стремеж (имн.) - кон (предл.)

Дистанца спрема телото во дваесеттиот век почнува да се воспоставува во авангардните движења од почетокот на векот, најнапред со радикалните стремежи кон дисциплинираното, униформирано и потполно тело на еден автомат или визуелна структура, подоцна со хепенинзите и перформансите од шеесеттите и седумдесеттите, кога на сцена се изложува телото на екстазата (коешто исто така е некое друго тело) и воедно се задира во него (SM перформансите на na Gina Pane, Chris Burden, Orlan итн.).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓу другото, Спиноза го отфрла оптимизмот на Декарт спрема моќта за овладување со телото; на телото му доделува сопствен динамизам, односно стремеж кон зачувување на сопствената егзистенција.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Етиката на Спиноза Маргина 37 35 можеме да ја читаме како критика на тие Декартови решенија.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Просто го гледам: од една страна стремежот кон светото, кон светата понизност, како што вели оној пишувач, а од друга страна, потребата од акција.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Импресивен пример на еден таков епицикл на негативна ентропија врз линеарниот стремеж кон ентропија е биомасата.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
O Petrus - Proteus Маниристичкиот стремеж кон предизвикување и зачудност, онаа meraviglia на Марино, води кон една од елементарните постапки со букви.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Него го воделе два порива: стремежот кон хиероглифското прикривање и настојувањето мистичните сили на светот (што ги сметал за Бог) да ги направи видливи во една апстрактна сигнатура.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сепак токму Margina #26-28 [1995] | okno.mk 215 Прага сјаеше сила и стремеж кон духовно соединување на Европа, порив кој секогаш одново се јавува, во еден лиричар како Рилке, на пример (можеби премногу прециозен), или во еден енигматичен поет како Кафка, да не споменуваме многубројни други.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тоа е затоа што тие се подготвуваат за секоја точка како никој да нема никогаш да ја види, и од таму доаѓа и совршенството на тие точки кога се изведуваат пред публика, односно стремежот кон апсолутот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога ќе ја примениш етикетава на себе, таа може да биде пример за кампската практика на вклучување – комунална практика што се состои од одбивање да се изземеш од сеопштото спласнување на туѓите стремежи кон автентичност и сериозност, но без да се откажеш од сите свои барања тебе да те третираат пристојно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не учествува секогаш во кичерската логика на оцрнувањето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Улогата на кампот е да го разбие издишаното, свечено, здодевно еднолично обожавање на убавината, да им овозможи на геј-мажите кои ја посакуваат и ѝ се восхитуваат на убавината да се поттргнат иронично од својата неиронична посветеност на неа, да ја погледнат од гледиштето на постколонијалната разочараност наместо од гледиштето на исчекувачката возбуда.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не е секогаш спуштање на другите луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еднаш во Бостон, пред многу години, прашав еден пријател, кој со години и години живееше со истиот дечко, дали некогаш им дошло да се венчаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете, тоа објаснува зошто на кампот му е работа да го спушта секого, особено секого чиј стремеж кон гламурозност може да ги угнетува неговите другари што немале толку среќа, како што е самиот камп.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Веројатно е така: повисоката, ‘небесната’ смисла ја бара оној кому му е одземена ‘земната’ смисла, смислата на секојдневието.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И најмногу се тормозат со своите прашања околу смислата на животот оние кои во тој стремеж кон среќата, најмалку успеале да ја достигнат.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во својата голема одаја со чифит-ѕидови испрскани со златни капки (ѕвезди или дукати, стремеж кон пророковото стојбиште или бројки колку е издадено од неговата азна за издржување на медресата) не можел да ги преброи во сарајот ни атовите ни сеизите, ги штракал бројаниците над разгорен мангал и го чекал езанот на оџите да му се заблагодари на пророкот за сите добра на овој свет, потоа нагрнат со ќурк и со невидливи гавази зад себе стоел пред нејаките пупки на разбудените каранфили или замислено ја слушал опивната тага на чалгиите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но што можел да спечали од една воденица пребогатиот бег?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Конзервативноста на црквата, не само во врска со уметноста, се разбира дека има подлабока, творечка смисла.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но би била грешка ако црквата заборави дека вистинскиот конзерватизам секогаш е „агресивен“, секогаш одреден со стремежот кон обновување - во поврзаноста со една од изворните моќи на нашето опстојување, со моќта на сликата. 248 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Минералот меркуриум (жива), како што знаеме, исто така е нарекуван како верен слуга и жиг на земјата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Веќе го запазивме Duchamp-овиот психолошки стремеж кон бесмртноста, а спомената е и паралелата помеѓу осаменоста на Duchamp и онаа на алхемичарите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Незрело однесување. Контрадикторност, стремеж кон самоуништување.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сеедно, кренатиот поглед ја плати должната сума и во прецизен натурализам ги здогледав: острата боја врз реткоста на косата, старите испакнати вени и младешката облека, злоупотребата на психологијата како наука, вечното незадоволство од очекувањата, нискиот стремеж кон „високи“ случувања.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
А токму на оваа претенциозност на писателите кои се обештетуваат „од она што го нарекуваат безвредност на содржината во една „благородна” и „негувана” форма” Бенџамин (Benja- min) ќе ги спротивстави малите прозни дела на Роберт Валсер (Robert walser) и нивниот стремеж кон безначајноста, кон глупавоста.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Теориско прашање материјализирано во објективните услови на едно патување коешто тоа веќе не е и кое затоа содржи едно суштинско правило: правилото за стремежот кон точката на не-враќање. Тоа е целата мудрост.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)