слика (имн.) - на (предл.)

Историски создадените алфабети влегуваат во кругот токму на овој тип на писмо, иако во нив честопати се набљудува имплицитна реализација на фонолошкиот принцип и фиксирање во писмото на оние фонетски разлики кои имаат функционално значење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Компаративното изучување на разните стари алфабетски системи на писмо ја реконструира типологијата на настанокот на писмото и дава општа слика на процесот на создавањето на алфабетскиот систем на писмо врз основа на систем на писмо- прототип, што е земен за пример и што служи како модел за новосоздаденото писмо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Татко ми, без да сака, го прекина кога му покажа една друга слика на која коза лулее детенце во колепка, крај мајката истоштена од куќните работи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Прв Чанга го крена погледот и го упати кон сликата на која козата го дои лавчето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга, кога сакаше да рече нешто значајно за козите, секогаш првин со занес ќе ја погледнеше сликата на козата што дои лавче.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Библиографска белешка на Националната библиотека на Франција – Париз Романот Времето на козите на Луан Старова е организиран околу чудесната и силна слика на еден град окупиран од кози!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Макар што дејствието на романот е ситуирано во бизарното „време на козите“, раскажувачот од големите автобиографски залихи на искуства истакнува дека тоа раздобје претставува слика на изгубениот „детски рај” и „крај на најубавото време на светот”, со чиј лирски и критички опис се обидел да му ја придружи на пишувањето "историјата на вистината” на еден облик на тоталитаризмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сликата на безизлезниот лавиринт во кој исчезнува козарот со козите е јасен амблем на жестоката судбина на земјата под владеењето на интегризмот на сталинистичкиот комунизам.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тие ги отстрануваа од домовите сликите на Сталин, но, уплашени, нив понекаде ги криеја, научени од непостојноста на историјата на Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во големиот син бескрај со сликите на Шагал, во таа синевина во кое се мешаа земјата и небото, гледав семејства со кози, како патуваа во облак.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Па вие имате и слика на Сталин. Сталин е нашиот брат што и да се случи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Многу, многу подоцна на една изложба на слики на Шагал во Париз, на едно големо платно ми се откри мигот на рајот од детството во животот на нашето откорнатичко семејство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајките на кои козите им ја спасиле рожбата ја држеа до куќната икона сликата на Чанга со козите, објавена еднаш во еден весник.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа е и моментот во кој се отвора политичкиот контекст на делото, подоцна заокружен со Симонивите нејасни врски со политичката елита на Македонија како и со приказната за партиски поделеното и раскарано село, но дневнополитичкото милје, иако препознатливо, ни во еден момент не се наметнува самото како слика на современиот момент, туку пред сѐ, преку поврзувањето на минатото и сегашноста, се стреми кон воопштување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека во светот на Андриќ и на Селимовиќ е доминантно настојувањето да се даде, меѓу другото, една можна слика на историјата, на епохите, на конкретниот простор (Андриќ), или под маската на историскиот настан, вечните теми на судир на поединецот, на општеството, на политиката и етиката, парадигматично да се вклучат во современиот контекст (Селимовиќ), Башевски ги поврзува историјата и современото, ставајќи ги двата поима под сомнение како конечно неспознатливи во својата интеракција.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Грегор, не одговори, се заврте уште еднаш кон сликата на Камил Пизаро, помислувајќи дека сѐ уште не успеал да ја надмине разделбата со својата ќерка Ева.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Мотивацијата за избор на псевдоним или на друго име најчесто произлегува од профилираноста на самата работа со која дотичниот уметник се занимава, односно во центарот секогаш е артистичкото дејствување кое го насочува и влијае на неговиот избор обликувајќи се во името како проектирана слика на самата личност и нејзината уметничка активност: Banana Queen, Texas Postal Art King, Art Tart, итн.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во ДИА, инсталацијата Арена овозможи сосема поинаква слика на активностите на Бојс.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во склоп на изложбата, усмерувачките сили требаа сериозно да ја означат крајната точка на една долга патека, која беше сведок на конверзијата на Бојсовите цртежи од главно лични и мислени гестови до еден екстравагантен јавен перформанс.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во сликарската колонија во „Монмартр“ има многу југословенски сликари кои живеат од продажба на свои слики на странци а најмногу на Американци и на Англичани.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во собата, над креветот, виси сликата на Ататурк; смела и решителна физиономија, која успеала турскиот народ да го поведе против заостанатоста, а за нов и понапреден живот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Однадвор остава впечаток со грандиозноста, а внатре е без икони, без украси, само се некои релјефи и со извишени слики на проповедниците во олтарот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Една симпатична службеничка, откако ми даде кратки објаснувања за берзата, ми врачи разгледница со слика на зградата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во Ласиќевиот модел на узорна интелектуалност доаѓа до израз синдромот на добронамерната конструктивност кој на виделина го изнесува стариот копнеж по привилегираната општествена улога на интелектуалецот, по онаа улога што во општеството ја играа чудотворците и шаманите, пророците и свештениците - сите оние чијашто задача се состоела во тоа празнината околу која се конституира општеството да ја исполнуваат со еден провизориум од пророштва, митски приказни и религиски слики на светот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Кога оној до неодамна можеби сѐ уште полуписмен каубој од вестернот ја прифаќа шерифската значка и ставајќи го животот на коцка ѝ се спротивставува на толпата која сака да линчува, тогаш тој, стапувајќи во непосреден однос со бесконечната вредност на законот и правдата во нејзината есенцијална апстрактност, токму ја произведува митската слика на раѓање на граѓанинот, една автентична граѓанска социјализација. Маргина 35 33
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Оваа статична слика на хрватското општество во која улогите на мажите и жените еднаш засекогаш однапред се зададени и се чинат просто природни, сериозно меѓутоа ќе се разниша ако малку подобро го разгледаме историскиот контекст внатре во кој е ситуирана нашата стварност. Маргина 35
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сликата на пророкот за него е противтежа на хаосот во кој живее, возвишен регулатив на неговата контингентна историска егзистенција. Расцепот меѓу нив е привиден.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Таму каде што претходно живеевме вриеше од оние плочести, темни, влакнести лебарки, молневито брзи, а сепак сосема добро видливи кога исплашени од кујнското светло исчезнуваат меѓу подните штици и низ пукнатините на подот; во оставата една речиси дури ја бев фатила со прсти пред да избега фрлајќи преку скробот сенка, слика на исплашеност во мојата рака.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Уште како дете, дента на Шабат, Лука одеше во домот на Кореови да го пали огнот за подгревање на саботниот ручек, па тие го задржуваа и го помагаа на начини што ќе бидат полезни, а нема да ги навредат ни него, ниту пак неговите родители.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се сети дека пред да биде уапсен и донесен со специјален авионски лет во Виена, тој цели петнаесет месеци лебдеше во облаци.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Елеазар бен Цви ги гледа тие слики на уште една жртва на предците, ги гризе сувите усни и ниша со главата опфатен со ужас додека во затемнетиот коридор на авионот се слуша длабоко дишење на патниците, а над Атлантикот владее длабока ноќ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сликите на апокалиптичниот сон ги заменува неговата способност за брза рационализација: Геханна, јудејскиот непрецизен поим за пеколот како што, впрочем, јасно покажав во мојот докторат, е доработен во Куранот и таму е преименуван во Џаханнам или Џехеннем. Во Солун велат – во џенем.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таму, на пожолтената слика на целото семејство направена пред којзнае колку години, важно пред повеќе од половина век, на некој празничен излет, е тој, дете со црни, тркалезни љубопитни очи, во доколенки и куси панталони со платка и прерамки, припиено до мајка си.  „Ова е брат ми, ова другиот брат...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во постари времиња и градската населба, како и засебно поставеното еврејско гето, се наоѓала зад ѕидините на венетската тврдина распослана на ридот, но со тек на времето, градот, како и секој жив организам, едностано ги премавнал високите камени огради и се источил кон морскиот брег.  Во главата му се појавува сликата на рабинот Елеазар Корео.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Затоа Соколе реши сега да ја бара и да ја добие по некаков начин сликата на Лила.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Нешто го штрекна дури в срце: внатре, на самата средина, беше изложена сликата на Лила.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога вртелешката се скина и сруши, всушност се сруши макетата која ја зголемивме на големото платно, а пред платното поставивме живи луѓе.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој свет е terribilita (така ги нарекувале сликите на Микеланџело), тескобна неповрзаност, стравотија која не можела да се искаже со правилата на класиката, извртеност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Зад платното што го користевме за снимањето на „рир-проекцијата”, стои огромен проектор кој фрла слика на платното.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сликата на Пармиџанино секогаш одново го покажува точниот маниристички фенотип, иако поради својата „загадочност“ можела да дојде и од работилницата на Леонардо, тоа сепак е слика во која еден разблажен светоглед, доживеан во пренежната младост, се покажува во сета резигнација.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Го совладувавме овој зажарен трупец, некогашното дрво, стебло исечено токму од местото каде што живееше, а сега струполено, изгорено, навлегува во легендата за одржувањето на топлината, огнот на слезеното сонце, сликата на неговото земно живеење.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
И сликата на неговото постоење е сликата на претскажувањето- галоп.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
И само е предупредување што „Непознатиот:/Див,/Молачлив,/Суролик.“/ го извива ова знаме на закана над сѐ што било, е и ќе биде во суштина на песната и во нејзиното повратно случување врз дел од замислената слика на нејзиното постоење.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
НОЌ НА СМРЗНАТИТЕ ГРАФИКОНИ
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во ноќта на музеите во Венеција веќе одамна никој не се запишува во правливите книги на впечатоци, како што во ноќта на вештерките никој не евоцира спомени за средбите лично со Данте на најдлабокото дно од пеколот неподносливи турканици, сека ноќ си ги обесуваат гласните жици на ченгели шиткачите на сувенири од муранско стакло, обетки, белегзии, приврзоци, порцулански чаши со слики на Свети Марко или на гондолиери кои ионака во последно време повеќе се сликаат отшто нема доволно јапонци за прошетки низ Канал Гранде, сентиментале.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Шуќур што некој го барал Вилкабамба, па набасал на Мачу Пикчу, до највисоката тајна на Инките - да му се скамени среќата, да му се скамени компасот, да му се скамени и кондорот, и сликата на планината, да му се скаменат ќе да е и пехарите за вино, да му се скамени и перницата да не може главата да ја пика во неа па да му се потат соништата, баш најубавите, да му се скамени и времето како врховен доказ дека светот престорен во камен ниту старее ниту грдее.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Беше надвор и чекаше. Изгледаше како најобичен техничар на одмор, во пластичен шорц и смешна Хавајска кошула врз која беа отпечатени зголемени слики на најдобрите микропроцесори на неговата фирма; благ мал човек, еден од оние што се опива со саке во барови каде продаваат минијатурни оризови кекси со додаток на морска трева.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Најпосле, Татко можеше да ги смири и своите книги на чардакот, и тие, подготвени, со раширените листови, како крилја на судбината, да полетаат некаде со семејството, да го стигнат вечниот облак над покривот на куќата, помеѓу земјата и небото, токму како во сликата на Шагал.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во мигот, и обајцата, како по команда, ги упатија погледите кон големите слики на Тито и на Сталин, обајцата во маршалски униформи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Овој наивен квази- месијански кик дојде како некаков апостериорен фидбек, кога конечно со сликите на грбови се најдов во ова чудно културно милје.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Таквите “уметници” (вклучувајќи ги и „поетите“) имаат право само на една “аналогија”: наликуваат на лемурите од сликите на Бош. Hieronymus Bosch Margina #26-28 [1995] | okno.mk 169 okno.mk | Margina #26-28 [1995] 170 Margina #26-28 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Чувствуваше потреба да биде сам, да ја гледа сликата на Елена и да ја доближи до себеси во своите мисли. ***
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тажните гласови на репортерите, долгите кадри, сликите на мртви тела, погреби, лешеви завиткани во национални знамиња, ритуалните примања на воените одликувања, толку слични на примање хостии, ужаси проследени со балканско новокомпонирано дрндање, шлагери што со фолклорно дерење му се закануваат на непријателот дека ќе биде уништен, сиот тој новокомпониран патриотски фалш, таа кичерска пропагандна индустрија на војната - сето тоа се крчка во балканскиот лонец помеѓу трагедија и фарса, страдалништво и рамнодушност, сочувствување и цинизам, гроза и пародија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Подоцна научи за светите египетски скарабеи и за нилските крокодили, за амајлиската моќ на бубачките и саламандрите, за тоа како човекот од примитивните времиња, од бронза, злато и сребро и од скапоцни камења, моделирал слики на овие суштества за да ги носи на вратот или на глуждот, како заштитници на своето здравје и својата среќа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сликата – една од водечките и најценети достоинства на современата македонска поезија е облик низ кој мислата се мачи да го скамени невидоизменето нашето некогашно време; впечатлива слика на разделбата со оние што одеа на туѓина, сликата на велигденското оро, сликата на жетвата се составки на духовниот пејсаж на македонската географија и обраќањето кон неа не значи враќање кон нејзиното време туку протест кон духовната унификација што произлегува од нашата инертност.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Слика на култура. Наводно. Целиот свет се сврте за миг. Наопаку.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Се вративме назад, со мисли скромни и убави слики на прекрасно Мавровско Езеро зеленосино, портокалови брегови од камења среберни со златни нишки, од тишина врева и ретки лица, вртипоп на брегот под камења тешки, и мирис на селски живот и смеа, недрата на Галичник, спокојно изведени.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Таа плачеше, ме бришеше со шамичето, а тој ме држеше за косата, и додека крвта од носот ми се слеваше во устата и грлото, ме одвлечка кон сликата на партискиот водач, ме исправи пред неа и рече: „Читај.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И во тој миг узнав зошто со години сум се опседнувал самиот себеси со сликата на пајакот и неговата мрежа, и безброј часови сум минувал во размисла за смислата на делото на таа животинка: мрежа, со творецот на мрежата во нејзиното среде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И кога го составив со мозаикот, кога целото стана Едно, и кога се укажа целата слика на царевата ќерка под колената мои (оти на колена клечев додека чинев невидливото да стане видливо), сфатив дека сум пајак средето на своето завршено дело, дека ме заробила целината, завршеното, дека самиот сум центар на сочинението од рацете мои, дека сам сум се затворил, сум се заѕидал во тоа чудно здание, храм пајажинест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во весниците излегоа фотографии од дружината која го изведуваше обредот: таму беше, покрај сликата на Фискултурецот, и сликата на Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој рече дека морам да ја слушнам таа музика; тие се всушност само бледа слика на вистинската, преподобна музика; рече и дека сега му е смешно што го бранел џезот пред народната музика, и дека сето она што го напишал во есејот била чиста глупост; рече дека постои само една музика, и дека задолжително морам да ја слушнам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, таа мрежа, ткаенина совршена е само слика на светот божји; та нели и Бог ја создал небесата налик на мрежа, и нели ѕвездите на небото мали јазли од таа мрежа се, мрежа во која сме уловени со нашите судбини неизбежни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем замисли дека трети десет зографи прават умножение на умноженијата на сликите на огнот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И чинев така од многу едно и од мало големо цела вечер и цела ноќ, и дури взори ја составив разбиената слика на ќерката на царот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Барем да беа трње што убаво ќе ги сеќаваат чекорите на иследникот кој се труди да ме следи!) Но еве, од некаде почна да надоаѓа светлина и да го разголува сеќавањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас сум уверен дека ќе ви понудам појасна слика на настанот ако дозволите да го сторам тоа според дотокот на сеќавањата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Опишуваното звучи најприродно ако извира од споменот, а вам нема да ви биде тешко да го сфатите суштинското, и покрај изменетиот редослед“. (Се разбира, ги сфаќам противречностите што ги трупам при објаснувањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Реторичкиот топос на овој модерен шаман е наштелуван на колективно заведување, на масовна навигација во насока на една фантомска, инсценирана слика на светот. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 93
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Имаме разлог да се надеваме дека денес можеме да се задоволиме со овие микролошки перспективи кои би можеле конечно да ги потиснат застрашувачките амбиции на критичкото нивелирање, инаку, издиференцираните слики на светот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Макар што вековните соништа, глобалните критички утопии, никогаш не се остварија, споменот на нив се чини е сочуван во самосвесниот партикуларизам на малите нарации.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој е денеска жална пародија на некогашниот „мислител на подиум“, промискуитетниот палјачо на јавната сцена.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Практичната слика на животот добива свој тон, своја боја, свои нијанси во детското разбирање.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А сега наутро – дрн – телефонот и телефонската слушалка ќе ти ја каже лошата вест. Или ќе отвориш весник и сликата на роднината, на пријателот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Нѐ прегрна и двете притискајќи нѐ, како да не си веруваше на очите, откако ја видел грозната слика на урнатината во која се беше претворила нашата зграда.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Мама - извика Ели, влегувајќи во собата и веднаш се израдува дека сликата на мама е над нашите кревети.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Чист, измиен мермерот се белееше на сонцето, а сликата на мајка ми уште појасно испакнуваше на него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Замисли како би ти било тешко таа, новата жена да ти рече да ја извадиш сликата на мама, како нешто непотребно, нешто што пречи, или да посака да ја уништиш таа слика, а и јас тоа да го слушнам, да го знам...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Утрото, кога тој замина на работа, влегов во неговата соба и брзо ја барав сликата на мама со очите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Местото каде што стоеше до пред малку сликата на мама беше празно, но се познаваше дека тука имало слика.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Вообичаената слика на поетското во прозата е неговата формална симулација, како што и вообичаената слика на прозното во поезијата е неговата наративна маска.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Овде се држеше настрана од нивните цркви, од нивните културно-уметнички друштва, од проширените семејства кои на игранки какви што во Југославија веќе одамна немаше дури ни по селата, застанати со пиво под сликите на Гоце Делчев, бараа мажи за своите грди дебели ќерки со по две имиња и паѓаа во делириум на секоја песна што ги потсетуваше на стариот крај.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Колку е сега далечна, а сепак жива сликата на венчавката во Антверп.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека дедо му седеше насапунет на столчето и се подгледнуваше нагоре кон големата слика на Тито во маршалска униформа над потпукнатото огледало, со помалата слика на синот на Ружди во униформа на ЈНА во едно ќоше, бричот се точеше од каишот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тие што го прочитале романот „Сликата на Доријан Греј“ од Оскар Вајлд, сигурно ќе се сетат на големата љубов на Греј - Сибил Вејн, актерката во еден од лондонските театари на кој репертоарот му го чинат само Шекспировите дела.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Понатаму во разјаснувањето на терминот имагологија кој потекнува од терминот имиџ-слика, теоретичарите за сликата на светот зборуваат како за еквивалент на филозофската синтагма - поглед на свет или светоглед, претстава, приказ, визија, проекција и слично.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Олга Наумовска оваа книжевна работа си ја сработи, со сите тематски разнородности, со сите поетски регулативи, со сите верувања дека ќе се всели во очите и душата на читачот за кој и е наменета оваа мошне интересна поетска стихозбирка, неверојатно искрено, со јасни слики на вистината, онака како што кажува погледот, како што зборува срцето и како што реагира душата.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
На чардак со безнозе, крадешкум ме погледнува, а во пурпурот останува сликата на најголемиот уметник на сите времиња...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Кога стигна, Рада беше веќе во длабока кома, со многу лоша слика на внатрешно крварење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сликата на закована домаќинка што ја имаше во ликот на својата мајка катаден ѝ беше пред очите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ништо, па и најголемите убавини во нејзината глава создаваа слика на морбидност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мајското сонце се расплинува врз светлото кадифе на масата, вивти во букетот од трендафили ја оживува на ѕидот сликата на човекот со мундир и златни еполети.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Затоа што и Билјана додека го белела платното, а Ајше со пирајка ги млатела чергите на река (биле доволно стари и мажени за Климе и Реџеп) со белото месо на натколеницата која била намокрена, на случајниот минувач му била копнеж со години... и сликата на испуканата земја покрај босите нозе никогаш не му исчезнала од главата, а со неа и прашањето: „Кој бил најжеден - земјата исушена, жената распукана како лубеница со раскрачени бутови, или... тој?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Многу е рано наутро да се бакнуваат по автобуските постојки, ама под железничка има двојки кои се разделуваат пред пат, или се сретнуваат по одмори, па денов ми продолжи во слики на љубовни изливи и страсни прегратки, и, судејќи по тоа на колку вљубени им бев „позадина“, утрово има љубов во градов наш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Така настанаа милиони слики на дробни дечиња во униформи плави, сите весели и здрави.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Тие побудија интерес кај сите оние читатели кои се интересираат за класично потврдениот расказ, но и за посовремениот расказ, потем кај оние читатели кои трагаат по сложени техники на пишување и на создавање на светот на расказот, такви кои вклучуваат и интертекстуални цитати, асоцијации, алузии и реплики, иронија и интертекстуална иронија, херметични слики на светот, игри со сликите на светот и облици кои ја покажуваат моќта на јазикот на книжевноста да исполни со убавина и со возбуда, истовремено кога исполнува и со зачуденост и недоумица, кога нè обзема со силни чувства, кога нѐ ослободува од чувството дека сме немоќни и осамени, кога доживуваме психичка и морална катарза или прочистување на нашата душа и свест.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа потреба се должи на неколку факти: - прво, на фактот дека расказот е книжевен вид во којшто се отсликуваат моќни и заводливи слики на светот; - второ, расказот е простор на свежи и живописни слики на современиот свет, па поради тоа е актуелен и алузивен, некогаш хумористичен и ироничен; - трето, расказот како жанр, стилски и јазично, е отворен за уметничко играње со сеќавањата, со имагинацијата и со мечтата на човекот (фантастични, чудесни и лудистички раскази); - четврто, расказот е облик податлив за различни и за широки читателски популации, затоа што од една книга на добри и одбрани куси раскази не се очекува да биде прочитана одеднаш како неделива целина, туку со паузи, а од секој расказ се очекува да биде прочитан во еден здив, со читателска страст и сласт; - и конечно, расказот како книжевен вид е сензибилен на промените во општествената/културната стварност, што влијае и самиот расказ да биде променлив по форма и по значење, потем да се популаризира во нови средини и меѓу новите генерации.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сечам сцени со плачливи американски натпреварувачи и ги додавам сликите на домашните масакри. И така по ред, воведувам ред меѓу луѓето. А потоа изморена се откажувам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во пишувањето тоа се одвивало со помош на таканаречени „детерминативни“ слики кои се ставале зад напишаното, и му давале смисла, а самите не се изговарале. (Ibid.,стр. 18): „Кога египетскиот збор кен треба да значи „јако“, зад неговиот алфабетски напишан глас стои слика на исправен маж; кога истиот тој збор треба да изразува „слабо“, зад буквите кои го прикажуваат гласот следи слика на стуткан, омлитавен човек.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Значи, пентаграмот е сликата на шестата димензија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Од колата видов дека сликата на пределот се мени.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Ова е , жими се, шумата на четирите годишни времиња. – Рече Пишпирик. – Ние сме сега пред нејзиниот есенски дел, долг шеесет минути.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Веројатно ова беше заради тоа што Жари исто така, во кралот Иби каде е претставено пропаѓањето на европската цивилизација, често го користи „студенилото” како слика на пропаѓањето: Иби, на пример, забележува, „Толку е студено, што ти пукаат коските”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
На многу слики на кои беше сликан, ги кинеше, ги ништеше, не сакајќи да си го гледа ликот на фотографијата; веруваше дека тоа коби смрт.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но еве сега таа одново му доаѓа во сонот, излегува од сликата на која беше качена на коњ и која му ја подари при запознавањето со неа, и му вели: „Зошто избега така налутено?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Единствена слика на која се гледа ликот на стрико му од Богдана, Толе, е на раѓањето на Богдан на нивата каде што Толе случајно е фатен.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко восхитено го слушаше Камилски, којшто не само што совршено владееше со материјата туку не ги изоставуваше и личните акценти, најверојатно понесен од будењето на шпанската меморија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но во 1948 година, СССР раскина со Југославија, остана само сликата на Тито.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Всушност, самиот лавиринт можеше да се смета за жива слика на балканските граници од кои постојано настојуваше да го најде излезот, најчесто барајќи го во своите книги!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа остана само како слика на еден изгубен рај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со време Татко и неа ја премести, а на неговото место ја постави сликата на својот вујко која долго време успешно ја криеше во својата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Безглавото бегство на луѓето, гладните крикови на птиците, неподвижната слика на утрото, покосените деца во дворот, вошките, мртвата вода, занемениот воздух, сувиот ветар, пожарите - во мене родија нов, сѐ уште невиден страв.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Меѓу врсниците се делел со големата мудрост, необична за неговите млади години, скромност, човечност, со еден збор - бил вистинска слика на својот поробен, несреќен народ.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Отец Симеон тоа го претчувствуваше: „Хирург сте како на сликата на Рембрант?“ Иван мирно објасни: „Сето тоа не е битно за она што треба да разговараме.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во таа соба на човечки немири, во тоа катче со две лоши слики на ѕидот, со маса, стол, кревет, челична каса и неколку стари и мешлести кофери, лазеа по подот проѕирни сеништа, чеда на еден страв и еден кошмарен сон, лазеа вешто и бесшумно и ја чекаа својата жртва, Стојана Ванков, тој несигурен кораб без свој пристан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Посетете ја лавовската трпеза во зоолошката градина. Ќе видите бесплатна претстава и уште во џебот ќе ви шушне малку сува слама, паричка со слика на рудар - ударник.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го наследија близнаците Крловац од некој свој роднина добротвор и наследија една колиба со многу ненужни предмети: дрвена вила, дрвена лажица, дрвен чанак, дрвен триножец, земјана стомна, земјено грне, стар календар со избледена слика на некаква кралица и сѐ така нешто бесцелно и без функција во еден живот на кој му припаѓаа - колекција на разнобојни срчи од прозорците на некоја градска црква, урната во војната, китка суви непознати треви, куп черги, војнички шлем, карбитена ламба.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
За способноста да се изврши самоубиство, подвижната слика на лустерот одамна ми остави неприкосновена негативна аргументација. Меѓутоа, способноста да се убие ветуваше многу поголема надеж.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
После едно труење што му го загрозило животот почнува да слика религиозни слики. 1911 го запознава Џемс Енсор чиишто слики на маски вршат врз него, љубител на демони и тролови, трајно влијание.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Пиктографско писмо Во овој систем графемите (коишто често се нарекуваат и пиктографи или пиктограми) овозможуваат препознатливи слики на постоечки нешта.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Наспроти тоа, сѐ уште се обидувам да внесам ред во своите мисли и од метежот да создадам слика на времето, што и е моја задача.”
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во тогашен Тунис, во кој завршуваше владеењето на еден од основачите на неврзаноста Хабиб Бургиба, но кој никогаш не ја прикриваше својата апсолутна приврзаност кон САД (крај работниот стол ја имаше сликата на тогашниот претседател на САД Роланд Реган, покрај онаа на Мандес Франс), новиот претседател Бен Али, по историската поддршка на раководството на Југославија, всушност ја добиваше и поддршката на неврзаните, која овие земји бездруго му ја должеа на Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еве ме сега по четири години пред истиот кабинет на Сојузниот секретар, односно Министер за надворешни работи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Други времиња, други луѓе. Новиот Сојузен го променил некогашниот распоред на кабинетот. Не ја забележувам сликата на Тито...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во Југославија, во врвното раководство, кое го означуваше крајот на Титовата генерација, со аманет да го сочува самоуправниот социјализам, братството и единството, како и неврзаната политика, веќе се насетуваше центрипеталната националистичка контаминација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пролетта 1985 година, кога Израел ќе ги бомбардира позициите на ПЛО во Тунис и седиштето на Арафат, Хабиб Бургиба, во налет на бес ќе побара прекин на дипломатските односи со САД, макар што крај својата работна маса ја држеше сликата на американскиот претседател Роналд Реган.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш не ги заборавивме блиските и срдечни Себастијанови...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го зеде в раце учебникот по историја и погледна во сликата на Големиот Брат на корицата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Богаташите беа нарекувани капиталисти. Тие беа дебели, грди луѓе со злобни лица, како она на сликата на спротивната страница.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Претставувајќи си го, човек секогаш гледаше слика на колена со дупчиња и ракави подвиткани над дебелушкавите подлактици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон застана мирно пред телекранот, на кој се појави сликата на една помлада жена, усукана, но мускулеста, облечена во туника и со патики.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но секогаш кога се приближуваше со чунот полн риба до контролорите кои требаше да му го земат десетокот за еминот, нему му доаѓаа пред очи некакви чудни слики на непознати места, некакви други рибници каде што тој ловеше сам во свој далјан, некакви други брегови и весла што со леснотија на крилја го цепеа среброто на водата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Истиот час ибн Бајко ја виде сликата на игуменот од Свети Ѓорѓија-Горг како си го става петрахилот, зема жарче за темјанот и се готви да го испее и да го искади детето што му го беа донеле. Тоа дете како да беше самиот тој.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И како и тоа да беше неминовно. Слично со сликата на жената.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Така замислена, со името на Дине во себе а со сликата на Дине пред себе со двете жени што го држат едната од едната страна другата од другата страна како да го черечат, не ни забележува дека гасеницата од вагони се преместува од колосек на колосек и на крајот запира со еден силен дрангож.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Само со чисти сонови во чиста Европа Макар што Европа се римува со тропа А некои дури велат дека Европа Им личела на старски дом на историјата И во неа имало пржен воздух преку сите мерки А накај НАТО се одело во јато Освен ако некоја гуска не се загуби по пат Кога се сонувало за Европа и НАТО Не се штедело боја за крвната слика на нацијата Колку подобра крвна слика Толку посилна одбранбена способност
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Сите знаат дека у развиените земји на секое пакло цигари има слика од рак на грло, умрено бебе, тумор на плуќа, исушен мозок... Aма, слика на „снеможен паднат борец“?
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Под душемето остана долго, многу долго, сликата на Сталин, сѐ додека Татко веруваше дека постои опасност од негово одмаздничко враќање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Над нив ја забележа огромната слика на Сталин кој ѝ се виде со заканувачки израз.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка, пред да предусети што се случило, мирно рече: – Пред некој ден, забележав дека на сликата на другарот Сталин, и самата не знам од каде, се насобрал голем прав.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Уште многу ќе страдаат, кутрите, си помисли, сеќавајќи се на сликата на Сталин во нашата куќа крај реката, од која нѐ спаси бришејќи го од правот неговиот лик.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И секоја пролет, кога ќе расцутат првите јорговани чија модрина се истура и во Мајкините градини од нашите одамна напуштени куќи, над кои пловат облаците на семејството, меѓу небото и земјата, небаре исто како во сликите на Шагал, во мене се враќа споменот за Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја чувавме сликата на Сталин, крај онаа на Тито, над детските глави, за да ги штити нашите животи, а сега се случуваше да страдаме од еден од тие портрети!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Минаа времињата кога Мајка го спасуваше семејството од бомби, од разните војски во родниот град крај Езерото, од ловците на сталинисти, кога се скараа Тито и Сталин, кога не сакајќи, ја скри сликата на советскиот маршал.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, во својата стратегија за опстанокот на семејството, помислуваше, тоа не го скри и ни го кажа во една пригода, дека можеби беше и добро што Мајка го загуби каталогот, зашто времето на повоените години донесе уште поголем контраст помеѓу хроничната немаштија и сликите на облеките и на предметите од Ла Ринашенте.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Обзеден од сликата на фронтот, кутриот, не можеше да сфати, не може да ги разликува униформите. Вели: „Сите пукаа... Сите се едно...“
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сликата на раната есен длабоко се впи во него.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа да го знаеме, но не веќе апстрактно, не само во чисти категории, поими, идеи, туку во поими што се одраз на една материјална реалност, што се одразени идејни слики на светот и општеството, значи да откриеме како и на кој начин можеме и мораме да станеме „субјективни“ делови на објективната стварност, реални фактори во појавите, општеството, политиката, науката, идеологијата, уметноста итн.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Вилијам Бароуз е еден од тројцата литературни великани на 20-тиот век, кои го разбија, растворија, трансформираа и дигитализираа англискиот јазик; го насочија и стробоскопираа во холограмски слики на дваесеттиот век.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Таа, на магичен начин, ја поврзува реалистичката постапка на Јован Бошковски, авторот на првата збирка раскази на македонски јазик, со некаков си урбан „фантастичен реализам” на Веспа Демонска, на пример; или, Урошевиќевата постапка на „онеобичување” со гротескната слика на градот на Ермис Лафазановски; или, налудничавото Скопје потонато во православна хистерија од Самураи на Славко Јаневски со новиот сензибилитет и урбаниот пејзаж на Буде; или, лирски снажното стареење и изумирање на нештата од расказот на Димитар Солев со осаменичкото, отуѓено и невротично „живуркање” на студентот од Ѓон на Драги Михајловски; или, Чаршијата од предземјотресно Скопје на Данило Коцевски со денешниот Битпазар од расказите на Јадранка Владова; или, фактографското отсликување на личните спомени врзани за скопското предградие на Ташко Георгиевски со александриската или „борхесовската” постапка на ерудиција која ја негува Венко Андоновски...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Колку што можев да распознаам од сликата на сеќавањето ракописот беше мој!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сликата на залутаниот воз е толку дречлива, настанот толку гласен, што и самиот се прашувам дали вреди да замижам откако ќе ги затнам ушите!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Иако бев запаметил приличен број од тие стихови никогаш не насобрав доволно храброст да седнам и да ги запишам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За сликите на татко ми потребни се сигурно недели и месеци.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Знаев дека началникот на кадровско но и шефот на книговодството кои наскоро ќе заминат во пензија беа пројавиле желба сликава на Неткова да им биде тој пензионерски подарок.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Кој ја симнал на подот сликава на Неткова – прашав речи си нечујно. - Јас - рече човечето..
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Својствата на музиката му се спротивставува на календарското време и начин на живеење; сѐ подредува на себеси; од еден и еден прави еден човек; не ја злоупотребува искреноста; ја ублажува сличноста меѓу несреќата и страста; ја збогатува крвната слика на емоциите; луѓето ги дели по слухот; процес е кој трае без оглед на злосторствата исчезнувањата, паѓањата во неа емигрираат немуштиот јазик и душите потребни ѝ се помошни средства луѓе и тишина; се нуди во најразлични изведби; предизвикува природни феномени затемнување на сонцето на љубовта, рамноденица труење со хармонија музиката е без предрасуди не озборува, не осудува избезумува те заведува, те заведува и кога си во нејзини раце те остава сам, со себе.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Стварноста е вратка шум од значења и линии: на почетокот беше линијата сликата на светот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Не си ги броеше веќе одликувањата. Врз неделното оделце, изгледаше како некој оклоп...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тие се здобиваат со сопствено значење во опозиција спрема ортодоксниот вокабулар: „структура“, „систем“, „ограничување“, „детерминанта“ итн, вокабулар организиран околу сликата на животот како некаква „билијарска кугла“.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Имаше и униформа за да се качи во кошот, имаше целосно право на тоа како капетан со три чина, „сојузен, квалификуван, докториран” аеронаут.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Денес, помалку од било кога, постои „даденоста“ и уште помалку „еднаш-засекогаш-даденоста“.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Фантазија (наслов на една слика на Делакроа) - коњичка разонода на арапските коњаници кои галопирајќи изведувале различни движења, празнејќи си го оружјето и извикувајќи. (забелешка на преведувачот) Margina #21 [1995] | okno.mk 139
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го спакува куферот, меѓу уредно наредените кошули и пантолони, ја смести кутијата локум, старовремска, сас слика на источњачки дворац, око чији стубови се пењев ружи, подарок за љубезната секретарка на Студентскиот дом. И замина.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Оној е Украинец. Има козачки мустаќи – русокосиот, жилав и нервозен тип беше слика на правнукот на Тарас Буљба во сив, старомоден костум.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во Варшава, држејќи картон со моето испишано презиме, ме дочекаа девојка и младич, асистент од славистичкиот оддел при Полската академија на науките.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А времето навистина беше веќе отворено и можеше да го листаш како оној албум со слики на братучедата Роза, и, разлистувајќи ги страниците, ако гледаш внимателно, ќе сретнеш секакви лица: и насмеани, и зачудени, и несеќидневни, и обични; само расплаканите не ги спомнувам бидејќи секој си ги брише очите пред да застане пред фотографскиот апарат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еднаш реков: минатото не постои за ништо друго освен да поттикнува разговори и спомени.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тогаш, се сети поради што сликата на овој нестварен Град го исполнува со носталгија.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Зафатија луѓето гробовите што подобро да ги уредуваат, надгробните плочи и крстови да ги испишуваат со најлични букви, да редат слики на покојниците, да ги украсуваат со ангелчиња, со гулапчиња, со светци, саксии со цвеќиња.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Неговиот другар со кого во болницата лежеа во ист кревет, со забите го кине копчето на џепчето од блузата, зашто двете раце и градниот кош му се изврзани со завои, ја вади со заби сликата на која му се жена му и син му и ја моли сестрата да му ја запне на штиците од вагонот; погледнува во сликата и испушта душа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Доволно навредливо беше изложувањето на сликата на Дик Трејси како уметничко дело од страна на Енди Ворхол.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Поп-артот беше повеќе навреда за целите и вредностите на овие уметници и на модернистичката традиција што тие се обидуваа да ја одржат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кон средината на шеесетите, сликите на баналните објекти станаа нормална појава во амбициозната уметност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Модрици по телото, очај во душата, чиста рапсодија и ужасна мелодија во умот за нагрдената убавина и помодрената слика на платното.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нежни чекори од другата страна на сонот, додека ѕвона одекнуваат од камбаните за новото раѓање на љубовта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И после толку многу години талкање и осаменост се појави од некаде, затскриена, уникатна, комплексна, енигматска, екстравагантна, филозофска, авангардна, искрена, сензибилна, шармантна, со целата своја гламурозност и раскошност воскресна „големата слика на љубовта“.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Очај за убиството на невиноста, таа осамена жртва на гревот која умира во болната фантазија на умот”.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Љубовта е етернален моментум во целокупната екумена.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ново утро и лет на ластовица, чист воздух во градиве, слика на страмежлива и нежна детска насмевка, нов живот во топла прегратка.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сликите на ѕидовите беа потемнети.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
На него не се сети ниту берберот што му го симна скалпот, кога во огласник прочита дека колекционерка на уметнички дела сака да купи слика на која има насликано раззеленета врба, клупа во парк и маглива машка силуета.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Следуваше звук на истрел и пред него со огромна брзина се редеа чудни слики на кои не им го знаеше потеклото (знаеше само дека не е во кино).
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ако се обидат да ја преминат естетската ограда, бездомниците, емигрантите, обоените, панкерите, уличните свирачи и сите други кои ја нарушуваат сликата на чистота и богатство може лесно да бидат отстранети.“121
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Јавните простори сѐ повеќе стануваат затворени за сите кои не се дел од пожелната јавност: „мермерната, стаклената и челичната естетика на трговските центри, музеите, банките и парламентите е толку застрашувачка што никому ни на сон не би му текнало да седне на нивните скалила за да се одмори или за да свири гитара.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
А бонбониерава што ќе ти ја дадам е за тебе и твоите гости. – Објасни Дедо Мраз и на мечката и врачи голема, шарена бонбониера со голема слика на мече.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Околу апокалиптичната слика на градскиот пејзаж завиткан во смог прицврстија бели снегулки со насмевнати лиценца, со што создадоа ефектен контраст.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Преовладува сликата на стапицата во облик на безизлезен лавиринт, во кој нараторот постепено се губи придружувајќи се на црната судбина на Чанга од романот Времето на козите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во легендата на сликата на Скопје, пишува предел на изгубениот рај на детството.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дури не е ни прост препис. Ни плагијат. Чиста слика на крвав режим.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
СТЕВО: Молам? САРА: Литературата постои на хартија, сликата на платно, а музиката? Каде постои музиката?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Пустините и калифорнискиот песок секако дека најнапред предизвикуваат шок, но дури кога тој ќе мине настапува оној другиот сјај на патувањето, сјајот на претераната оддалеченост, неизбежната оддалеченост, бескрајот од безимени лица и раздалечини, или со одредено чудо создадени геолошки формации коишто всушност не сведочат за било чија волја, а притоа ја чуваат недопрена сликата на пореметувањето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
На ѕидовите синееја арабеските, тие бројни слики на источните лавиринти.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа беше еден од нејзините најмоќни начини да ја изрази катарзата на семејната среќа, запрена на некоја од непредвидливите меандри на егзилот, потоа извишена и запрена врз облакот, како во слика на Марк Шагал, спасена од фаталните граници.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа уште во млади години како матурантка во престижната учителска школа „Мајката Царица” во Тирана, се влеа во првите редови на антифашистичките демонстрации во текот на покорувањето на земјата, газејќи ја сликата на фашистичкиот водач Мусолини.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Патувањето со ова вовче, наспрема големиот воз Балкан-експрес со кој и покрај некогашната голема желба на Татко да продолжиме кон западна Европа не отпатуваме никогаш, ни се чинеше како да нѐ носи во небото, до некој облак, како во слика на Шагал.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Никогаш не ја заборавив сликата на разиграните дервиши како занесено до транс играа и скокаа, бодејќи се на крајот со долги и тенки куки кои влегуваа од едниот, а излегуваа од другиот образ.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Буквално болен од љубов, стенкајќи одвнатре со секое нишање на возот и загрижен дека засекогаш сум оштетен, ѕиркав надвор во жолто-осветлените станици каде осамени мажи стоеја пред огромни реклами, слики на раскошни манекенки изобличени со графити - истите стари навреди и повици; ДА ТЕ ЕБАМ, ПУШИ МИ ГО.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И кога би имале негова фотографија, а таа ја нема, не би сакале да ја носите во паричникот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во овој доцен час изгледаше како светот да им е предаден на мажи кои се без жена, мажи кои со понизна трпеливост чекаат нешто неодредено како што јас ги исчекував нашите средби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги одбегнував нивните погледи за да не го видат сожалувањето во моите очи, моето сожалување кон нив затоа што јас тукушто бев со тебе, твојот мирис сѐ уште беше на моите дланки и толку голема иднина навидум беше на видик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не би ја ставиле неговата слика на тегличка со храна за бебиња.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се разбира, Далтон воопшто не сакаше да има бебе. Ниту пак таа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој зимата, на Водици, нѐ викна мене и Уртето и ни даде по една дебела свивка календари со слика во боја на бугарското царче Симеон. Убава таа сликата на тоа царчето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Додека слатко пилеа дрва Чана и Митра изедуваше сѐ што ќе најдеше во мисаљот (леб, сирење, домат, пиперка) и легнуваше врз сламарникот лут што сѐ уште му лебди сликата на Пела и Мурџо пред очите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Назад се врати со сликата на Димостена во себе, онаа од деновите пред да го затворат: мило лице развлечено во горчлива насмевка и падната коса која му го затскрива едното око, а во другото без никаква порака.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Паѓаат негови слики на службениците, за последен пат ги удира по глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како можам да ја изумам неговата слика на сликата, си велам, па кога сум рикнала да плачам, да не може никој да ме заплати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)