Пред свечерување, може имаше едно два остени за да зајде сонцето зад планината, излеговме горе.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Навечер, кога заоѓаше сонцето зад ѓерданот од мостови на Сена, Климент Камилски се враќаше среќен во хотелот, како победник над заминатиот ден чија смисла не можеше никој друг да ја разбере, освен него...
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
И чувствувам како заоѓа сонцето зад ридот како да заоѓа во мене.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)