смрт (имн.) - во (предл.)

Оттаму потекнува и одреден впечаток на садизам што ги рефлектираат некои популарни дела за коишто ќе стане збор, бидејќи садистичката компонента е пример на „целисходно мешање на нагоните“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Конечно, неговата најпозната инсталација со ајкула во формалдехид (1991) има наслов Физичката неможност за смрт во свеста на некој што живее.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
По­себ­ната перверзност на оваа асоција­тив­на нишка е во потеклото на изразот „Fanny Adams“, што било име на една жена монструозно искасапена од некој си психопат, така што од неа не оста­нало баш ништо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Средбата и односот на сексуалниот нагон и на нагонот на смртта во полето на уживање е јадро околу кое се формира значењето третирано во новата британска уметност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нагонот на смртта е клучен за развојот на Фројдовата идеја за психичкиот живот „од онаа страна на принципот на задоволство“ бидејќи „принципот на задо­волство е тенденција којашто се наоѓа во служба на некоја функција на која ѝ припаѓа задачата душевниот апарат потполно да го ослободи од возбуде­ност или количината возбуденост да ја држи што пониска или константна“.3 Во заднината на овој принцип Фројд гледа „умртвувачка“ функција, која има удел во општото настојување на сето живо да му се 3 Сигмунд Фројд, С оне стране принципа задоволјства, Нови Сад 1994, стр. 164. 174 okno.mk врати на мирот на анорганскиот свет (фамозниот нагон на смртта).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Значи (за разлика од нивната уметност - овде сосема не­свесно), Динос и Џејк Чепмен, со ка­ракте­ристичен недостиг на став (што е една од главните забелешки кон попу­ларната култура) упатуваат на вкоренетоста на насилството и смртта во јазичките структури.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во една инсталација во стаклен кафез има инсекти коишто неуморно го повторуваат истиот, кус животен процес, од излегувањето од ларва до моментот кога стануваат спржени на електричниот инсектицид.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
4 На тој начин, преку еден „перверзен“ пат се стига и до поимот уживање, и тоа воопштено речено, така што се открива смртта во задоволството кое во основа „го лимитира полето на човечките можности“ и чијшто принцип е „принципот на хомеостаза“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Зарем не е чудо на природата да се доживее стодваесеттата година а притоа да не се падне во агонија, да не се доближи од стравот на смртта во ниеден момент и да не се откаже од работата: единственото нешто кое човекот го украсува и одржува.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Смрт во споредба со јачината на раскрстот, на гибелта која сега ме совладува.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ако свикнувал со мислата за смртта во текот на сиот живот, помалку би ја барал светлината на крајот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Набрзо по неговата смрт во FMK се појави David Zack кој пристигна од Канада, случајно во своето обиколување на Европа заталкувајќи во Унгарија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бездруго ќе му пратев еден електронски поздрав на Владимир Пиштало и на некои други пријатели кои брзаат да фатат ред за темата смрт во Венеција, ќе му мавнев отпорано на оној оџачар на покривот кој многу личи на Фелини и кој уште не беше разбрал дека секоја година зимата доцни во Венеција.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ќе зјапав во лап топот и ќе си го изгорев јазикот од првото утринско кафе.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Но дури така Јован и Крсте си ја гледаа страшната смрт во тесното одајче, а кајмакамот и бимбашијата ги трлкаа задоволни рацете, оти за неколку минути или најмногу саат ќе ја свршат и оваа царска работа, по уличето откон битолско џаде се слушнаа прапорци од пајтон, а на местото од пајтонџијата не човек со црвен фес, ами европејска паларија, а до него исто таков друг, со шарен бајрак во раката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пајтонџијата ги стегна уздите и коњите се исправија на задните нозе; почнаа вознемирени да тропкаат на едно место, баш пред кајмакамот и бимбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По неговата смрт во 319 г.пне. продолжиле меѓусебните борби.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Веќе и самиот рудолфински кружок бил составен необично: во друштвото на маниристичкиот цар кој што дел од својата младост минал на мадридскиот двор на Филип II, освен Арчимболди, ги сретнуваме Џовани да Болоња (скулптор), Венцел Јамницер (славен гравер), Бартоломаус Спрангер (сликар од Антверпен познат по прикажувањата на голи осуденици на смрт во доцноромантичарски стил), Ханс и Филип де Монте (водечки претставници, покрај Лас и Пелестрина, на доцноренесансната полифона музика), Адриан де Врис, Кеплер, Брахе, Антониот Абондо (изработувач на медали), портретистот Николас де Нојшател, потоа разни трговци со уметнички дела, колекционери, врвни занаетчии - еден, во секој поглед, космополитски собир. (...) Не е чудно што народот во Прага набрзо почнал да зборува дека Рудолф II е во врска со ѓаволот, токму како во легендите за Фауст од времето на доцната ренесанса, како во Гетеовиот Фауст, како во Мановиот Фаустус кој се надева дека со стекнатото знаење ќе се стекне со една нова, крајна и спасоносна формула... Margina #26-28 [1995] | okno.mk 223 okno.mk | Margina #26-28 [1995] 224 Margina #26-28 [1995] | okno.mk 225 Необичниот гроф Арчимболди Арчимболди пред скоро време повторно е откриен и претворен во настан во современите луксузни галерии, а за неговите слики (портретите составени од животни, на пример) се плаќаат баснословни суми.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тоа француско опфаќање и во поезијата и во идиомите, традиционално се смета како смрт (la petite mort, „смрт во мало“, претставува идиом за оргазам).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Луѓето кога ќе и погледнат на смртта в очи иштавот им нарастува, стануваат пробирливи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кој да мисли тогаш каде е блиску а каде далеку.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во материјалниот свет сѐ е една голема неправда, а бидејќи не знаеме дали по ова постоење ќе постоиме во некоја друга реалност, во некое утешно постоење, единствената утеха на овој свет е убавината.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така што дури и да продолжи постоењето во некој друг свет, по смртта во овој, тоа постоењето во тој друг свет ќе биде само утеха.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како дошло до неговата смрт во валканите води на Златниот Рог, не разбрав.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Бладањето и згрутчувањето на крвта во ноздрите на тројцата чумосани, потоа скоро бесвесното умирање и видливото загнездување на смртта во зјапнатите челусти - ги прогонеле од миг до миг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се колнел дека тие луѓе не бегале да се покријат со сенка и да се заградат со тишина, далеку од секаков шум.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ме спаси од смрт во песоците на Сахара. - Кој? - Смарагда! - Како бргу умееш да измислуваш, - тажно се насмевна Ана.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
По нив, по овие два пата, за да посеат злодела, страв, болести и смрт во Потковицата доаѓаа војските и злонамерниците, и по нив, за да им се придружат на бунтовниците и востаниците, или за да се изгубат, без поштук, некаде во затворите и низ белиот свет, многумина од Потковицата заминаа доброволно или беа насила одведени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Чувме дека и него го покосила улерата. Си го зела. Црна смрт во црно време. 138
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се случи канџите на Хитлеровиот фашизам да ги однесат неповратно невините жителите на скопското Еврејско Маало во логорот на смртта во Треблинка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога се најдовме на крвавите шпански боишта, постојано ја гледавме смртта в очи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пределот крај реката, под тврдината Кале го насели засекогаш меморијата на смртната тишина, градот се осиромаши засекогаш за срцевината на неговиот живот...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За нив нема бури, ни подводни карпи, ни непозната смрт во водените струи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но една смрт во едно соседно село ги одвлече сите тројца на друга страна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но Палестинците, како и самиот Арафат најмногу, ја имаат вродената моќ да создаваат симболи за да ја поднесат трагичната реалност: седиштето на претседателот Арафат стануваше симбол на мачното опкружување, на страдањето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како во картагинска арена од римскиот период како да беше завршена за Хабиб Бургиба една невидлива гладијаторска борба на живот и смрт во доменот на владеењето и борба за место во историјата, во која тој не се сметаше ниту за победник, ниту за губитник.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обајцата, еден со меч друг со перо, во еден долг период ќе ги обединува заедничката, света мисија, како ретко кои други во светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Биди што си каде и да си Понеси го само товарот на твоето срце И врати се кога сите земји Ќе ти станат татковина Махмуд Дарвиш Нашите средби се само збогувања на крстопатите на зборовите!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На крајот ќе се разделат, пред да ги совлада смртта во окупирана Палестина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Колку многу имаше фатално навестување на смртта во стиховите на Махмуд Дарвиш: Го оставам срцето во долапот на мојата мајка која го оплакува времето што нема да се врати!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Појде во пресрет на смртта во егзил во својата Палестина, слободна во соништата, оставајќи ги последните траги на својата легенда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со вакви мисли, обземен од судбината на Бургиба, сопрен натрапнички да се овековечи во историјата, појдов со дипломатскиот чопор кон Сиди Дауд на вистинската матанѕа, на лов на туни...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Се боревме... ама биднало - како што ни било пишано... таму - на Беласица - сите од селото наше загинаа... ама мојата судбина била уште полоша од смртта во бојот...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Се спуштаат тие по трње низ гранки камењари со товарот тежок на зграгореното време по сенката дур им се влечат со чекор премален и сончевото пладне и дождот на неверната пролет Патот негов е долг со пробудените гори во згаснатите очи низ мракот устремени кон солзите на таа што пазувата за навек му ја дари Се враќа сега поетот од домот негов пресен кон старата стреа на ридот во забрзаните води ликата што му ја бара и сенката сал му ја помни И на тој дален пат го придружуваат сите со замолкнатата песна што не знае да молчи и што кон биднината сонувана го води Недооден пат на тагата Воздишката на пролетта го следи кон хоризонтот на незгасливиот збор Се развева тој во замав нов како семе упатено кон отворените предели на надежта Враќање сега е тоа по свршената работа на смртта во часот глув Попусто на ништото таа песната да му ја предаде сака со процесијата тажна на прагот на муграта што огрева
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
На твојот мозок му е здодевно, здодевно му е до смрт во оваа ограниченост на статично бедната стимулација на нашите домаќинства во 1990-та.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кон зајдисонцето се спушта Сансет Булевард (на којшто Вилијам Холден ја пронајде Глорија Свансон и сопствената смрт во базенот), завршувајќи онаму каде што почнуваат Малибу и неговите дрвени куќички (од една од нив Мајк Хамер едвај се спаси кога лековерната девојка го отвори мистериозниот ковчег).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Татко, за миг, свесен дека уште еднаш се разминал со смртта во својот и во семејниот долговечен балкански егзил, смирено ја запраша Мајка што прави со сликата на Сталин, додека луѓето од полицијата излегуваа низ пор­тата со сознанието дека во нашата куќа ја има само сликата на непобедливиот Тито.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Што правиме тогаш? – Тоа се мигови кога ја гледаме смртта в очи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И така, уште еднаш се разминуваа животот и смртта во постоењето на нашето семејство... VI На Балканот не престанаа да се случуваат големи, според Татко, историски работи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пред него се исправи брест со стиснати тупаници. беше начнат во коренот, без сокови, со две капки смрт во зениците.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа беше сигурно татковиот познат глас, небаре стигнат од самата смрт во овој простор на силната природна екстаза.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ја насетуваше смртта во зенитот на своите грижи за распрснатото семејство.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Преку ридовите и доловите на времето, само низ дошепнувања, беше втасала до нас веста за неговата јуначка смрт во ноќниот напад на рудникот на Осогово.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А и смртта во случајов ништо не губи. Располага со толку многу време. Нејзина е, што се вели, вечноста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Или земи го Томас Ман за пример, тој стартуваше навистина млад, мислам дека „Буденброкови“ ги напишал како дваесет и петгодишник, а и „Смртта во Венеција“, која, колку што се сеќавам, многу ја сакаш, и „Тонио Кригер“ се рани дела.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Камерата ни овозможи да бидеме сведоци на неговата најинтимна насмевка или воздишка.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Главно зборуваше за својата голема тага, за тоа како ја будат среде сон гласовите на несреќата; го проколнуваше оној „кој му ја фрли смртта в прегратка“; но како што минуваше времето не забораваше да забележи дека нејзин Ролан таму горе сигурно е задоволен бидејќи на неговата могила секој ден осамнува свежо цвеќе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не забораваше исто така да напомене дека голем бил бројот на оние што го почитуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да, ова побелено, безабо, испиено старче беше Ѓорѓи Прчев, големиот актер на повоениот македонски театар, необјасливо исчезнат од својата комфорна куќа на Водно, сега пред смрт во скромна католичка болница за сиромашни во далечната Индија.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Само така, тој, крвникот со покриено лице и смрт во рацете, ѝ се оддолжуваше на Стварноста.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Луѓето се сити од ИРА во Белфаст. Или за Арапските терористи? Наречете го „Смрт во Минхен“?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Чисти, негувани, стокмени – човек да ја заборави Венеција и да посака смрт во Рига.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Хронологија на животот и работата на ХОРХЕ ЛУИС БОРХЕС 1899.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Татко му бил адвокат и на англиски јазик предавал психологија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хорхе Франсиско Исидоро Луис Борхес е роден на 24 август во Буенос Аирес (првите три имиња се на таткото и дедовците; четвртото, Луис, е име на стрикото, Луис Мелиан Латинур, уругвајски правник и дипломат). Родителите: Хорхе Гиљермо Борхес и Леонор Асеведо Аедо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговото опело во катедралата свети Петар и неговата смрт во Женева беа метафори за тој солипсистички живот: Борхесовото место на престој не беше светот во постојан метеж, туку уредните одаи на Библиотеката. (превод: А. Б.) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 221
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш јас прв пат почнав да прашувам за душите човечки, дали животот продолжува во смртта или смртта во животот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Орце пораснал во многудетно семејство; имал 4 сестри и едн брат Миле, чија херојска смрт во редовите на Македонската револуционерна организација е опеана во една од најубавите македонски народни песни.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)