А човекот продолжи да си зборува: Весел, весел, ама тава левото око никак да гу удљепа ут мене.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
- Ама јас колку имам слушнато, таму дечкото се маскира, а не женската.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Човекот продолжи да зборува, неврзано, но спонтано – за будењето на пролетта, за загаденоста во Градовите, за неможноста од вистинска комуникација.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)