топлина (имн.) - и (сврз.)

Ми влева утеха тоа што топлината и тежината на гениталиите во дланката како да ми се зголемуваат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се отвора оваа ризница од жештина, топлина и сила.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Се отвора оваа ризница од жештина, топлина и сила.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
И токму ни рече да го отвориме учебникот и да погледнеме што треба особено да запаметиме. Ѝ рече на Софче полека и јасно да чита: - Вселената е бесконечен простор исполнет со милијарди ѕвезди и други небесни тела.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Веројатно и наставничката ги сака овие фантастични работи, па со занес ни раскажува за вселената.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Сонцето е ѕвезда во гасовита состојба и има своја топлина и светлина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дури и во очите на двете омажени сестри на Даниел, во кои на почетокот откри студени критички погледи и процени за нејзината вредност, сега почна да гледа топлина и симпатија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеше да почувствува како топлината и симпатијата на Кети зрачат кон неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оти секоја буква, непозната дури, има своја топлина, поинаква од топлината на другите букви, како секое нешто на лицето од земјата што има топлина и боја своја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти секоја буква, непозната дури, има своја топлина, поинаква од топлината на другите букви, како секое нешто на лицето од земјата што има топлина и боја своја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Та така и јас, кога со прстот проаѓам по букви непознати, ја чувствувам нивната топлина и светлината нивна ја гледам, оти секоја топлина има и своја боја, и знам дали записот говори за студено или за топло, за мрачно или за светло, за арно или за зло.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И во тие очи за миг прочитав топлина и љубов, но и силна тага и бол.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во дупката, на местото од срцето на коњот, безброј птици побараа топлина и спас.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега во дворот, во таа наголемена половина поцрнета тепсија, бевме собрани сите што се мислевме како гости на домаќинката: Арсо Арнаутче, Сандре Самарија, Никифор Ганевски, Онисифор Проказник и Орлен Шумков: Никола Влашки продолжи да спие во плевната а јас стоев зад недоплетен кош и се сеќавав на летните топлини и на благото бранување на 'ржта во предвечерните времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина почнуваше пролетта. Низ прозорецот без стакло бапна мирис на шума и цвркот, од некоја црква се огласи со сребрен глас старинско ѕвоно, ме опи со чад на темјан, ме растрепети со топлина и со сеќавање на песна што сум ја слушал во свадбарски утра од Богдан Преслапец и Блаже Задгорец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доколку подоцна очите не ми солзеа, ѕвездите навистина беа сребрени и влакнести.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во оној час кога таа се доближи навистина без видливи движења и само малку се надви над моите очи, во оној час кога во возбудата и во душникот почувствував скокоткање на мравји разбудувања, невидлива чучурлига го прогласи денот за почеток на пролетта: ливадите ги покриваат белокруни колениши, се разбудува меѓу шаренолисни крвариги желурок и со пренежен писок бара во капинова грмушка оклопена невеста, и се дуе во стоплена бара жерав пред бели птици со смирени крилја, почнува, мислев, зашто сега и водите и небото се сини и дарежливи со светлост, а на прагот на собата падна парче сонце и се разлеа стопено од своја топлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Набргу веќе не можеше да стори ништо друго, освен да се повлече на крајот од своите ветки и уште само да гледа како дебелиот пар од другата страна се престорува во една црвено-зеленикава грутка зазрачена жар, што го печеше со својата топлина и го гушеше со густите лути клопчиња чад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од зад него сега допираа само уште тивките потлуснувања на огнот, што продолжуваше да се шири, неговата топлина и неговото застрашување, полека и трпеливо да надоаѓа и кон неговиот пар, а по снегот, пламнувајќи, се носеа неговите одблесоци.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Допирот и стисокот не беше обичен. Истото ова чувство на мекост ја потсети Ивона на допирот на Викторовата рака. Истата збунувачка топлина и мекост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дар на подадена рака. Рака што ќе знае да дарува топлина и нежност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако ни биде дозволено да ја парафразираме Јунговата анализа, би можеле да речеме дека тогаш кога Duchamp “свесно” почнува да минува во потсвеста, нему му станува “врело долу”, бидејќи ја открива Невестата (т.е. она што се нарекува анима, потсвесниот женски принцип што постои кај секој маж).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Да се потсетиме дека третиот степен на вештината 95 (rubedo или iosis) се одликува со засилување на топлината и светлината.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Грдото пајче се претвори во лебед, блескаво суштество, исполнето со топлина и сладостраст.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Атмосферата беше исполнета со многу топлина и извесна блаженост. Сите се чувствуваа многу, многу убаво.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Кај некои гледаше дека не им достасува вера во бога, дека се очаени, изгубени од овој свет, празни, безволни, и чинеше сѐ да ги охрабри, да ги исполни со топлина и љубов, да ги исполни со верба, и тогаш на таквите поинаку им изгледаше животот, поснослив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во душата му се разлеваше чудна топлина и милина.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А тие... тие сиот живот го минале на Венера, и имале само две години кога сонцето последен пат изгреало, та одамна ја заборавиле и неговата боја и топлината и вистинскиот лик.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Стоевме на нозе и викавме, викавме, мавтавме со раце, викавме до зарипнување: Мамооо!!! Мамоо!!...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И штом помислив така, се почувствував мал, зашто одеднаш пред мене чиниш се појави таа и ме гледа со своите големи сини , тивки и насолзени очи; ја чувствував топлината и горчината на мајкините солзи. Многумина како мене свртеа глави и многумина како мене се засркнаа од липање.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Имиња, имиња, имиња. Извикувани со плач, со љубов, со надеж, со болка, со топлина и со солзи во очите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во луѓето повеќе ја нема срдечноста, шармантноста, топлината и трпението, а за разлика од нив пренатрупаноста со проблеми и потребата за брзо решавање но со краток ефект, предрасудите, разликите, зловолноста, вициозноста, расипаноста се позабележливи од било кога порано.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Можеби надвор некаде залутала... - рече таа загрижено и го стави првиот залак во уста, - Тврдо е. Не чини месото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа топлината и влагата се претворија во некакво пецкање, па пак во течна топлина и на крајот во болка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во неа веќе ги снема вечната топлина и светлината, добрината и тажниот поглед на Богородица прел која секој ден и ноќ без престан гореше маслениче. Сега угасна и тоа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во сончевата топлина и испарнината им олеснува на планините и... на луѓето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така и треба да биде, меѓутоа, тука злото истечува и се шири по земјата како отров заедно со раѓањето на сонцето и со неговата топлина и жарот што се шири од него. И продолжува ноќе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)