татко (имн.) - ми (зам.)

Помилување, чистење на нивните мисли, чистење на нивните дворови: Дворот на прабаба ми, дворот на баба ми, на дедо ми, дворот на мајка ми, на татко ми...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко ми долго време размислуваше, што е вистина, особено кога замина Чанга – зошто ги убиваат козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга со восхит слушаше една вечер кога татко ми занесено му раскажуваше како козата успешно поминувала низ римската, византиската, отоманската, па еве веќе успеала да се пробие и низ сталинската империја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми не беше на плоштадот. Не беше дознал за настанот. Имаше некоја неодложна работа во судот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми зачудено го погледна шефот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така, татко ми запаѓаше во химерични размисли за империите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А кога постариот брат влегуваше во политиката, главен советник, амортизер на неговите занеси, радикални замисли, засилени реакции, избрзувања, илузии, беше татко ми...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми внимателно слушаше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми ги насетуваше строгите мерки.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше задоволен што бунарот не беше запретан.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Беше дојден до информацијата дека еден од најумните од врвното југословенско раководство, кој како татко ми многу читал, во кого најмногу верувал и самиот Водач, а во еден период дури и Сталин, своевремено, додека се занимавал со одгледување и откривање на печурките, особено од својата родна северна република, помислил да ја ослободи земјата од козарите и да ја претвори во цветна градина со безброј печурки!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми ревносно си ја вршеше својата работа, главно врзана за преведување стари документи од отоманското време од XVI до XIX век, значајни за сите на овој дел на Балканот, документи што самиот ги откри при едно од своите многубројни трагања...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, без да сака, го прекина кога му покажа една друга слика на која коза лулее детенце во колепка, крај мајката истоштена од куќните работи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но книгите го сопираа татко ми да донесува брзи одлуки во животот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми на радиото во облик на паун, на кратките бранови, ја бараше својата радиостаница.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми кога заврши за оваа необична спрега, Чанга не можеше а да не го праша: – Не можам да ја разберам врската помеѓу козите и јаничарите?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Животот го научи татка ми никогаш да не ѝ се предава на несреќата предвреме, туку, во времето што преостануваше, поземаше сили од умот како да ѝ се спротивстави...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми, речиси докрајчена од последната рожба, го беше фатила стариот ритам на работа, па пак ги следеше бессоните ноќи на татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми тогаш замислено продолжил: – Човекот со мислата за смртта всушност ја изразува својата немоќ.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
– Надеж постои додека е човек жив – продолжи татко ми. – Размислував, чеда мои, како можеме да ги спасиме Чанга и козите, ако уште има спас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми го замислуваше Чанга и како проклетиот балкански Сизиф кој се бори за козите, со тие бели камења на вечното уривање.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се случуваше, тоа ретко, многу ретко се случуваше, татко ми по силна размисла, најчесто в зори, кога реско го напушташе сонот, во мигот кога се сменуваа денот и ноќта, силно да крикне!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми повеќе ништо не рече. Но тој имаше многу да кажува.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тогаш татко ми беше сигурен дека нешто големо, големо се насобрало во душата на мајка ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тие, да сакаа, можеа лесно, еднаш засекогаш, да расчистат со татко ми и неговото пријателство со Чанга, само врз основа на списокот од неговите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга добро знаеше дека татко ми мисли на Сталин, па затоа еднаш и му рече: „Ако треба до крај да се открие вистината за козите, ќе одам и кај Сталина! Козите морам да ги спасам!“
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми го затвори радиото, го извади шнурот, и го однесе во својата соба, овој споулавен апарат што, за толку кусо време, посеа толку немир.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми носеше батерија и карта која постојано ја осветлуваше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Оваа нова рожба го најде татка ми во дотогаш најтешка положба.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми се сеќаваше на една од ваквите ноќи, во куќата крај езерото, кога татко ми, од прастарите цариградски списи, пишувани на рака со арапско писмо, а се однесуваа на блиските предели – откри каде може да има хромна руда.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За нас, децата, за нашето семејство, тоа вратниче ни го отвори козата што ја купи татко ми и со тоа ние сигурно, сигурно и неповратно, стапувавме во времето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми мирно го пречека Чанга вртејќи нова страница на отворената книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми молкум го прими ова логично расудување и тоа можеби беше пресудно што ја купи козата и ги одложи црните мисли за во иднина...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми замислено погледна во редот книги од библиотеката кои се однесуваа на балканските империи, па возвишено, небаре заборавајќи на прашањето од Чанга, продолжи: – Ние луѓето, пријателе мој Чанга, ти имавме со козите, со домашните животни од дамни времиња еден заеднички сон.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козите поживо од сите го враќаа него кон вистината за заедничкиот сон. – Ех, како се измешаа времињата! – извика Чанга. – Се измешаа, се измешаа! – И сега козите го враќаат човекот кон првиот сон, кон старата заедница, го спасуваат. Татко ми и со ова се согласи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Дојдоа, велеше мајка ми, поитри луѓе, копаа, се обогатија, а татко ми остана и натаму со своите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За­тоа можеби и толку многу се зближи со татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми брзо и нервозно го очекуваше одговорот. – Калето е опколено од сите страни со војска и со полиција.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, во други времиња, од старите книги, собирани од сите страни на Балканот и од другите земји, ни пренесуваше дека речиси сите народи на Балканот својот живот им го должат на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се сеќавам на една реплика меѓу татко ми и Чанга, чијашто порака дури сега ми се разјасни.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми во своите глобални размисли за козјото прашање беше начисто оти режимот има повеќе варијанти како да им се стави крај на козите во секоја република на Југославија одделно, во зависност од нејзината развиеност и од менталитетот на луѓето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, по овие зборови, ја оттргна мислата од книгата, ги спушти очилата и присобра сили да ја смири мајка ми, која не се сеќаваше кога ја видел во ваква расположба, па рече: – За утре ми ветија вреќа брашно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми и натаму молчеше, ја погледна Мајка благо право в очи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Никогаш, дури ни при бомбардирањата на крајезерскиот град за време Втората светска војна, кога татко ми мораше да замине на едно од своите таинствени патувања од кои се враќаше дури кога ќе се утврдеше едниот или другиот окупатор, мајка ми и постарите браќа не го беа виделе позагрижен, повознемирен.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние нестрпливо го очекувавме мигот да се поведе разговор за Чанга и козите. – Чанга се врати – прифати татко ми – но проблемот со козите останува.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Меѓутоа, татко ми мораше по исчезнувањето на Чанга со козите во утробата на тврдината да најде некаков пристан за своите неспокојни мисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, со судбина каква што имавме, не сакаше имињата на своите деца да ги врзува за светци, војсководци или други славни луѓе.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На овие гласови им се спротивставуваа други, според кои татко ми бил фанатичен противник на социјализмот и комунизмот, класен непријател кој не сакал да се солидаризира со новата класа, од „спасените козари”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ноќта око не склопивме. Чекавме да дојдат по татко ми и постарите браќа. Но никој не дојде.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така, како дојде татко ми на помислата дека Чанга со козите се наоѓа во Калето, не беше тешко да се открие.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Потем слезе и татко ми, од својата работна соба. Се поздрави.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше цврсто уверен дека една идеологија, токму верата, му е доволна на човекот, на човештвото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сепак се пишуваа строго доверливи извештаи врз основа на честите тајни доставки за антикласниот сојуз помеѓу Чанга и татко ми, за интелектуалецот и козарот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Бистар и природно умен, Чанга лесно ги научи „малкуте букви”, како што му велеше на шега на татка ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми тешко привикнуваше на овие револуционерни времиња кога генерации, генерации мораа да живеат откорнатички, одново да започнуваат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да, со татко ми можеа секогаш лесно да расчистат, но се плашеа од Чанга, Татко ми, впрочем, не беше толку наивен за да не насети од каде демне опасноста, тој секогаш некако, дури инстинктивно, ја насетуваше, и кога за тоа немаше конкретни индиции.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми нашироко го дообјасни зборот – автохтони, па продолжи: – Во една германска книга пишува дека козата се појавила во Европа во времето на варварските инвазии.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Гладен, со своето семејство, со својата службеничка плата, со која тешко ги врзуваше двата краја на месецот, татко ми се обидуваше, со сета дотогашна ука, со сите источни и запад­ни книги од својата библиотека, да ја разбере новата вера во која се колнеа луѓето – социјализмот, комунизмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не можевме да го заборавиме денот кога брат ми партиец пресуди, а татко ми се согласи козата да се вика Сталинка, макар што тој си остануваше верен на определбата да се ослободуваме од имиња на војсководци, светци, ослободители, да бараме имиња меѓу цветовите, природата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми важеше за мошне информиран човек.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми се обиде со погодни зборови да ѝ го објасни на мајка ми сето тоа за да го одложи денот за купување коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми и порано претпоставуваше, но сега имаше и конкретни укажувања дека во центарот за борба против козите во градот, била присутна варијантата за можното криење на Чанга во Калето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Што можело тоа да биде?– прифати возбудено Чанга и додаде: – Да цркне комшијата па да му се земе козата! – Може да се рече! – прифати татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, откако го внесе Чанга во суштината на митовите, се обиде да го дополни поранешниот одговор: – Митската легенда ја претставува козата како божја пратеница која во ликот на грациозната убава Алматеја ќе го дои Јупитер, како дете.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми сакаше да ја задржи, но таа веќе беше пред порта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше моќен во тишината, се учеше на неа кога читаше, а исчита книги за неколку животи. – Добар ден, добри луѓе! – изусти прва мајка ми. – Дал ти Бог добро, мајко! – одговори шефот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Па мајка ми, кога првпат беше крикнал татко ми си помислила да не станало и со татко ми како со поетот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Животот на татко ми на Балканот се поклопуваше точно со три четвртини од дваесеттиот век.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, во нервозата, му се врати на радиото. Сакаше докрај да биде со текот на настаните.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но тој ги знаеше на памет сите прашања, толку пати повторувани, па продолжи да прашува божем читајќи: – Имиња на козите? – Белка, Сталинка и Грда – одговори татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но тогаш, во времето на гладот, кога смртта првпат тропаше на вратите на нашето семејство, гледајќи го татко ми внесен во книгите, таа се плашеше да не се случи како со хромовата руда.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Каде ви се? – Ги дадовме! – прифати мајка ми, навикната да одговара прва, кога упаѓаа туѓите војски в куќи, во отсуство на татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми и Чанга долго во ноќта чекореа по собата, бараа и пребаруваа во книгите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Веста за козлето што го купи татко ми набргу се расчу низ Козар маало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
– Животните, кога им се ближи смртта – рекол тогаш Чанга – ја бараат темнината. – Не ја знам причината – се сеќава татко ми на својот одговор – но човек кога му се ближи смртта, бара светлина, уште зрачец, небаре за да понесе светлина во темнината, во смртта! – Зошто ли е така? – бил упорен Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга понекогаш остануваше со татко ми и со неговите книги до мугрите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Натаму, татко ми сите општи проблеми на развојот, на движењето на сета ука од најразлични книги ја проверуваше низ искуството од природниот живот на Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А татко ми, како дојденец, туѓинец во овој град, не беше мигрант како сите козари, туку емигрант, човек што ја минал границата, па мораше да биде видливо лојален, да не се замери, за еден ден, со семејството да го добие бараното државјанство, да добие потврда за лојалност кон новата земја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми, небаре ја следеше сенката на сонот на татко ми, до колку и неа не ја повтасала дремката, ќе дојдеше, ќе ја изгаснеше ламбата, ќе ја оставеше книгата настрана, означувајќи ја последната прочитана страница, ќе го покриеше полека татко ми, за да не го разбуди.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но мајка, природно, сакаше да нѐ смири, па му се обрати на татка ми со друг тон: – Сигурно Чанга има добри вести! Таа се враќаше на почетна мисла.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми го благословуваше социјализмот што отвори невидени можности за да ги упати своите чеда кон полезни училишта, а татко ми трагаше загрижено по неговите граници.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ова беше јасен сигнал во размислите на татко ми дека Чанга го избрал големото скривалиште на Калето за гробница за себе и за козите, за сите кози на градот, сакајќи докрај, и во смртта, да остане достоен за големата љубов.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга се препушташе, непрекинуван од татко ми, на својот непредвидлив тек на мислите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми тогаш сомнително одмавна со главата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние, децата во нашето семејство, кога одеше татко ми на работа, сѐ почесто го пуштавме радиото со надеж први да ја дознаеме веста за уништувањето на козите и тогаш први нешто да сториме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ден не ќе минеше, а татко ми да не дојде до нови сознанија за козите и за нивните сопственици.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така татко ми запаѓаше во големи, длабоки размисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А тој, Чанга, може сѐ да стори – и пред смртта и отаде смртта... Така размислуваше татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Заштитата на козата за татко ми беше еден од најчудесните феномени во човековата еволуција.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Еднаш, на млади години татко ми спасил глава со еден таков златен наполеон кога една странска војска за време Големата војна го затворила поради немирењето со новиот окупаторски режим.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше среќен што пораките на неговите книги, собирани цел живот, сега добиваа нови читатели – слушатели меѓу козарите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
XV Кога татко ми скришум ѝ потшепна на мајка ми дека со „Сталин е готово“, ние децата веднаш помисливме на нашата кутра Сталинка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми во мигот ништо не рече, но неговиот поглед што спокојно зрачеше од неговите сини очи и овој пат нѐ смируваше, макар што смртта веќе тропаше на вратите од куќите во Козар маало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но кога заминуваше татко ми, тоа беа воени, неизвесни времиња.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но никој не сфаќаше оти татко ми и Чанга, всушност, ги зближија козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми првпат ѝ проговори од книгите: – Јасно е како ден.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми збунето го погледна татко ми. Немаше време да ја види неговата реакција.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Имаше дури и гласови и дека татко ми е поврзан со странски разузнавачки служби, со три во исто време!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Размислував да се обидеме во бунарот да фрлиме храна за козите и за Чанга. Беше јасно на што целеше татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Доаѓаа познати и непознати козари да му честитаат на татко ми за купената коза: – Аферим, аферим, комши, и вие сте сега наш.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, онака замислен, како да се сеќаваше на своите враќања од големите патувања по Балканот, со цел да донесе надеж за подобар живот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Со татка ми последен се раздели. Не си рекоа ништо.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми замислено го погледна, па задоцнето му одговараше: – Тешко е да се утврди кога се појавиле првите кози на Балканот, а уште потешко е да се установи дали се автохтони, односно староседелски?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше видливо потресен од случаите за кои раскажуваше Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми го сопираше, му велеше дека пред да стигне до клучните луѓе, ќе се изгуби во пајажината на помалите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми, пак, тежеста на историјата не ја чувствуваше како татко ми од мисловната страна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога се вративме дома татко ми остана долго да чита во ноќта. Никако да згасне жолтата ламба.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми безгранично го сакаше и почитуваше Чанга, тој беше пријателот на неговиот живот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга се поздрави со нив, а татко ми него го покани на чашка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но и татко ми не беше докрај начисто со комунизмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми за ова никогаш не спомна додека беше жив татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми насети каде оди мислата на шефот, па не се излага: – Вие, ако не се лажам – продолжи шефот – имавте три кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, впрочем како придојденик во градот, без рода и блиски, ако се исклучат козите, тие туѓи организми во семејството кои со времето толку соживејаа и станаа дел од него имајќи го на ум брат ми партиец, сметаше дека не е толку мудро да се мешаме во политиката на домородците, зашто и кога ќе имаме право за некоја работа, тешко сите да ни поверуваат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козарите кои се избавија од големите селски работни задруги, сега, слезени од планините, според татко ми, се најдоа во стапица.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми ја пречека со благото, отворено лице, одморен, свеж.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А татко ми, на крајот, доследен кон своите принципи, не сакаше брат ми да го спречи да стапи во партијата, но потајум во себе страхуваше синот да не се внесе премногу во ветувањата на партијата, по него да тргнат и другите браќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Задолжените партиски кадри страхуваа дури и да мислат на ова пријателство, зашто меѓу татко ми и Чанга се случуваше ток­му она против кое тие се бореа: поврзувањето на поразената класа и победничката класа преку козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нашата голема возбуда ја запре татко ми кога тивко рече: – Чанга сигурно ја избрал смртта, или пак патот што сигурно води кон смртта, со малку надеж за спас, за излез од Калето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми замислено гледаше низ големиот прозорец на чардакот; погледот како да му одминуваше со текот на реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми поттикнат од потрагата по одговорот на прашањето што го бараше Чанга – зошто ги убиваат козите, беше готов да напише ново поглавје за својата замислена книга за Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По долго слушање на гргорот од стерната, тој неразбирлив јазик на утробата на земјата, татко ми забрзано се враќаше по истиот пат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Некои гласови идеа и до нас, но за сите нас најзначајно беше што татко ми купи коза, а мајка ми беше среќна со сите нас децата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го слушавме радиото, а постојано го гледавме татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Вечерта татко ми, со двајцата постари браќа појде до најблиските семејства, па веста и планот за акцијата се проширија веднаш низ Козар маало, сето готово да се жртвува за Чанга, за козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми и Чанга прибираа нови докази во прилог на тезата дека козата во историјата на балканските народи се појавувала кога луѓето ја повикувале во името на некогашниот заеднички сон.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Веста стигна и до нашето семејство. – Каков попис сега, пустината, па не заврши ли пописот есеноска? – се прашуваше мајка ми гласно оставајќи го плеталото крај себе, на чардакот, седната до татко ми кој прелистуваше некаква стара книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми во еден од последните разговори, претпостави дека најодговорниот за козјото прашање е можеби надвор од земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ние децата се подготвувавме да одиме кон паркот, на последното големо видување со Чанга и со неговите кози, татко ми нѐ запре пред портата и ни рече да го почекаме, зашто и тој сакаше да дојде со нас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој жалеше, тоа еднаш му го рече на татко ми, што не научи да чита уште како дете, велеше дека пропуштил цел еден живот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми не можеше да разбере зошто татко ми и во оваа земја, во која семејството пушташе корени, и требаше да живее и со другите луѓе, останува до доцна во ноќта со своите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми со батеријата ја осветли длабината на бунарот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, следен од Чанга, се искачуваше по дрвените басамаци што водеа до чардакот, а од дворот не стивнуваше нашата песна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На крајот од средбите тој обично ќе го замолеше татко ми да му даде книга од библиотеката за да им ја чита на козарите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не требаше татко ми повеќе да длаби во сеќавањето за да дојде до нови докази дека некоја од пештерите во утробата на Калето ќе му биде гробница на Чанга со козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми страхуваше за Чанга (за себе веруваше дека му нема спас), заведен од читањето да не заврши како балкански Дон Кихот кој за сметка на идеите од книгите премногу се оддалечил од животот. – Козата – започна таа вечер замислено татко ми – во текот на сета историја на балканските народи се појавувала и исчезнувала меѓу народите, државите, империите... – Кога се појавувала, а кога исчезнувала? – го прекина веднаш Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга не можеше да одреди каде цели татко, замислено трагајќи по директната врска помеѓу козите и балканските јаничари, па рече, повеќе за себе: – И во сите тешки времиња на Балканот козите секогаш биле со луѓето? – Да – прифати татко ми – козите биле со луѓето во сите тешки времиња на Балканот, пошироко во земјите на Средоземното Море, на Балканот и Далечниот Исток.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Патот на Чанга секогаш водеше кон вистината по кој најчесто не одеше татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Службеникот ги запишуваше имињата со гласно изговарање Беелкаа, Стаалии..., но шефот веднаш го прекина и строго му се обрати на татко ми: – Не разбирам како тоа Сталинка, па Грда, не разбирам.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми нешто да открие, а на плодовите други да им се насладуваат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми сега почна да размислува за купување коза и реално, конкретно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А и татко ми, кога беше со Чанга, колку и да истуреше од својата душа, си остануваше свој...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се обидувавме да ги слушнеме и другите шепотења на татко ми, во врска со Сталин, по најновите вести.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми го облеа пот. Мајка ми беше најсмирена. Сите бевме на број, што друго...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во партијата најмногу ги чудеше и ги загрижуваше дружењето и пријателството на Чанга со татко ми. Тоа им беше трн в око.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми веруваше во историјата на вистината, како што велеше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми како да го насетуваше прашањето што сакаше да му го постави Чанга: – Длабоко, дури во дното на нашето сеќавање, постојат заборавени, изгубени празници кои го содржат и нашето создавање, обликувањето на нашата заедничка среќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше видливо изненаден од прашањето на Чанга, поставено толку умно и во духот на татковите главни мисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се уплашивме сега татко ми да не одговара за навреда на Сталин. Имаше такви случаи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А кога татко ми ќе донесеше по некој домат или мајка ми ќе дочекаше да узрее од нејзината градина, тогаш се менуваше бојата на нашето постојано исто тесто.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Напладне, кога ние децата бевме обземени од игрите во дворот, мајка ми ќе ги собереше последните сили, па од брашното донесено од татка ми, се обидуваше со нови волшепства, со играта на своите прсти, кои како да не го имаа заморот на телото, во пресметувањето со секогаш истото тесто, да ни подготви нов ручек, различен од вчерашниот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми полека стекнуваше голем авторитет меѓу козарите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
– Добро, добро сте сториле – продолжи татко ми. – Но бидете внимателни во иднина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми ја напушти и последната претпоставка од дното на свеста дека Чанга со козите открил подземен излез од тврдината до оваа стерна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми имаше книги во кои нашироко се расправа како козите ги осиромашиле шумите во Шпанија, на Сицилија, на Корзика, падините на планината Атлас во Северна Африка, дури до Црното Море.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Потем татко ми се сети на сите книги што ги барал Чанга во врска со историјата на Калето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Реши, по многу разговори со татко ми и со другите угледни козари во градот, да оди во Федерацијата, кај централните власти на земјата, да разговара, ако треба со главниот стратег за козјото прашање, сонуваше и дури да го посети Водачот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, кога дозна што сторила мајка ми неопределено ја погледнал, но потем рекол дека добро сторила.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми скришум се насмевна. Само ние децата можевме да ја забележиме неговата насмевка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
ЕПИЛОГ Татко ми тешко се помируваше со загубата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми добро ја заклучи портата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше близу до сознанието дека козите од овие балкански предели сигурно колку-толку ги ублажуваат последиците од ужасната „класна борба”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми добро знаеше дека нема никогаш „назад” во социјализмот!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Откога ручавме молкома, татко ми се повлече во својата соба на вообичаената починка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми се стресе кога разбра, се плашеше да не се наруши досегашниот спокој, рамнотежата во семејството, која татко ми, непартиец, успешно ја одржуваше. Таа беше уплашена.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Меѓутоа другите, поуките, на кои козите им го изменија видливо животот на добро, им донесоа мир во куќите, од материјална страна, сакаа и од други причини да го видат татка ми со коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми се плашеше од противречностите на Отоманското царство, коишто толку добро ги познаваше и разбираше, да не продолжат и во новото време – времето на социјализмот, на комунизмот, под плаштот на тоталитаризмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Две верувања во два различни бога се невозможни, резонираше татко ми. Со тоа беше начисто.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И затоа татко ми не можеше лесно да го разгатне времето на козите, да навлезе во неговата суштина, да му се потчини.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми трагаше по одговор на прашањето зошто ги убиваат козите во некаков проклет балкански затворен круг во кој секогаш се останува на почетокот, во балканската варијанта на апсурдот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми никогаш, кога излегуваше од дома, не ја вадеше паларијата. Така беше и овој пат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во деновите на гладот, кога татко ми уште немаше купено коза, нас децата често нè повикуваше бабата Русинка, никогаш не нѐ оставаше без намачкано парче леб и чаша млеко од своите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше задоволен од природниот и моќен ум на Чанга. Тој секогаш целеше кон битното.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми се нагледал секакви чуда на Балканот, но ова што се случуваше со козите беше за него најчудниот и најневозможен период.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Работите не одат на арно! – го промени веднаш текот на разговорот татко ми. – Со Сталин или без него, ние остануваме со нашите кози! – пресече Чанга. – Но независно од Сталин – продолжи татко ми – кај нас сигурно нема да доцнат „плановите за новата социјалистичка изградба”, кои секако ќе ги зафатат и нашите кози. – И во мене нешто коби.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козите имаат раса. Прашај за раса! – го предупреди шефот во шепот. – Националноста не важи, туку расата, од која раса се козите? – Санска – одговори татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега несетум се плашевме уште повеќе од иднината, зашто во неа покрај стравот од смртта на татко ми и мајка ми, беше содржана и смртта на нашето козле.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Неговата сенка, од време на време, проигруваше од осветлената лампа врз татковите книги. – Но јас имам читано – ја продолжи мислата татко ми – дека козите живееле со луѓето уште во време на таканаречените наколни живеалишта, најстарите човекови домови...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Додека татко ми му читаше што нашле археолозите за староста на Калето, Чанга недоверливо се смешкаше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше трпелив во разговорите со козарот, не сакаше да повреди ниту атом од неговата голема душа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми загадочно молчеше, трпеливо ја смируваше со благиот поглед на своите сини очи, од кои секогаш зрачеше надеж.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми, како непартиец, знаеше дека ако купи коза прв би бил на удар, доколку дојде од власта строгата забрана за чување кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми сигурно чувствуваше дека гладот, речиси хроничниот глад во семејството ги свенува нашите души, насетуваше како замира нашата врева, без која му стивнуваше и еланот да чита, да мисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Некои ширеа гласови во Козар маало и во градот дека татко ми е уфрлен од власта во Козар маало, а останал во тајни врски со партијата, наводно за да ги следи релациите помеѓу козите и луѓето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми во еден разговор беше го запрашал Чанга: „Има ли пекол?” „Има!” „Кога?” „Кога се губи надежта!”, одговори тогаш Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми насетуваше дека за партијата и за власта работат институти со специјални задачи да се навлезе што подлабоко во причините за поврзаноста помеѓу козите и луѓето на Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
XX По исчезнувањето на Чанга заедно со козите татко ми го мачеа големи размисли. Проблемот го мачеше на личен и општ план.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние никогаш не можевме наполно да разбереме што всушност зборуваат татко ми и Чанга, но знаевме дека во разговорот секогаш се присутни козите, нашата иднина со нив.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се насмеа и, за да нѐ ослободи, нѐ прашуваше за татко ми, за семејството.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Некои од новинарите допреа и до татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
VI Татко ми, пред да ја купи козата, долго и темелно се размислуваше за последиците од „класната борба“ на Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На татко ми му беше полесно да влијае при определувањето на нашите струки, пред сè да бидеме лекари, ветеринари, медицински кадар, но нему не му беше лесно да нè одбрани од налетите на идеологијата, партијата, власта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Никој не можеше да рече ништо, но татко ми дури на пладне можеше да го состави целосниот мозаик на ноќните настани.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми загрижено го слушаше гласот од радиото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми првпат ги коментираше зборовите на спикерот, во мигот кога се спомна козите на Козар маало: – Па во Козар маало живеат најсиромасите, затоа овде и има најмногу кози... Но кој да го слуша татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга раскажуваше со насолзени очи. Сигурно плачеше и татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми беше обземен од овие проклети времиња на еден подруг, задлабочен начин, кога луѓето повеќе веруваа во спасот со козите, отколку од спасот со револуционерните промени.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога беше сигурен оти наполно ја има довербата на Чанга, татко ми почна да му ги кажува своите страхувања за козите и за „незавршената класна борба”, како што често пишуваше на главните пароли во градот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми и Чанга собираа докази и за вредноста, за полезноста на козите во историјата и во сегашноста, особено во сегашноста, свесни за големиот заговор што се подготвуваше против козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Често го допрашуваше татко ми дали е можно коза да дои лавче или е тоа измислено од уметникот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Можеби сум презаситена и, можеби, презаморена од случајот на татко ми, кој тешко го преживеа пресвртот“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мајка ми беше добродушна жена и немаше сили (ниту сметаше дека ѝ е дозволено јавно да го проценува однесувањето на татко ми) да се спротистави на инаетот на татако ми, така што таа секогаш тој негов инает го поддржуваше, не како инает, туку како негово право, па дури и правда.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега таа му рече на татко ми: „Добро, бре, мажу, како не ти текна некојпат да свртиш очи, да прашаш да не сум гладна, да ми дадеше скришум корче леб?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Татко ми и мајка ми, која го следеше во животот како сенка, подгрбавена сенка од работа и од послушност, беа погребани на гробиштата Фицрој, спроти водите на големиот Пацифик, како не многу заслужни, но трудољубиви новодојденци.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Можеби татко ми најмногу потсетуваше на нашиот предок.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Татко ми од Мелбурн, додека беше уште жив, како што се бевме договориле, ми испрати една сума пари во бренчот на Сити банк во овој град (во нашите банки во тие години немавме доверба откога милионски суми на штедачите им пропаднаа) и јас, бидејќи веќе планирав да патувам во Измир, реков дека и така ќе поминам во Истанбул и ќе ги земам парите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Што е право, тоа од атер за татко ми, со него Ризван бег беше бил во пријателство.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бев шокиран од споменувањето на името на улицата Хане, улицата каде што се наоѓа и денес истражниот затвор во кој и јас бев држен една ноќ, по она недоразбирање околу плаќањето на хотелската сметка, откога во Истанбул дојдов по собирот на писателите во Измир, за да ги земам парите испратени од татко ми преку Сити банк.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Татко ми беше вчудовиден. Никогаш не му паднало на ум такво нешто.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Татко ми не беше премногу воодушевен од своето дело, се прекоруваше оти не употребил некоја од техниките за кои беше читал во еротските магазини што му ги носеше вујко му од Австралија, но знаеше и што значи за родителите машко дете - само проблеми и грижи, а богами, го имаше за пример шурата.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Имав. Всушност полусестра, таа беше од вториот брак на татко ми, се викаше Трнорушка.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Татко ми е инвалид од личниот конфликт во мозокот - по две-три минутна пауза одговори Клои.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
На крајот на масата, каде беше седнат татко ми, бидејќи тоа беше неговото востановено и неприкосновено место за седење, како некој да му го врачил по заслуга (се прашувам само кој ли ќе биде неговиот престолонаследник, бидејќи јас немав таква амбиција, а мојот брат по ниедна основа не го заслужуваше тоа).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Колку и да се работеше, колку и да се мачеа татко ми, мајка ми и браќата, пак сиромаштијата владееше во нашата куќа и во целото село.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога мајка ми кажуваше за татко ми како одел да ги паси овците и козите со празно торбуле мене дури и сега ми се плаче.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Баба ми беше речиси цела во гипс и завои, а дедо ми и Александар по една рака и нога!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мене уште долго, долго ми недостасуваше звукот што го правеа патериците на Александар додека тој многу внимателно се движеше низ дневната соба во куќата на татко ми, каде што престојуваше додека закрепнуваше од сообраќајката што за среќа сите ја преживеаја без поголеми последици.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми беше во Полска, татко ми во Грција (заборавив да кажам дека кога беа затворени во Лерин татко ми со браќата и снаата, татко ми не го пуштија од затвор, туку беше прогонет на островите во Грција и таму беше сѐ до 53 година ...ако е точно, не сум баш сигурна(!)... кога го ослободија живееше во Лерин, ама беше политички неподобен).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Најмалиот брат на татко ми секогаш доаѓаше со полн багажник играчки од Германија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Бевме веќе готови да излеземе од куќата, го подготвувавме стадото и нешто друго што имаше останато во куќата кога дојде Цале Ангеловски кој ни паѓаше некој роднина, но не знам што, и му вели на татко ми ...а бре Митре да не си полудел, кај ќе оставиш татковство и ќе одиш во друга земја?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не паметам на колку беа осудени татко ми, брат ми и снаа ми... дали шест или девет месеци затвор.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Години подоцна, летото, кога дедо ми летна за Австралија, Александар допатува од Германија, го паркира „поршето“ пред куќата на татко ми и од багажникот ги извади моите први фармерки.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Никој неа не можеше да ја разубеди во тоа. Еве и сега се случува истото!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Пред некој ден ги расчистував старите работи во гаражата на татко ми во населбата, која сега веќе е одалечена само неколку минути возење од старата зграда што не му потклекна ниту на земјотресот и го пронајдов плишаното зајаче што ми го купи чичко ми од првата плата. Преживеало!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Беа тоа наши комшии, наши познајници, муштерии во книжарницата на татко ми, кој веќе не сакаше да оди в дуќан и сосем се повлече во себе, па и онака не многу разговорлив, дозамолча.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Една вечер, со решителниот, силен глас, мајка ми побара од татко ми да ѝ дава редовна сума пари за правење чеиз на девојката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога службеникот го постави прашањето, мислам дека татко ми не го ни слушна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја извади и ја стави на масата.  „Татко ми ми рече дека отсега натаму, ова треба да го носиме секогаш кога излегуваме на улица”.  Мајка ми, секогаш брза во реакциите, дојде до масата и ја зеде ѕвездата.  „Какви се тие глупости, ќерко!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На татко ми му помагаше во средувањето на сметките од дуќанот и во пополнувањето на даночните формулари, што нему му создаваа нервози и нерасположенија.  Рашела едноставно стана дел од нас, тивка и ненаметлива, ни се наоѓаше на сите, а најмногу на мајка ми.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Еден ден во куќата дојде комисија од управата за еврејски прашања во градот, да види дали во куќата имаме Евреин. Татко ми беше занемен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Извинете, имам работа”, им рече неодредено на присутните татко ми, станувајќи и излегувајќи од собата заедно со Рашела која го држеше под рака.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Тоа е животно дело на татка ми. Сакаше да остане нешто од него. Еден спомен.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На тоа ме вика долгот, повелбата на немилосрдната судбина… (Се замислува) А, татко ми? А жена ми?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Го расипав здравјето, му ги потрошив парите на татко ми…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Пред врата силуваното комшиско: Добро утро. (Како ли ќе ги поздравам на враќање?) Колата беше паркирана под газот на татко ми.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Но, ќе ве молам - некогаш поздравете го татко ми...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Љупчо вовлече чад, потоа полека пувкаше гледајќи нѐ подзамижано.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Татко ми купи! Да не мислиш - татко ти ќе купи! Со кои вошки ќе купи!?“ Тоа многу ме навреди. Ми се стемни.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Само од играње топка маицата не ќе ти е толку стуткана, а панталоните не ќе ти се олку прав.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Зинати, небаре не виделе пушач. Учете! Еве, вака: да си маж, вистински маж...“ се обиде да испувка тркалца, ама не му успеа. „Татко ми може“, рече Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Иако немаше ветер пламенчето трепереше. Го гледавме со позинати усти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Е, сиот си мозок!“ подбивно рече Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Да, точно... Се тепав. Овој пат се тепав заради тато“, признав. „Љупчо го навреди татко ми. “
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Татко ми беше службеник. Доаѓаше дома во пет.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во целата таа мака, блед, испрекинат зрак му се плеткаше во душата: што не избрза и не испрати абер во Ресен: „Барем татко ми да не црвенее пред овие...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- И, и каде е сега? - Не знам. Ја купил некој од татко ми.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Денко, - одговори момченцето. - А сам ли си? - Со татко ми, и со инженер Александар.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ќе раскопуваме старини, дедо. Татко ми и инженер Александар се научници.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Да го прашам татко ми, - рече Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ај што го смета татко ми, демек дедо ѝ, за будала; ама и мене, што сум зела маж генерал без војска, нареден со ордени на градите и со прави бразди на мозокот, кого ако го прашаш за Крива Паланка ќе ти го покрие со палецот цело Мариово, а кога ќе му го побараш Мртво Море од Арабискиот Полуостров ќе направи мрвка за под ноктот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Та кога слеговме со татко ми од Карабуниште до Солун, сѐ по патот и стадата на Куцовласите, со ниет да спечалиме нешто по светот, место да се качиме за Босфор или како што се викаа Дарданели, ние сме се качиле за Гибралтар.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа е таква мешавина. Јас сум Ирка, по мајчина страна, Англичанка и Шкотланѓанка и малку Индијанка од страна на татко ми.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во последно време доста размислувам за татко ми. Претпоставувам дека сѐ уште ми е лут.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Средата ли, четвртокот ли, одново се разденивме како во пекол градината во дворот тажна, стебленцата во неа јадни, Татко ми го снема, како да исчезна во времето, и некаде по некој ден гледаме: водата ги раскопала гробиштата и жолтите коски на мртовците пливаат по улиците и ни мавтаат на сите: ајдете, велат, што чекате?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Мајка ми беше излезена да му помогнеме на татка ми да го растоварат магарето со дрва, а тие, браќа ми и сестрите, којзнае каде беа забарани, а баба ми дојде со тавата на огништето да прави кавурма да ручаме.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Татко ми предложи да ја купиме средната, затоа што е поефтина, и затоа што за неа имал пари; но јас, гневен и бесен, побарав тоа да биде најмалата и уште го убедував дека таа е најубава.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Татко ми е одамна починат (почина по два месеца откако заминав, затоа што не можеше да се соочи со тоа дека син му е циркузант), мајка ми почива до него од пред некоја година, а брат ми е сметководител во една мала фирма, неженет, и сосема пристојно заработува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Многу работи ќе треба да се разјаснат пред да го сторам тоа!“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но покрај ова што ти го кажувам и што не може да се протолкува на повеќе начини, кажав и уште нешто за кое подоцна бев спремен да се посомневам дека ако не ги поттикнува намерите тогаш може да се сфати како подршка на неговата идеја, која за жал постоела.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И покрај сите вакви збунувачки размисли, за нас смртта не е веќе она што претставувала за татко ми оној ден кога го пронашол својот помал брат во сенката на една од крушите кај Желкин рид потпрен со грбот на стеблото на престарената круша и со матарка вода во раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа се чини неверојатно но јас и денес можам со часови да го следам оддалечувањето на братот на татко ми во придружба со смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Стариот велеше дека имал впечаток оти неговиот помал брат си заминал од овој живот без да е свесен за тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И за да ме ослободи од сомненијата најде за потребно да додаде: „Не, чичко Боге, ни не помислувајте дека веднаш ќе се затрчам да го барам татко ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Секаде каде што ќе намине смртта се случуваат сосема обични а сепак чудни настани кои за жал остануваат недоразјаснети“, беше заклучокот на татко ми изведен од чудната смрт на неговиот помал брат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„И не помислив дека такво нешто ќе сториш, реков, но сепак, мило ми е дека самиот си го избрал правото решение“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зошто да не можам и јас да размислувам за смртта на сличен начин?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се гледаше тоа од лицето на татко ми, се чувствуваше од неговиот глас.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
АНЃЕЛЕ: И татко ми е од тие што се прават Бугари. И тој бил во Бугарија.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Малата вештерка лета околу ламбата и фрла сенки по намуртеното лице на татка ми.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ѕидот е покриен со голема сенка чие движење вешто го прави точно во исто време и татко ми.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ангелија прекорно и плашливо рече: - Татко ми го праќа. Бара пари.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Навистина, си изгледам буденброковски во сивото, сомотско куќно палто на татко ми, готов да го отпочнам разоткривањето на возбудливите моменти од семејната хроника, поткрепени со пожолтените фотографии, преполнети полици на библиотеката, заладеното вино во посребрените чаши: Убиството на прадедото Хаџи-Васков, прикажано во вечерашнава верзија со посебен нагласок на величествениот предсмртен гест кон атентаторот, - „Нека ти е простум, синко, ни самиот не знаеш што правиш“, ја тера Ева III, да ме стисне за рацете, а штом минувам на единствената љубовна приказна за Ѓорѓи, непокорниот син на Прокопија и српската учителка, мојата ноќна посетителка, сѐ уште цврсто држејќи ме за рацете, клекнува пред фотелјата и оддолу, ги впива секој збор во ширум отворените очи.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Солените зраци залудени ги покануваат рибите на валцер...ен два три...морнарски капи – мистериозни мапи...ен два три...љубовниците пијат лимонада – осамените сонуваат серенади... ен два три... загубени гаќи – јато страчки... ен два три... чамци прамци ланци и други тракатанци... ен два три...ен два три...еве ги моите родители, испокасани од решетките, сепак се вртат ритмично и лесно, иако сенки – гостинки сред радосното братство, иако...ен два три...иако го наслушнувам татко ми како мрмори: - Денот е како лист.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Отсекогаш ме фасцинираше физичката и душевната разнообразност на пријателите на татко ми: и флегматични дебелковци, и борбени џинки, и штрклести осаменици, и кротки и црвулици, дрдорковци и молчаливци, фрустрирани интелектуалци и славољубивци, момчаци и пензионери. Факт е – сите се дружеа со него.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го слушам татко ми: „Болната трпеливост со која пожолтениот лист го чека денот, ја чувствувам однатре. А денот е градски... сив и убав“. ***
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тогаш, татко ми ме здогледува, како зад грбот на онаа чија податливост ме опиваше крај базенот, вџашено ѕурам во него.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
17. На кларинетот на татко ми „Стрејнџерс ин де најт“ звучи исто како „Не се бели Маре мори“.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Токму сакав да ја прашам дали татко ми не се решил да се ожени со учителката Вера, тетка Рајна ми рече: - Зарем не би можела да ја сакаш, или барем да се навикнеш на некоја жена како што е учителката Вера?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На отворениот прозорец стоеше татко ми. Излегов веднаш.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
За сето тоа време во училиште на часовите мислев потсвесно на тоа како се чувствувал татко ми кога видел дека сликата е преместена, дали се налутил, дали пак ја вратил на поранешното место.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ми се чинеше дека кога татко ми ќе влезе во салата и ќе се сретне со учителката Вера, сите присутни ќе знаат дека тој, татко ми не е пречекан од учителката Вера како и сите други, туку некако поинаку...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ако веќе мора така да биде, татко ми да се ожени, тогаш најдобра од сите ми изгледаше учителката Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Беше тивко. Се плашев од тоа татко ми што можеше да го каже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Солзи течеа од избезумените очи на татко ми, го браздеа неговото извалкано лице.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас никогаш дома пред татко ми не прикажував за тоа што се случуваше во животот на таа моја другарка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Како можев на татко ми било што да му речам за неа, кога ќе го видев неговото деформирано, будалесто лице, беспомошноста и очајот во неговите очи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Христина, ти како да си многу уморна вечерва, - ми рече татко ми со благ глас откако вечеравме, - легни си.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко ми веднаш се најде крај вратата и отвори.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Истовремено, нешто друго ми пречеше да го сакам тоа присуство на татко ми во салата - Вера ги пречекуваше сите гости уште од вратата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Секако, тие мислеа дека јас спијам. Татко ми молчеше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Штом го испија кафето Вера стана и се ракува со сите по ред. Татко ми тргна да ја испрати.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога ја подадов главата од отворот на шаторот за да го видам непознатиот човек, татко ми на неговото прашање рамнодушно ги крена рамењата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се разбира, не се осмелував тоа да го сторам без да го прашам татко ми, но и за да го прашам немав доволно сили.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Да, - одговори тој по куса пауза. Татко ми и порано многу малку зборуваше, но сега зборовите кај него беа станале вистинска реткост.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Често го запирав погледот на учителката Вера и ми се чинеше дека и таа е нерасположена што го нема татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога се вратив од часови татко ми сам седеше со Ели, која стануваше сѐ позборлива, само ако имаш време да ја слушаш.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во тој момент го слушнав избезумениот глас на татко ми: Христина, Ели! - и веднаш потоа неговиот плач. - Таткоо!
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас повторно, плачејќи на глас и со солзи тргнав по татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко ми никогаш не бил многу друштвен човек и кај нас ретко навраќаа негови пријатели и познати.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Рецитацијата, а и улогата од едночинката сакав да ја кажам најдобро од сите - поради татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ме затвораа во кафези, ме јадеа ѕверови, бегав од вештерки и кога се разбудив ја сетив топлата нежна рака на татко ми врз моето лице и неговиот загрижен глас што ме викаше по име.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога тргнав кон влезната врата ми се стори дека го догледав татко ми крај прозорецот и во другиот момент го немаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Навечер, кога Вера ќе заседнеше подоцна, татко ми ја испраќаше и, обично, остануваше подолго време надвор од куќата. И тоа стана обично.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во тие моменти во автобусот ми стануваше туѓ и татко ми, само при помислата дека можеби и тој би бил во состојба да стори такво нешто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А ако учителката Вера сега се преправа, колку да го придобие татко ми, а потоа ако се измени?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дури и татко ми сега сосема ретко помагаше во домашните работи, на кое таа го навикнуваше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Понекогаш ѝ завидував на Ели, што дури ако татко ми се реши на најстрашното за мене, Ели можеби ќе може да поверува дека таа друга жена е нејзина вистинска мајка, која подолго не била тука.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На едниот спиевме јас и Ели, а на другиот татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се сетив дека мисли на тоа татко ми и учителката Вера да се земат, да стапат во брак.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Пак го почувствував она истото, како кога разговаравме со татко ми - во сите овие мои борби - ако веќе мора да биде некоја, тогаш најдобро таа, Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Останавме тројцата - татко ми, Ели и јас. ...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Решението го бев донесла уште од вечерта и одвај дочекав татко ми да си оди на работа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Посакав веднаш да сме дома, да суредуваме со татко ми, да приготвуваме ручек за утредента, потоа да наместиме убаво за вечера, да вечераме, па да ги наместиме креветите за спиење.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Утредента татко ми најпрво долго го немаше. Повеќе часа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога се вслушав во разговорот меѓу татко ми и Вера, чув како тој ѝ раскажуваше за конференцијата на која бил вечерва, за тоа што таму зборувале.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко ми беше повоздржан во искажувањето на болката, веројатно поради нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Еден друг ден кога татко ми си дојде на ручек, видов како носи под мишката една необична книга, и откако се помисли каде да ја стави, ја отвори вратата од шкафот и ја остави таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И Ели беше порасната и со неа сѐ повеќе имавме маки и јас и тетка Рајна и татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не поминуваше ни една недела а таа самата да не ни спомне што било за мајка ни, да не нѐ потсетува на нејзините особини за кои ѝ раскажувал татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Како и оној ден кога бевме кај тетка Рајна ми се чинеше дека таа, Вера, неосетно ми го одзема татко ми, а јас не можам да ја спречам во тоа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Слушнав од разговорите меѓу татко ми и тетка Рајна дека брзо ќе се изграделе некакви дрвени бараки, за тие, на кои сосем им се урнаа куќите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Чув кога тетка Рајна си отиде, потоа татко ми долго, нервозно разодуваше по кујната.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко ми и тетка Рајна скоро ја внесоа за раце, внатре во собата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Не бери гајле за децата кога сум јас тука, - му рече на татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се загледав внимателно во лицето од татко ми и не знам зошто ми се стори дека во него има некои измени, дека крие од мене нешто.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Постојано со секој нов што ќе влезеше во салата го очекував татко ми. Може ли тој да не дојде?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Куќата си бара стална домаќинка, по цел ден во неа да си работи, - го слушнав, една вечер разговорот меѓу тетка Рајна и татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во неколкуте наредни денови сакав да ѝ кажам на тетка Рајна - зошто така му велеше на татко ми, но, не знаев како да започнам разговор.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ели, секако, не разбираше ништо од сето ова, а јас погледнав неколку пати кон гробот каде што, како што рече татко ми, се наоѓаше нашата мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Си мислев - ако, татко ми и натаму нека не се враќа, само да дојде заедно со мајка ми. Не, никако сам, не!
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа не се изненади дека го очекувавме и татко ми да дојде тука. Значи, сепак, има нешто договорено.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Некој потропа на вратата. Јас помислив дека е татко ми и истрчав да го пресретнам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Тина успокој се, Тинче, - плачеше и татко ми, а јас знаев дека и нему му е многу тешко, поради целиот овој наш разговор и поради тоа што, ете, така се случи со нашето семејство, што треба да се мисли на вакви мачни судбоносни работи...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сѐ уште татко ми не бев го открила меѓу гостите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
По извесно време забележав дека и татко ми навечер чита некои книги.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но, татко ми упорно молчеше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ако такво нешто му рече на татко ми тој може и да ја истера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Требаше веднаш да го прашам тато или тетка Рајна за која жена татко ми мисли да се жени, зошто го одлагам тоа?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко ми сѐ понеспокојно погледнуваше кон улицата од каде што, обично, доаѓаше мама од работа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А и татко ми не ретко ѝ помагаше во тоа чистење и уредување на куќата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Чувствував дека сум сѐ уште многу мала, а тој татко ми ме исполнуваше со стравопочитување и знаев дека самиот ќе реши онака како што е најдобро.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Иако го прочитав нејзиното име и презиме на штичката, на која покажа татко ми, не можев мајка ми, нашата жива, секогаш насмеана добра мајка да ја поврзам со ова купче натрупана земја и со оваа грубо изделкана и испишана со црна боја штичка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Ова е моето семејство. Ова е мајка ми, ова е татко ми, ова е мојот сопруг, а ова се нашите деца,“ велеше, одвојувајќи ги гранченцата едно од друго. „Ние сме среќно семејство.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш се прекрстив онака како што татко ми велеше, ко што ме советуваше, се прекрстив и изустив: „Господе Боже, ангелу што ми стоиш на десното рамо, чувару, Спасителу...спаси ме од рогатиот, од оној кој со Господа бил, а Господ аждер го престорил, наземи го испратил. Спаси ме, Боже, од сатанаил.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Џабе им е дипломата на брат ми и штедната книшка на татко ми и на мајка ми кога и тој и тие можат газ да си бришат со нив, оти скоро ни тоалетна хартија нема да има.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Имам доволна временска дистанца од одлуките што сум ги носел некогаш, затоа сега без срам можам да кажам: Не навивав за фудбалскиот тим за кој навиваше татко ми од инает.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
МЛАДИЧОТ: Ги немам. Мајка ми и татко ми беа заклани, кога бев сосем малечок.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас кога размислив подлабоко, дека вујко ти е причина за смртта на татка ми, длабоко се потресов и се покајав што така непремислено ти предложив.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Секако би бил исмеан од народот што, наместо да ја отплатам крвта од татка ми, земам внука негова од сестра за жена“...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Татко ми е некакво генералче, мајка ми некогаш беше прифатена во високите кругови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас сум само никаквец од псевдовисокото општество и ме сметаат за „мил шегобиец“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ја знаеш и ти работата и релацијата на движење на татко ми.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А твоите? - Ма, добро е што тој ден татко ми е на смена, а мајка ми ќе ја убедам да не ме испраќа дури до улица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Уште тогаш беше со бели коси и врсник со татко ми.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имав среќа што имав прекрасна мајка, а среќна сум што го имам татко ми.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Татко ми велеше: „Маж во куќа, тоа ти е неопходно зло - за да се замешаш во народот и да не бидеш различен по таа основа“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Потскокнував кога го здогледавме татко ми од далеку како доаѓа, со два сладоледа од автомат, а сите соседи му честитаа: трето, па машко... а ние добивме сестричка! Шерет, тој татко ми, ги зезна сите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Мајка ми цел живот беше добра, рече Роден Мегленоски, но за татко ми никогаш не сакаше да зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тогаш, татко ми врза шлаканица и ме пушти дома со плачење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ама... - На десет години татко ми ме научи да возам.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Татко ми вели дека ниту една власт не е вечна. Дарко заклима со главата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Лиценцата за нашата земја ја има купено татко ми со уште тројца пријатели.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Посебно татко ми, кој е пролонгиран како фанатичен патриот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Татко ми пресмета дека зачетокот мора да се случи на 1 април и само на тој ден ѝ пријде на мама со предлог да зачнат дете.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
6 На претпоставката на Митрев директен, потврден одговор дава самиот Живко Чинго во едно интервју: „Уште од најраното детство имав можност од устата на татко ми кој во месноста важеше за еден од најдобрите раскажувачи и пејачи, да чујам огромен број приказни, потоа секакви кажувања за „животиштето“.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Шампионот брчеше од грло, искинато и зло, беше недоучена труба: „Татко ми чуваше пчели и умре од нив.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Моите набожни подвизи го натераа татко ми да ме замислува во црна одежда и брада.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Веројатно брат ми Коле го видел нашиот момок Васе како ми носи писмо од тебе, го зел да го прочита и му го дал на тато. Татко ми е многу, многу лут.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И сега татко ми сака - од една страна поради бизнисо и опстаноко – да ја мажи Томето со него, од друга страна, ми се чини дека не сака да ја става фамилијата во ризик да биде изложена на евентуални пониживања од страна на гркот, во иднина, со сево ова шо се случува Грција.“ „А Томаица?“ праша Петар тивко.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ќе ми биде многу драго да одам на кино со тебе. Но, тоа татко ми нема да ми го дозволи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Јас лично немам ништо против евентуална ваша врска. Но, татко ми е многу погоден од сево ова и не вервам дека имате било какви шанси. Зато, најубо да ја заборавиш Томаица. И то е то...
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Петар се вознемири, седна на најблиската клупа и го отвори писмото: „Најмил мој, денеска татко ми откри дека се гледаме.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Јас не бев од оние синови, фројдовски речено, кои го убиваат татка си во себе, за да воскреснат, напротив јас настојував да го одржам жив татко ми во себе. И тоа во повеќе компоненти, слоеви. Првин во однос на тишината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш учителот зборувал со татко ми да продолжам со учењето во Кавадарци. Татко ми се согласил.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми ме носеше в раце и плачев толку силно и клоцав со нозете што еден човек му викна на татко ми: Лазо, зошто детето не го остави дома, само го мачиш!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден ден чичко ми му го кажа тоа на татко ми, но во вид на клевета, а татко ми рече: И ти и Љубица играјте и танцувајте, но да бидете пристојни, со секого кој ќе ве покани, макар и Циган да е, но за време на играњето никако не треба да се зборува, да бидете сериозни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми нервозен се заканувал, кога ќе дојде брат ми, дека ќе го истепа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми вети дека ќе ме пушти.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми донесе прачки за садење смедеревка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми сепак дозна за тоа, ме искара зашто не сум му кажала, дури ми рече: Немој да ја сакаш, штом е таква сестра ти.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога татко ми ќе дојдеше од пазар и нешто ќе ни купеше за јадење, некои слатки работи, јас не ги јадев, на мајка ми ќе ѝ ги дадев, а таа ќе ми речеше – ти касни, треба да растеш, а јас ќе се навредев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа била бебе кога татко ми нѐ селел мене и сестра ми Борка од Крњево.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Откако испродал сѐ за да купат земја и куќа во Сопот, живееле многу сиромашно, четири деца, татко ми, мајка ми и баба ми од татко ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми раскажуваше: Се гледавме со мајка ти од малечки а кога пораснавме се парашував дали ќе можам тоа убаво девојче да го земам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми беше многу фер човек, кога дозна дека татко ѝ на стрина ми работел кај еден Србин, тој ѝ рече на стрина ми: Да одиш да си го земеш татко ти, тој е стар човек и да си го гледаш тука, има за сите леб.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На крај татко ми ме однесе на доктор, а тој ја извади со пинцета.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога умре, татко ми и двајца негови братучеди отидоа пеш на гробот на Опленец и таму ги дочека кралицата Марија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми кога го слушнал за ова, ја зел ловечката пушка од ѕидот и сакал да се убие.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Веќе си испланирав како ќе заминам на школување во Кавадарци, ех колку се радував, кога неочекувано татко ми ме пресече: Не верувам дека ќе те примат, сигурно е пополнет бројот, а јас го молев: Тате, ако таму не ме примат, дај ме барем во работничко училиште.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стрина ми направи еден преседан, пред гостите на татко ми му рече: Слушај девере, кога на помалата си ѝ купил толку работи, ќе ѝ купиш и на Милка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми беше приврзаник на Србија и пријател на Александар.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во 1927 година татко ми купил куќа и земја од некои Турци (Торбеши) кои масовно се селеле во Турција.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден ден го прашував татко ми за мајка ми и тој ми раскажа дека ние сме дошле од Чемерика во Крњево, јас тука сум се родила, мајка ми била вистинска Крњевка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Името ми е Сандри, ама ме викаат ибн Тајко, по татко ми”, рече некако покорно Сандри, опчинет.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога ме отпуштаа, дојде татко ми, со Борко заедно, ме зеде да ме носи дома.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Татко ми вели - колку да веслаш кајче божилакон сѐ си бегал понатаму и најсетне згаснувал во езерските води!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Од каде ти е огледалово? - Од татко ми... Стоеше таа крај него и се огледуваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Состојбата се подобрува. Татко ми купил од некаде слама, а мајка ми, со своите вешти раце, од две или три вреќи, направи сламарник.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
За дотаму ли сум дојдена?...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Најди пари, откупи ме, откупи ме од татко ми!... Не давај ме на друг, Костадине!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Но Татко, прв, тивко рече: – Синоќа го сонив татко ми како ми довикува од другиот брег, да се вратиме!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Им ги одземаат земјата, дуќаните, куќите, ги понижуваат! Барем татко ми тоа не го доживеа! Ниту мајка ми, кутрата...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од каде ти е бундава? – Зар не се сеќаваш, татко ми ми ја донесе од Италија!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- За посебноста му благодарам на татко ми.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Освен тоа тој бил другар со татко ми и ме сака како свое дете.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Како би ги сакал кога ми го убија татко ми!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Немам татко - одговори Трајче. - Татко ми го убија Германците кога го бомбардираа Белград. Сега сме дома јас и мајка ми.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Татко ми се викаше Тане. - Ти си од Танета? Оној што загина во Белград? - изненадено праша чичко Тале.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Откога му го кажав името на татко ми многу се израдува. Рече дека се познавале со татета и дека работеле заедно во Белград.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Ете вака, синко Марко, се сторило со Силјана од Мало Коњари; знам оти тебе ти е како лага; арно ама мене ми е навистина, оти од татка ми е прикажана оваа приказна“, вака ми рече татко ми кога ми ја прикажа со прво.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
За нив татко ми прикажуваше оти тие биле брат и сестра и ич не живееле како што рекол Господ, та беше ги колнала мајка им и татко им да се сторат пилиња и да одлетаат в поле, та да се бараат и еден други и да не се најдат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Сполај ти, Господи, сполај ти, бре стрико, што беше била клетвата лоша, им рекол Силјан, татко ми кажуваше за две пилиња што се кај нас в поле, едното го викаат Сиве, а другото Чуле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ах Боженце, и ти златна Богородице, ви се молам, душата да не ми ја земете дури не се сторам пак човек и тогаш ќе познае татко ми и мајка ми како ќе работам во куќава и како ќе ги слушам“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Најпосле, чедо, не знам друго што да ти речам и да те учам отколку што сум чул од татка ми, Бог да ми го прости.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ете лели со инаетлак татко ми ме фати, чекај да ме види што маж сум јас.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Од каде кај луѓето заборавот, се прашуваше татко ми!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Неговата маѓепсаност од надареноста на мајка ми, особено во кулинарските вештини, ја имам забележано од поодамна, всушност од оној ден кога по конзумирањето на убавото парче од Пасхата што ја беше приготвил татко ми за Воскресение, Лев Петрович очигледно задоволен од вкусот на празничниот колач изјави дека некогаш некој ако предложи да се постави или да се изнесе на пиедестал она што е најполезно и остварува највредни резултати во секидневието, тој без двоумење ќе се заложи тоа да бидат рацете на жената што умеат да создадат толку многу вкусни јастија наспроти трапавите и секогаш лошо приучени мажи кои на животот и не му прикажале ништо друго покрај она нивно необмислено незадоволство што неконтролирано го истураат насекаде околу себе.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Чичкото со џбунови по лицето, кога сме сами, ми се жали дека неговиот братучед, татко ми, требало повеќе да го почитува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
За сликите на татко ми потребни се сигурно недели и месеци.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Една ноќ, помеѓу два сона, го заварив татко ми на триножец крај прозорчето. Или беше привид?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дури утредента, братучедот на татко ми, Илјо, објави дека му се вратила свршеницата, истата онаа Дафе која со години му пишуваше од Ташкент.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Черепухи, објаснува татко ми. Желки! Мислам дека и ти ги имаш видено во нашиот двор, Лев?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Овде? повтори нејзиниот прст, а само јас, се разбира и девојката од Ташкент, го забележавме потврдниот одговор на братучедот на татко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Она: дека ништо не е грешно додека го говориме тоа што го мислиме, рече татко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Лев Петрович е геометар, работи со најпрецизни инструменти, гласеше одбраната на татко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Љуба, денес ме потсетуваш на оној небесен ветер што ги раздвојува за миг облаците за да му ја видиме насмевката и на сонцето, се обиде да ја смири нејзината возбуденост татко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Утринта татко ми раскажа како, благодарејќи ѝ на месечината, му се открила уште една уличка од нивното место.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таму? како да праша изненадениот поглед на татко ми. Што, таму?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Татко ми раскажуваше дека мене во торба ме носеле кога ја минувале границата. Но не објаснуваше дали се шегува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А вие Семјон пожестоко и од мене се судривте со тие зла бидејќи бевте помлад кога нѐ подбраа Црвените, долу на Крим, му се обрати тој на татко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Татко ми внимателно ја разгледа фотографијата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Шеташе по една гранка на оревот од макетата на татко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ѓоре, за разлика од татко ми, бил голем бељаџија.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Но сети се на фармата што ни ја остави татко ми.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Татко ми стоеше сред собата, несмасно смешкајќи се. „Сврти се“, рече Мама.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во некоја рака, мојот прв пациент беше татко ми.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа беа неговите единствени зборови.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога татко ми и јас заминувавме од гробот на дедо ми, на неговиот закоп татко ми се сврте кон мене и рече, „Сега неранимајкото е мртов”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Последната училишна година тој доживеа „нервен слом”, и отсуствуваше од работа три месеци.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Можеби зашто се „навлеков“ на нив, слушајќи го татко ми, кој беше мајстор да ги оживее писателите и нивните книги токму со надоврзани детали: ...какви корици има „Лав Толстој“ на Шкловски во издание на „Минерва“ (три книги во тврда кафеава подврска во картонска кутија со ликот на Толстој)... од кога Виктор Борисович почнал да се стриже „брич“, а од кога Мајаковски... како на очите на сестрата на Љиља Брик, Елза Триоле, Арагон им посветил цела книга... како на комунизмот му служеле Арагон, Бретон и Пикасо и како поради тоа се скарале...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Nevada“, во следната секунда, покажуваше 18:40:15. бројките на рускиот часовник беа големи, светли врз темна основа,па во склоп со металниот ремен, изгледаа некако стабилно.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Што се однесува до индуктивниот поглед врз светот на разнообразните нешта, кој татко ми, како што реков, ми го всади порано и подобро од сите професори – него го користам често, некогаш и не сакајќи - на пример, кога минувам по улици и ...уште една згазена мачка од синоќа – малолетните камиказе возачи станаа сообраќаен терор – нормално кога улиците се претесни – урбанистите пред десетина години не мислеа дека градот сосе сообраќајот толку ќе нарасне – метро?, но подземјето на градот е преполно со цевки и жици...итн. или...во центарот на градот, во паркчето меѓу градските кули, додека мирно си седам на клупата, нешто остро ме пецнува по левата нога – од некој кат, од некоја од околните висококатници, некое дете пукало со воздушна пушка во мене – децата некогаш гаѓаа врапчиња, а сега луѓе – нормално, сѐ подоцна легнуваат, сѐ подолго го преспиваат денот, а кога ќе се разбудат, се нервозни и лути – а што ако наместо во нога ме погодеа во око, кој ќе ми помогнеше? – зошто ниедна влада во оваа држава не го регулира ноќе времето до кога малолетниците можат да останат во кафулиња – итн...итн...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Така, на пример, ми станува јасно дека: - менувам долна облека со различно темпо: гаќите по два пати на ден, маиците еднаш неделно - подзаборавам некои француски фрази што некогаш солидно ги употребував, па наместо „trois heures moins quart“ велам „deux heures quarantecinque“ - бричењето наутро ми се одолжува на 40 до 45 минути - минатиот понеделник едноставно ми попречи постоењето на борот (засаден во дворот од татко ми на денот на мојата мала матура, пред цели 30 години) и морав да го дадам да се исече, зошто одеднаш паднатите иглички почнаа да ми ги затнуваат одводите за вода на покривот - не можам да догледам 60 насто од театарските претстави и 80 насто од филмовите, а опседнат сум од хорор сцените на ТВ екранот, во кои што ѕиркам до доцна во полноќ со глава пикната под дланките.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но да се вратам на татко ми Копе.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Така татко ми заспивал.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дедо ми, кога татко ми бил дете, еднаш цела година му раскажувал на татка како за другиот Велигден ќе му купи едни такви убави чевлиња какви што никој досега не видел.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И на татка ми, целата таа година, најмила му била приказната за чевлињата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Најпосле, - ми раскажуваше татко ми, - дојде и тој ден.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Татко ми тврдеше: „Полн шиник сак'с има поминато низ нејзината уста, се прашувам како не ѝ се згади.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За годишницата од смртта на Козакот Семјон Иванович Јацун Доаѓаше во кафеаната од зад аголот без да ја забележиш престарената кајсија на широчинката која понекогаш и наесен се дрзнуваше да процути Дури и да му се насмевнеше чудесниот свет во нејзината крошна немаше да го вознемири Птиците само својата тага ја пеат но не и тагата на туѓинците Птиците што преплашени бегат пред секој шумен облак
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Татко ми, кога ја водеше во Солун баба ми на доктор, секогаш лирите ги криеше под поставата или долу, во панталоните, на најнезгодното место, да простиш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на новото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
НЕДООДЕН ПАТ
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Татко ми е сиромав, самарџија... Најпосле јас имам под ноктите црно, кал... (Задржуваниот плач се пробива со придушено липање.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СТОЈАНКА: (Плаче.) Томче, јас би те чекала довека, те сакам и љубовта моја е догроба, ама не можам повеќе од татко ми, ми е жал за него.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТОМЧЕ: А мојот татко, поарно да го немам! Катил, намќор! Човек без душа, без срце!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СТОЈАНКА: Зборувај како знаеш, Томче, само довечер збор да дадеш: или... или...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Татко ми сакаше веднаш збор да даде, пак и јас...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СТОЈАНКА: И така не сум за тебе, за вашата куќа.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СТОЈАНКА: Сум чула од татко ти. Вчера му зборувал на еден татков пријател, а тој му кажал на татко ми.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
3. Со татко ми две работи можат да се случат: или бргу ќе оздрави или ќе ја презими зимата в постела: сѐ што приготвува најубаво јадење мајка ми, нему му носи: пилешко месо, недоварени јајца, сутлијаш, пита, мед.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Татко ми, како секогаш откога се разболе, молкум читаше во фотелјата, со грб кон вратата, далеку од куќата, во ужасната осама со која се мачеше себе си и другите, во која тонеше упорно, тврдоглаво, обземен од сопствената слабост.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Едно попладне појдов до чаршијата да го поправам рачниот часовник, подарок од татко ми за матурата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ова ми е сѐ што имам од татко ми... И за никакви пари не го продавам.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Право да ви кажам: малку сум и лута на учителката по виолина која не ми кажа со време што да правам кога меѓу знаците на нотниот пулт ќе ми слета некоја волшебна птица сета расчучулигана и распавтана со многу стари песни што не ги знае ни татко ми.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Денес имам многу повеќе години, многу помалку коса на главата, немам фикус на балконот и сѐ уште немам одговор на прашањето што ми го постави татко ми кога имав четири години.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Ќе видиш кога ќе му кажам на татко ми! - вресна Томе низ искривената уста и избега по патеката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Без татко ми Добре, најдобриот човек на светот, понекогаш не знам што правам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Потивко, Иване, и мајка ми е без работа. И во нашето семејство, ама само половично зашто татко ми работи - е присутен овој проблем.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Татко ми знаеше за моите чести евазии и откритија во источниот дел на градот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но татко ми, ако имаше нешто наследено од источната мудрост, беше чувството за спокој, трпеливост, кое извираше од една урамнотежена и припитомена фаталност, со која ја смируваше западната забрзаност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
БОЖО: Што си правел во Јужна Америка? ЈАКОВ: Ги продолжував шпанските традиции на татко ми.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАТЕЈ: Кога ќе седнев дома со кренати нозе татко ми ме учеше „Немој, не си в кафеана“. Кога ќе седнев така в кафеана, велеше „Немој, не си дома”.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
САРА: Колку време работите кај татко ми? СТЕВО: Година дена.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Татко ми еден век истера во Стамбол на печалба. Се врати дома без грош.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
САРА: О, вие толку слободно го рековте тоа „кажете слободно” што помислувам дека ви е сеедно што татко ми воопшто рекол за вас.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
САРА: Она што претходно го чув за вас од татко ми.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ама, како што велеше татко ми – секогаш бевме, вели коњоводци и на офицерите им ги перевме посраните гаќи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Татко ми ме советуваше да бидам вредна и да го учам јазикот. Потоа се надоврзуваше мојата сестра.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Над креветот во мојата соба имаше една празна полица каде што ги сместив речниците, учебниците, некои други дрангулии и се разбира фотографија од нас четворицата - мајка ми, татко ми, брат ми и ние двете девојчиња со плисирани сукњички кои сме ги фатиле за краевите и сме ги рашириле што е можно повеќе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ме легнаа и додека татко ми ја држеше главата на перницата, мајка ми се обидуваше со игла да го извади зрното. Ме болеше, пискав, се превиткував. Мајка ми не успеа.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Одлично што дојде, - му рече татко ми, - барем ќе има со кого да пијам кафе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Татко ми беше на тридневен пат до Љубљана и јас одлучив да се посоветувам со мајка ми, надевајќи се дека таа ќе знае да ми помогне на некој начин, зашто веројатно од тие нејзини книги за воспитување на децата од предпубертетска и пубертеска возраст, сетики нешто научила.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ха, ха, ха, - почна гласно да се смее татко ми. Дури и се засркна од смеење.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми плачеше и ме прегрнуваше, а татко ми ми рече дека сум едно храбро момче какво што тој досега никогаш не видел и дека забите што Египќанчето ми ги покажуваше, ловците на крокодили ги извадиле од моето рамо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми и татко ми заминаа за Кан.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми прекорно и налутено го погледна татко ми: - Ете ти ги твоите зборови, - му се вдаде. - Дури и Бреза ги научила од тебе!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А, незгодата беше во тоа што Нерка си замина во три часот, татко ми се јави од Болница и рече дека непланирано мора да дежура, па така, дома ќе си дојде дури утре претпладне, а мајка ми никако да се врати од работа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Бабо, - се сетив, - тато ми објасни дека ќе мораме да собереме голем број дозволи за градење и работа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Нив ги лекува татко ми на Уролошката клиника.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
За ракописот на татко ми да не ви раскажувам. Тој вели дека си го расипал со пишување рецепти.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Немој, те молам Малина, - ја прекина татко ми, - детето има право, зборува од лично искуство.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Да не не ѝ е добро? - се загрижи дедо ми. - Лошо ѝ е од многу спиење, - одговори татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ведане, оди најпрво во бањата и искапи се, - нареди татко ми, потоа ќе ни раскажуваш надолго и нашироко. Неволно го послушав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Знаеме ние дека мајка ми и татко ми неизоставно ќе дојдат да нѐ бакнат пред спиење, заедно со нив ќе ја отпееме нашата „химна“ пред заспивање: „Ние сме мали дечиња, играме како мечиња“, и ќе се смееме потоа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Чудно е тоа со Бреза. Понекогаш ја сакам повеќе и од мајка ми и татко ми, а понекогаш...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас одвај чекав да стигнам дома и да му се пофалам на татко ми за тепачката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Пред излегување, како и секој пат, малку се поткараа зошто мајка ми бавно се подготвува, а татко ми многу брзо, па облечен ја чека кај лифтот и се нервира.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ти, жено, да не си се мрднала од паметта, - ѝ се вдаде повторно татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Кога ќе почнете со чичко Кара да изработувате ситна пластика, ќе бидеме ли многу богати? - Да, - се насмеа татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ведане, - ме предупреди татко ми. - Глас од вас да не чујам!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Терасата е корисна, но јас еднаш се досетив дека од неа би можело да се „извади и некој динар“, па ѝ предложив на баба ми да ја пренамениме (тој збор го употребува татко ми кога со Славко и со Кара разговараат за бизнисот) со базен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не зборувај глупости, - ѝ свика татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Гледаш како лошо влијаеш врз децата? - ѝ се налути татко ми на мама.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Смејте се, - рече татко ми, - ама бато почнува со бизнис - и се чукна гордо по градите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Татко ми ја изнесе на раце Бреза од собата и ја заклучи вратата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Се разбира, - му одговорив гордо, а си помислив со ужас: - Што ќе дојдев да не се вратеше татко ми...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се сетив дека татко ми забранува да ја удирам зашто е помала од мене цели пет години и зашто сум силен, па би можел не сакајќи да ја повредам, и, токму кога сакав да ја пуштам, таа срипа и со нога ги растури сите фигури од шаховската табла.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Беља ќе им прави таму, бре татко, - рече татко ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Додека Петре Даскалот со куц-куц му се приближуваше, татко ми од дисагите извади еден шеј завиткан во некоја црна басма.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Речиси секое утро ме расонуваше раскажувањето на некој сон што претходната ноќ го сониле или татко ми или мајка ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Јоле врескаше, пискаше, клоцаше, со нокти гребеше и со заби касаше, та кога татко ми виде, стана од местото да го суреди.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И ќе го суредеше, ама, којзнае што му текна, се замеша дедо ми: - Иљо остави го детето! – му рече тој на татко ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ништо друго - после раскажуваше татко ми. Никој од нашите не беше ни гребнат а камо ли ранет или загинат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Татко ми тоа утро раскажуваше сон.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Додека мајка ми со каленицата беше отидена да пушти вино, баба ми во едно чинивче ја стави другата половина од компирите од тавата и, како со потфрлање, им ги подаде на дедо ми и на татко ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Потоа му се враќаше на татко ми, велејќи му: - Сполај ти, синко!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дури тогаш го презеде шејот од татко ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Голем е Господ“, ќе речеше татко ми, ќе го извадеше ќесето од џебот во џамаданот, ќе му го подадеше на дедо и ќе му речеше: „Еве, татко, толку можев, толку донесов!“
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тогаш се замеша татко ми: - Велиш, можеш да ги научиш!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Подоцна, не многу подоцна, туку во викендичката, каде што тие двајца често се состануваа, таа му рече: „Знаеш дека и татко ми се вика Едо?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И вториот: Веќе два пати за мене животот има завршено: еднаш, во 1945 година кога татко ми повеќе не можеше да ми овозможи да продолжам да учам така што морав да ѝ се вратам на земјоделската работа којашто не успеав ни да ја засакам ниту пак на неа да се навикнам и, вториот пат, кога почина жена ми оставајќи ме како чкор в планина по кого што никој жив не ќе се наведне да го земе за макар каква употреба ама јас и сам си го имам кабаетот зашто немав пари да му го платам лекот за да си ја излечам женат на Војаната, душманиот на мојот татко заедно со оној Трајка Казиовски од Ливаѓе и сега и мои душмани.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во 1943 година, рана пролет, го стрелаа татко ми, Тимјан.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам само дека некој ме праша како се вика татко ми, јас му реков Тимјан и после чув: Небеска Тимјановна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во 1948 година умре тетка ми Ванка, сестра на татко ми.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама сега, само што се фатив, татко ми свика: — Небеска, не си дете!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И наместо Апостол Макаровски, повторно го затворија татко ми Тимјан.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Посебно ми беше смешно кога татко ми го извади апаратот и во таквата како божем семејна атмосфера со полуавтоматскиот апарат облепен со селотејп на разлабавената поклопка за батерии, со тој апарат отчука две фотки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми текна дека поради тоа што јас од мојот профил го немав за пријател, можев лесно да проверам од профилот на татко ми и да ги видам сите негови активности.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се чинеше дека е прилично радосна од тоа што пред некое време татко ми и рекол дека многу личи на мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Им раскажував на мајка ми и на татко ми за мојот нов сакан.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мојот драг дечко се залета да изигрува менаџер на татко ми.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- О, а сакаш ли да ми раскажуваш? Татко ми никогаш не сака да ми раскажува, а јас многу сакам да слушам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Татко ми, кој е познат ѕвездочатец и ширум Кашмир надалеку прочуен мудрец, уште од раѓање ме има научено дека времето не се мери со часови, со денови и со години.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нему изгледа му е неопходно да си пронајде виновник, кој било да е, само тој да не е, па бидејќи мајка ми му е најблиску до него, таа е тој вечниот виновник.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Но, ти обожаваш да спиеш до пладне и одвај се извлекуваш од кревет – ме потсети татко ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Само сврте со главата лево-десно и ми ја подаде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти ветувам за ова, ти ветувам за она, баш си досадија! Кога ќе извлечам ветување од татко ми, мирна ми е душата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нека ја раскрене еднаш и тој, зошто секогаш јас?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми, сета расплакана, се стрча кон мене, а татко ми ја остави телефонската слушалка и смуртен, како најоблачниот ден на светот, се упати кон нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Авион да не возеа тие твоите? – го потпраша на шега татко ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Неочекувано, надворешната врата се отвора и влегува татко ми: - Што правите вие двете мои нај-женски? – доаѓа право кон нас и ни се меша во прегратките. – Се галите, а?!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А за дедо ми Баџак, од страната на мајка ми, иако тврдам дека се сеќавам на него, никој не ми верува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Престани ти со тоа, ќе те убиеле – ѝ подвикнав – само ти имаш татко и мајка, мислиш нашите не се исто така загрижени како твоите!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што вреди кога ми е здосадено од сите нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Понекогаш ја прифаќам шегата, а понекогаш имам желба да му скокнам и да го убијам, особено ако се најде уште некој кој ќе ме земе во одбрана и ќе рече: „Мала е таа сѐ уште за дечковци. Не ѝ е уште време“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ти заврши, гледам, со школото – ја смени темата татко ми. – Да не е прерано?!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дека татко ми на тој начин сака самиот да си олесни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми се сомневаше во постоњето на реинкарнацијата, а мајка ми рече дека многу би сакала да верува дека е можно тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Обично нему не му се доверувам оти мислам дека нема да може да ме сфати, иако мајка ми постојано ме убедува дека имам разумен татко кој го разбира децата и може лесно и брзо да им реши многу проблеми кои им се чинат нерешливи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми рече дека времепловите се интересни само на филм, како што е она патување низ минатото во филмот „Враќање кон иднината” и дека ако мајка ми нема против, не би дошол со нас, оти знае тој како ќе изгледало тоа нејзино „носење во детството”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Околу тој проблем, со брат ми сме истомисленици: што ним, на татко ми и мајка ми, им е гајле што јадеме и кога? Главно да сме сити.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оваа мисла ме орасположува и ми ја стивнува лутината спрема непедантноста и бучноста на брат ми и мешањето на татко ми во „нашата работа“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Јас обожавам да скијам – не сум како него – одбивав да бидам ставена во истата група.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, сакате да ви кажам зошто не читам? – неочекувано праша Огне. – Ако сакате да знаете, не читам зашто писателите не пишуваат интересни книги.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми божем заинтересирано ја разгледуваше, но не рече ништо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мене татко ми и мајка ми ќе ме убијат што не сум вратена дома – додаде Мила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Никако да разбере дека џепарлакот треба да ми го зголеми, зашто не само што веќе не можам ништо да си заштедам, како порано, туку го трошам целиот до половина на месецот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми вели дека ќе оди во спалната малку да дремне, а брат ми повторно ги обува патиките, се разбира без одврзување, туку ги нагазува, токму така како што татко ми да го види веднаш би му свикал, и оди надвор: - Само да знам – довикува од вратата – ќе правиш денес колач или воопшто да не се надевам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми ужас ја фати од мојата приказна и рече дека ќе побудалела од страв да знаела каде сум и што ми се случува, а татко ми додаде: - Наша грешка е што имаме премногу доверба во нив и не ги контролираме построго.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Е сега, зошто не научил баш сѐ, па може на раат да помине одличен, а не да се бори да поправи некоја оценка “во пет до дванаесет”, како што вели татко ми, не знам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа е огромно и бескрајно, а истовремено мало и ограничено, па се мери според она што ни се случува во него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не гледаш? – свика татко ми. – Ни влакно од косата не ѝ недостига, а ти тука паѓај во кома, избезумувај се, баш ѝ е нејзе гајле за нас. – Срам да ти е! – ми се вдаде. – Оди легни си, не сакам ништо сега да знам, утре ќе разговараме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас немав ништо против да бидам член на групата „среќни дебили” и тоа ми беше забавно, но имав против татко ми да ми припишува туѓи особини.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Паметен е брат ми што не руча со нас! А и татко ми!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој, кога сме на состанок, не зборува како што има обичај, дека мајка ми за сѐ е крива и тие негови глупости, туку сосема поинаку. Баш како што треба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Такво прашање поставуваат некои од пријателите на татко ми и мајка ми, а особено оној чичко Гоце, од Берово, мајтапчија и подбуцнувач, кој не пропушта прилика да ме зајаде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така и тогаш, се ослободив малку од моите стравови.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше многу добар, душа од дедо. Татко на татко ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ништо не ми вреди што се сите од странство, што на моите другарки им се допаѓаат и би сакале да ги имаат, што ме прашуваат каде сум ги купила, па кога ќе кажам од кој град и која земја ми ги донеле мајка ми или татко ми, се воодушевуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Немам јас ништо против и татко ми да го вклучиме, но не е моментот за тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама, татко ми, дали од што беше претходно лут, не попушташе: - Ме слушаш ти мене или не? – праша. - Те слушам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не претерувај – се вмеша мајка ми и строго го погледна татко ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не авион, ама автомобилот им беше вистински авион, ти таков не можеш да сонуваш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми не беше расположен за тоа: - Во моментов не сум расположен за времеплов, оди со децата – рече и остана во една кафеана да го чека чичко Ацо Дукац, другар на мајка ми и негов, кој, бидејќи е директор на Градските кина во Скопје, беше службено на фестивалот, ама не работеше толку колку мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ама затоа ти водиш во „бутање” – се смееше татко ми. – Паметиш лани, кога овде, во Маврово, повраќаше од што се прејаде? – А ти Огне, паметиш кога зимоска, од седум дена, од пуста мрза само еднаш отиде на скијање?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми исто така не ме сфаќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас почнав да верувам. Само така ми беше полесно да живеам без Мила. ***
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Уште повеќе се расположувам, толку многу што дури сум спремна да не правам проблем ако татко ми и брат ми изразат желба да останат со нас во дневната соба. Ама, не се случува така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми ме затекна така замислена и ме потпраша што мака имам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)