човек (имн.) - бев (гл.)

Краста: Не смее од Цики. Тој сега она го прави можеби само со мувите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но како човек беше специјалист за силување по женски клозети.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Еден толку несмасен човек беше тој мајсторот, а брат ми имаше сличен оторбешен изглед на лицето: таков го виде мојата предсмртна пакост.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
___ 32) Кобурзите - тогашна владејачка династија во Бугарија 33) сардисан - опколен; 34) - Дур, бре ѓаур! - Стој, бре каур (рисјанин)
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој човек беше Гоце Делчев, кого што турската војска и полиција под дрво и под камен го бараше да го фати.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Овој човек беше „селска луда” во крајот кадешто во почетокот ги минував само летата, а подоцна и зимите, пролетите и есените.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Човекот беше силно поднаведен, со издадени лакти, како да си прави пат низ турканица.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кочо тргна прекупат в крчма. Тој одеше замислен и не забележа од кај му се испречи некаква кална фигура, во градски алишта, со искривен качкет. Човекот беше пијан.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сепак, како од почетник не се очекуваше ни повеќе, особено и затоа што човекот беше фрустриран поради забраната да пие што му ја изрече Живко уште на почетокот на патувањево.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зборовите на човекот беа како камења фрлени по него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Тој човек беше единствениот војник од планинава кој без да води војна си го донесе дома се она со што бил задолжен во 23от пешачки полк.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А му бил ордонанс на еден од потполковниците.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еми, „Глигора, — реков, — човеков бевме пазарени за да го носи“... „Излегоа“ — рече од пенџере...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Презимето на тој човек беше Сухов - така барем го нарекуваа манастирските чувари.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
По брегот трчаше куче - лаеше. - Студено е - рече дедо Васја - и од реката влече. Длабоко е овде? 74 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Човекот беше концентриран на веслата, намуртен во лицето кое беше здрвено од ветрот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Судејќи според изразот на лицето, тој беше интелектуалец, иако, од друга страна, требаше да се биде внимателен поради густата брада што оддалеку потсетуваше на иње и очигледно беше одвратна за допирање како тркалото за острење.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но, тој човек беше неодоливо мил, со големи кафени очи, игриви, и ностагични, и, руси темперамент со огромни скокови од налудничава веселост до апатичен молк.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тука, зад чуките и карпите човекот беше поцврст од каменот и карпата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Еден млад човек беше доведен во Гнездо затоа што на сите им повторувал дека нема глава, еден друг млад човек беше исто така доведен во Гнездо, но затоа што другите ги уверувал дека немаат глави.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во малечката библиотека еден човек постојано се држеше за глава, извикувајќи: „Зборовите одлетуваат од страниците! Зборовите одлетуваат од страниците!,“ и повторуваше сѐ додека останатите читатели не се побунеа, па чуварите ќе го однесеа во неговата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веруваше дека со разумот може да се стигне до разрешување на загатката на постоењето, од која дарвиновата теорија за потеклото на човекот беше само почеток – она што требаше да следува по откритието како настанал човекот, беше – што е човекот, што е она во него што го прави она што е.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сакам да ја согледам слоевитата текстура околу која се преплетува она што се нарекува судбина и случајности“, велеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Овој човек беше обичен човек, богобојажлив, задуман, загрижен, наоколу шеесетина години.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Небаре двете половини на тој човек беа одвоени една од друга.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подарениот појас под неговата бедна гуња се обвиваше избледен, по боја сличен на иловицата од урнатината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој човек беше старецот Дуко. Често му се случуваше по цели часови да мисли со зборовите на Дуко.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Набргу, надојдената суводолица на виковите на човекот беше исцрпена, а од него тоа остана само уште еден зарипнат, испрекинат, тих говор: - Дај човече, донеси барем еден. Само да го имам. Само да биде...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Иако од мали нозе го подготвуваше да биде освојувач на небесните синила, се чини дека пресудна за идното професионално занимање на овој млад човек беше секогаш тивката и одмерена Снежана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Силата на овој човек беше повеќе во неговите очи - од нив идеше некоја особена привлечност што освојува и смирува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Гласот и гестовите на човекот беа господаречки и сугестивни и прислужникот, гледајќи го вџашено назадечки исчезнуваше во мракот на ходникот. - Мрзливко! - човекот седна до Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И што човек беше, како да не можел порака на телефон да ѝ пише, а не вака, по цел кеј да изјавува љубов.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Маката на овој човек беше во тоа што ќерка му, грдата Савка, влезе во години а на неговите порти не тропна ни стројник, ни сват.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Силен човек беше тој, Ване Гарвранот: посилен од Баждара, пољубезен од Кузмана, попаметен од професорот Поповиќ. Не можев да не го послушам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Човекот беше испотен, а од Дрина доаѓаше студен ветар; пријатен и чуден беше допирот со топлиот изделкан камен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Григориј Иванович гласно воздивна, си ја забриша брадата со ракавот, и почна да раскажува: – Братче, јас не ги сакам женските со шапки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Маката на овој човек беше во тоа што ќерка му, грдата Савка, влезе во години а на неговите порти не тропна ни стројник, ни сват. Момата ноќе се мачеше, не спиеше.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
За мака, не можеа да дознаат ни оние кај кои тој човек беше на постојана работа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ти барем знаеш каков човек бев јас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште на почетокот, кога во однесувањето на госпоѓа Мариела, при честите службени контакти, го проѕре кај неа чувството на наклонетост кон себе, Богдан не можеше да си објасни дали тоа беше резултат на своето, со оглед на годините (тој од госпоѓа Мариела беше помлад дванаесет години) нагласено љубопитство (ако тоа се читаше од погледите со кои тој шеташе по нејзиното високо, видно потполнето, со нагласени облини, но складно тело) или на решеноста на оваа жена со својот порив да направи баланс меѓу срцето и разумот и отсуството на сопруг за нормален живот да го надополни со разуздан одговор на страста која ја поседуваше и заради која еден млад човек беше подготвен да им се подреди на сите нејзини желби.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Колку прекрасен човек беше таа...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Човекот беше јадар, над два метра долг и не го собираше во сандакот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Што човек беше! Од ум не ми излегува.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Арно ама луѓето беа бамбашка: не беа како нас асли; тие беа во нозете долги и во носовите вудве од нашите носови.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Во долниот дел на машината, една црвена стрелка заигра по бројките: 87 килограми... 102, 74, 95, 91 — секој човек беше измерен, заведен, а податоците со калеми се симнаа удолу.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Чуден човек беше Гркот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Каков човек беше тој Турчин! Гранатите наоколу фрчат а тој шекерчиња зел и ни ги носи нам, на децата, за да нѐ облажи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Куртиш ага слегуваше по дрвените скали. О, како да го гледам сега! А каков човек беше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зет ми Профим не знам што тиќе човек беше: гледаше во ѕвездите и им кажуваше на луѓето што ќе се случи, им ги претскажуваше судбините на луѓето и им кажуваше кој им ги определува; викаше и за себе дека судбината му е однапред определена, спрема неговиот зодијак, а всушност, сам тој си го кроеше и загорчуваше животот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И постапија мудро – таткото беше оперски пејач, а помошта од еден грлат човек беше повеќе од потребна. Тој задишан влезе во собата за породување и започна гласно да пее арија од операта „Кармен“. Пееше прекрасно.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Би можело да се рече дека самиот избрал така да умре, но сепак тој избор претставуваше исход од едно бавно губење на светот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најнапред, со тоа што се затвори меѓу ѕидовите на Библиотеката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бидејќи Борхес човекот беше лишен од светот, светот беше немилосрден одново покажувајќи дека е дојдено до тоа дамнешно разидување во кое тој толку веруваше - помеѓу него самиот, како уметник, и светот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Изземајќи ја Марија Кодама - неговата стара студентка и пријателка, лик на ќерка и жена - Борхес умре во најпотполна самотија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Штета што нема да се сеќава на него, добар човек беше дедо ти.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Умен човек беше тој Петре даскалот наш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Луѓето беа секогаш со нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби ако не друго тој човек беше таков што ми ја лечеше осаменоста од која постојано ме стегаше срцето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)