Освен неколку крупни кадри, поголемиот дел од сцените е компониран во широкиот лак на масата за вечера и плановите на кујнската послуга, кадешто е остварена раздалеченоста и контролирано растојанието.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
На сцената е конзервативизмот на една закоравена војничко-балканска душа чиишто „историски” цели секогаш носат милиони мртви глави.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Завесата се дигна. Претставата започна... На сцената е Дездемона. Сѐ се претвори во очи и уши.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)