човек (имн.) - го (зам.)

Зарем не е чудо на природата да се доживее стодваесеттата година а притоа да не се падне во агонија, да не се доближи од стравот на смртта во ниеден момент и да не се откаже од работата: единственото нешто кое човекот го украсува и одржува.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Всушност тоа е истиот пат што човек го изминал низ животот на еден човек во еден час, еден ден или една недела да е снимен на лента така што секој квадрат да е сликан на секоја секунда.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Арно ама еден човек го препозна и излегува по него, му се придружи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Целиот збор содржан во меурот, во тестото а она што човек го слуша кога некој му зборува се само испарувања.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не знам дали тој човек го знам или не го знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа не е многу, велеше тој, но е единственото што човек го изумил до денес како одбрана на човечката гордост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дали е тој во речениците? Можеби да, ако оружјето со кое човек го совладува се црните букви.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Луѓето едноставно се досадни кога постојано се заедно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Мора да бидеш сам за да ги развиеш сите оние особености што човекот го прават интересен.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Навистина е тешко да се искаже сето она што овде човек го чувствува од убавините што ги подарила природата - чист планински воздух, и токму тоа досетливиот белгијанец го искористил на овие места да прави таканаречени „бели“ летувалишта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Пред сите нас, не невообичаен начин, кој дури дегустира, се разоткриваше нешто како по начин така и по форма што ме тераше да погледам со пинакво светло врз сето она што човекот го прави посветол, повелик.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
За да ги надмине практичните пречки, човекот го пронајде компјутерот, со што теоретските проблеми се израдикализираа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Што мислиш за болката на Синот Спасител Положен на одарот што човекот го смисли За да го прикаже достоинството на смртта?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Даниел му кимна со главата и продолжи да оди, но гласот на човекот го запре во леите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сите овие претпоставки мене ми ги потврди раскажувањето на пријателот Пејо, кој рече: "Знаеш, најнеобично е тоа што токму кога јас мислев дека присуствувам на еден судир што на извесен начин допрва требаше да се случи пред моите очи, речиси токму тогаш ако не и пред тоа, јас црниот човек го видов како се оддалечува од местото на судирот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Кога човек го гледа тој ѓавол, коските му штракаат, и посакува да се скрие од него, на место невидливо, толку невидливо што...“, и ја изговорив последната реченица на пречесен Мида, и без да знам, а узнав подоцна, кога стигна времето, ја решив тајната на записот!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Како?“, успеав само да пропелтечам. „Па и ливчето на отец Мида“, продолжуваше Филозофот, „не е цело сочувано, и завршува токму кога за ѓаволот треба да глаголи, вака: ,Кога човек го гледа тој ѓавол, коските му штракаат, и посакува да се сокрие од него, на место невидливо, толку невидливо што...’ Како да сака да каже дека местото е толку невидливо што видливо е сосем, а во таа одаја повидливо место од она на ѓаволот – нема.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но не било отака: на првото ливче, стоеше сосема верно она што Филозофот го растолмачи: крајот на прекинатата реченица: „Кога човек го гледа тој ѓавол, коските му штракаат, и посакува да се сокрие од него, на место невидливо, толку невидливо што...“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На неа стоеше: „Кога човек го гледа тој ѓавол, коските му штракаат, и посакува да се сокрие од него, на место толку невидливо што...“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се разбира дека тој човек го имам сретнато. Но тоа беше време на војна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И дали човекот го сеќава растењето на своите коленца?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Почнав да се смеам, онака, вистински, а таа се загледа во моето смеење.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Луѓето идеа и си одеа. И никој никого не забележуваше. Како да станува збор за сенки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Какво е тоа чувство?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А зошто човекот го сметаш за смешен?“, прашувам јас. „Бидејќи е таков“, вели Огнена. „Се по нешто измислува за да те збуни“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мелвил и го антиципира и го обратува Вајлда: Секој човек можеби го убива она што го љуби, но и секој човек го љуби она што го убива: Нека им биде ова предупреда на приврзаниците на мажественоста, на оние што претпочитаат геј-еротичност повеќе од геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Умрен, Били може да се здобие со бесмртност како предмет на бескрајна, елегична желба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
-Сега те разбирам, на тој начин човек го вкусува животот – се согласи Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Човекот го нема на ниедно друго место: тој е внатре во луѓето, скриен, осмислен но оддалечен од твоите очи! - мудро одговори старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Додека мразот на непокорниот човек го стега умот со преголема доза на страв, мекоста на твојата верба го разредува и го разблажува туѓиот страв – смирено зборуваше старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Таму се откриваат причините и последиците на сето она што човекот го прави, со цел да ја задоволи неговата задна, навистина потребна намера.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Ако сакаш да запознаеш некого, слушај го што зборува: тоа што човекот го зборува (она што како збор излегува од устата) доаѓа од умот, а е наталожено во срцето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Зошто човекот го напаѓа злото? Зошто понекогаш е опседнат од него?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Човекот го спушти куферчето и во тој миг во неговите очи забележав искра на изненадување.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Темното што го носевме во душата од жал по најблиското што човекот го има со своето раѓање - мајката, ништо не можеше да го покаже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И уште знам дека никој не е вечно отфрлен – и секој може да биде спасен“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Знам само една работа – дека грев е само она што човек го прави спротивно на своето цврсто уверување...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Бидејќи двете се информација, буката може да биде вредна колку и сигналот. OГЛО: Кога човек го гледа програмот додека работи, има чувство дека гледа во внатрешноста на копроцесорот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Го гледав со ококорени очи смешно фатен за држачот, не, не можев да поверувам на сопствените уши, но тој продолжи да зборува и ми рече дека човекот го направил од сé подолу, “мифка” како што рече, и тоа баш пред колегите што се насобрале околу него и слушале како невидени и уште многу потоа зборуваше, пени на уста му излегоа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во актот се соопштуваше и ова: во една улица, блиску до центарот, млад мршав човек го чекал валијата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Стореното е сторено, сеедно кој го сторил, наш човек го сторил, наш човек го стори, сега да видиме како ќе се одбраниме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не знаеше што да чини кога човекот го фати детето за рака и појде кон вратата, со бавни чекори.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сакаше да го запамети местото во кое добродушниот планински човек го спаси од смртта.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Низ модрината, ишарана со живо подвижно сребро, човекот го носеше својот непријател, се лизгаше, застануваше само понекогаш да определи на прав пат ли е и ѝ се пожалуваше на планинската ноќ.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И после чувме „бау“, вели, и човекот го снема. Го лавна кучката, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Значи, додека Симона се туширала со своите пријатели, а можеби и ја продолжила својата групна романса под нејзиниот златен туш, нашиот човек го префрлил филмот на неговиот стик.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Нашата канцеларија се наоѓа во непосредна близина на фабриката во која дванаесетмина работници произведуваат мебел што човек го купува за да се кае потоа цел живот, освен ако не реши по три дни да го исече за потпалување: столчиња за пушење, столчиња за шиење, комоди, вешто бојосани столчиња што се кршат под тригодишни дечиња, мали подлошки за вази или саксии, безвредни дреболии кои за својот живот ѝ се благодарни само на вештината на столарот, додека во стварноста некој лош бојаџија им дава само привидна убавина со бојата за која сите мислат дека е лак, а која требаше да ги оправда цените.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Цртежот му се фрлаше под нос на мајсторот кој го ставаше на мајсторското тезге, го проучуваше муртејќи го челото, потоа ја проверуваше издржливоста на дрвото и најпосле почнуваше со производството.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ете што ја прави татковината (...), таа е она што човек го сака”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Емајлот е стаклеста супстанција која се употребува не само како украс туку пред сѐ како заштита.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Постапката на „емајлирањето“ на Аполинер добива на значење ако се сетиме дека праисторискиот човек го боел телото на мртовецот во уверение дека со тоа ќе му обезбеди задгробен живот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Низ модрината, ишарана со живо подвижно сребро, човекот го носеше својот непријател, се лизгаше, застануваше само понекогаш да определи на прав пат ли е и се пожалуваше на планинската моќ.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Човекот го видел тоа и го фрлил оружјето како да сакал да се ослободи од нечуена вина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа би требало да вклучува споредување на разни структури, цртежи, облици, што човекот го прави тоа чисто врз база на нивната форма, не навлегувајќи во тоа што тие би можеле да значат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Го жулкаа, го милуваа, му викаа Шарик, а тоа познавајќи си го името и нивниот мирис, потскокнуваше радосно, се припиваше до нив, но човекот го тргаше со ремникот кон себе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој говор човек го носи во себе како предлитерарна свест - тој го асимилира во детството, - не го учи туку го впива и го вдишува, така што ништо не може да го надомести тој период на создавањето првите свесни впечатоци кои се, едновремено, и суштина на содржината но и феномен од јазичен крактер.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- На самиот пат човекот го пресретнала есента, мило мое! Страшната есен!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За тоа сега студентот знаеше: овој човек го чекаше него...
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во овој однос кон животните Бургиба гледаше како западниот човек го презел арбитрарно правото да го раздвои човештвото од анималноста, кое судбински го опкружува, предизвикувајќи свесно еден циклус на планетарно проклетство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ова се случувало на празничните денови на Римската империја, но во денешни времиња човештвото осудува на мачеништво и свирепа смрт милијарди животни, размислувал утешно стариот Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И тука се чувствуваше вообичаениот мирис на варена зелка, заеднички за целата зграда, но беше некако пресечен од едно уште поостро испарување на пот кое - човек го знаеше тоа штом ќе го почувствуваше, иако беше тешко да се каже како - му припаѓале на некое лице што не е присутно во моментот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некој, што стариот човек го сакал, можеби малечката внучка, беше убиен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Откако ќе попаднеше во канџите на Партијата, тоа што човек го чувствуваше или не го чувствуваше, тоа што го правеше или се воздржуваше да го прави, не менуваше ништо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Госпоѓа“ беше збор што Партијата не го одобруваше - очекуваше секој секому да се обраќа со „другар“ ( но со некои жени човек го употребуваше инстинктивно ).
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човекот го извади врвот од белиот јазик, го лизна местото каде што требаше да му бидат усните и помина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но сал мечката ли, во сказната, човекот го кори: "Тепај ме, но не кажувај дека ми смрди здивот!"...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
НАДЕЖТА: Дали ти судбино, душману на човечкиот род, го оспоруваш моето постоење и дали оспоруваш дека кога човекот го крои животот – го учи моето кроење?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ја отвори устата и само што сакаше мислата да ја претвори во зборови Ти дедо Костадине пристигна?... кога гласот што излезе од човекот го расколеба да ги пушти зборовите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Слободата овде е неостварен сон измеќари како во колибата на Том удри со камшик по ниските класи работата овде човекот го гнаси Та не сме саде ние, та не сме саде тука да фаќаме стресови и чиреви од мука стани утре порано за ситен минималец вени да ти попуштат за клет работодавец
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Истрели! Кога човека го стрелаат од грб, тие убиваат со него и сѐ што носи тој во себе, од првиот ден на свеста до последниот чууен истрел.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Бидејќи тој човек го претпочита идеалниот живот, тоа се „Советите плус електрицитетот” и тој човек посакува да стави брана на текот на Дрим со хидраулични централи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Размислуваше каде човекот го изневерува природното, органското во себе за потем да се довери на вистинската, објективната историја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Господи, човеков го сотира љубомората“, побрзав да заклучам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Човекот го гледаме онаков каков што сакаме да го видиме!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И си велам, ете, само тие, единствено тие можат да кажат како човекот го преживува и го поднесува поразот, каков треба да е во битисувањето човеково и во битисувањето наше, во непреболот наш и како треба да издржува страдајќи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А и луѓето го знаеја и го сакаа, зашто не од едно зло ги спасил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Толку работи наидуваат, си одат, а умот стои збунето пред нив; умот не е во состојба да ги сфати толкуте многу глупости во нашиов посрамен живот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од тоа што ќе му го приложат, човекот го избира она што е по негов вкус и веднаш потоа, а многупати можеби и пред тоа, она што евентуално би можело да му послужи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но за жал малкумина се оние кои се спремни да ја запостават личната корист.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мене ми се чини оти сѐ она што човекот го создава со своите раце и со својот ум, со време почнува да ја следи судбината на сојот создател.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Станува негова прилика. А приликите во животот на дед Павел беа почнале да се влошуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сите Бојсови дела можат да се протолкуваат како обид за враќање и повторно прикажување на почетокот на редот со цел да се избегне длабоката болка која човекот го доближува до смрта.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За него, текстурата веројатно укажувала на состојбата на топлина која е латентна во материјалот и која чека да биде ослободена со вајарскиот процес, па според тоа на животот му се нуди на располагање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Знаел дека личното всушност е политичко, то ест, дека нечиј став за другите луѓе длабоко обликува, и дури создава, општествено политичка реалност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, толку себично човекот го брани сопственото срце, очајнички обид да го оживееме, да го почувствуваме пулсот и мирисот на животот и едно среќно, искрено и едно вљубување, како балдахин над нашите глави.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Си мислам: човекот го памети јазикот на водата.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Поинаку го гледате од пред малку. (Пауза) Овој човек го запознав вчера и не знам ништо за него.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Во земјанката, во ровот и во бункерот, во долгите, најчесто пелтечени дрдорења на довчерашните говедари и овчари, а сега самоуверени и самобендисани политички комесари, кои човека го прават роб, перејќи му го умот и мозокот само за да го ослободат од обидот да размислува, да не мисли и расудува; ги запозна чекриците низ кои тие, млади и недопечени, поминаа за да станат голема сепаленица.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Човекот го префрли шмајзерот на другото рамо и небаре зборовите му тежат повеќе, со длабок воздив воздивна и невоздржливо ја куражи сопатничката: - Од овие планини и од овие ридишта нема да има пукотници.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Забите и усната празнина ми беа како да сум јадел суво месо или риба,што човекот го тера да џвака уште повеќе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А зад насипот остана поголемо парче земја што вредниот човек го исчисти од камењата и го насади со овошки.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ете тој, таков човек го уби тој кутри Јован Гаматниковскини крив ни должен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Барајќи го другиот, тие пак се качиле во домот на Мишел и клетиот човек го нашле како, облечен во престилка и со чинија и салата в раце, се преправа дека е готвач на француското семејство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)