Имав впечаток дека тоа е смислено, бидејќи на крајот од филмот, во другата сцена на железничката станица, кога возот се враќа, тоа е само мал бел обичен дим. •Хичкок: „Навистина за првата сцена барав многу црн дим; тоа е една од оние идеи за кои ќе се изнамачите, а тоа нема ни да се забележи; но, ние тука имавме додатна среќа: положбата на сонцето сосема едноставно создаде многу убава сенка на целата станица.” •Тој црн дим може да се преведе како: еве го ѓаволот кој доаѓа во градот. •Хичкок: „Да, секако.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Тој му припаѓа на оној вид убијци кои во себе ја чувствуваат задачата на уништувањето.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Цел синџир убијци кои викаат од близу, а најмногу од далеку: - Слобода!!!
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Можеби тоа се должи на нивното губење вера во уметноста како резултат на еден граѓанско -материјалистички концепт, а можеби и на Скопје - малограѓанинот- убиец кој кога и да почувствува дека некаде во неговото тело се случува некаква креативна дејност, брза да ја искорени, како креативноста да е вирус, бактерија или тумор. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 22
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
се информирам за рускиот убиец кој распарчил стотина жени и деца; за животни кои реагираат на UFO сигнали; за тоа дека JFK е жив; за тоа дека најслабата жена на светот во моментов е трудна; дека човекот замрзнат во 1936. година оживеал;
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)