страв (имн.) - во (предл.)

Кога неочекувано загрме за време на перформансот на Гилхрист во Фрајбург, на отворено, техничарите прво ја заштитија опремата - потоа публиката ги предупреди на тоа дека и на озвучениот спијач му треба некаква заштита.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кај работата на Гилхрист ризикот се однесува на подолгорочните ефекти од депривацијата и пореметувањето на сонот, и на заедничкиот страв во однос на тајната на нашата свест. 24 okno.mk 2 ДЕЛ: УТРОБА И ТЕХНИКА Во научната и културална теорија и пракса денес се под прашање цела низа стојалишта во однос на човечката свест и техниките на иднината.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Зулумџиите доаѓаат!!! - се тркалаше стравот во и околу очите им, создавајки предсмртен блесок, како последен вик на куршумот, кој одсвирувајки ја својата последна панична нота затајува во човечкото месо.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Го очекувавме плачот на нашето братче или сестриче, за да ги претвори мајчините болки во смирени и радосни извици, нашиот страв во радост.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како што стравот во мене расте така полека сфаќам дека ова е привид, дека јас се наоѓам врз вулкан кој туку што не почнал да блуе црвена, крвава лава и сакам да побегнам, што побрзо да побегнам оти веќе слушам подземјето татни.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Сега ќе ни биде уште позабавно, - вели човекот кој со помошта на моите научни сознанија успеа да им втера страв во коските на повеќемина од своите современици со кои сега се забавува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Бавно, но постојано венееше и тоа сознание всели страв во мојата душа, едно претчувство на загуба, која би можела да биде неминовна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со тешкото чувство, па и стравот во себе, не можев да проценам, дали ме мразат или ме сожалуваат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја гледаше карпата над својата глава, погледнуваше со страв во амбисот под себе и се прашуваше: да продолжиме да се качуваме или да се вратиме здрави и живи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Очите ѝ беа широко отворени, со замрзнат страв во нив и со неизмерна болка истовремено.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Начул за татко му дека го изела мрачка и се посрал од страв во своите испеглани гаќи, па сега нема три чисти ни да му се огласи по телефон и да му каже едно просто „здраво”, а не пак да се сретне со него и да го погледне в очи - да не помислат овластените дека и тој е замешан во нивниот заговор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Можеби Тито се обидел да ѝ ја изеде храната на Домаќин и Домаќин ја фатил и ѝ внел страв во коски?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А можеби и не реков; можеби само успеав да слушнам дека размислувам!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да, вчера и тоа ми го рече.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели сепак е редно да ги признаам овие околности, или поточно да ги имате и вие предвид - реков јас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За да останам буден најголема заслуга имаше вашата упорност а потоа и оној страв во мене, што го побудуваше вашето неодмерено инсистирање!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„На смртта тоа ѝ е намерата: да го разбуди и последното тровче несигурност и страв во нашите меса“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе удри потоп, рече Влаинката; се прекрсти а гледаше со страв во белузлавото облаче над улицата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го чув неговиот трепетлив глас, стравот во тој глас, поразот во тој страв.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со страв во очите желно го очекуваше одговорот, чувствуваше дека старецот ќе го даде вистинскиот одговор.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Како сѐ да му навестувало дека тој губиток ќе се случи – можеби тој страв во него бил вгнезден од едно нејасно сеќавање од првата година од животот, кога бил одвоен од мајка си, и тој страв, дека ќе го изгуби секое суштество кое го љуби, продолжувал и натаму.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А што ако те изгубам и тебе?,“ ме праша.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледал народот со чудење и страв во отворениот гроб, а таму лежел Сане Сандин со качкет на главата, со црвен минтан, со чевли од мукава на нозете.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Чувствував како парче темна магла ми вгнезди страв во длабоките одаи на душата, кај што се беше населил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Изгоре полето, пожолтеа градините. Над главите само јата гаврани грачеа и јачеа, и внесуваа страв во душите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Насетуваше страв во кој тој би бил пајакот а сите оние невидливи зборови за кои стрепеше дека некогаш некој ќе ги изговори или уште полошо, некој знае за нив иако не ги гледа, а тие знаат за тоа и стрпливо чекаат со чувство, дека им е сосема сеедно - порано или подоцна, дека тој сѐ позачестено се откриваше во пајажина за која никогаш и под ниеден услов не би можел да признае дека е негова, тој, од него.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Само за миг, но доволно за тоа цел живот потоа да го споменува тој страв во своите молитви и да бара прошка за него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Легни, викнал со очајнички страв во срцето. - Слушаш, легни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лозан Перуника ја повлекол кон земјата Ганка (таа не ги чула истрелите), го сторил тоа како еднаш порано во лесновската шума што го сторил со пијанството на крвта Арсо Арнаутче, со машка грубост освојувајќи ја врелата младост на Фиданка Кукникова.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се бранел со раце и со нозе и го кутнал со удар на тупаница по лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема извори на живот. Животот е извор што се пие себеси.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе ве убијам, сите ќе ве убијам, станувал страв во стравот; паднал врз својата нејасна сенка да си го гребе лицето на смрекови корења; и пак отфрлил од себе двајца и грабнал од земја нечиј јатаган; се повлекувал исправен. - Ќе ве исколам ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А тоа, со старецот Акиноски, зошто неговите го однесле во орманот, и покрај што наредните настани брзо го разјаснија, денешниве жители на Потковицата го раскажуваат со страв во душите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во мислите му се отвораше светот, полн со секакви потреби, нужди и страв во разни облици.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Извесно време стоеше над неа, па тогаш ја крена одново раката и со еден силен потег ја избриша и неа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во близина немаше жива душа: со страв во срцата, жителите на Шумшул- град останаа зад залостените врати на своите куќи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Со мене, - ми беше одговорено.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога ја изговараше синтагмата Октомвриската револуција, тоа го чинеше со тивок глас, гледајќи несвесно лево-десно, уште не можеше да се ослободи од напластениот страв во душата од Голи Оток, којшто како да беше поминал во инстинкт, како рефлекс, иако беа поминати години од неговото ослободување и никогаш целосното рехабилитирање.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Чудните и неразбирливи знаци оставени од „староседелците“, како што ги нарековме лудите, што пред нас биле тука сместени (едно печеснаесет, сигурно последните, другите се разбегале веднаш по војната, се вратиле во нормалниот живот), - проклет да бидам, тие знаци раѓаа страв во коските.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кала се штрекнува. Гледа со страв во клучот. - Боже... - плаче.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Овие стравови во себе не ги претвора во зборови, туку пак заодува натаму за да разбере што всушност се случува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се раѓавме, се раѓале, се раѓаат над дупка што зјапа Неименувана бездна пред која страв во крвта струи.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
2. Забрането веслање на суво Забрането суво во суводолица Забранет страв во пукотница Забранет пејзаж во поезија Забрането копање компири Забранет сомнеж во надежта Забранет вител во глуждот Забранет глужд во кабелот Забрането подгазување на газдарицата Забранет пикасо во кукуречани Забрането кукурикање во песочани Забранет одговор во дворот Забрането сонување на јавето Забрането јаве во несоница Забранета жед во жена Забранет страв во темница Забрането двоумење на делница Забранет црв во небесен корен Забрането гракање според “Неверморе!”
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
„Докторе, пулсот, срцето.“ Стравот во разлеаните очи не беше предизвикан од плачење на гладни сирени.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ги развлече усните и почувствува под јазикот вкус на смола. не знаеше дека само со едната страна на лицето се смее зашто се изнасилуваше да најде отпор, да се охрабри или да разбуди страв во себе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе кажеш дека сум само твоја. Во друг живот.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Твојот страв Во друг живот. На некое друго место.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Но најмногу растажуваше сознанието дека секој разговор со него ме воведуваше во некоја самрачна просторија низ каква не бев навикнат да шетам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Најчудниот спомен од овој разговор беше испишаниот страв во очите на Господ Саздов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Секогаш осамен и секогаш страв во очите и на лицето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога му се доближуваше некој, брзо го извлекуваше и, држејќи го во подигнатата рака и гласно плачејќи, се фалеше: - Бегај! Ќе те удрам, ќе удрам... Најчесто се бранеше плукајќи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не, туку страв во главата на Дипигус, вкрстени слики од предубедувања и стрипови, или едноставно рефлекс врежан со мастило како еден енграм- тетоваж?!) Дипигус се задушува и ја исплукува рибината глава, по што и Пајо Ентропија и Даркер и останатите девет лошотии на масата почнуваат да се кикотат и да ги плукаат несварените залаци.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дипигус се навредува и, пред да излезе, дрско му вели на господинот Сенка: - ќе ви дадам еден совет, почитуван господару, како да ги истрезните тие ваши пијани послушници: мозок од овен што не се парел, треба да се стави во вода во која биле избањати мртовци; и тогаш само треба да се послужи, господине Сенка, слично како овие риби и змии кои помалку еднолично ги имаме на менито секој ден.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тргнав да го подигнам југовинилот, кога цел рој се дигна во воздух. Начисто се исплашив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Простаци! Луѓе без манири и обврски!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Се сеќаваш ли, Мањушка, на еден филм од наше време,со инвазија на црвени мравки? - Како да не. „Марабунта“. - Е да, „Марабуната“. Умиравме од страв во салата...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Можевме по малку да мрдаме со прстите и да се гледаме, едниот Команч во другиот Команч, и двајцата со смртен страв во коските.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Џеки не е од оние јадри кучиња што при средба со него ќе ти втера страв во коските, но сепак си ја врши задачата: долго е како риба, има остра и свиткана опашка како тркало нагоре, црно е како катран.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Каков ум: зар да му втераш страв во коските на детето?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Трите академски идеи кои навистина ме интересираат се: она што мојот учител (говорејќи за Сезан и кубизмот) го нарекуваше „ротирачко гледиште“; сугестијата на Марсел Дишан да се досегне Неможноста на доволно визуелна меморија за меморираниот впечаток да се пренесе од еден на друг сличен предмет; и Леонардовата идеја...дека границата на телото не е ниту дел од зафатеното тело ниту дел од околината на атмосферата“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(...) Дали тој живее во истата збрканост и страв во која живееме и ние.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бидејќи беше потребно да се направи некоја слика, таа работа ми ја доделија мене.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Од границата доаѓаше големиот страв во нашите души, но и надежта дека еден ден ќе ја нема.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Ќе морам, низ наметот - несигурно и со страв во гласот рече десетарот и почна со раце да го исфрлува снегот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ф. Б.: Мислите на омразата и стравот присутни во секој човек во секојдневниот живот, или зборувате за вашите лични чувства?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Имаше голем процент на омраза и страв во мојата уметност и сѐ уште ги има ии ден-денес.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
До законот стои палка, за да може на лекомислените, вообразените или превратниците да им втера страв во коски.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Толеранцијата не е од тој вид. И кога говорот за толеранција е политички, скоро секогаш цели на вредносната определба на постапувањето и однесувањето, што правно не е санкционирано, на вредноста што делува “покрај” системот казни и награди, вградени во правното уредување. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 81
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Што се однесува до постапките што се во доменот на правото, наговарањето на толеранција е излишно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Веќе нема страв во неа, ама многу би сакала тука крај себе да го здогледа Мурџо.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сиот страв во студ им поминал.Толку многу испугалис 80.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оваа експлозија, како што пишува и Хр.Коцев, предизвикала возбудување и страв во градот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)