважно што ќе речат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Па синот се решил за средината: скришум си земал од грнето на татка си додека тој најпосле не го сетил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)