сликар (имн.) - и (сврз.)

Тој кажуваше работи за кои ќе беше подобро да останеа неискажани, читаше премногу книги, често ја посетуваше кафеаната „Кај костенот“, собиралиште на сликари и музичари.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Славејко, мајсторот сликар и бојаџија, не само што ги шараше ѕидовите, туку неговиот талент одеше повисоко - знаеше да меша разни видови бои и со нив пресликуваше жени со пауни на рака, како што ги гледаше на старите американски разгледници пратени некогаш од некој печалбар од Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога заминаа офицерот и војниците, луѓето го кренаа вкочанетото тело на сликарот и почнаа да го носат на раце како икона.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Гого и жена му го запознаа девојчето кога дојде синот дома да си ги собере пљачките, а после останаа да се тешат: Гого наоѓаше оправдување за неговиот наврапит (по него) и непромислен (по неа) чекор, во тоа што детето, односно човекот, сака веќе да се осамостои, да застане на свои нозе и да заснова свој дом, па и да се оттргне од влијанието на таткото како сликар и просто да излезе од сенката на неговиот авторитет.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се сврте кон сликарот и ја заниша главата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мојот познаник сликар и јас секогаш бараме евтини ресторани.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И пак претставите се кинеа и беа неми, без звук: камени скали во голем сандак... врата во која шумеше боја на зрела ’рж... стари пејзажи, литографска идили на млад сликар и недовршени портрети на една недозреаност што лута додека не најде неизгазена врвица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На голема Богородица дојде сликар и ги сликаше жените, потпрени на рамото од своите мажи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)