смрт (имн.) - не (чест.)

Дури ни во моментот на смртта не можеме да дозволиме никакво скршнување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Смрта не е ништо таа е природна, па јас можам да се справам со неа, ама ова горест... ова чудо од измачение на камбаните кои предсмртно биеа во мене сотрувајки ме до последно зрнце... јас не се гледав повеќе себе..... само некоја земска восочна фигура врвеше низ песпатот, тркалајќи се во густиот снег...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Смртта не беше само крај на животот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Последниот глас, тој штрбав тенор, потсетуваше на зовриена течност во огромна епрувета и панично делуваше, и тој знаеше дека смртта не треба да ја молат, кога е веќе негде над нив невидлива и пак спремна да влезе во хазардната игра како вечен играч и вечен добитник, да спечали, зашто растеше врз врелината на омраза и ги набабруваше како меури многуте побунети очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Потоа смртта не ми значеше ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Така, вели, само смртта не може да тивне од работа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој жеднее само по оној сладок трепет на исчекување, што ни страв ни смрт не го бришат зошто во него се содржат.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Стариот велеше дека имал впечаток оти неговиот помал брат си заминал од овој живот без да е свесен за тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И покрај сите вакви збунувачки размисли, за нас смртта не е веќе она што претставувала за татко ми оној ден кога го пронашол својот помал брат во сенката на една од крушите кај Желкин рид потпрен со грбот на стеблото на престарената круша и со матарка вода во раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но најпрвин го засекле своето месо со змиско ноже и ги отпечатиле крвавите палци и показалци врз страниците на старото манастирско Евангелие. И еден по друг паднале пред олтарот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се заколнале дека ни на смртта не ќе ѝ се тргаат од пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го измисливме небото за да постои и нешто недостижно а за смртта не измисливме ништо поудобно од белиот камен.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Мајка ми умре како леунка. На нејзината смрт не се сеќавам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сурово природни затекнати во немајкаде онемени, од вџашеност побелени можеби од премногу живот и дарба можеби од премногу набожност, паганска или премногу смрт, нагла, неправедна само се наѕираат - маргина до маргина диск до диск за вчитување на изгубеното аз, буки, веди, глаголи, добро ест живете... алфа, бета, гама, делта... алеф, бет, гимал, далет... сличности на претек претци а, наоколу по којзнае кој пат преродена исчезнатата флора риган, рик, реа ни смртта не е вечна, ни смртта!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Немаше иљач, вели, за смртта не барај иљач оти и смртта е иљач за маките човечки, за болестите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама од болест не се бега, вели, и од смртта не се бега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)