Предизвикот за критичарите и за толкувачите е спротивното: да се открие што е она во поголемиот дел од машката геј-култура – зачувувањето на историски артефакти, да се послужиме со примерот што само ни е најмногу на дофат, или култот кон Џоан Крафорд – што би можело да има некаква врска со куровите.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Фелоус успева мошне сјајно да ја долови бессексноста на голем дел од машката геј-култура, зазбивтаната внесеност во свет на фасцинанти и скапоцени предмети, манијачната опседнатост со свеќници, со сребро, со брусено стакло и со резба и сите оние естетски задоволства што изгледа дека немаат никаква врска со сексуалното задоволство.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
„Вистинска гордост ќе имаме само кога ќе бараме признание на култура што не е само сексуална“ (небаре култура што е само сексуална би била сосема срамна работа – или, барем, небаре тоа би било нешто со што не би се гордеело ниедно пристојно човечко суштество).361
Но, вистинскиот проблем не е што машката геј-култура веројатно ќе се сведе на ништо повеќе од само курови.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Тоа не е толку прашање на спасување на машката геј-култура од сведувањето на секс, колку што е сочувување на некоја концепциска и емоционална врска меѓу машките геј-културни практики и истополовите сексуални практики што ја прават хомосексуалноста сексуална ориентација.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)